fizika trajto; dimensio en kiu eventoj povas esti ordigitaj de la pasinteco tra la estanteco en la estontecon From Wikipedia, the free encyclopedia
El ordinara vivosperto oni rimarkas ke la tempo fluas foje rapide kaj foje malrapide, depende de niaj intencoj por la konkreta agado. Fizikistoj kaj inĝenieroj uzas la tempon kiel normon por mezuri kiom da tempo daŭras iu evento aŭ kiom da tempo oni bezonas por iu ago. Por biosciencistoj la ideo de la tempo estas ligita al naturaj cikloj de la vivo, ekzemple al la ĉiutagaj cikloj de dormo kaj vekiĝo, matureco, reproduktado, gravedperiodoj ktp.
Por aliaj uzoj, vidu la paĝon Tempo (apartigilo).
La tempon malsame pririgardis malsamaj kulturoj en diversaj tempoj. En iuj religioj tempo, precipe homa tempo sur la tero, estas rigardata kiel ŝanĝo de cikloj, en kiu homoj mortas kaj renaskiĝas denove kaj denove. Iuj antikvaj grekaj filozofoj kredis, ke tempo estas iluzio, kaj realo estas senŝanĝa kaj senmova. Iuj grandaj religioj instruis, ke la tempo estis kreita kaj estas destinita por fini iun tagon en terura kulmino. Isaac Newton kredis ke tempo kaj spaco estis absoluta, ideala kaj senŝanĝa. Lia vidpunkto pri la tempo estis venkita per la teorio de relativeco de Albert Einstein.
Por sciencistoj, la mezuro de tempo inkluzivas du paŝojn: difini la precizan momenton, kiam io okazas, kaj establi standartan intervalon de tempo, ĝis kiam io daŭras. Ekzistas diversaj rimedoj kaj diversaj aparatoj por mezuri la tempintervalojn (ekz. horloĝoj, kronometroj ktp.) kaj por indiki la ĝustan tempon. Same kalendaroj utilas por havi rapidan superrigardon al la paŝo de la tempo kaj pasinta kaj estonta.
La tempo estas la kvara dimensio kaj kvanto en kiuj okazaĵoj povas esti ordonitaj de la pasinteco tra la transiro en la estontecon,[1][2][3][4] kaj ankaŭ la mezuro de tempodaŭroj de la okazaĵoj kaj la intervaloj inter ili. Tempo estis ofte referencata kiel kvara dimensio, kun la tri spacaj dimensioj.[5]
La tempo longe estis ĉefa fako de studo en religio, filozofio, kaj scienco, sed difinanta ĝin en maniero uzebla al ĉiuj kampoj sen cirkleco havas konstante okupitaj la akademiulojn.[2][6][7][8][9][10] Tamen, diversspecaj kampoj kiel ekzemple komerco, industrio, sportoj, sciencoj, kaj la artoj ĉiuj asimilas iun nocion de tempo en iliajn respektivajn mezurajn sistemojn.[11][12][13] Kelkaj simplaj, relative nekontestataj difinoj de tempo inkludas "tempon estas tio kion horloĝo mezuras"[6][14] kio estas problemige svaga kaj mem-referenca difino kiu uzas la ilon uzita por mezuri la objekton de la difino, kaj "tempo estas kio konservas ĉion de okazo al nuno", kio estas sensubstanca signifo en foresto de la difino de samtempeco en la kunteksto de limigoj de homa percepto, observado de okazaĵoj kaj la kompreno de tiaj okazaĵoj.[15][16][17][18]
Du kontrastigaj vidpunktoj ĝustatempe disigas multajn eminentajn filozofojn. Unu vido estas ke tempo estas parto de la fundamenta strukturo de la universo - dimensio sendependa de la okazaĵoj, en kiuj okazaĵoj okazas en sekvenco. Sir Isaac Newton aprobis tiun realisman opinion, kaj tial ĝi foje estas prisignita kiel Newton-a tempo.[19][20] La kontraŭstara vido estas ke tempo ne rilatas al iu speco de "ujo" kie okazaĵoj kaj objektoj "moviĝas", nek al iu unuo kiu "fluas", sed ke ĝi estas anstataŭe parto de fundamenta intelekta strukturo (kune kun spaco kaj nombro) ene de kiu homoj sekvencigas kaj komparas la okazaĵojn. Tiu dua vido, en la tradicio de Gottfried Wilhelm Leibniz[14] kaj de Immanuel Kant,[21][22] diras ke tempo estas nek okazaĵo nek aĵo, kaj tiel ĝi estas ne sinmezurebla nek povas esti vojaĝata.
