ابوالبقا موسوی حسینی
From Wikipedia, the free encyclopedia
ابوالبقاء موسوی حسینی ابرقویی (۱۰۲۷–۱۱۰۰ه. ق/۱۶۱۸–۱۶۸۰م)[1] فرزند شاه ابوالوالی بن شاه ابوالفتح ملقب به رستم الخطاطین از خوشنویسان و نستعلیقنویسان صاحبنام سدهٔ یازدهم هجری است.[2] او از سادات ابرقو بود که در اصفهان میزیست و خود نسبت سیادتش را یک جا موسوی و دیگر جای حسینی یاد میکند. ابوالبقا بیشتر به تحصیل علوم و کسب کمالات مشغول بود و شعر نیز میسرود. او در نستعلیق از شاگردان محمدامین مشهدی بود و پس از عزیمت به هند از خوشنویسان دربار شاه جهان، سازندهٔ بنای باشکوه تاج محل، بهشمار میرفت؛ در آنجا «تذکره نصرآبادی» را کتابت کرد. پس از برگشت از هند به دربار شاه عباس اول راه پیدا کرد و از او لقب رستمالخطاطین گرفت. در خدمت تقرب خان قربت یافت و پس از مرگ او، محمدعلی خان به او مهربانی بسیار کرد.[3]