جنگ استقلال آنگولا
From Wikipedia, the free encyclopedia
جنگ استقلال آنگولا (انگلیسی: Angolan War of Independence) بهعنوان قیام علیه کشت اجباری پنبه آغاز شد و به مبارزه چند حزبی برای کنترل آنگولای پرتغال، یکی از مستعمرات سابق کشور پرتغال در بین سه جنبش ملیگرایانه و یک جنبش جداییطلب تبدیل شد.
جنگ استقلال آنگولا | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
بخشی از جنگ استعماری پرتغال و جنگ سرد | |||||||
نیروهای پرتغالی در آنگولا | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
جنبش خلق برای آزادی آنگولا-حزب کار FNLA یونیتا FLEC |
استادو نوو آفریقای جنوبی[1][2] | ||||||
Material support: | |||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
آگوستینیو نتو Lúcio Lara Holden Roberto جوناس ساویمبی | فرانسیسکو دا کوستا گومز | ||||||
قوا | |||||||
۹۰٬۰۰۰ | ۶۵٬۰۰۰ | ||||||
تلفات و خسارات | |||||||
در مجموع حدود ۳۰٬۰۰۰ نفر[15] |
۲٬۹۹۱ کشته (۱٬۵۲۶ کشتهشده در نبرد & ۱٬۴۶۵ non-combat related)[16] ۴٬۶۸۴ with permanent deficiency (physical or psychological) | ||||||
۳۰٬۰۰۰–۵۰٬۰۰۰ غیر نظامیان کشته شده |
این جنگ همچنین به بخشی از جنگهای برون مرزی پرتغال نیز اطلاق میشود که طی آن جنگ استقلال گینه بیسائو و موزامبیک نیز روی دادهاست.
جنگ استقلال آنگولا جنگی چریکی بود که در مناطق وسیع و کم جمعیت آنگولا میان گروههای مسلح و نیروهای پرتغالی روی داد. در این جنگ نیروهای درگیر مرتکب جنایاتی نیز شدند. در آنگولا، پس از اینکه پرتغال جنگ را متوقف کرد، در میان جنبشهای ملی گرایانه، درگیریهای مسلحانه رخ داد. این جنگ رسماً در ژانویه ۱۹۷۵، زمانی که دولت پرتغال، اتحاد ملی برای استقلال کل آنگولا (UNITA)، جنبش آزادیبخش آنگولا (MPLA) و جبهه آزادیبخش ملی آنگولا (FNLA) توافقنامه Alvor را امضا کردند، به پایان رسید.