La tempo estas unu el la sep fundamentaj fizikaj kvantoj en kaj la Internacia sistemo de unuoj kaj la Internacia sistemo de kvantoj. La tempo kutimas difini aliajn kvantojn - kiel ekzemple rapideco - tiel difini tempon laŭ tiaj kvantoj rezultigus cirklecon de difino.[23] Funkcia difino de tempo, en kio oni diras ke observi certan nombron da ripetoj de unu aŭ alia norma cikla okazaĵo (kiel ekzemple la trairejo de liber-svingiĝanta pendolo) konstituas unu norman unuon kiel ekzemple la sekundo, estas tre utila en la konduto de kaj progresintaj eksperimentoj kaj ĉiutagaj aferoj de vivo. La funkcia difino forlasas flankenmetite la demandon ĉu ekzistas io nomita tempo, krom la nombra agado ĵus menciita, kiu fluas kaj kiu povas esti mezurita. Enketoj de ununura kontinuumo nomita spactempo kaŭzas demandojn pri spaco kaj demandojn pri tempo, demandoj kiuj havas siajn radikojn en la verkoj de fruaj studentoj de Naturfilozofio.
Krome, ĝi povas esti ke ekzistas subjektiva komponaĵo de tempo, sed sendepende de tio, ĉu tempo mem estas "sentita", kiel sensacio, aŭ estas juĝo, estas demando pri debato.[2][6][7][24][25]
Tempa mezurado laborigis sciencistojn kaj teknologojn, kaj estis ĉefa instigo en navigado kaj astronomio. Periodaj okazaĵoj kaj perioda moviĝo longe funkciis kiel normoj por mezurunuoj de tempo. Ekzemploj inkludas la ŝajnan movon de la suno tra la ĉielo, la lunfazojn, la svingon de pendolo, kaj la takton de koro. Nuntempe, la internacia unuo de tempo, nome la sekundo, estas difinita laŭ radiado elsendita per atomoj de cezio . La tempo estas ankaŭ de signifa socia graveco, havante ekonomian valoron ("tempo estas mono") same kiel personan valoron, pro konscio pri la limigita tempo en ĉiu tago kaj en homvivaj interspacoj.
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Tempomezurado.
Tempomezurado, aŭ kronometrio kiel neologismo, uzas du diversajn periodoformojn: nome kalendaro, matematika ilo por organizi intertempojn,[26] kaj la horloĝo, fizika mekanismo kiu kalkulas la tempopaŝadon. En ĉiutaga vivo, la horloĝo estas konsultata por periodoj malpli grandaj ol unu tago, la kalendaro, por periodoj pli longaj ol unu tago. Pli kaj pli, personaj elektronikaj aparatoj montras kaj kalendarojn kaj horloĝojn samtempe. La nombro (ĉu sur horloĝo ĉu sur kalendaro) kiun markas la okazon de difinita evento kiel horo aŭ dato estas atingita per kalkulado el konvencia centra referencpunkto.
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Kalendaro.Kalendaro estas sistemo de kalkulado de longedaŭra tempo per divido ĝin en malgrandaj tempintervaloj: tago, semajno, monato, jaro, jarcento. Por ordigo de socia vivo en diversaj landoj oni kreis proprajn sistemojn de jarkalkulo. La vorto kalendaro devenas de latina vorto calendarium – "ŝuldlibro"; en Antikva Romo ŝuldantoj pagis procentojn en la tago de "calendae", kio signifis la unuajn tagojn de la monato. En antikva Oriento oni kalkulis la tempon laŭ ŝanĝo de reĝoj kaj dinastioj, ekzemple, en Antikva Egiptujo oni diradis: "Tio okazis en la sepa jaro de reĝado de Seniu Sert". Nova jarkalkulo komenciĝis de la ekreĝiĝo de nova Faraono aŭ dinastio. En Antikva Grekio ĉiu urbo havis sian kalkulsistemon depende de la ŝanĝoj de urbestroj. Greka historiisto Timaios tempokalkulon ligis al Olimpikaj Ludoj. Kalendaro estas ankaŭ presaĵo kiu montras tagojn de iu periodo da tempo laŭ kalendaro en la unua senco. La termino utilas ankaŭ por la farendaĵo kiu estas programita laŭ la tagoj, semajnoj ktp., tio estas la kalendaro.
