αμερικανική καλλιτεχνική σχολή From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Σύνδεσμος Σπουδαστών Τέχνης της Νέας Υόρκης (αγγλικά: Art Students League of New York) είναι σχολή τέχνης της Αμερικανικής Εταιρείας Καλών Τεχνών στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης. Ο Σύνδεσμος Σπουδαστών Τέχνης είναι γνωστός για την ευρεία απήχησή του τόσο σε ερασιτέχνες όσο και σε επαγγελματίες καλλιτέχνες.
Αν και οι καλλιτέχνες μπορούν να σπουδάσουν με πλήρες πρόγραμμα σπουδών, δεν υπήρξαν ποτέ ακαδημαϊκά προγράμματα ή βαθμοί, και αυτή η ανεπίσημη στάση διαπερνά την κουλτούρα της σχολής. Από τον 19ο αιώνα έως σήμερα, η Ένωση έχει μετρήσει μεταξύ των συμμετεχόντων και των εκπαιδευτών της πολλούς ιστορικά σημαντικούς καλλιτέχνες και έχει συμβάλει σε πολλές σχολές και κινήματα με επιρροή στον κόσμο της τέχνης.
Ο Σύνδεσμος διατηρεί επίσης μια σημαντική μόνιμη συλλογή έργων φοιτητών και καθηγητών και εκδίδει ένα διαδικτυακό περιοδικό με κείμενα για θέματα που σχετίζονται με την τέχνη, το LINEA. Το όνομα του περιοδικού παραπέμπει στο σύνθημα της σχολής Nulla Dies Sine Linea ή «Καμία μέρα χωρίς γραμμή», που παραδοσιακά αποδίδεται στον Έλληνα ζωγράφο Απελλή από τον ιστορικό Πλίνιο τον Πρεσβύτερο, ο οποίος κατέγραψε ότι ο Απελλής δεν άφηνε να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να σχεδιάσει τουλάχιστον μια γραμμή για να εξασκήσει την τέχνη του.[1]
Ιδρύθηκε το 1875 και η δημιουργία του Συνδέσμου προέκυψε ως απάντηση τόσο σε ένα αναμενόμενο κενό στο πρόγραμμα διδασκαλίας της τέχνης στην Εθνική Ακαδημία Σχεδίου της Νέας Υόρκης για το ίδιο έτος, όσο και σε μακροπρόθεσμες επιθυμίες για μεγαλύτερη ποικιλία και ευελιξία στην εκπαίδευση των καλλιτεχνών από ό,τι θεωρήθηκε ότι παρείχε η Ακαδημία. Η αποσχισθείσα ομάδα σπουδαστών περιλάμβανε πολλές γυναίκες και αρχικά στεγάστηκε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια στην 16η Οδό και την Πέμπτη Λεωφόρο.[2][3]
Όταν η Ακαδημία επανήλθε σε ένα πιο τυπικό αλλά φιλελευθεροποιημένο πρόγραμμα το 1877, υπήρχε η αίσθηση ότι ο Σύνδεσμος είχε εκπληρώσει το σκοπό του, αλλά οι μαθητές του ψήφισαν να συνεχίσει το πρόγραμμά του και το επόμενο έτος επανιδρύθηκε. Στα σημαίνοντα μέλη του διοικητικού συμβουλίου αυτής της διαμορφωτικής περιόδου περιλαμβάνονταν ο ζωγράφος Τόμας Ίκινς και ο γλύπτης Ογκούστους Σεντ Γκόντενς. Τα μέλη συνέχισαν να αυξάνονται, αναγκάζοντας το Σύνδεσμο να μετακομίζει σε ολοένα και μεγαλύτερους χώρους.
Ο Σύνδεσμος συμμετείχε στην ίδρυση της Αμερικανικής Εταιρείας Καλών Τεχνών (AFAS) το 1889, μαζί με την Εταιρεία Αμερικανών Καλλιτεχνών και τον Αρχιτεκτονικό Σύνδεσμο, μεταξύ άλλων. Το κτίριο της Αμερικανικής Ένωσης Καλών Τεχνών στη διεύθυνση 215 West 57th Street, που κατασκευάστηκε ως κοινή έδρα τους, συνεχίζει να στεγάζει τον Σύνδεσμο από το 1892.[4] Σχεδιασμένο σε γαλλικό αναγεννησιακό ρυθμό από έναν από τους ιδρυτές της AFAS, τον αρχιτέκτονα Χένρι Χάρντενμπεργκ (σε συνεργασία με τους Γ.Κ. Χάντινγκ & Γ.Κ. Τζέικομπσεν), το κτίριο έχει χαρακτηριστεί ορόσημο της πόλης της Νέας Υόρκης[5] και περιλαμβάνεται στο Εθνικό Μητρώο Ιστορικών Τόπων.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1890 και στις αρχές του 1900 όλο και περισσότερες γυναίκες καλλιτέχνιδες άρχισαν να σπουδάζουν και να εργάζονται στον Σύνδεσμο, πολλές από τις οποίες ανέλαβαν καίριους ρόλους. Μεταξύ αυτών ήταν η Βίλχελμίνα Γουέμπερ Φέρλονγκ και ο σύζυγός της Τόμας Φέρλονγκ. Το ζευγάρι της πρωτοπορίας υπηρέτησε τον Σύνδεσμο σε εκτελεστικούς και διοικητικούς ρόλους και ως φοιτητές-μέλη καθ' όλη τη διάρκεια του αμερικανικού κινήματος του μοντερνισμού.[6] Η Άλις Βαν Βέχτεν Μπράουν, η οποία αργότερα θα ανέπτυσσε μερικά από τα πρώτα προγράμματα τέχνης στην αμερικανική τριτοβάθμια εκπαίδευση, σπούδασε επίσης στον Σύνδεσμο μέχρι που μια μακροχρόνια οικογενειακή ασθένεια την έστειλε στο σπίτι της.[7]
