جنگ استقلال آنگولا

جنگ استقلال آنگولا (انگلیسی: Angolan War of Independence) به‌عنوان قیام علیه کشت اجباری پنبه آغاز شد و به مبارزه چند حزبی برای کنترل آنگولای پرتغال، یکی از مستعمرات سابق کشور پرتغال در بین سه جنبش ملی‌گرایانه و یک جنبش جدایی‌طلب تبدیل شد.

جنگ استقلال آنگولا
بخشی از جنگ استعماری پرتغال و جنگ سرد
نیروهای پرتغالی در آنگولا
تاریخ ۴ فوریه ۱۹۶۱ – ۲۵ آوریل ۱۹۷۴ (آتش‌بس) (۱۳ سال، ۲ ماه و ۳ هفته) ۱۱ نوامبر ۱۹۷۵ (استقلال) موقعیت آنگولا نتایج پیروزی سیاسی یونیتا، MPLA و FNLA آتش‌بس پس از انقلاب میخک موافقت‌نامه آلوور و استقلال آنگولا در ۱۹۷۵ شروع جنگ داخلی آنگولا
طرف‌های درگیر
جنبش خلق برای آزادی آنگولا-حزب کار FNLA یونیتا FLEC	استادو نوو  آفریقای جنوبی[1][2]
Material support:  اتحاد جماهیر شوروی[3]  کوبا[4][5]  چین[6][7][8]  ایالات متحده آمریکا[9]  اسرائیل[10]  زئیر[11]  الجزایر[12]  تونس[13]  تانزانیا[14]	Material support:  ایالات متحده آمریکا[10]  اسرائیل[10]
فرماندهان و رهبران
آگوستینیو نتو Lúcio Lara Holden Roberto جوناس ساویمبی	فرانسیسکو دا کوستا گومز
قوا
۹۰٬۰۰۰	۶۵٬۰۰۰
تلفات و خسارات
در مجموع حدود ۳۰٬۰۰۰ نفر[15]	۲٬۹۹۱ کشته (۱٬۵۲۶ کشته‌شده در نبرد & ۱٬۴۶۵ non-combat related)[16] ۴٬۶۸۴ with permanent deficiency (physical or psychological)
۳۰٬۰۰۰–۵۰٬۰۰۰ غیر نظامیان کشته شده

این جنگ همچنین به بخشی از جنگ‌های برون مرزی پرتغال نیز اطلاق می‌شود که طی آن جنگ استقلال گینه بیسائو و موزامبیک نیز روی داده‌است.

جنگ استقلال آنگولا جنگی چریکی بود که در مناطق وسیع و کم جمعیت آنگولا میان گروه‌های مسلح و نیروهای پرتغالی روی داد. در این جنگ نیروهای درگیر مرتکب جنایاتی نیز شدند. در آنگولا، پس از این‌که پرتغال جنگ را متوقف کرد، در میان جنبش‌های ملی گرایانه، درگیری‌های مسلحانه رخ داد. این جنگ رسماً در ژانویه ۱۹۷۵، زمانی که دولت پرتغال، اتحاد ملی برای استقلال کل آنگولا (UNITA)، جنبش آزادیبخش آنگولا (MPLA) و جبهه آزادیبخش ملی آنگولا (FNLA) توافقنامه Alvor را امضا کردند، به پایان رسید.

منابع

1. THE BORDER WAR
2. Regional Orders: Building Security in a New World, 1997, p. 306.
3. The Soviet Union and Revolutionary Warfare: Principles, Practices, and Regional Comparisons, 1988, pp. 117–118.
4. Cuba: The International Dimension, 1990, pp. 155–157.
5. Cuba in the World, 1979, pp. 95–96.
6. Foreign Intervention in Africa: From the Cold War to the War on Terror, 2013, p. 81.
7. China and Africa: A Century of Engagement, 2012, p. 339.
8. Armed Forces and Modern Counter-insurgency, 1985, p. 140.
9. The Flawed Architect:Henry Kissinger and American Foreign Policy, 2004, p. 404.
10. Beit-Hallahmi, Benjamin. The Israeli connection: Whom Israel arms and why, pp. 63-64. IB Tauris, 1987.
11. «FNLA – um movimento em permanente letargia, guerracolonial.org (پرتغالی)». بایگانی‌شده از اصلی در ۲۸ ژوئیه ۲۰۱۹. دریافت‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۷.
12. Algeria: The Politics of a Socialist Revolution, 1970, p. 164
13. Southern Africa in Transition, 1966, p. 171
14. Angola-Ascendancy of the MPLA
15. https://www.onwar.com/aced/chrono/c1900s/yr60/fangola1961.htm
16. Portugal Angola

• مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Angolan War of Independence». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۳ ژوئیه ۲۰۱۷.