منطقه جغرافیایی و فرهنگی متشکل از شرق مدیترانه بین آناتولی و شبه جزیره سینا که شامل کشورهای امروزی سوریه، اردن، لبنان و اسرائیل می‌شود از ویکیپدیا، دانشنامه آزاد
شام یا شامات اصطلاحی تاریخی جغرافیایی است که به منطقه‌ای کمابیش گسترده گفته می‌شود در جنوب غرب آسیا که از شمال به رشته‌کوه‌های توروس، از جنوب به صحرای عرب، از خاور به میانرودان و از باختر به دریای مدیترانه محدود است. در هزارهٔ دوم پیش از میلاد به این مکان به‌ویژه نواحی جنوبی آن، کنعان می‌گفتند.
| شام Levant | |
|---|---|
.png) | |
| کشورها و مناطق | قبرس اردن لبنان فلسطین سوریه ترکیه (استان ختای) |
| جمعیت | ۴۴٬۵۵۰٬۹۲۶[۴] |
| نام اهلیت | شامی |
| زبان‌ها | عربی شامی، عبری، آرامی, عربی، ارمنی، چرکسی، یونانی، کردی، لادینو، ترکی |
| محدوده‌های زمانی | یوتی‌سی ۲:۰۰+ (EET) (ترکیه و قبرس) |
| خاور نزدیک باستان |
|---|
 |
| مناطق و ایالات |
| میانرودان • سومریان • اکد • آشوریه • تمدن بابل • امپراتوری آشوری نو • امپراتوری بابل نو • مصر • مصر باستان |
| دوره‌های باستان‌شناسی |
| گاه‌شناسی • عصر برنز • فروپاشی عصر برنز • عصر آهن |
| زبان‌ها |
| زبان اکدی • زبان آرامی • آشورشناسی • خط میخی • زبان عیلامی • عبری توراتی • زبان هیتی • زبان هوری • زبان فنیقی • زبان سومری • زبان اورارتویی |
| ادبیات |
| ادبیات اکدی • متون هیتی • ادبیات سومری |
| اسطوره شناسی |
| اساطیر بابلی • اساطیر هیتی • اساطیر بین‌النهرین • اساطیر مصر |
| مباحث دیگر |
| قانون آشوری • نجوم بابلی • قانون بابلی • ریاضیات بابلیان • قانون به خط میخی |
این منطقه دربرگیرنده سرزمین‌هایی است که امروزه کشورهای سوریه، اردن، لبنان، فلسطین، قبرس، بخش‌هایی از جنوب ترکیه و شرق مصر در آن جای دارند. گاهی بخش‌هایی از غرب عراق را نیز جزو سرزمین شام به‌شمار می‌آورند.
از شهرهای مهم سرزمین شام می‌توان به دمشق، انطاکیه، حلب اشاره کرد.
این سرزمین در زمان ابوبکر ضمیمهٔ قلمرو اسلام گشت و پس از خلفای راشدین تا روزگار عباسیان جزئی از قلمرو اسلامی بوده، در زمان خلافت امویان (۷۵۰–۶۶۱ میلادی) شهر دمشقِ آن مرکز خلافت اسلامی نیز بود.[۵]
سرزمین شام از سپیده‌دم تاریخ گهوارهٔ تمدن بوده است. تمدن‌هایی چون تمدن آرامیان، سریانیان، کنعانیان، فنیقیان، هوریان، اموریان و بسیاری دیگر در این سرزمین پدید آمده‌اند و کتاب تاریخ را ستبرتر کرده‌اند.
محمّد، پیامبر اسلام، برای منطقهٔ شام اهمیت قائل بود چنان‌که یک بار سپاهی سه‌هزارنفری به فرماندهی جعفر بن ابی‌طالب و زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه به‌سوی موته در جنوب شام فرستاد (غزوهٔ مؤته). مسلمانان راه به جایی نبرده و تنها توانستند پس از کشته‌شدن فرماندهان خود به مدینه بازگردند. اقدام بعدی محمّد نسبت‌به این منطقه، عملیات تبوک بود که به‌جز بستن چند قرارداد با برخی قبایل عربی، درگیری خاصی با رومیان دربرنداشت. محمّد در آخرین روزهای حیات خویش سپاه دیگری به فرماندهی اسامة بن زید سامان داد که تنها پس از مرگ او عازم شام شد و بدون نتیجهٔ خاصی بازگشت. همهٔ این رخدادها نشانگر اهمیت شام در نگاه محمّد است که طبیعی هم بود، چرا که منطقهٔ شامات به مدینه (مرکز حکومت محمّد و سپس راشدین) نزدیک‌تر بوده، مسلمانان با آن آشنایی داشتند. بعدها معلوم شد که شام برای خلفا هم اهمیتی بیش از عراق دارد.[۷]
در روزگار امویان دمشق مرکز حکومت امویان بود.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
