اوپانیشاد آیتریه
From Wikipedia, the free encyclopedia
اوپانیشاد آیتریه (زبان سانسکریت: ऐतरेय उपनिषद् IAST Aitareyopaniṣad) یکی از اوپانیشادهای اصیل است که در سنت ریگودا قرار میگیرد. این اوپانیشاد در فصلهای چهارم، پنجم، و شش آرنیکه آیتریه آمده است.[1]
در این اوپانیشاد درباره سه نکتهٔ فلسفی بحث شده است: نخست اینکه جهان و انسان آفریدهٔ آتمن (روح، خویش) هستند؛ دوم این نظریه که آتمن سه «شدن» دارد و سوم اینکه آگاهی عنصر اصلی آتمن است.[2]
به گفتهٔ پاتریک آلیول این اوپانیشاد احتمالاً در دوران پیشابودایی هند تالیف شدهاست و تاریخ تألیف آن قرون ششم و پنجم پیش از میلاد تخمین زده میشود.[3][4]