Inter fruaj kalendaraj sistemoj menciindas:
La tradicia ĉina kalendaro estas luna-suna kalendaro kiu konsistas el jaroj (dividataj en 12 monatoj) da 353, 354 aŭ 355 tagoj kaj plilongaj jaroj (dividataj en 13 monatoj) da 383, 384 aŭ 385 tagoj. Al ĉiu jaro estas atribuita nomo kunmetita el du etimoj: la ĉiela ne tradukebla (jia, yi, bing, ding, wu, ji, geng, xin, ren, gui) kaj la tera branĉo responda al besto: zi (rato), chou (bovo), yin (tigro), mao (kuniklo), chen (drako), si (serpento), wu (ĉevalo), wei (ŝafo), shen (simio), you (koko), xu (hundo), hai (porko).
Hodiaŭ estas en uzo sekvaj modernaj kalendaroj:
La Islama kalendaro havas fortan popularan akcepton en la landoj de la Islama mondo ekzemple por la celebroj de Ramadano. Ĝi estas luna kalendaro konsistanta el 12 lunaj monatoj el jaro de 354 aŭ 355 tagoj. Kutimas dati la okazaĵojn en la plej multaj el la islamaj landoj (samtempe kun la gregoria kalendaro), kaj estas uzita fare de islamanoj por ĉie determini la bonordan tagon sur kiu festi islamajn festotagojn kaj festivalojn. La unua jaro estis la jaro dum kiu la elmigrado de la Profeto Mohamedo de Mekko ĝis Medino, konata kiel la Heĝiro, okazis.
La francrespublika kalendaro estis la plej drasta klopodo por ŝanĝi la kalendaran sistemon en Okcidenta Eŭropo. Oni intencis nuligi la aludojn al la dioj de Antikva Romo, anstataŭante tiujn aludojn per aludoj al la sezona klimato kaj vegetala ciklo, kaj oni klopodis simpligi matematike la tagonombrojn de monato al tri dekadoj anstataŭ semajnoj, do tri dekadoj de po dek tagoj.
Laŭ speco de produkto la objektaj kalendaroj dividiĝas: surtablaj, surmuraj, ŝirigaj (ni forŝiras unu folion post la alia, kiel la tagoj pasas).
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Horloĝo.
Horloĝo estas ilo por mezuri tempon. Multaj horloĝoj mezuras horojn kaj minutojn, aliaj mezuras ankaŭ la sekundojn aŭ pli malgrandajn unuojn, kaj iuj montras la daton aŭ la fazojn de la luno. La moderna 24-hora horloĝo estis inventita en la 15-a jarcento. Horloĝoj povas esti grandaj aŭ malgrandaj. Porteblaj horloĝoj sur la brako estas nomataj brakhorloĝoj.
Ĝis ĉ. 1970 la plej multaj horloĝoj estis mekanikaj. Poste la kostoj de la produktado de elektronikaj horloĝoj ĉiam pli reduktiĝis, kaj nun elektronikaj horloĝoj kostas malpli ol mekanikaj. Ili normale uzas kvarcan kristalon kiel oscilaĵon, por mezuri la tempon.
La plej precizaj horloĝoj uzas oscilantajn atomojn, ekzemple de cezio. En kelkaj landoj ekzistas stacioj, kiuj regule elsendas radio-signalon kun la tempo de tia horloĝo por sinkronigi aliajn horloĝojn, kiuj tiel havas similan precizecon.
Tempodilatiĝo estas la diferenco en pasinta tempo mezurita per du horloĝoj, aŭ ĉar ili havas malsamajn rapidecojn relative unu al la alia aŭ pro la diferenco en gravita potencialo inter siaj lokoj. Post kompensado de la ŝanĝiĝanta signalprokrastoj pro la ŝanĝiĝanta distanco inter la observanto kaj la kortuŝa horloĝo (t.e. la Doplera efiko ), la observanto mezuros la kortuŝan horloĝon kiel kurante pli malrapide ol horloĝoj kiuj estas en ripozo en la propra kadro de referenco de la observanto. Horloĝoj kiuj estas proksimaj al masiva korpo montros malpli forpasitan tempon ol horloĝoj kiuj estas pli for de tiu masiva korpo.
La antikvaj civilizoj konis jam diversajn speciojn de horloĝoj. Vitruvio parolis pri akvohorloĝo aŭ klepsidro, pri aliaj el aero (vento), el suno kaj pri aliaj specoj nuntempe nekonataj. La egiptoj mezuris per akvohorloĝo la movojn de la Suno. Tiun rimedon uzis ankaŭ astronomoj por siaj observoj. La akvohorloĝoj kaj sunhorloĝoj estis inventitaj en Egipto en tempo de la Ptolemeoj.
