از ۱۵ سالگی برای ادامه تحصیل به مشهد رفت و وارد مدرسه فاضل خان شد. مدتی بعد در زمره شاگردان برجسته ادیب نیشابوری درآمد و با اشارت وی تخلص «پروین» را برگزید و بعدها با توجه به علاقه‌ای که به زادگاهش داشت «گنابادی» را نیز بدان افزود.
وی مردی بود سختکوش، دوستدار ایران و زبان و ادبیات فارسی، و بدین منظور از دو طریق فعالیت می‌کرد: کار سیاسی و کار آموزشی.
کارهای آموزشی وی در سطوح مختلف از دبستان شروع و به تدریس در دانشگاه تهران خاتمه یافت. در تنظیم لغت نامه دهخدا بسیار فعال بود و بسیاری از سرفصلهای این لغت‌نامه را نوشت و بسیاری دیگر را اصلاح نمود. از اواخر دهه چهل تا پایان عمر با بنیاد فرهنگ ایران (پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی) در زمینه تدوین فرهنگ تاریخی زبان فارسی همکاری داشت[2]. وی سال‌ها در پژوهشکده فرهنگ ایران (از نهادهای زیرمجموعه بنیاد فرهنگ ایران) نیز مشغول به تدریس بود[3].
وی در چهارشنبه ۱ شهریور ۱۳۵۷ در تهران درگذشت.
از وی ده‌ها مقاله و کتاب (ترجمه یا تألیف) باقی مانده‌است که چندتای آن را ذکر می‌کنیم:
مقدمه ابن خلدون (۲جلد): کتاب «مقدمه ابن خلدون» توسط پروین گنابادی به فارسی ترجمه شده‌است.[4]
