آنتاگونیست گیرنده H2

آنتاگونیست‌های H_۲ که گاهی اوقات به عنوان H2RAs^[۱] نیز شناخته می‌شوند، دسته‌ای از داروها هستند که عملکرد هیستامین را در گیرنده‌های هیستامین H_۲ سلول‌های جداری در معده مسدود می‌کنند. این امر باعث کاهش تولید اسید معده می‌شود. آنتاگونیست‌های H₂ را می‌توان در درمان سوء هاضمه، زخم معده و بیماری ریفلاکس معده به مری استفاده کرد. گرچه مهارکننده‌های پمپ پروتون (PPI) از آنها پیشی گرفته‌اند. مشخص شده است که امپرازول از دسته PPI در بهبود و کاهش علائم زخم و رفلاکس معده نسبت به مسدودکننده‌های H_۲ رانیتیدین و سایمتیدین موثرتر است.^[۲]

مدل گلوله و میله سایمتیدین، آنتاگونیست اولیه گیرنده H_۲

آنتاگونیست‌های H ₂ که همگی به «-تیدین» ختم می‌شوند، نوعی آنتی‌هیستامین هستند. با این حال، در استفاده عمومی، اصطلاح «آنتی‌هیستامین» معمولاً به آنتاگونیست‌های H_۱ اشاره دارد که واکنش‌های آلرژیک را تسکین می‌دهند. مانند آنتاگونیست‌های _H1، برخی از آنتاگونیست‌های H_۲ به دلیل فعالیت سازنده(Constitutive activity) این گیرنده‌ها به عنوان آگونیست معکوس به جای آنتاگونیست گیرنده عمل می‌کنند.^[۳]

نمونه اولیه آنتاگونیست _H2، به نام سایمتیدین، توسط سر جیمز بلک^[۴] در اسمیت، کلاین و فرنچ – در حال حاضر گلاکسو اسمیت کلاین – در اواسط تا اواخر دهه ۱۹۶۰ ساخته شد. این دارو اولین بار در سال ۱۹۷۶ به بازار عرضه شد و با نام تجاری تاگامت فروخته شد که به اولین داروی بلاک بوستر (دارویی است که در یک سال بیش از یک میلیارد دلار درآمد برای یک شرکت داروسازی ایجاد می‌کند) تبدیل شد. استفاده از وابستگی کمی کنش و ساختار (QSAR) منجر به توسعه عوامل دیگری از این کلاس دارویی شد – که با رانیتیدین شروع شد، ابتدا با نام Zantac فروخته شد. تصور می‌شد پروفایل اثرات نامطلوب بهتر (بعداً اثبات شد)، تداخلات دارویی کمتر و اثربخشی قوی‌تری دارد.

اعضای این کلاس دارویی

• سایمتیدین (تاگامت)
• رانیتیدین (زانتاک) (از بازار ایالات متحده آمریکا خارج شده، در اتحادیه اروپا و استرالیا به دلیل متابولیت‌های سرطان زا به حالت تعلیق درآمده است)
• فاموتیدین (پپسید)
• نیزاتیدین (تازاک، اکسید)
• روکساتیدین
• لافوتیدین (Stogar, Lafaxid, Ildong Lafutidine)
• لاولتیدین (به دلیل سرطان زایی متوقف شده است)
• نیپروتیدین (به دلیل ایجاد آسیب‌های کبدی از بازار حذف شده است.^[۵][۶])
• سوفوتیدین

جستارهای وابسته

• آنتاگونیست گیرنده H_۱
• آنتاگونیست گیرنده H_۳

منابع

1. Francis KL Chan (21 April 2017). "ASP (PPI_H2RA) Study-H2RA Versus PPI for the Prevention of Recurrent UGIB in High-risk Users of Low-dose ASA". Archived from the original on 1 December 2018. Retrieved 1 November 2017. {{cite journal}}: Cite journal requires |journal= (help)
2. Eriksson S, Långström G, Rikner L, Carlsson R, Naesdal J (1995). "Omeprazole and H2-receptor antagonists in the acute treatment of duodenal ulcer, gastric ulcer and reflux oesophagitis: a meta-analysis". Eur J Gastroenterol Hepatol. 7 (5): 467–75. PMID 7614110.. A correction was published in European Journal of Gastroenterology & Hepatology 1996;8:192.
3. Panula P, Chazot PL, Cowart M, et al. (2015). "International Union of Basic and Clinical Pharmacology. XCVIII. Histamine Receptors". Pharmacological Reviews. 67 (3): 601–55. doi:10.1124/pr.114.010249. PMC 4485016. PMID 26084539.
4. "Sir James W. Black - Biographical". Nobelprize.org. Archived from the original on 23 April 2015. Retrieved 7 April 2015.
5. Guengerich, F. P. (2011). "Mechanisms of drug toxicity and relevance to pharmaceutical development". Drug Metabolism and Pharmacokinetics. 26 (1): 3–14. doi:10.2133/dmpk.dmpk-10-rv-062. PMC 4707670. PMID 20978361.
6. Gasbarrini, G.; Gentiloni, N.; Febbraro, S.; Gasbarrini, A.; Di Campli, C.; Cesana, M.; Miglio, F.; Miglioli, M.; Ghinelli, F. (1997). "Acute liver injury related to the use of niperotidine". Journal of Hepatology. 27 (3): 583–586. doi:10.1016/s0168-8278(97)80365-0. PMID 9314138.