interrogator
From Wiktionary, the free dictionary
English
Etymology
From interrogate + -or.
Pronunciation
Noun
interrogator (plural interrogators)
- One who interrogates; a person who asks questions, especially one who is adversarial.
- Synonyms: inquisitor, inquirer, questioner
- Antonyms: interrogatee, questionee; see also Thesaurus:askee
- A device that requests data from another device.
- 2002, Mark Beaulieu, Wireless Internet applications and architecture, page 126:
- Any RFID interrogator within 30 meters can read an RFID tag in active mode.
Related terms
Translations
one who interrogates, a questioner
|
Further reading
Interrogation on Wikipedia.Wikipedia
Anagrams
Latin
Etymology
Pronunciation
- (Classical Latin) IPA(key): /in.ter.roˈɡaː.tor/, [ɪn̪t̪ɛrːɔˈɡäːt̪ɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /in.ter.roˈɡa.tor/, [in̪t̪erːoˈɡäːt̪or]
Noun
interrogātor m (genitive interrogātōris); third declension
- An interrogator.
- A wizard.
Declension
Third-declension noun.
Derived terms
Related terms
Descendants
- → French: interrogateur
- → Italian: interrogatore
References
- “interrogator”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- interrogator in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
Occitan
Noun
interrogator m (plural interrogators, feminine interrogatritz, feminine plural interrogatrises) (Languedoc)
Related terms
- interrogacion
- interrogar
- interrogatiu
- interrogatòri
Further reading
- Diccionari General de la Lenga Occitana, L’Academia occitana – Consistòri del Gai Saber, 2008-2024, page 322.
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.