سرزمین‌های اشغال‌شده توسط اسرائیل

برای دیگر کاربردها، فلسطین اشغالی (ابهام‌زدایی) را ببینید.

سرزمین‌های اشغال شده توسط اسرائیل، مناطقی هستند که اسرائیل در جریان جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ اشغال کرد. این لفظ امروزه به کرانه باختری، نوار غزه و بلندی‌های جولان اطلاق می‌شود، ولی در گذشته در اشاره به مناطقی بیشتری از جمله شبه‌جزیره سینا و جنوب لبنان مورد استفاده قرار می‌گرفت. پیش از پیروزی اسرائیل در جنگ شش روزه، سرزمین‌های فلسطینی بین مصر و اردن تقسیم شده بود یعنی نوار غزه در اشغال مصر، کرانه باختری در اشغال اردن، شبه‌جزیره سینا تحت حاکمیت مصر و بلندی‌های جولان در حاکمیت سوریه قرار داشتند. واژهٔ مناطق اشغالی اولین بار در قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت، پس از جنگ شش روزه در سال ۱۹۶۷ به کار رفت، که خواهان استقرار یک صلح پایدار و منصفانه در خاورمیانه از طریق اعمال عقب‌نشینی قوای مسلح اسرائیلی از مناطق اشغالی در نبردهای اخیر و خاتمه همه ادعاها یا حالت‌های تجاوز و احترام به حق همه کشورهای منطقه برای زندگی در مرزهای به رسمیت شناخته شده بود.^[۱]

وضعیت اسرائیل و مناطق اشغالی تا سال ۲۰۱۸

دیوان بین‌المللی دادگستری (ICJ),^[۲]مجمع عمومی سازمان ملل متحد^[۳] و شورای امنیت سازمان ملل متحد همگی اسرائیل را برای این مناطق یک قدرت اشغالگر محسوب می‌کنند.^[۴]دیوان بین‌المللی دادگستری در سال ۲۰۲۴ حکم کرد که اشغال‌گری اسرائیل غیرقانونی است و اسرائیل را به پرداخت جبران خسارت به مردم سرزمین‌های اشغال شده فراخواند.^[۵] ریچارد ای. فالک گزارشگر ویژه سازمان ملل «اشغالگری اسرائیل» را بی حرمتی به قوانین بین‌المللی خوانده است.^[۶] دادگاه عالی اسرائیل حکم کرده که اسرائیل کرانه باختری را «تحت اشغال نظامی دارد».^[۷] بنا بر گزارش ساسون، دیوان عالی اسرائیل با ترکیبی از قضات مختلف، مکرراً به مدت بیش از چهار دهه اظهار داشته که قوانین بین‌المللی به حضور اسرائیل در کرانه باختری اعمال می‌شود.^[۸] به هر روی، کابینه‌های پیاپی اسرائیل از لفظ «مناطق مورد مناقشه» برای کرانه غربی استفاده کرده‌اند،^[۹][۱۰] و اسرائیل به‌طور مشابه اصرار می‌ورزد که کرانه باختری منطقه مورد مناقشه است،^{[۱۱][۱۲][۱۳]} شورای امنیت سازمان ملل متحد^[۱۴] اتحادیه اروپا،^[۱۵] بیت‌المقدس را بخشی از کرانه غربی می‌دانند، موضوعی که اسرائیل آن را انکار می‌کند.

پس از عقب‌نشینی یک‌جانبه نیروهای دفاعی اسرائیل از شبه‌جزیره سینا در ۱۹۸۲، به عنوان بخشی از معاهده صلح اسرائیل و مصر، این منطقه دیگر منطقه اشغالی شناخته نشد. اسرائیل به‌طور یک‌جانبه در سپتامبر ۲۰۰۵ از نوار غزه عقب‌نشینی و اظهار داشت که دیگر این منطقه را اشغال نکرده است اما اسرائیل تا سال ۲۰۰۹ به گزارش سازمان عفو بین‌الملل کنترل حریم هوایی غزه، آب محلی، برق و ارتباطات آن را در دست داشته و خروج و ورود کالا و مردم به صورت هوایی یا دریایی از غزه و مرز آن با مصر را کنترل می‌کند. همچنین حمله‌های کنترل شده در غزه از جمله دستگیری مردان تحت تعقیب یا عملیات‌هایی اصطلاحاً کشتارهای هدف‌گیری‌شده که در حملات هوایی حجم بالایی از غیرنظامیان نیز در آن گزارش شدند.^[۱۶] اسرائیل همچنان از سوی سازمان ملل، آمریکا، بریتانیا و بسیاری از سازمانهای حقوق بشری در نوار غزه نیروی اشغالگر شناخته می‌شود.^[۱۷][۱۸] اسرائیل نیروی اشغالگر بودن در نوار غزه را رد می‌کند. ضمیمه شدن شرق اورشلیم در ۱۹۸۰^[۱۹] و بلندی‌های جولان در ۱۹۸۱،^[۲۰] توسط هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده است (قطعنامه ۴۹۷ سازمان ملل).^[۲۱]

بررسی اجمالی

تحول مدرن فلسطین

• ن
• ب
• و

پیشنهادهای ۱۹۱۶–۱۹۲۲ : سه پیشنهاد برای اداره فلسطین پس از جنگ جهانی اول. خط قرمز «اداره بین المللی» پیشنهاد شده در توافق‌نامه سایکس–پیکو در 1916 , خط منقطع آبی پیشنهاد 1919 سازمان جهانی صهیونیسم در کنفرانس صلح پاریس هستند، و خط نازک آبی به مرزهای نهایی 1923–48 قیمومت بریتانیا بر فلسطین اشاره دارد.

