چشایی
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
دستگاه چِشایی یک دستگاه حسی برای چشیدن و حس مزه می‌باشد.[۱]
چشایی یکی از حواس پنجگانه است.[۲] (چهار حس دیگر عبارتند از:بویایی، بساوایی، بینایی، شنوایی) چشایی درک مولکولهای خاصی در مواد است. در جانداران مولکول[۳]های خاصی به نام حساسیت وجود دارد.
در زبان و دهان با هزاران برآمدگی کوچک، که برای چشم غیرمسلح قابل مشاهده است، به نام پاپیلا پوشیده شده‌است. درون هر پاپیلا صدها جوانه طعم‌دار وجود دارد.[۴] به استثنای پاپیلارهای کریستالی که جوانه‌های چشایی ندارند. بین ۲۰۰۰ تا ۵۰۰۰ جوانه طعم دار وجود دارد که در پشت و جلو زبان قرار دارد.[۵] مابقی در سقف، دو طرف و پشت دهان و در گلو قرار دارند. هر طعم جوانه شامل ۵۰ تا ۱۰۰ سلول گیرنده طعم است.
در انسان‌ها، در حدود ۵۰ سالگی، به دلیل از دست دادن پاپیلای زبان و کاهش کلی تولید بزاق، تضعیف درک احساس طعم شروع می‌شود. انسان‌ها همچنین می‌توانند اختلالاتی در تحریک طعم از طریق نارسایی چشایی داشته باشند.[۶]
همه پستانداران احساسات طعم مشابهی ندارند؛ بعضی از جوندگان می‌توانند مزه نشاسته را، که انسان نمی‌تواند آن را بخورد، بچشند. گربه‌ها نمی‌توانند شیرینی را تشخیص دهند.[۷]
بر خلاف تصور عامه مردم، همهٔ مزه‌ها توسط همهٔ قسمت‌های زبان قابل احساس هستند. هرچند بسته به شخص هر قسمت کمی از قسمت‌های دیگر بیشتر یک مزهٔ خاص را حس می‌کند.[۸] همچنین، پنج مزه اصلی وجود دارد که علاوه بر شوری و ترشی و شیرینی و تلخی شامل مزه گوشتی (اومامی) می‌شود.[۹][۱۰][۱۱][۱۲]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.