زبانهای هندوآریایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبانهای هندوآریایی یا زبانهای آریایی هند (به انگلیسی: Indo-Aryan languages or Indic languages) که گاهاً با نام زبانهای هندی (به انگلیسی:Indic languages)[2] نیز نامیده شده اند،یکی از دو شاخهی زبانهای هندو-ایرانی است و توسط مردمان هندوآریایی سخنگفته میشود. بهعنوان شرقیترین گروه در خانواده زبانهای هندواروپایی، زبانهای هندوآریایی توسط حدود ۹۰۰ میلیون نفر صحبت میشود (آمار سال ۲۰۰۵)[3] و در سال ۲۰۲۰ حدود ۱٫۵ میلیارد نفر تخمین زده میشوند. متکلمان این زبانها در کشورهای هند، پاکستان، بنگلادش، نپال و دیگر نواحی هیمالیا و سریلانکا جمع شدهاند.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
این مقاله نیازمند تمیزکاری است. لطفاً تا جای امکان آنرا از نظر املا، انشا، چیدمان و درستی بهتر کنید، سپس این برچسب را بردارید. محتویات این مقاله ممکن است غیر قابل اعتماد و نادرست یا جانبدارانه باشد یا قوانین حقوق پدیدآورندگان را نقض کرده باشد. |
اطلاعات اجمالی زبانهای هندوآریایی, پراکنش: ...
زبانهای هندوآریایی | |
---|---|
Indic | |
پراکنش: | آسیای جنوبی / مجموع سخنوران =بیش از ۱٫۵ میلیارد در ۸ کشور بومی (۲۰۲۰) |
تبار: | هندواروپایی
|
نیا: | زبان نیاهندوآریایی |
زیرگروهها: |
کمربند زبان هندی
|
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵ | inc |
زبان شناسی | ۵۹= (phylozone) |
گلاتولوگ | indo1321[1] |
نقشه ۱۹۷۸ پراکندگی جغرافیایی اصلی زبانهای هندوآریایی نمایش میدهد. (زبان اردو به عنوان بخشی از زبان هندوستانی در نظر گرفته شدهاست. زبان رومانی، زبان دومری و زبان لوماورن خارج از محدوده نقشه هستند). در مناطق نقطه دار و راه راه چندزبانگی رایج است.
|
بستن