تاریخ آتلانتیک
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاریخ آتلانتیک، تاریخ اقیانوس آتلانتیک یا تاریخ اقیانوس اطلس یک رشته تخصصی در تاریخ است که به مطالعه جهان اقیانوس اطلس[En 1] در عصر جدید اولیه میپردازد. «جهان آتلانتیک» با کشف سرزمین جدیدی توسط اروپاییها ایجاد شد و تاریخ آتلانتیک مطالعه این جهان است.[1] فرض بر این است که به دنبال افزایش تماس پایدار اروپا با دنیای جدید در قرن شانزدهم، قارههای آمریکا، اروپا و آفریقا یک سیستم منطقه ای یا حوزه مشترک اقتصادی و تبادل فرهنگی را که میتواند به عنوان یک واحد کلی مورد مطالعه قرار گیرد را تشکیل میدهند.[2]
درونمایه اصلی تاریخ آتلانتیک تمرکز بر تعامل پیچیده بین اروپا (به ویژه امپراتوریهای استعماری بریتانیا، فرانسه، اسپانیا و پرتغال) و مستعمرات آنها در قاره آمریکا میباشد. تاریخ آتلانتیک مجموعه طیف وسیعی از موضوعات جمعیتی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، حقوقی، نظامی، فکری و مذهبی را در بر میگیرد که با نگاهی به هر دو سوی اقیانوس اطلس به صورت مقایسه ای مورد بررسی قرار میگیرد. تحولات مذهبی در بریتانیا، آلمان و سیزده مستعمره نیز در تاریخ آتلانتیک اهمیت دارد و موضوعاتی چون مهاجرت، نژاد و بردهداری نیز موضوعات مهمی هستند.[3]
محققان تاریخ آتلانتیک معمولاً بر ارتباطات و مبادلات بین این مناطق و تمدنهایی بومی و جدید مهاجرت کرده به قاره آمریکا تمرکز دارند. این محققان استدلال میکنند که مرزهای موجود بین دولتهای ملی که بهطور سنتی محدودیتهای تاریخ نگاری قدیمی را تعیین میکردند، نباید در مورد پدیدههای فراملی مانند برده داری، استعمار، فعالیتهای تبلیغی-مذهبی و گسترش محدوده اقتصادی اعمال شوند. تاریخ زیستمحیطی و مطالعه جمعیتشناسی تاریخی نیز نقش مهمی در تاریخ آتلانتیک ایفا میکنند و بسیاری از سؤالات کلیدی در این زمینه حول تأثیرات زیستمحیطی و همهگیرشناسی پدیده تاریخی مبادله کلمبی میچرخد.
رابرت روزول پالمر، مورخ آمریکایی انقلاب فرانسه، مفهوم تاریخ آتلانتیک را در دهه ۱۹۵۰ میلادی برای اولین بار در یک تاریخچه مقایسه ای گسترده از چگونگی تجربه کشورهای متعدد از «عصر انقلاب» در کتاب خود با نام عصر انقلاب دموکراتیک: تاریخ سیاسی اروپا و آمریکا ۱۷۶۰–۱۸۰۰[En 2] به کار برد.[4] او در این اثر انقلابهای فرانسه و آمریکا را به عنوان الگوهای موفق در برابر انواع دیگر انقلابها مقایسه نکرد و در عوض، او درک وسیع تری از تغییراتی که توسط فرآیندهای انقلابی در سراسر تمدن غرب رهبری میشد را توسعه داد. اثر رابرت روزول پالمر به دنبال تأثیر از سی ال.آر. جیمز میباشد. جیمز در دهه ۱۹۳۰ میلادی تاریخ اروپا را با تاریخ کارائیب ارتباط داد. از دهه ۱۹۸۰ میلادی به بعد، تاریخ آتلانتیک به عنوان جایگزینی فزاینده محبوب برای رشته قدیمیتر تاریخ امپراتوری ظهور کردهاست، اگرچه میتوان ادعا کرد که این رشته صرفاً اصلاح و جهتگیری مجدد در تاریخنگاری سنتی است که به تعامل بین اروپاییهای عصر جدید اولیه و مردم بومی جهان اطلس میپردازد. سازماندهی تاریخ اقیانوس اطلس به عنوان یک حوزه شناخته شده دانشگاهی تاریخ نگاری در دهه ۱۹۸۰ میلادی با انگیزه مورخانی آمریکایی چون برنارد بیلین[En 3] از دانشگاه هاروارد و جک پی. گرین[En 4] از دانشگاه جانز هاپکینز آغاز شد. ادغام و یکپارچگی ایجاد شده به کمک اتحادیه اروپا پس از جنگ جهانی دوم و اهمیت مداوم ناتو نقش غیرمستقیمی در تحریک افزایش علاقه به تاریخ آتلانتیک در سراسر دهه ۱۹۹۰ میلادی ایفا کرد.[3]