پیشنهاد ۱۹۳۷ : اولین پیشنهاد رسمی برای چندبخش کردن، منتشر شده در ۱۹۳۷ توسط کمیسیون پیل. یک قیمومیت بریتانیایی برای حفظ "تقدس اورشلیم و بیت‌لحم", درون‌بومی از اورشلیم تا یافا، مشتمل بر لاد و رمله پیشنهاد شد.

۱۹۴۷ (پیشنهاد): پیشنهاد بر اساس طرح سازمان ملل برای تقسیم فلسطین (قطعنامه 181 (II) مجمع عمومی سازمان ملل، ۱۹۴۷), پیش از جنگ عرب‌ها و اسرائیل (۱۹۴۸). این پیشنهاد شامل وضعیت مستقل برای اورشلیم، جاده‌هایی بین منطقه‌های غیرمجاور، و یافا به عنوان یک برون‌بوم عرب بود.

۱۹۴۷ (واقعی): قیمومت بریتانیا بر فلسطین، نشان دهنده مناطق در تملک یهودیان در فلسطین به تاریخ ۱۹۴۷ به آبی، مشتمل بر ۶٪ کل مساحت، که بیش از نیمی از آن در دست JNF و PICA بود. سفید زمین تحت تملک اعراب از جمله موقوفه‌های مذهبی یا زمین‌های عمومی است. جمعیت یهودی از ۸۳٬۷۹۰ در ۱۹۲۲ به ۶۰۸٬۰۰۰ در ۱۹۴۶ افزایش می‌یابد.

۱۹۴۹–۱۹۶۷ (واقعی): کرانه باختری ضمیمه شده به اردن (سبز کمرنگ) و نوار غزه (سبز پررنگ), پس از جنگ عرب‌ها و اسرائیل (۱۹۴۸), نشان دهنده خطوط آتش‌بس ۱۹۴۹.

۱۹۶۷–۱۹۹۴: در جریان جنگ شش‌روزه، اسرائیل کرانه باختری، نوار غزه، و بلندی‌های جولان، را به همراه شبه‌جزیره سینا (که بعداً در ازای صلح پس از جنگ یوم کیپور معاوضه شد) را تسخیر کرد. در ۱۹۸۰–۸۱ اسرائیل بیت‌المقدس شرقی و بلندی‌های جولان را ضمیمه کرد. ضمیمه کردن اسرائیل و ادعای فلسطین نسبت به بیت‌المقدس شرقی هیچ‌یک از نظر بین‌المللی به رسمیت شناخته نشده‌اند .

۱۹۹۴–۲۰۰۵: بر اساس پیمان اسلو، تشکیلات خودگردان فلسطینی به عنوان حکومت غیرنظامی در 167 درون بوم یا جزیره فلسطینی" در کرانه غربی یا داخل نوار غزه تشکیل شد.

۲۰۰۵–اکنون: پس از خروج اسرائیل از غزه و جنگ داخلی فلسطین در پی انتخابات ۲۰۰۶ فلسطین، دو حکومت اجرایی مجزا در درون بوم‌های فلسطینی کرانه باختری و نوار غزه کنترل را به دست گرفتند.

اکنون: نقشه جمعیت شناسانه کرانه باختری، اسرائیل و غزه.

