From Wikipedia, the free encyclopedia
Astigarrak Sapindales ordenako Acer generoko zuhaitzak dira, loreak mordo zintzilikarietan eta haziak hego moduko mintz gogor batez hornituak dituztenak.
| Astigar | |
|---|---|
 | |
| Sailkapen zientifikoa | |
| Erreinua | Plantae |
| Ordena | Sapindales |
| Familia | Sapindaceae |
| Subfamilia | Hippocastanoideae |
| Generoa | Acer |
| Banaketa mapa | |
 | |
| Datu orokorrak | |
| Gizakiak ateratzen dizkion produktuak | astigar zura, astigar-izerdia, pikardatutako astigarra eta soft maple (en)  |
Betidanik Aceraceae familian sailkatu dira, baina orain Hippocastanaceae-ekin batera, Sapindaceae[1] familia definitu dute, ebidentzia genetikoaren arabera azken aukera hori egokiagoa dela hobetsi dutelarik.
Acer generoko zuhaitz batzuk euskaraz eihar izenaz ere izendatzen dira, hala nola eihar frantsesa eta eihar italiarra[2].
Astigar hitzaren etimologia ez dago argi, baina hitz elkartu itxura du[3], non bigarren zatia ihar litzatekeen, oraindik zenbait astigar espezietan erabiltzen dena (eihar frantsesa esaterako).
Astigarrak, Gipuzkoako Astigarraga udalerriari izena eman dio[4], eta baita ere Astigarribia eta Astigarreta auzoei.
Acer generoaren izena latinetik eratorria da (ǎcěr, -ĕris), “zorrotza” esan nahi duena, ziur asko hostoen punta zorrotz bereigarriengatik edo, agian, zuhaitzaren zur gogorrarengatik, ustez lantzak egiteko erabilitzen zena.
Astigarrek hosto oposatuak dituzte, gehienetan gingildun eta palmatuak baina, espezie batzuetan, pinatu edo gingil gabeak ere. Ez dute estipularik.
Loreak txikiak dira, pentameroak (5 sepalo eta 5 petalo askedunak), batzuetan petalorik gabeak. Matsalko, korinbo edo unbeletan jaiotzen dira. Euren fruitu bereziak samara motakoak dira, lehorrak eta hegaldunak, eta binaka garatzen dituztenez disamara deritzo. Biraka jausi eta haizearen eraginez haziak urrunera eramateko forma egokia dute disamarek.
Astigar gehienek hazteko ahalmena dute, 10-45 m-tako altuera lortuz, baina beste zuhaixka batzuk 10 m baino gutxiagoko altuera izaten dute. Espezie gehienak hosto erorkorrekoak dira eta Asian eta mediterraneoan dauden gutxi batzuk hosto iraunkorrekoak dira. Astigarrek aurrez aurre jarritako hostoak dituzte, gehienetan gingildun eta palmatuak baina, espezie batzuetan, pinatu edo gingil bakoak ere izan daitezke. Hostoak gingil bakoitzaren muturrerantz zuzentzen diren 3-9 zainez hornituta daude, gingil bat beti erdian dagoela. Hala ere, espezie batzuk trifoliatuak dira: Acer griseum, Acer mandshuricum, Acer maximowiczianum y Acer triflorum.
Acer generoko espezieak negu bukaeran edo udaberri hasieran loratzen dira eta espezie gehienetan hostoak ateratzean loreak agertuko dira, baina batzuetan leheneago ere atera daitezke. Loreak arruntak eta pentameroak dira, luku, korinbo edo unbeletatik jaiotzen direnak. 4 edo 5 sepalo izaten dituzte, 4 edo 5 petalo 1-6 mm-ko luzerarekin, 4 eta 10 arteko lorezil 6-10 mm-ko luzerarekin eta bi pistilo edo pistilo bakarra bi estilorekin. Goian dagoen obarioak karpelo bi ditu, bere hegoek loreak luzatzen dituzte eta, horren ondorioz, erraza da esatea zein lore diren emeak. Loreak irten eta aste gutxi batzuetatik sei hilabete bete arte zuhaitzek hazi kopuru handiak botatzen dituzte eta udaberri goiztiarrean polen eta nektar iturri garrantzitsuak dira erleentzat.
Acer generoak fruitu berezia aurkezten du, samara izenekoa, biraka jausi eta haizearen eraginez haziak urrunera eramateko forma egokia dutenak. Fruituak helikoptero izenaz ere ezagutzen dira, erortzean egiten duten mugimenduaren eraginez.
