برنامهریزی منطقهای
From Wikipedia, the free encyclopedia
برنامهریزی منطقهای[1] (به انگلیسی:Regional planning) با قرار دادن کارآمد فعالیتهای کاربری زمین، زیرساختها و رشد زیستگاه انسانی در سطح وسیعتری از زمین نسبت به یک شهر یا شهرک جداگانه سروکار دارد. برنامهریزی منطقه ای با برنامهریزی شهری مرتبط است زیرا شیوههای کاربری زمین را در مقیاس وسیع تری مرتبط میکند. برنامهریزی منطقهای شامل تدوین قوانینی است که برنامهریزی و مدیریت کارآمد این مناطق را هدایت میکند.[2] برنامهریزی منطقه ای میتواند با پوشش موضوعات مختلف برنامهای جامع باشد، اما اغلب یک موضوع خاص را مشخص میکند که نیاز به بررسی در سطح منطقه دارد.[3]
مناطق به کاربریهای مختلف زمین از جمله حفاظت از زمینهای کشاورزی، شهرها، فضاهای صنعتی، قطبهای حمل و نقل و زیرساختها، پایگاههای نظامی و وحشبوم نیاز دارند. برنامهریزی منطقه ای علم استقرار کارآمد زیرساختها و منطقه بندی برای رشد و توسعه پایدار یک منطقه است. حامیان برنامهریزی منطقه ای مانند مکتب نوشهرگرایانی، مانند «Peter Calthorpe»، این رویکرد منطقهای را ترویج میکنند زیرا این رویکرد میتواند به مسائل زیستمحیطی، اجتماعی و اقتصادی در سطح منطقه بپردازد که ممکن است لزوماً نیاز به تمرکز منطقه ای داشته باشد.
یک «منطقه»[en 1] از نظر اصطلاحات برنامهریزی میتواند اداری یا حداقل تا حدی کاربردی باشد و احتمالاً شامل شبکه ای از سکونتگاهها و مناطق نام و هویتدار است. در اکثر کشورهای اروپایی، برنامههای منطقهای و ملی «فضایی»[en 2] هستند و سطوح معینی از آبادسازی زمین را به شهرها و شهرکهای خاصی هدایت میکنند تا بسته به نیازهای خاص، منطقه را پشتیبانی و مدیریت کنند. برای مثال این اقدام را میتوان با حمایت یا مقاومت در برابر چند مرکزیتگرایی[en 3]مناطق و شهرها انجام داد.