	شبه‌جزیره سینا	جنوب لبنان	بلندی‌های جولان[الف]	کرانه باختری (به استثنای بیت‌المقدس شرقی)	بیت‌المقدس شرقی	نوار غزه
دوره اشغال	۱۹۵۶–۱۹۵۷, ۱۹۶۷–۱۹۸۲	۱۹۸۲–۲۰۰۰	۱۹۶۷–اکنون	۱۹۶۷–اکنون	۱۹۶۷–اکنون	۱۹۵۶–۱۹۵۷, ۱۹۶۷–۲۰۰۵
مورد ادعای	مصر[ب]	لبنان	سوریه  لبنان (کشتزارهای شبعا)	اردن (1967–1988)[۲۲][۲۳]  فلسطین (۱۹۸۸–اکنون)	اردن (1967–1988)[۲۲][۲۳][پ]  فلسطین (1988–اکنون)	مصر (۱۹۶۷–۱۹۷۹)  فلسطین (۱۹۸۸–اکنون)
هم‌اکنون اداره شده توسط	مصر[ب]	لبنان	اسرائیل	تشکیلات خودگردان فلسطین (ناحیه‌ای)  اسرائیل (ناحیه‌های بی و منطقه ج)	اسرائیل	حکومت حماس در نوار غزه
اسرائیل آن را بخشی از قلمروی خود محسوب می‌کند	نه	نه	بله، به عنوان بخشی از منطقه شمالی، بر اساس قانون بلندی‌های جولان	دوژور نه، اما به‌طور دفاکتو اسرائیلی‌ها مجازند در شهرک‌های اسرائیلی درون منطقه ج زندگی کنند، به عنوان بخشی از منطقه یهودا و سامره[ت][ث]	آری, به عنوان اورشلیم تقسیم نشده بر اساس قانون اورشلیم	نه, ولی اسرائیل از زمان پایان اشغال در سال ۲۰۰۵ کنترل گذرگاه‌های مرزی، آب‌های سرزمینی، و آسمان منطقه را برعهده داشته است
سابقاً بخشی از قیمومت بریتانیا بر فلسطین	نه	نه	نیمه جنوبی: تفاهم پولت و نیوکمب	آری	آری	آری
شامل شهرک‌های اسرائیلی	نه; تخلیه شده در ۱۹۸۲	نه	آری	آری	آری	نه; خروج اسرائیل از نوار غزه

بلندی‌های جولان

مقالهٔ اصلی: بلندی‌های جولان

نقشه بلندی‌های جولان از ۱۹۷۴

اسرائیل در سال ۱۹۶۷ در جنگ شش‌روزه بلندی‌های جولان را از سوریه گرفت. یک آتش‌بس در ۱۱ ژوئن ۱۹۶۷ امضا شد و بلندی‌های جولان تحت اداره نظامی اسرائیل درآمد.^[۲۷]

سوریه قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۷ , را که خواهان بازگشت سرزمین‌های اشغال شده توسط اسرائیل در ازای روابط صلح‌آمیز بود را رد کرد. اسرائیل این قطعنامه را در ۱ مه ۱۹۶۸ پذیرفت. در مارس ۱۹۷۲ سوریه به‌طور مشروط این قطعنامه را پذیرفت و ترک مخاصمه مابین اسرائیل و سوریه امضا شد.

در جنگ یوم کیپور در سال ۱۹۷۳, سوریه تلاش کرد از طریق نظامی بلندی‌های جولان را بازپس بگیرد، اما ناموفق بود. اسرائیل و سوریه در ۱۹۷۴ توافق آتش‌بسی امضا کردند که تقریباً همه بلندی‌ها را تحت کنترل اسرائیل باقی گذاشت و یک منطقه باریک غیرنظامی را به کنترل سوریه بازگرداند. یک نیروی دیده‌بان سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۴ به عنوان حایلی بین دو طرف ایجاد شد.^[۲۸] با پذیرش رسمی قطعنامه ۳۳۸ شورای امنیت از سوی سوریه،^[۲۹] که آتش‌بس را در پایان جنگ یوم کیپور تعیین کرد، سوریه قطعنامه ۲۴۲ را نیز پذیرفت.^[۳۰]

در بلندی‌های جولان منطقه دیگری به نام کشتزارهای شبعا نیز در اشغال اسرائیل است سوریه و لبنان ادعا کرده‌اند که این کشتزارها متعلق به لبنانند و یک نقشه‌بردار سازمان ملل در سال ۲۰۰۷ به این نتیجه رسید که کشتزارهای شبعا در واقع به لبنان تعلق دارد (در تضاد با اعتقاد اسرائیل). سازمان ملل متحد گفته است اسرائیل باید کنترل این منطقه را واگذار کند.^[۳۱]

سرزمین‌های فلسطینی

مقاله‌های اصلی: درگیری فلسطین و اسرائیل و سرزمین‌های فلسطینی

زمینه

هر دوی این سرزمین‌ها جزئی از قیمومت بریتانیا بر فلسطین بودند، و جمعیت هر دو اساساً از مردم فلسطینی عرب، از جمله شمار شایان توجهی از پناهندگان فلسطینی تشکیل شده بود که در پی جنگ ۱۹۴۸ اعراب و اسرائیل از اسرائیل و سرزمین‌هایی که اسرائیل آنها را در کنترل داشت اخراج شده بودند یا از آن فرار کرده بودند..^[۳۲] امروزه فلسطینیان بالغ بر نیمی از جمعیت اردن را تشکیل می‌دهند.

