روابط اسرائیل و ایران
روابط دیپلماتیک میان ایران و اسرائیل / From Wikipedia, the free encyclopedia
روابط ایران و اسرائیل را میتوان به چهار دوره عمده تقسیم کرد: دوره روابط دوستانه این دو کشور از سال ۱۳۲۶ تا ۱۳۵۷ در دوران دودمان پهلوی، وخامت روابط پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران تا سال ۱۳۶۹ و سرانجام روابط خصمانه پس از پایان جنگ اول خلیج فارس. ایران در سال ۱۳۲۶ در بین ۱۳ کشور جهان بود که با طرح سازمان ملل برای تقسیم فلسطین مخالفت کرد. دو سال بعد نیز ایران به پذیرش اسرائیل در سازمان ملل متحد رای منفی داد.
ایران |
اسرائیل |
---|---|
سفارتخانه | |
سفارت ایران | سفارت اسرائیل |
نماینده | |
سفیر ایران | سفیر اسرائیل |
با این وجود، ایران پس از ترکیه، دومین کشور با اکثریت مسلمان بود که اسرائیل را به عنوان کشور مستقل به رسمیت شناخت.[1] پس از کودتای ۲۸ مرداد که قدرت محمدرضا پهلوی را تثبیت کرد.[2] روابط دو کشور بهطور قابل توجهی بهبود یافت. محمدرضا پهلوی از دخالت مستقیم در جنگهای اعراب و اسرائیل پرهیز کرد و با شرق و غرب روابط مطلوبی داشت.[1]
پس از انقلاب ۱۳۵۷ ایران همه روابط دیپلماتیک و تجاری با اسرائیل را قطع کرد و حکومت اسلامی ایران، اسرائیل را به عنوان یک کشور به رسمیت نمیشناسد. چرخش از صلح سرد به خصومت در اوایل دهه ۱۳۷۰ خورشیدی رخ داد، اندکی پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و شکست ارتش عراق در جنگ خلیج فارس پس از آن قطبهای قدرت در خاورمیانه به سمت ایران و اسرائیل تغییر یافتند. این درگیری در اوایل دهه ۷۰ تشدید شد، زیرا دولت اسحاق رابین مواضع تهاجمیتری علیه ایران اتخاذ کرد.[3] درگیری لفظی این دو کشور در دوران ریاست جمهوری محمود احمدینژاد که اظهارات ستیزهجویانهای علیه اسرائیل انجام داده بود، افزایش یافت. سایر عواملی که به تشدید این تنشها دامنزد عبارتند از: توسعه برنامه هستهای در ایران، حمایت ایران از گروههایی مانند حزبالله، جهاد اسلامی و حماس و اتهام دستداشتن ایران در حملات تروریستی ازجمله حمله به سفارت اسرائیل در بوئنوس آیرس در سال ۱۳۷۱ و بمبگذاری آمیا و ادعای ایران مبنی بر حمایت اسرائیل از گروههایی مانند مجاهدین خلق ایران و جندالله و نیز عملیاتهای مخفیانه تروریستی در ایران.[4]