From Wikipedia, the free encyclopedia
صندلی یا چهارپایه، به فارسی دری: چوکی[1] (به عربی: کرسی)، از اثاث است و برای نشستن بکار میرود.
صندلی معمولاً از نشیمنگاه، تکیهگاه، چهارپایه و گاه دو دسته تشکیل شده است.
فرم و نوع صندلی برای حفظ سلامتی ستون فقرات، بسیار مهم است.
روز ۵ نوامبر (۲۶ آذر) به عنوان روز جهانی صندلی اعلام شده است.
در سرواژهٔ «صندلی» از لغتنامهٔ دهخدا چنین آمده است:
سندلی. کرسی که در قدیم کفش پادشاهان بر آن میگذاشتند. (حاشیه برهان قاطع چ معین ج ۲ ص ۱۳۳۷). و در همین حاشیه از رشیدی آرد که ظاهراً معرب صندلی است - انتهی. نوعی از تخت کوچک که بهندی جوکی گویند. (غیاث اللغات). مرحوم بهار صندلی را جزء لغاتی شمرده است که از روس و اطریش و غیره داخل فارسی شده است. (سبکشناسی ج ۱ ص ۲۸۱). کرسی پشت دار که بر وی نشینند. زیرگاه: به کرمان آمد و بر پهلوی تخت سلطانی بر صندلی صدارت نشست. (سمط العلی ص ۸۱). در آن حین از اسب پیاده شده و بر صندلی نشسته، عراقیان را بر محاربه و دستبرد تحریص کرد. (حبیب السیر).
تاریخچه استفاده از صندلی طبق شواهد باقی مانده به اوایل دوران پویایی مصر (حدود ۳۱۰۰ سال قبل از میلاد مسیح) بر میگردد. روی آنها با پارچه یا چرم پوشانده میشد و از چوبهای تراشیده شده ساخته میشدند. ارتفاع آنها بسیار کمتر از صندلیهای معمول امروزی بودند و نشیمن صندلیها گاهی فقط ۲۵ سانتیمتر از سطح زمین فاصله داشتند. در مصر باستان صندلیها از چوب آبنوس یا عاج فیل به صورت تراشیده شده و طلاکاری شده ساخته میشدند.
در اروپا، استفاده رایج از صندلی را باید مدیون دوران رنسانس دانست، زیرا در آن ایام استفاده از صندلی از انحصار دولت خارج شد و به عنوان یک مبلمان استاندارد برای کسانی که توانایی خرید آن را داشتند، تبدیل گردید. زمانی که صندلی از انحصار دولت خارج شد، استفاده از آن به سرعت در میان مردم رایج شد. تقریباً صندلی هر چند سال یکبار تغییر میکرد تا نشان دهنده مد روز باشد.
مدارک موجود نشان میدهد که قدیمیترین چهارپایه موجود درمنطقه خاور نزدیک باستان از حفریات باستانشناسی تپه چشم علی در جنوب شرق تهران (شهرری) در کاوشهای اریک اشمیت در سالهای ۶–۱۹۳۴ به دست آمده است. این چهارپایه که متعلق به نیمه دوم هزاره ششم پیش از میلاد است با مخلوطی از گل رس و شن و کاه ساخته شده است. خمیره و پوشش آن قرمز رنگ است و در بخش پیش از تاریخ موزه ملی ایران نگهداری میشود. این چهارپایه طوری ساخته شده است که به لحاظ وزن و استحکام به راحتی میتواند وزن انسان را تحمل کند.
اما قدیمیترین نمونه صندلی در ایران، در نقش برجسته ای بر مهره ای از جنس سنگ یمانی آبی رنگ از دوره عیلام نقش شده است. در این نقش تصویر یکی از پادشاهان عیلامی به نام شیلهک – این شوشیناک را نشان میدهد، که در حال اهداء شئیی به دخترش میباشد. در این تصویر پادشاه عیلامی بروی صندلی نشسته است که لبه تکیه گاه آن گرد و به حالت برگشته میباشد و پایههای آن به شکل، سم یک حیوان نشان داده شده است، این قطعه مهر و نقش روی آن متعلق به هزاره دوم پیش از میلاد میباشد.
ازدوره اسلامی، و درمیان نمونههای بدست آمده از کاوشهای باستانشناسی، میتوان به یک قطعه صندلی سفالی با تکنیک قالبی با رنگ فیروزه ای اشاره نمود که در هر ضلع نمای آن یک طاقنما و شش پایه به شکل نیم تنه شیر دارد. این قطعه از گرگان بدست آمده و متعلق به قرن ۶ هجری است. ۵/۲۵ سانتیمترارتفاع و۳/۲۴ سانتیمتر قطر دارد. بر روی اوراق شاهنامه که داستانهای حماسی فردوسی را به تصویر کشیده است با نمونههای فراوانی از تخت و صندلی و مبلمان مورد استفاده درباریان، در دوران اسلامی مواجه میباشیم که نمونههای به جا مانده نشانگر تکنیکهای متفاوتی از تخت و صندلی میباشد. بهطور مثال در بعضی از تصاویرمینیاتور به نمونههایی از صندلی برمیخوریم که به وسیلیه هنر منبت و معرق تزئین شدهاند.
با آغاز دوره صفوی و سپس دوره قاجار که آغاز گر حضور اروپائیان در سرزمین ایران محسوب میگردد، و نیز مسافرت شاهان قاجار به فرنگ، مبلمان نوع اروپایی به دربار شاهان صفویه و قاجار و پس از آنها در دربار پهلوی راه مییابد. در این دوران تعدادی مبلمان یا بهتر است بگوئیم تخت یا صندلی توسط هنرمندان ایرانی ساخته میشود که امروزه زینت بخش موزههای کشور میباشد. نظیر تخت طاووس و تخت یا صندلی نادری که امروزه در موزه جواهرات ملی نگهداری میشود. تخت مرمر که از سنگ یکپارچه مرمر و به دست هنرمندان ایرانی ساخته شده و در عمارت کاخ گلستان نگهداری میشود.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.