اردن از ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷، کرانه باختری از جمله بیت‌المقدس شرقی را اشغال کرد و در سال ۱۹۵۰ آن را ضمیمه خود کرد و در سال ۱۹۵۴ تابعیت اردنی به ساکنان آن اعطا کرد (ادعاهای الحاق و تابعیت‌های اعطایی در سال ۱۹۸۸ وقتی اردن سازمان آزادی‌بخش فلسطین (ساف) را به عنوان تنها نماینده مردم فلسطین به رسمیت شناخت پس گرفته شدند). مصر از ۱۹۴۸ تا ۱۹۶۷ نوار غزه را اداره می‌کرد ولی آن را الحاق نکرد و غزه‌ای‌ها را شهروند مصر نکرد.^[۳۳]

کرانه باختری

مقاله‌های اصلی: اشغال کرانه باختری به دست اسرائیل و کرانه باختری

منطقه ج (کرانه باختری) (blue), the part of the کرانه باختری under full Israeli control, in 2011

کرانه باختری بر اساس طرح سازمان ملل برای تقسیم فلسطین به کشور عربی تخصیص داده شده بود، ولی کرانه باختری در پی جنگ ۱۹۴۸ به دست فرااردن اشغال شد. در آوریل ۱۹۵۰، اردن کرانه باختری را ضمیمه کرد،^[۳۴] ولی این الحاق تنها از سوی بریتانیا و پاکستان مورد پذیرش قرار گرفت. (ر.ک. صلح ۱۹۴۹, خط سبز)

بیت‌المقدس شرقی

اسرائیل از ۱۹۸۰ منطقه شرقی اورشلیم بزرگ که به بخش فلسطین اشغالی معروف است را رسماً به خاک خود اضافه کرد اما مورد تأیید جامعه جهانی قرار نگرفت. شهر قدیمی که هیکل سلیمان در آن است از نظر یونسکو متعلق به هیچ کشوری (نه فلسطین نه اسرائیل) نمی‌باشد و در مرز اورشلیم شرقی و غربی واقع است. یونسکو سال ۲۰۱۱ مجدد تأکید کرد که موضع خود را تغییر نداده است و مطابق با قطع‌نامه‌های سازمان ملل متحد منطقه شرقی اورشلیم را منطقه فلسطینی اشغالی از اورشلیم مدرن یا بزرگ عنوان کرد که معضل کلی اورشلیم باید در مذاکرات دوطرفه قطعی حل شود.^[۳۵] از زمان اشغال منطقه شرقی توسط اسرائیل شهرک‌سازی در این منطقه از شهر مقدس ادامه داشته است. نقشه جزء به جزء مناطق اشغالی^[۳۶]

تنش پایتخت اسرائیل

دونالد ترامپ رئیس‌جمهور ایالات متحده در تاریخ ۶ دسامبر ۲۰۱۷ با توجه به مصوبهٔ سال ۱۹۹۵ کنگره ایالات متحده دربارهٔ انتقال سفارت این کشور از تل آویو به اورشلیم، دستور اجرایی شدن این مصوبه را صادر کرد و این شهر را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخت.^[۳۶] در انتشار این خبر ترامپ اشاره‌ای به تقسیم اورشلیم غربی و قدس شرقی به عنوان پایتخت اسرائیل و فلسطین نکرده است. بی‌بی‌سی فارسی به نقل از وی می‌گوید: «دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا بیت‌المقدس را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخت». این لحن ترامپ باعث بالا گرفتن تنش‌ها بین دو طرف اسلامی و یهودی شد. بلافاصله با انتشار گفته‌های ترامپ صداهای فارسی‌زبان مطرح اسرائیل در بی‌بی‌سی فارسی به موضوع تقسیم بیت‌المقدس بین اسرائیل و فلسطین اشاره کردند. ترامپ در سخنانش تأکید کرده بود که رسمی شدن بیت‌المقدس به عنوان پایتخت اسرائیل برای آمریکا، موضع‌گیری کاخ‌سفید به نفع یکی از طرفین درگیر نیست و تصمیم نهایی دربارهٔ مرزبندی و تقسیم بیت‌المقدس با اسرائیل و فلسطینیان است. پاپ فرانسیس و دبیرکل سازمان ملل متحد، آنتونیو گوترش مخالفت اکید خود را با تصمیم ترامپ عنوان کردند. شورای امنیت سازمان ملل پیش‌نویس قطعنامه‌ای را مبنی بر تجدیدنظر در تصمیم کاخ سفید مطرح کرد که با موافقت تمام اعضا مواجه شد اما توسط آمریکا وتو شد. بنیامین نتانیاهو در پیامی ویدئویی از ترامپ و نیکی هیلی تشکر کرد. نیکی هیلی، سازمان ملل را به دشمنی با اسرائیل متهم کرد.^[۳۷]

• 
• 
• 
• 
• 

دیدگاه‌ها در خصوص ترمینولوژی مورد استفاده

دیدگاه بین‌المللی

لفظ رسمی مورد استفاده در شورای امنیت سازمان ملل متحد برای توصیف سرزمین‌های اشغال شده توسط اسرائیل «سرزمین‌های عربی اشغال شده از سال ۱۹۶۷، از جمله اورشلیم» است که برای مثال در قطعنامه‌های 446 (1979) , 452 (1979) , ۴۶۵ و ۴۸۴ به کار رفته است. کنفرانسی از طرف‌ها در کنوانسیون چهارم ژنو^[۳۸] و کمیته بین‌المللی صلیب سرخ،^[۳۹] نیز این سرزمین‌ها را اشغال شده دانسته و مفاد کنوانسیون چهارم ژنو در خصوص سرزمین‌های اشغال شده را اعمال کرده.

