عبدالحسین آیتی
از شعرا، محققان، نویسندگان و قرآنپژوهان معاصر / From Wikipedia, the free encyclopedia
عبدالحسین تفتی یزدی (۱۲۸۸ ـ ۱۳۷۱ قمری /۱۲۵۰- ۱۳۳۱ - یزد) (معروف به آیتی) پسر محمد تقی آخوند تفتی بوده و متخلص به «ضیایی»، «آواره» و «آیتی»، از شعرا، محققان، نویسندگان و قرآنپژوهان معاصر، و از مبلغین بهائی که به او عنوان رئیسالمبلغین داده شد[1] وی بعد از درگذشت عبدالبهاء به امید رسیدن به ریاست در جامعه بهائی اصرار داشت که بیت العدل عمومی بلافاصله تشکیل شود. اما شوقی افندی رهبر وقت جامعه بهائی به این نتیجه رسیده بود که برای انتخاب بیت العدل اعظم که یک نهاد بینالمللی است ابتدا باید نهادهای انتخابی بهائی در سطوح پایینتر (سطوح محلی و ملی) تشکیل شود. آیتی مخالف این شیوه شوقی افندی بود و شروع به مخالفت با او کرد و نامههایی اعتراضآمیز به بهائیان نوشت و در نهایت از آئین بهائی روی گرداند و بعد از ۱۸ سال دوباره مسلمان شد.[2] و از منتقدان آئین بهائی شد. او همچنین به مدت شش سال گاهنامه نمکدان را منتشر میکرد و از اعضای مؤسس انجمن ادبی یزد بود.[3]
عبدالحسین آیتی | |
---|---|
![]() عبدالحسین آیتی در جوانی | |
نام اصلی | عبدالحسین تفتی یزدی |
زاده | ۱۲۵۰ خورشیدی ۱۸۷۱ میلادی تفت، یزد |
محل زندگی | یزد |
درگذشته | ۱۳۳۱ خورشیدی۸۱ سال ۱۹۵۲ میلادی |
تخلص | ضیایی، آواره و آیتی |
زمینه کاری | شاعر، محقق، نویسنده و قرآن پژوه |
ملیت | ![]() |