سامانه دانشگاهی در ایران From Wikiquote, the free quote compendium
دانشگاه آزاد اسلامی سامانهای دانشگاهی در ایران و خارج از ایران است و هماکنون بزرگترین دانشگاه در جهان[۱] است (از نوع حضوری) که کار خود را از ۱۳۶۱ / ۱۹۸۲م آغاز کرد.
«وقتی به فکر راهاندازی دانشگاه آزاد اسلامی افتادیم برخی میگفتند لزومی به تأسیس این دانشگاه نیست. اما معتقد بوده و هستم که به هر میزان افراد عالم و آگاه در جامه بیشتر باشد، میتوانند مسائل خود را بخوبی حل کرده و گامی در جهت توسعهٔ کشور باشند»
«در کلاسهای درسی و آزاد اندیشی اجازه کارهای متعصبانه و ارتجاعی را ندهید و از سوی دیگر کاری نکنید که عواطف انسانهای متعهد جریحهدار شود. هیچ کشوری از سانسور و تحمیل افکار به مردم و دانشجویان به جایی نمیرسد. قطعاً هر کسی به هر جا رسیده، از فضای آزاد بوده است. «فبشر عبادی الذین یستمعون القول و یتبعون احسنه» را باید تابلوی محیط های دانشجویی کرد. از «لااکراه فیالدین» آزادی بیان و رفتار و کردار برداشت میشود، نه خفقان».
«دانشگاه آزاد اسلامی نباید پسوند «آزاد» خود را فراموش کند و همین طور پسوند «اسلامش» را؛ اسلامی که بر اساس دانش واقعی فقها و مراجع باشد نه مداحان. مواظبت کنید که دانشگاه صبغه آزادی و اسلامی و دانشگاهی را همزمان داشته باشد و روی پای خود هم بایستد و به دستاوردهای خود متکی باشد.».
«اموال این دانشگاه [ دانشگاه آزاد اسلامی] متعلق به هیچ فرد خاصی نیست نه اعضای هیئت مؤسس نه اعضای هیئت امنا نه دانشجویان و نه استادان و نه هیچکس دیگر. اموال دانشگاه آزاد اسلامی چه در اساسنامه قبلی وچه دراساسنامه فعلی اش متعلق به مردم و ملت ایران است به این ترتیب که هیچکس نمیتواند از این اموال برای خود مصرف کرده، ضبط کرده و به نام کند البته هر کس کار میکند حقوقی میگیرد این بحثش جدا است اما این اموال متعلق به همه مردم است و درست است که غیردولتی است ولی غیرانتفاعی است در اساسنامه هم پیش بینی شده است اگر روزی هم دانشگاه انحلال پیدا کند اموال در اختیار ولی فقیه قرار میگیرد البته در اساسنامه قبلی هم بود که در اختیار آموزش عالی کشور قرار خواهد گرفت ولی در هر حال هیچ وقت متعلق به فرد نبوده و نیست.»
«من خیلی موافق دانشگاه آزاد هستم و فکر میکنم که شاهکار است، چراکه به تمام جوانان ما امکان داد لیسانس بگیرند، اما فکر میکنم که برنامهریزیِ درستی برای آن انجام نشده است. رسالههایی من دیدم که در حد یک گزارش کلاسی است نه یک رساله فوق لیسانس، به این دلیل که یا استاد به خوبی به موضوع اشراف نداشتهاند یا دانشجو امکان دسترسی به کتابخانه را نداشته.»