ضمیمه کردن بیت‌المقدس شرقی در سال ۱۹۸۰ توسط اسرائیل از سوی هیچ کشوری به رسمیت شناخته نشده،^[۴۰] و ضمیمه کردن بلندی‌های جولان در سال ۱۹۸۱ تنها از سوی ایالات متحده آمریکا به رسمیت شناخته شده است. قطعنامه ۴۷۸ شورای امنیت اعلام کرد که ضمیمه کردن اورشلیم «باطل و بی‌اعتبار» است و باید لغو شود. قطعنامه ۴۹۷ شورای امنیت نیز ضمیمه کردن جولان را «باطل و بی‌اعتبار» خواند. در پی عقب‌نشینی اسرائیل از شبه جزیره سینا در سال ۱۹۸۲ در چارچوب پیمان صلح ۱۹۷۹ اسرائیل و مصر، سینا دیگر یک سرزمین اشغال شده تلقی نشد. با این که تشکیلات خودگردان فلسطین، اتحادیه اروپا،^[۴۱] دیوان بین‌المللی دادگستری،^[۴۲] مجمع عمومی سازمان ملل متحد^[۴۳] و شورای امنیت سازمان ملل متحد^[۴۴] بیت‌المقدس شرقی را بخشی از کرانه باختری و در اشغال اسرائیل می‌دانند؛ اسرائیل کل اورشلیم را پایتخت و سرزمین تحت اقتدار خود می‌داند.^[۴۵]

چندین قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل متحد اشغال ادامه‌دار فلسطین را غیرقانونی توصیف کرده‌اند.^[۴۶] مایکل لینک گزارشگر ویژه سازمان ملل متحد برای حقوق بشر در سرزمین‌های اشغال شده فلسطینی از سال ۱۹۶۷، در گزارش سال ۲۰۱۷ خود به مجمع عمومی سازمان ملل متحد نوشت که خود اشغال غیرقانونی شده و توصیه کرد مطالعه ای از سوی سازمان ملل متحد در خصوص تعیین این مسئله و لحاظ کردن درخواست یک نظر مشورتی از دیوان بین‌المللی دادگستری مد نظر قرار گیرد.^[۴۷] بخش اعظم مکتوبات حقوق بین‌الملل در خصوص این مسئله به این نتیجه رسیده که فارغ از این که این اشغال در آغاز قانونی بوده یا نه، در طول زمان این اشغال غیرقانونی شده است. دلایل مورد استناد برای قانونی نبودن آن شامل نقض اصل عدم توسل به زور، این که اشغال حق فلسطینیان برای تعیین سرنوشتشان را نقض می‌کند، این که خود اشغال یک رژیم غیرقانونی «انقیاد، سلطه و استثمار بیگانگان» یا ترکیبی از این عوامل است می‌شود.^[۴۸]

نقض حقوق بین‌الملل

باور بر این است که تأسیس شهرک‌های اسرائیلی به معنای انتقال جمعیت غیرنظامی اسرائیل به سرزمین‌های اشغال شده و بدین ترتیب بر اساس کنوانسیون چهارم ژنو غیرقانونی است.^{[۴۹][۵۰][۵۱]} دیگر کارشناسان حقوقی که با این تفسیر از قانون مخالفند در این باور مناقشه کرده‌اند.^[۵۲]

اسرائیل این که شهرک‌های اسرائیلی ناقض هر گونه قانون بین‌المللی است را انکار می‌کند.^[۵۳] دیوان عالی اسرائیل هنوز حکم قاطعی در خصوص قانونی بودن شهرک‌ها بر اساس کنوانسیون ژنو نداده است.^[۵۴]

نظر ۲۰۲۴ دیوان بین‌المللی دادگستری

دیوان بین‌المللی دادگستری در ژوئیه ۲۰۲۴ یک نظر مشورتی تاریخ‌ساز صادر کرد که اشغال کرانه باختری، اورشلیم شرقی و نوار غزه از سوی اسرائیل غیرقانونی است، و باید «به سرعت ممکن» پایان یابد.^[۵۵][۵۶] این دیوان دریافت که اشغال گری اسرائیل به خاطر «سوء استفاده ادامه یافته اسرائیل از جایگاهش به عنوان یک قدرت اشغالگر از طریق الحاق اراضی و اعمال کنترل دائمی بر سرزمین‌های اشغال شده فلسطینی، و نقض ادامه یافته حق تعیین سرنوشت مردم فلسطینی» غیرقانونی است.^[۵۷][۵۸] این دیوان همچنین اظهار داشت که اسرائیل باید «برای جبران آسیب‌هایی که به همه مردم چنین سرزمین‌هایی وارد کرده به جبران خسارت بپردازد» و این که اسرائیل همچنین «الزام دارد که فوراً همه فعالیت‌های شهرک سازی جدید را متوقف کرده و همه شهرک نشینان از کرانه باختری و اورشلیم شرقی» را تخلیه کند.^[۵][۵۹]