Lepidoptera ordeneko larba askoren elikagaia dira astigarraren hostoak. Kontzentrazio altuetan, beldar batzuek, Dryocampa rubicundak esaterako, hainbeste astigar hosto kantitate jaten dute ezen zuhaitz ostalarian denboraldi batez hostoak galtzea eragiten baitute. Aphidoidea superfamiliako intsektu izerdi-elikatzaileak ere astigarraren ohiko bizkarroiak dira. Baratzezaintzan arazo honi aurre egiteko dimetoato aerosola erabiltzen da.
Kanadan eta Estatu Batuetan astigar espezie guztiak Anoplophora glabripennis adar luzedun kakalardo asiarrak mehatxatuta daude. Ondoriozko izurriteek milaka astigarren suntsipena eragin du, bai eta beste zuhaitz espezie batzuena ere Illinois, Massachusetts, New Jersey eta New York-en[5].
Astigarrak onddoek sortutako gaixotasun sorta handi batek kalte ditzake. Espezie nahiko bertizilosi gaixotasunarekiko sentikorrak dira, Verticillium generoko espezieek sortzen dutena, heriotza lokal nabarmena eraginez. Enborraren azaleko kedarraren gaixotasuna Cryptostroma generoko espezieek eragiten dute, eta honek lehortearen eraginezko estrespean dauden zuhaitzak hil ditzake. Astigarraren heriotza kasu gutxitan Phytophthora sustraiaren usteltzeagatik eta Ganodermaren sustraiaren gainbeheragatik izaten da. Udaren fase berantiarrean eta udazkenean astigarraren hostoak “alkitran-orbana” izeneko eritasuna paira dezakete, hostoen desitxurapena jasanez. Gaixotasun horren sortzaileak Rhytisma generoko espezieak dira. Uncinula generoko espezieek hostoen lizunketa sortzen dute. Hala ere, aipatutako azkenengo bi eritasunek ez dute arazo larriegirik eragiten zuhaitz hauen osasunean[6].
Acer campestre edo arrunta hosto deziduko zuhaitz bat da. Enborraren azala kolore grisekoa da, pixka bat kortxoduna eta denborarekin arraildurak ageri ditu, ukitzean bere gainazala zimurtsu egiten dutenak.
Adaburuaren forma borobila da, eta adar asko ditu norabide desberdinetara hedatuak. Udan hostoak kolore berdekoak dira goialdean, eta azpialde iletsua eta zurixka daukate. Udazkenean kolore horia hartzen dute.
Loreak ez dira ia ikusten eta kolore berdekoak dira, hostoak baino lehen ateratzen dira. Alboetako fruituak erakargarriagoak dira, hasieran kolore berdekoak, baita gorri apur batekin ere, aurrerago kolore marroia hartzen dutena. Fruitu hauek hego moduko batzuk dituzte, hazien hedapena errazten dutena. Haizeari eta hegoei esker lekualdaketa eremu urrunetara ahalbidetzen dute.
Iberiar penintsulan espezi autoktonoa da, batez ere iparraldean du jatorria[7].
Hosto dezudikoko zuhaitza da, 20-30 metroko garaiera lor dezakeena. Enborrak 1,5 metroko diametroa izan dezake eta kopa zabala eta borobildua dauka. Azala kolore marroi-grisa du eta gutxi ildaskatua. Zuhaitz helduek ez dute azal iletsurik enborrean zehar. Kimuak berdeak dira hasieran, ondoren marroi kolorea hartzen dutelarik. Neguko begiek kolore marroi-gorrixka distiratsua dute.
Hostoak kontrakoak eta lobulatuak dira, bost lobulu dituzte, 7-14 cm-ko luzera eta 8-20 cm zabalera dutenak. Lobulu bakoitzak batetik hirurako alboko hortzak dituzte. Hostoaren pezioloak 8-20 cm-ko luzera du, eta apurtzerakoan esne itxurako zuku moduko bat jariatzen du. Udazkenean kolorea horia izaten da, batzuetan gorri-laranja bada ere[8][9][10].
