بخت اردشیر
From Wikipedia, the free encyclopedia
بخت اردشیر (به پارسی میانه: Bōxt-Artaxšīr) نام شهریست که بنا بر کارنامهٔ اردشیر بابکان، پس از گریزِ اردشیر یکم از دربار واپسین شاهنشاه اشکانی، اردوان پنجم، و رسیدن به ساحل دریای پارس[1] آن را برای سپاسگزاری از خداوند برساخت و بگفت تا آتش بهرام را در ساحل بیفروزند.[2]
از نظر معنایی، عبارت «بخت اردشیر» از دو بخش تشکیل شده که سرِ هم معنای «رهایی بخشیدهشده بدست اردشیر» میدهد.[3]