جستارهای وابسته

• سرزمین فلسطین
• فهرست اشغال‌های نظامی

یادداشت

1. The occupied part consists of the western two-thirds of the territory, which includes جبل‌الشیخ. Israel has never occupied the eastern third of the Golan Heights.
2. The occupied area included the islands of جزیره تیران and جزیره صنافیر at the mouth of the خلیج عقبه. Israel transferred the islands to Egypt as part of its withdrawal from the Sinai Peninsula, and subsequently, in 2017 Egypt transferred the two islands to عربستان سعودی. Israel was consulted and approved the subsequent transfer to Saudi Arabia
3. Although renounced in 1988 its claims to East Jerusalem, Jordan still claims the الاقصی within East Jerusalem.^[۲۴]
4. Since the occupation began in 1967, Israel applied its laws on Israeli citizens living in the West Bank with successive emergency authorizations(he), each one lasting for five years. The last emergency authorization was approved in 2023.^[۲۵]
5. Over the years Israel had several plans to annex portions of the territory. The first plan was called the طرح آلون. The ضمیمه‌کردن پیشنهادی کرانه باختری به خاک اسرائیل was to annex 60% of the territory by July 2020.^[۲۶] هیچ of the annexation plans were ever executed.

منابع

1. قطعنامه ۲۴۲ شورای امنیت
2. "Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory". International Court of Justice. 9 July 2004. Archived from the original on 24 September 2015. Retrieved 2012-04-29.
3. "Israeli settlements in the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem, and the occupied Syrian Golan". United Nations Information System on the Question of Palestine. 2012-12-01. Archived from the original on 2017-10-10. Retrieved 2012-04-29.
4. Strongly deplores the continued refusal of Israel, the occupying Power, to comply with the relevant resolutions of the Security Council and the General Assembly; Ruth Lapidoth; Moshe Hirsch (1994). The Jerusalem Question and Its Resolution: Selected Documents. Martinus Nijhoff Publishers. pp. 351–. ISBN 978-0-7923-2893-3. Retrieved 15 January 2012.
5. Jacob, Sarah (19 July 2024). "Israel's Palestinian Territories Occupation Unlawful: UN Court". BNN Bloomberg. Retrieved 21 July 2024.
6. "Controversial UN expert: If talks fail, Hague should opine on Israel". The Times of Israel.
7. Beit Sourik Village Council v. The Government of Israel. (PDF). Retrieved on April 4, 2017.
8. Zarchin, Tomer (July 9, 2012). "Legal Expert: If Israel Isn't Occupying West Bank, It Must Give Up Land Held by IDF". هاآرتس. Retrieved March 12, 2017. 'If the Levy Committee is pushing the government to determine that Israel's presence in the West Bank does not violate international law, Israel is in a dangerous position facing the rest of the world,' said Sasson this morning to Haaretz. … 'For 45 years, different compositions of the High Court of Justice stated again and again that international law applies to the West Bank, which is clearly opposed to Levy's findings. This is a colossal turnaround, which I do not think is within his authority. He can tell the government that he recommends changing legal status, and that's all,' said Sasson.
9. FAQ: The Peace process with the Palestinians - Dec 2009
10. «From "Occupied Territories" to "Disputed Territories," by Dore Gold». بایگانی‌شده از اصلی در ۹ ژوئیه ۲۰۱۱. دریافت‌شده در ۲ مارس ۲۰۱۱.
11. FAQ: The Peace process with the Palestinians – Dec 2009. Mfa.gov.il. Retrieved on 2012-01-15.
12. From "Occupied Territories" to "Disputed Territories," by Dore Gold بایگانی‌شده در ۹ ژوئیه ۲۰۱۱ توسط Wayback Machine. Jcpa.org. Retrieved on 2012-01-15.
13. "Israel, the Conflict and Peace: Answers to frequently asked questions". Israel Ministry of Foreign Affairs. 2009-12-30. Archived from the original on 2015-02-19. Retrieved 2015-01-24.
14. قطعنامه ۴۷۸ شورای امنیت
15. «Israel annexing East Jerusalem, says EU». گاردین. بایگانی‌شده از اصلی در ۹ مارس ۲۰۰۹.
16. «Document - Israel/Occupied Palestinian Territories: The conflict in Gaza: A briefing on applicable law, investigations and accountability». سازمان عفو بین‌الملل. بایگانی‌شده از اصلی در ۹ فوریه ۲۰۰۹.
17. «Human Rights Council Special Session on the Occupied Palestinian Territories, July 6, 2006». دیدبان حقوق بشر. بایگانی‌شده از اصلی در ۴ ژانویه ۲۰۱۲.
18. «Is Gaza 'occupied' territory?». سی‌ان‌ان. بایگانی‌شده از اصلی در ۲۱ ژانویه ۲۰۰۹.
19. en:Jerusalem Law