Loreak 15-30 bitarteko korinboetan daude antolatuta, horiak edo hori-berdexkak direnak, bost sepalo eta 3-4 mm-ko luzera duten bost petalo dituztenak. Lorealdia udaberriaren hasieran ematen da, hosto berriak atera baino lehen. Fruitua samara bikoitza da, bi hazi hegodun dituena. Haziek forma diskoidala dute, oso zapala, 10-15 mm bitarteko zabalera eta 3 mm-ko lodiera dituena. Haziaren hegoek 3-5 cm-ko neurria aurkezten dute, eta bien artean dagoen angelua 180º-koa da gutxi gora-behera. Gehienetan, sortzen diren ia hazi guztiak bideragarriak izaten dira.
Tamaina ertaineko zuhaitz bat da, 10-15 metrora hel daitekeena. Enborra 75 cm-koa da diametroz bataz beste eta suber gris iluna du, gaztaroan leuna eta ildaskatua heldua denean. Acer generoko beste espezieetatik desberdintzen da dituen hosto trilobulatuei esker, hauek 3-6cm-koak dira eta berde ilunak. Ikutuz gero porotsua dela nabari daiteke. Hostoak udazkenean jausten dira, azaroan hain zuzen ere. Eta aldiz, loreak udaberrian loratzen dira, 2-3cm-ko lore horiak emanez. Fruituak 3 cm-koak dira eta egurra nahiko garestia da.
Zuhaitz espezie hau mediterranear inguruko basoetakoa da berez, baina Maroko, Portugal, Turkia, Libano, Frantzia eta Alemania aldera ere hedatu da[11].
.jpg)
Zuhaitz garaia da, 30 metrotaraino irits daitekeena, enborraren azala grisa eta leuna da. Bestalde, hostoak palmeatuak dira, obalo formako bost lobulu ditu, erpina hortzduna du eta 10-15cm-koak dira normalean. Loreak hermafroditikoak dira eta hori-berdeak, bost sepalo eta bost petalo luzez eratuak. Erditik loturiko bi samarak osatzen dute fruitua, hegoen aldera handitzen dena eta hauen artean 173 graduko angelua eratuz. Apirilean eta maiatzean loratzen da eta fruituak udan heltzen dira guztiz. Fruituak denbora luzez egoten dira zuhaitzari lotuta.
Habitatari dagokionez, lur freskoan hazten da, mendi-hegaletan eta aranetan beti modu puntualetan, hau da, ez dituzte basoak eratzen, beste zuhaitz mota batzuen basoetan agertzen da zoriz, adibidez pagadietan. Banaketa geografikoari dagokionez, gehienbat Europako erdialdean eta hegoaldean aurki daiteke, hala ere, Asiako hego-ekialdean ere. Iberiar penintsulari dagokionez, Pirineoetan eta Kantauri itsasoko kostaldean hazten da, baita Portugalko iparrean ere[12].
Zuhaitz hau hazkunde azkarrekoa dela esan daiteke, ez da bizi luzekoa izaten eta 25 metroko altuerara hel daiteke (enborrak 30-50 cm-ko diametroa duelarik). Kimuak gazteak direnenan argizari larrosa-more bat eduki ohi dute. Hostoak pinatuak dira, arraroa genero honetan (gehiengoa palmatuak izanik), hiru, bost edo zazpi foliolo dituelarik. Hostoek 12-25 cm-ko luzera dute, foliolo bakoitza 6-10 cm-koa izanik eta 3-7 cm-koa zabaleran. Genero honetan ez dago hiru foliolo baino gehiago dituen espezierik, hau izan ezik. Hostoak berde argiak dira, hotz formadun ertzarekin eta batzutan asimetria erakutsi dezakete.
Acer negundo dioikoa da. Loreak txikiak dira, 10-30 petalorekin 1-2dm-tara hel daitezke. Loraldia udaberri hasieran gertatzen da. Fruitua disamara da, hau da, bi samara lotuz eraturik dago, eta 1-2 cm neurtzen du. Udazkenean askatzen dira zuhaitzetik eta negu osoan iraun dezakete.
Zuhaitza Amerikatik dator berez, kutsadurari duen erresistentziagatik ekarri zen Europara 1688an, baita hazkunde azkarrarengatik eta toxizitate faltagatik ere. Horrela, trafiko askoko hirietan, mehatzeguneetan eta hiri-parkeetan kokatu ziren. Espezie honek nahiago ditu lurzoru eguzkitsuak baina lurzorua gehiegi ureztatuta badago ere bizi daiteke. Bestalde, -30 °C-ko tenperaturak jasan ditzake[13].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
