uitvinden

Dutch

Etymology

From uit +‎ vinden.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

uitvinden

1. to invent
2. to find out

Conjugation

Conjugation of uitvinden (strong class 3a, separable)
infinitive	uitvinden
past singular	vond uit
past participle	uitgevonden
infinitive	uitvinden
gerund	uitvinden n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	vind uit	vond uit	uitvind	uitvond
2nd person sing. (jij)	vindt uit, vind uit2	vond uit	uitvindt	uitvond
2nd person sing. (u)	vindt uit	vond uit	uitvindt	uitvond
2nd person sing. (gij)	vindt uit	vondt uit	uitvindt	uitvondt
3rd person singular	vindt uit	vond uit	uitvindt	uitvond
plural	vinden uit	vonden uit	uitvinden	uitvonden
subjunctive sing.1	vinde uit	vonde uit	uitvinde	uitvonde
subjunctive plur.1	vinden uit	vonden uit	uitvinden	uitvonden
imperative sing.	vind uit
imperative plur.1	vindt uit
participles	uitvindend	uitgevonden
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• uitvinder
• uitvinding

Descendants

• Afrikaans: uitvind
• Negerhollands: vind ut
• → Kwinti: findi uit

Anagrams

• vinden uit