20. en:Golan Heights Law
21. قطعنامه ۴۹۷ شورای امنیت
22. Address to the Nation. Kinghussein.gov.jo. Retrieved on 2012-01-15.
23. Kifner, John (August 1, 1988). "HUSSEIN SURRENDERS CLAIMS ON WEST BANK TO THE P.L.O. ; U.S. PEACE PLAN IN JEOPARDY; Internal Tensions". The New York Times.
24. Chulov, Martin; Safi, Michael (November 26, 2020). "Jordan scrambles to affirm its custodianship of al-Aqsa mosque". گاردین.
25. "Israel's Knesset Extends West Bank Emergency Orders by Another Five Years". هاآرتس. 24 January 2023.
26. Krämer, Tania (June 4, 2020). "Israel plans to annex West Bank territories".
27. During the Autumn of 2003, following the declassification of key Aman documents بایگانی‌شده در ۲۰۰۸-۰۳-۲۱ توسط Wayback Machine, the newspaper یدیعوت اخرونوت released a series of controversial articles which revealed that key Israeli figures were aware of considerable danger that an attack was likely, including Golda Meir and Moshe Dayan, but had decided not to act. The two journalists leading the investigation, Ronen Bergman and Gil Meltzer, later went on to publish Yom Kippur War, Real Time: The Updated Edition, Yediot Ahronoth/Hemed Books بایگانی‌شده در ۲۰۲۱-۰۲-۲۷ توسط Wayback Machine, 2004. شابک ‎۹۷۸−۹۶۵−۵۱۱−۵۹۷−۰
28. Golan Heights profile بایگانی‌شده در ۲۰۰۹-۰۱-۳۱ توسط Wayback Machine. BBC. 30 August 2011
29. "Syria's acceptance of 338". Archived from the original on February 14, 2007. Retrieved 2017-04-15.. General Assembly Security Council. United Nations. 23 October 1973
30. Hinnebusch, Raymond A.; Drysdale, Alasdair (1991). Syria and the Middle East Peace Process. New York: Council on Foreign Relations Press. pp. 105, 108. ISBN 978-0-87609-105-0. 0876091052.
31. Ravid, Barak. (2008-04-02) "UN tells Israel: Place Shaba Farms in hands of UNIFIL" بایگانی‌شده در ۲۰۱۲-۱۱-۰۳ توسط Wayback Machine. Haaretz. Retrieved on 2012-01-15.
32. Letter dated 31 August 1949, addressed to the Chairman of the Conciliation Commission by Mr. Reuven Shiloah, Head of the Delegation of Israel, containing Replies to the Commission's Questionnaire of 15 August 1949 31st Aug 1949 Israel's official claim to non-state territories بایگانی‌شده در ۲۰۱۸-۱۱-۱۸ توسط Wayback Machine
33.  این مقاله حاوی محتوای تحت مالکیت عمومی از سند «Israel and the Palestinians: Prospects for a Two-State Solution» (PDF). Congressional Research Service است.
34. Lutfiyya, Abdulla M. , Baytin: A Jordanian Village. A Study of Social Institutions and Social Change in a Folk Community, Walter de Gruyter, 1966, p.14
35. «UNESCO replies to allegations». یونسکو. بایگانی‌شده از اصلی در ۱۸ ژوئیه ۲۰۱۱. In line with relevant UN resolutions, East Jerusalem remains part of the occupied Palestinian territory, and the status of Jerusalem must be resolved in permanent status negotiations.
36. «ترامپ بیت‌المقدس را به عنوان پایتخت اسرائیل به رسمیت شناخت». بی‌بی‌سی فارسی. ۶ دسامبر ۲۰۱۷.
37. «آمریکا پیش‌نویس قطعنامه دربارهٔ بیت‌المقدس را وتو کرد». بی‌بی‌سی فارسی.
38. "Conference of High Contracting Parties to the Fourth Geneva Convention: Declaration" (PDF). hosted by Foundation for Middle East Peace. 1949. p. 11. Retrieved 13 January 2018.
39. "Annexe 2—Conference of High Contracting Parties to the Fourth Geneva Convention: statement by the International Committee of the Red Cross" بایگانی‌شده در ۲۸ سپتامبر ۲۰۰۶ توسط Wayback Machine ICRC website. Retrieved October 5, 2005
40. قطعنامه ۴۹۷ شورای امنیت
41. Rory McCarthy (2009-03-07). "Israel annexing East Jerusalem, says EU". The Guardian. Retrieved 2009-03-08.
42. "Legal Consequences of the Construction of a Wall in the Occupied Palestinian Territory". International Court of Justice. 9 July 2004. Archived from the original on 24 September 2015. Retrieved 2012-04-29.
43. "Israeli settlements in the Occupied Palestinian Territory, including East Jerusalem, and the occupied Syrian Golan". United Nations Information System on the Question of Palestine. 2012-12-01. Archived from the original on 2017-10-10. Retrieved 2012-04-29.
44. s:United Nations Security Council Resolution 478
45. "Basic Law: Jerusalem, Capital of Israel (Unofficial translation) Passed by the Knesset on the 17th Av, 5740 (30th July, 1980) and published in Sefer Ha-Chukkim No. 980 of the 23rd Av, 5740 (5th August, 1980)". Knesset. 2008-08-05. Retrieved 2015-02-20.
