Granda simfonio en C-maĵoro
From Wikipedia, the free encyclopedia
La Granda Simfonio en C-maĵoro, D 944, estas la lasta simfonio, kiun komponis Franz Schubert. Ĝi estis unuafoje prezentata postmorte de Schubert la 21-an de marto 1839 en la Gewandhaus je Lepsiko sub direktado de Felix Mendelssohn Bartholdy. Pro la valoro, kiun Schubert mem atribuis al ĉi tiu simfonio, kaj ne laste por distingi ĝin disde lia ege pli mallonga 6-a simfonio, kiu ankaŭ staras en C-maĵoro, ĝi ricevis la kromnomon „la granda“.
La verko havas laŭ aktuala stato de la esploro ene de la simfoniaro de Schubert la n-ron 8. Detalojn pri tio vidu sub Kronologia enordigo kaj numerado.