«حقوق اعطاء کردنی نیست؛ و چون اعطاء نشده پس مصادره نیز نخواهد شد.»
(پیام او پیش از مذاکرات ژنو دربارهٔ پرونده هستهای ایران)[۱]
«من در سطحی نیستم که خودم را با کسی مقایسه کنم. امیدوارم بتوانم کاری کنم که شایسته محبت مردم باشد تا حالا نه من، نه کس دیگری کاری نکرده که بتواند شایسته محبت مردم باشد.»[۲]
«هرکسی دم دستم باشد مخصوصاً به همه مردم و در همه مصاحبههایم میخواهم که دعا کنند و این لق لقه زبانم نیست و اعتقاد دارم که دعا و محبت مردم اعتقاد به قدرت لایزال الهی است… حتی از آنهایی که انتقاد میکنند و دلواپس هم هستند هم میخواهم که دعایمان کنند.»[۳]
«باور داریم که آمریکا ابرقدرت نیست آمریکا قابل اعتماد نیست. ما امید داریم که آمریکا و کشورهای غربی بتوانند این خیانتهایی را که به مردم ما کردهاند قدری تخفیف دهند.»[۴]
«من خودم را خدمتگزاری میدانم که تمام تلاشش را در حد توانش کرده، سعی کرده منافع کشور را فدای منافع خودش نکند و منافع دیگران را هم در نظر بگیرد. قضاوت در مورد نتایج تلاشهایم با مردم بلندنظر و پرگذشت است که امیدوارم کاستیهای مرا ببخشند و البته قضاوت نهایی با خداوند علیم و کریم است که بیش از هر چیز به مغفرت واسعه دل بستهام.»[۵]
«هرگز یک ایرانی را تهدید نکن.»
«زمانی که قطعنامه ۱۹۲۹ تصویب شد و این همه محدودیت و ممنوعیت برای فعالیتهای نظامی کشور ایجاد شد، هیچ صحبتی نبود؛ ولی امروز فریاد وا اسلام برخی دوستان شنیده میشود»[۶]
«اگر ایران ایستادگی نمیکرد خیلی از پایتختها در اختیار داعش بود»[۷]
«به دنیا میگوییم که میخواهیم با روش جدیدی تعامل کنیم و مبنای گفتوگوی تمدنها این بود که بازی برد و باخت را کنار بگذاریم؛ چراکه بازی برد و باخت برای هیچکسی منفعت ندارد و حتی برای بزرگترین قدرت جهان به ۱۱ سپتامبر ختم شد»[۸]
«به آنهایی که هنوز تردید دارند میگویم که همسایگان در اولویت هستند و یک انتخاب ضروری و ارزشمندند.»[۹]
«باید عزت مردم ایران را فریاد بزنیم نهاینکه از هر فرصتی برای ایجاد تحقیر استفاده کنیم.»[۱۰]
«ایران هرگز قصد تولید سلاح هستهای نداشته است و برای ما این موضوع قابل قبول بود و تحریمها هم به هیچکس برای حل مسئله کمک نمیکرد.»[۱۱]
«ما برای منافع ملی مذاکره میکنیم نه برای گروههای فشار سیاسی. فکر میکنم ایالات متحده آمریکا نیز آنقدر عاقل هست که همین کار را انجام دهد.»[۱۲]
«محمد جواد ظریف به اندازهای در دانشگاهها، محافل عمومی سیاسی و اجتماعی حضور پیدا میکند که لیزا اندرسون، رئیس دانشکده امور بینالملل دانشگاه کلمبیا از وی پرسیده است که آیا قصد شرکت در رقابتهای انتخاباتی آمریکا را دارد؟»[۱۳]
روزنامه هرالدتریبون، در مقالهای به قلم «وارن هوگ»