آرامگاه فردوسی
محل خاکسپاری فردوسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
آرامگاه فردوسی محل خاکسپاری حکیم ابوالقاسم فردوسی در توس است. این بنا بهدست هوشنگ سیحون برپایهٔ طرح پیشین کریم طاهرزاده بهزاد، با اندکی تغییر در اندازه و تزئینات، طراحی و بازسازی شد. معمار مجری ساختمان حسین لرزاده، و حسین حجارباشی زنجانی و تقی درودیان مباشر ساخت این بنا بودند. آرامگاه فردوسی در سال ۱۳۱۳ ه.ش برابر با ۱۹۳۴ م گشوده شد.
آرامگاه فردوسی | |
---|---|
نام | آرامگاه فردوسی |
کشور | ایران |
استان | استان خراسان رضوی |
شهرستان | مشهد |
بخش | توس، منطقهٔ دوازده مشهد |
اطلاعات اثر | |
نوع بنا | آرامگاه |
کاربری | آرامگاه |
دیرینگی | ۱۹۳۴ م / ۱۳۱۳ ه.ش |
دورهٔ ساخت اثر | دولت شاهنشاهی ایران |
بانی اثر | انجمن آثار ملی |
مالک فعلی اثر | سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری |
اطلاعات ثبتی | |
شمارهٔ ثبت | ۱۱۷۶ |
تاریخ ثبت ملی | ۱۸ آذر ۱۳۵۴ |
اطلاعات بازدید | |
امکان بازدید | بله |
آرامگاه فردوسی بارها ساخته و ویران شده است. در گزارشهایی که در دو سدهٔ اخیر ازسوی پژوهشگران ایرانی و خارجی انجام شدهبود، بنایی محقر و پوشیده از گندمزار بهچشم آمده است. سرانجام در آغاز سدهٔ چهارده خورشیدی و همزمان با ملّیگرایی نوین ایران، تلاشها برای ساخت آرامگاهی شایستهٔ فردوسی ازسر گرفته شد. مساحت کنونی مجموعهٔ آرامگاه نزدیک به شش هکتار و دربردارندهٔ باغ آرامگاه، استخر و تندیسی از فردوسی اثر ابوالحسن صدیقی در جلوی آن، بنای یادبود، ساختمانهای اداری، کتابخانه، موزه، آرامگاه مهدی اخوان ثالث و آرامگاه محمدرضا شجریان است. معماری داخلی بنا نیز دربردارندهٔ کاشیکاریها، نقوش سنگی برجسته از داستانهای شاهنامه و کتیبههایی سنگی از سرودههای فردوسی و دیگران است.
این بنا در تاریخ ۱۸ آذر ۱۳۵۴ با شمارهٔ ثبت ۱۱۷۶ بهعنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده است.[1]