deklamator

Polish

Etymology

Learned borrowing from Latin dēclāmātor. By surface analysis, deklamować +‎ -ator.

Pronunciation

• IPA^(key): /dɛ.klaˈma.tɔr/

• Audio:

  (file)

• Rhymes: -atɔr
• Syllabification: de‧kla‧ma‧tor

Noun

deklamator m pers (female equivalent deklamatorka)

1. (literary) reciter, declaimer

   Synonym: recytator

2. (literary, derogatory) declaimer, a person who makes big talk or empty promises

Declension

	singular	plural
nominative	deklamator	deklamatorzy/deklamatory (deprecative)
genitive	deklamatora	deklamatorów
dative	deklamatorowi	deklamatorom
accusative	deklamatora	deklamatorów
instrumental	deklamatorem	deklamatorami
locative	deklamatorze	deklamatorach
vocative	deklamatorze	deklamatorzy

Declension of deklamator

Derived terms

(adjective):

• deklamatorski

(adverb):

• deklamatorsko

(nouns):

• deklamatorstwo
• deklamatoryka

Related terms

(adjective):

• deklamacyjny

(adverb):

• deklamatorsko

(nouns):

• deklamacja
• deklamacyjność

(verb):

• deklamować

Further reading

• deklamator in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• deklamator in Polish dictionaries at PWN