جغرافیای عراق
ویژگیهای جغرافیایی کشور عراق / From Wikipedia, the free encyclopedia
جغرافیای عراق گوناگون است و به چهار ناحیه اصلی بخش میشود: بیابان (باختر فرات)، میانرودانِ بالا (جزیره) ناحیهای در میانهٔ بالاییِ دجله و فرات، کوهسارهای شمالی در کردستان عراق، و میانرودانِ پایین، دشتی آبرفتی که از نزدیک تکریت تا خلیج فارس گستردهاست.
کوهستانهای شمالخاوری عراق بخشی از گسترش خاورسوی سامانه کوهستانیای هستند که از بالکان، جنوب ترکیه، شمال عراق، ایران، و افغانستان گذشته و حتی به هیمالیا میرسد. ناحیه بیابانی در جنوبباختری و استانهای مرکزی هممرز با عربستان و اردن جای گرفته و از دیدگاه جغرافیایی بخشی از شبهجزیره عربستان است.
سرزمین عراق در تاریخ جغرافیا جایگاه برجستهای دارد: یک لوح رُسی، که به گستردگی «کهنترین نقشهٔ شناخته شده» دانسته میشود، در سال ۱۹۳۰ میلادی و در جریان کاوشهای گاسور (به اکدی: Gasur) در نوزی (به هوری: Nuzi) (یورغان تپه امروزی)، جایی نزدیک به شهرهای حران و کرکوک و ۳۲۰ کیلومتر (۲۰۰ مایل) شمال بابِل، از زمین بیرون آورده شد. بر پایهٔ برآوردهای رایج قدمت این لوح، با اندازه ۱۹۳ در ۱۷۳ میلیمتر (۷٫۶ در ۶٫۸ اینچ)، به روزگار دودمان سارگُن یکم اکدی از ۲۵۰۰ تا ۲۳۰۰ پیش از میلاد میرسد. برآورد پیشنهادیِ باستانشناس لئو بگراو (به انگلیسی: Leo Bagrow)[1] زمان آن را حتی دورتر و به دوره پادشاهی اکد (۳۸۰۰ سال پ. م) میرساند.
بیشتر جغرافیدانان، از جمله دولت عراق، جغرافیای کشور را در چارچوب چهار ناحیه اصلی مورد بحث قرار میدهند: صحرا در غرب و جنوب غربی؛ تپهماهور بین بالادست رودخانههای دجله و فرات؛ کوهستانهای شمال و شمال شرق؛ و دشت آبرفتی که دجله و فرات در آن جریان دارند.
گزارشهای آماری رسمی عراق مساحت کشور را ۴۳۸٬۴۴۶ کیلومتر مربع نشان میدهند، در حالی که یکی از متنهای وزارت امور خارجه ایالات متحده مساحت عراق را ۴۳۴٫۹۳۴ کیلومتر مربع ذکر میکند.