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Sunhorloĝo.Sunhorloĝo estas uzita instrumento ekde praaj tempoj por la celo mezuri la paŝon de la horoj, minutoj kaj duaj (tempo). Ili uzas la ombron projektitan de gnomono, montrilo aŭ stilo sur surfaco kun skalo por indiki la pozicion de la Suno en la taga movado. Laŭ la dispozicio de la gnomono kaj de la formo de la skalo oni povas mezuri malsamajn tipojn de tempo, estante la plej kutima la ŝajna suntempo. La scienco dediĉita ellabori teoriojn kaj kunveni konojn pri sunhorloĝoj nomiĝas gnomoniko.
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Sablohorloĝo.Sablohorloĝo estas instrumento, kiu permesas mezuri intervalon de tempo per fluo de sablo aŭ alia pulvoro.
Kronografo (laŭvorte "tempregistrilo", el malnovgreka χρόνος chrónos "tempo", kaj γράφειν gráphein "skribi") estas horloĝo kun kroma funkcio, kiu ebligas starti, haltigi kaj rekomenci sekundan manon sendepende de la horloĝmekanismo, kaj kiu revenas al sia komenca pozicio. Nuntempe la termino ĉefe priskribas horloĝon, precipe analogan brakhorloĝon (pojno - kronometro), kun kroma kronometrofunkcio.
Halthorloĝo (aŭ klikhorloĝo, ŝtophorloĝo, foje ankaŭ nomita kronometro) estas preciza mezura aparato por la tempodiferenco inter komenco kaj halto. Tiu aparato estas kapabla mezuri tempintervalojn kun precizeco de frakcioj de sekundo. Ne konfuzu kun tempomezurilo (ankaŭ internacie konata per la angla nomo Timer). halthorloĝoj kun precizeco de 1/10 kaj 1/100 sekundoj estas ofte uzataj. Sed kun la apero de modernaj teknologioj, eblis mezuri tempon multe pli precize - ĝis dek milonoj kaj eĉ pli precize.
Tempomezurilo, kvantighorloĝo (tempigilo, disvastigite konata laŭ la anglalingva nomo Timer) estas speciala speco de horloĝo kiu kalkulas malantaŭen de limigita tempointervalo, kiel sablohorloĝo; Ĉi tio diferencas de halthorloĝo, kiu mezuras la kvanton da tempo, kiu pasis de la komenco ĝis la fino de iu ago. Tempigiloj povas esti uzataj por kontroli sekvencon de eventoj aŭ procezoj. temporazilo povas esti mekanika, elektromekanika, elektronika ( kvarchorloĝo ) aŭ eĉ programara, ĉar ĉiuj modernaj komputiloj uzas ciferecajn tempigilojn de iu speco. Kiam la tempolimo por la horloĝo finiĝis, ĝi povas averti pri ĝi (ekzemple per sono), aŭ aktivigi elektrajn cirkvitojn .
Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Tempadministrado.Tempadministrado estas la ago aŭ procezo de planado kaj ekzercado de konscia kontrolo super la kvanto de tempo dediĉita al specifaj agadoj, ĉefe por pliigi efektivecon, efikecon aŭ produktivecon. Ĝi estas meta-agado kun la celo maksimumi la ĝeneralan profiton de serio de aliaj agadoj ene de la lima kondiĉaro de limigita kvanto de tempo.
Tempadministrado povas esti helpata de gamo de kapabloj, iloj, kaj teknikoj uzitaj por administradi tempon kiam oni plenumas specifajn taskojn, projektojn, kaj celojn ene de difinita dato. Dekomence, tempadministrado referencas al ĝuste negocaj aŭ laboraj agadoj, sed eventuale la termino plilarĝiĝis por inkludi ankaŭ personajn agojn. Sistemo de tempadministrado estas dezajnita kombino de procezoj, iloj, teknikoj kaj metodoj. Tempadministrado estas kutime neceso en ajn projekt-administrado ĉar ĝi determinas la projektan finigon de tempo kaj agado.
Patro Tempo estas antropomorfigita mitologia figuro kiu estas la reprezentado mem de tempo. Patro Tempo estas la personigo de tempo en popola kulturo. Patro Tempo estas reprezentita kiel maljunulo kiu portas atributojn kiel ekzemple sablohorloĝoj, kalendaroj aŭ folioj falantaj de siaj vestaĵoj. Ĝi povas esti akompanata de simboloj de morto, por memori ke la trairo de vivo kondukas neeviteble al sia fino (latine memento mori).
Ekzistas pluraj proverboj pri tempo en la Proverbaro Esperanta de L. L. Zamenhof, inter ili[27]:
 |
|
|
|
|
|
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
