tocht

See also: töcht

Dutch

Alternative forms

• togt (obsolete)

Etymology

From Middle Dutch tocht or tucht, from Old Dutch *tuht, ultimately from Proto-Germanic *tuhtiz, cognate to German Zucht. Equivalent to tijgen (“to go, pull”) +‎ -t (“verbal noun”). Doublet of tucht.

Pronunciation

• IPA^(key): /tɔxt/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: tocht
• Rhymes: -ɔxt

Noun

tocht m (plural tochten, diminutive tochtje n)

1. journey, expedition, march

   Het was een lange tocht, maar gelukkig zonder problemen. ― It was a long journey, but fortunately without problems.

2. draught, air current

   Je voelt de tocht door deze kier komen. ― You can feel the draught come through this crack.

3. a small waterway that connects all the other waterways in a polder to a pump, windmill or sluice

   Hypernym: sloot

Usage notes

The optional feminine gender mentioned in Woordenboek der Nederlandsche Taal is nowadays obsolete.

Derived terms

• aftocht
• borgtocht
• doortocht
• fietstocht
• hartstocht
• krijgstocht
• kruistocht
• molentocht
• pelgrimstocht
• plundertocht
• rooftocht
• sluistocht
• strooptocht
• terugtocht
• tochten
• tochtgenoot
• tochtig
• tochtworst
• toertocht
• uittocht
• veldtocht
• veroveringstocht
• wandeltocht
• zoektocht

 

Descendants

• Afrikaans: tog
• → Danish: togt
• → Norwegian: tokt

References

• Matthias de Vries, Lambert Allard te Winkel (1864) “tocht”, in Woordenboek der Nederlandsche Taal, published 2001

West Frisian

Verb

tocht

1. thought

   First and third person singular, and participle, past tense of tinke.