46. Wilde, Ralph (2021). "Using the Master's Tools to Dismantle the Master's House: International Law and Palestinian Liberation". The Palestine Yearbook of International Law Online. 22 (1): 26. doi:10.1163/22116141_022010_002. S2CID 245698763.
47. Lynk, S.Michael (23 October 2017). "Report of the Special Rapporteur on the situation of human rights in the Palestinian territories occupied since 1967".
48. Imseis, Ardi (2020). "Negotiating the Illegal: On the United Nations and the Illegal Occupation of Palestine, 1967–2020". European Journal of International Law. 31 (3): 1072–1073, 1085. doi:10.1093/ejil/chaa055. ISSN 0938-5428.
49. Abu-Lughod, Janet (1982). "Israeli Settlements in Occupied Arab Lands: Conquest to Colony". Journal of Palestine Studies. University of California Press. 11 (2): 16–54 [17]. doi:10.1525/jps.1982.11.2.00p0373x. JSTOR 2536268. annexations, expulsions and the creation of settlements are specifically prohibited by international law. The Fourth Geneva Convention, in Article 47, proscribes the annexation of occupied territory, and the United Nations has repeatedly condemned Israel's precipitous annexation of East Jerusalem and a wide belt of surrounding suburbs, villages and towns. Article 49 of the same convention prohibits the forcible transfer or deportation of residents from an occupied area, regardless of motive. And yet thousands of Palestinians have been expelled (see Lesch, 1979: 113–130, for a partial list of the "officially deported" ones) while many more have been, through measures to be described below, "pressured" to leave. The same Article expressly forbids the transfer by an occupying power of any of its civilian population into occupied areas. And yet, at most recent count, over 90,000 Israeli Jews have been officially "settled" within the illegally annexed Jerusalem district, and more than 30,000 others have been "settled" in some 100 nahals (military forts), villages and even towns that the Israeli government has authorized, planned, financed and built in unannexed zones beyond the 1949 cease-fire line that Israelis refer to not as a border, but euphemistically as a "green line."
50. Falk, Richard (2000). "International Law and the al-Aqsa Intifada". Middle East Report. Middle East Research and Information Project (217): 16–18 [17]. doi:10.2307/1520166. JSTOR 1520166. Article 49 has been interpreted as prohibiting both forced deportations of Palestinians and population transfers of the sort associated with the establishment and continuous expansion of Israeli settlements
51. Roberts, Adam (1990). "Prolonged Military Occupation: The Israeli-Occupied Territories Since 1967". The American Journal of International Law. American Society of International Law. 84 (1): 44–103 [85]. doi:10.2307/2203016. JSTOR 2203016. S2CID 145514740. The settlements program is quite simply contrary to international law. However, it is now so far advanced, and so plainly in violation of the Geneva Convention, that it actually creates a powerful reason for Israel's continuing refusal to accept that the Convention is applicable in the occupied territories on a de jure basis
52. Gerald M Adler Preserving a legal inheritance: settlement rights in the "Occupied Palestinian Territories". The Journal Online. 19 October 2009. Retrieved on 2012-01-15.
53. "Israel, the Conflict and Peace: Answers to frequently asked questions". وزارت امور خارجه اسرائیل. November 2007. Are Israeli settlements legal?
54. David Kretzmer (2002). The Occupation of Justice: the Supreme Court of Israel and the Occupied Territories. SUNY Press. p. 99. ISBN 978-0-7914-5337-7. Retrieved 15 January 2012.
55. Berg, Raffi (19 July 2024). "UN top court says Israeli occupation of Palestinian territories is illegal". بی‌بی‌سی نیوز. Retrieved 21 July 2024.
56. Maupas, Stephanie; Imbert, Louis (July 20, 2024). "International Court of Justice calls on Israel to end occupation of Palestinian territories 'as rapidly as possible". لو موند. Retrieved July 22, 2024.
57. Siddique, Haroon (July 19, 2024). "UN court orders Israel to end its occupation of Palestinian territories". گاردین. Retrieved July 22, 2024.
58. Ebrahim, Nadeen; McCluskey, Mitchell (July 19, 2024). "Top UN court says Israeli occupation of West Bank and East Jerusalem is illegal". سی‌ان‌ان. Retrieved July 22, 2024.
59. "Palestinians Hail ICJ Ruling, Condemnation In Israel". بارونز. خبرگزاری فرانسه. 19 July 2024. Retrieved 21 July 2024.