vekja

Faroese

Verb

vekja

1. (transitive) to waken

Conjugation

Conjugation of vekja (group v-18)
infinitive	vekja
supine	vakt
participle (a7)1	vekjandi	vakdur
	present	past
first singular	vekji	vakdi
second singular	vekur	vakdi
third singular	vekur	vakdi
plural	vekja	vakdu
	imperative
singular	vek!
plural	vekjið!
1Only the past participle being declined.

Conjugation of vekja (group v-16)
infinitive	vekja
supine	vakt
participle (a5)1	vekjandi	vaktur
	present	past
first singular	veki	vakti
second singular	vekir	vakti
third singular	vekir	vakti
plural	vekja	vaktu
	imperative
singular	vek!
plural	vekið!
1Only the past participle being declined.

Icelandic

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈvɛːca/
• Rhymes: -ɛːca

Verb

vekja (weak verb, third-person singular past indicative vakti, supine vakið)

1. (transitive) to awaken, to wake up, the word specifically means to disrupt the sleep of someone else and not to rise from sleep one self, as these two are never confused in the language unlike English

Conjugation

The template Template:is-conj-w1 does not use the parameter(s):

j=j

Please see Module:checkparams for help with this warning.

infinitive (nafnháttur)		að vekja
supine (sagnbót)		vakið
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vekjandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég vek	við vekjum	present (nútíð)	ég veki	við vekjum
	þú vekur	þið vekið		þú vekir	þið vekið
	hann, hún, það vekur	þeir, þær, þau vekja		hann, hún, það veki	þeir, þær, þau veki
past (þátíð)	ég vakti	við vöktum	past (þátíð)	ég vekti	við vektum
	þú vaktir	þið vöktuð		þú vektir	þið vektuð
	hann, hún, það vakti	þeir, þær, þau vöktu		hann, hún, það vekti	þeir, þær, þau vektu
imperative (boðháttur)	vek (þú)	vekið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vektu	vekiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vekja — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að vekjast
supine (sagnbót)		vakist
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		vekjandist ** ** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég vekst	við vekjumst	present (nútíð)	ég vekjist	við vekjumst
	þú vekst	þið vekjist		þú vekjist	þið vekjist
	hann, hún, það vekst	þeir, þær, þau vekjast		hann, hún, það vekjist	þeir, þær, þau vekjist
past (þátíð)	ég vaktist	við vöktumst	past (þátíð)	ég vektist	við vektumst
	þú vaktist	þið vöktust		þú vektist	þið vektust
	hann, hún, það vaktist	þeir, þær, þau vöktust		hann, hún, það vektist	þeir, þær, þau vektust
imperative (boðháttur)	vekst (þú)	vekist (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	vekstu	vekisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

vekjast — mediopassive voice (miðmynd)

strong declension (sterk beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vakinn	vakin	vakið		vaktir	vaktar	vakin
accusative (þolfall)	vakinn	vakta	vakið		vakta	vaktar	vakin
dative (þágufall)	vöktum	vakinni	vöktu		vöktum	vöktum	vöktum
genitive (eignarfall)	vakins	vakinnar	vakins		vakinna	vakinna	vakinna
weak declension (veik beyging)	singular (eintala)				plural (fleirtala)
	masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)		masculine (karlkyn)	feminine (kvenkyn)	neuter (hvorugkyn)
nominative (nefnifall)	vakti	vakta	vakta		vöktu	vöktu	vöktu
accusative (þolfall)	vakta	vöktu	vakta		vöktu	vöktu	vöktu
dative (þágufall)	vakta	vöktu	vakta		vöktu	vöktu	vöktu
genitive (eignarfall)	vakta	vöktu	vakta		vöktu	vöktu	vöktu

vakinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *wakjaną.

Verb

vekja (3rd singular past indicative vakti, vakði, 3rd plural past indicative vǫktu, vǫkðu, past participle vakiðr or vakinn or vaktr)

1. (transitive) to waken, rouse from sleep
2. (transitive) to stir, rouse
3. (transitive) to cause
4. (impersonal, transitive) to begin

Conjugation

infinitive	vekja
present participle	vekjandi
past participle	vaktr, vakiðr, vakinn
indicative	present	past
1st-person singular	vek	vakða
2nd-person singular	vekr	vakðir
3rd-person singular	vekr	vakði
1st-person plural	vekjum	vǫkðum
2nd-person plural	vekið	vǫkðuð
3rd-person plural	vekja	vǫkðu
subjunctive	present	past
1st-person singular	vekja	vekða
2nd-person singular	vekir	vekðir
3rd-person singular	veki	vekði
1st-person plural	vekim	vekðim
2nd-person plural	vekið	vekðið
3rd-person plural	veki	vekði
imperative	present
2nd-person singular	vek
1st-person plural	vekjum
2nd-person plural	vekið

Conjugation of vekja — active (weak class 1)

infinitive	vekjask
present participle	vekjandisk
past participle	vaksk, vakizk
indicative	present	past
1st-person singular	vekjumk	vǫkðumk
2nd-person singular	veksk	vakðisk
3rd-person singular	veksk	vakðisk
1st-person plural	vekjumsk	vǫkðumsk
2nd-person plural	vekizk	vǫkðuzk
3rd-person plural	vekjask	vǫkðusk
subjunctive	present	past
1st-person singular	vekjumk	vekðumk
2nd-person singular	vekisk	vekðisk
3rd-person singular	vekisk	vekðisk
1st-person plural	vekimsk	vekðimsk
2nd-person plural	vekizk	vekðizk
3rd-person plural	vekisk	vekðisk
imperative	present
2nd-person singular	veksk
1st-person plural	vekjumsk
2nd-person plural	vekizk

Conjugation of vekja — mediopassive (weak class 1)

Descendants

• Icelandic: vekja
• Faroese: vekja
• Norwegian Nynorsk: vekkja, vekja
• Old Swedish: vækia, vækkia
  • Swedish: väcka
• Old Danish: wække
  • Danish: vække
    • Norwegian Bokmål: vekke

References

• “vekja”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press