Η ζωγράφος Έντιθ Ντίμοκ, φοιτήτρια από το 1895 έως το 1899, περιέγραψε τα μαθήματά της στον Σύνδεσμο Σπουδαστών Τέχνης:
Σε ένα δωμάτιο χωρίς εξαερισμό, η δουλειά ήταν να ζωγραφίσουν την Αφροδίτη (μόνο το κεφάλι) και τους συντρόφους της. Δεν μας επιτρεπόταν να συνδέσουμε τα σώματα με τα κεφάλια - ακόμα. Ο νεκρός λευκός γύψος Παρισιού ήταν ένας τέλειος παράγοντας που προκαλούσε κόπωση των ματιών και ονομαζόταν "Η Αντίκα". Υποτίθεται ότι κάποιος έπρεπε να εργάζεται από την "Αντίκα" για δύο χρόνια. Το πλεονέκτημα της "Αντίκας" ήταν ότι όλοι αυτοί οι θεοί και οι αθλητές ήταν τόσο άριστα μοντέλα: δεν υπήρχε ποτέ η σύσπαση ενός σιδερόφρακτου μυός. Η Αφροδίτη δεν κούνησε ποτέ το σκληρό βλέμμα της και ο Δισκοβόλος δεν κουράστηκε ποτέ. Ήταν επίσης φτηνά μοντέλα και δεν χρειαζόταν να πληρώνονται με συνδικαλιστικές αμοιβές.[8]
Στην επίσημη βιογραφία του, My Adventures as an Illustrator, ο Νόρμαν Ρόκγουελ αφηγείται τον χρόνο που σπούδαζε στη σχολή ως νεαρός, παρέχοντας πληροφορίες για τη λειτουργία της στις αρχές της δεκαετίας του 1900.
Η δημοτικότητα του Συνδέσμου διατηρήθηκε και τις δεκαετίες του 1920 και 1930 υπό την καθοδήγηση εκπαιδευτών όπως ο ζωγράφος Τόμας Χαρτ Μπέντον, ο οποίος συγκαταλέγει μεταξύ των μαθητών του εκεί τον νεαρό Τζάκσον Πόλοκ και άλλους πρωτοποριακούς καλλιτέχνες που θα γίνονταν διάσημοι τη δεκαετία του 1940. Το 1925, για να γιορτάσει το χρυσό ιωβηλαίο του (πενήντα χρόνια), ο Σύνδεσμος διοργάνωσε μια έκθεση που περιλάμβανε έργα μελών, μαθητών και εκπαιδευτών. Η Γκέρτρουντ Βάντερμπιλτ Γουίτνεϊ παρέθεσε μια δεξίωση στην οποία ο Τσαρλς Ντάνα Γκίμπσον ήταν υπεύθυνος πρόποσης.
Μεταξύ 1942 και 1943, πολλοί από τους φοιτητές του Συνδέσμου κατατάχθηκαν στις ένοπλες δυνάμεις για να πολεμήσουν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο αριθμός των φοιτητών του Συνδέσμου μειώθηκε από 1.000 σε 400, με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να κλείσει στα μέσα του 1943.[9] Σε απάντηση, πεντακόσιοι καλλιτέχνες δώρισαν 15.000 δολάρια, αρκετά για να μην κλείσει ο Σύνδεσμος.[10] Στα χρόνια μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, το νομοσχέδιο G.I. έπαιξε σημαντικό ρόλο στη συνεχιζόμενη ιστορία του Συνδέσμου, δίνοντας τη δυνατότητα στους βετεράνους που επέστρεφαν να παρακολουθήσουν μαθήματα.[11] Ο Σύνδεσμος συνέχισε να είναι μια καθοριστική επιρροή στους καινοτόμους καλλιτέχνες, αποτελώντας έναν πρώιμο σταθμό στην καριέρα των αφηρημένων εξπρεσιονιστών, των καλλιτεχνών της ποπ αρτ και δεκάδων άλλων, συμπεριλαμβανομένων των Λι Μπόντεκιου, Έλεν Φράνκενταλερ, Αλ Χελντ, Εύα Έσσε, Ρόι Λίχτενσταϊν, Ντόναλντ Τζαντ, Νοξ Μάρτιν, Ρόμπερτ Ράουσενμπεργκ, Τζέιμς Ρόζενκουιστ, Σάι Τουόμπλι και πολλών άλλων που δραστηριοποιούνται ζωτικά στον κόσμο της τέχνης.
Το 1968, η Λίζα Μ. Σπεχτ εξελέγη η πρώτη γυναίκα πρόεδρος του Συνδέσμου. Η μοναδική σημασία του Συνδέσμου στον ευρύτερο κόσμο της τέχνης μειώθηκε κάπως κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960, εν μέρει λόγω της ανάδειξης της ανώτατης ακαδημαϊκής εκπαίδευσης σε σημαντική παρουσία στη σύγχρονη καλλιτεχνική εκπαίδευση και εν μέρει λόγω της στροφής του κόσμου της τέχνης προς τον μινιμαλισμό, τη φωτογραφία, την εννοιολογική τέχνη και μια πιο απρόσωπη και έμμεση προσέγγιση της καλλιτεχνικής δημιουργίας.[12]
Από το 2010, ο Σύνδεσμος συνεχίζει να προσελκύει ένα ευρύ φάσμα νέων καλλιτεχνών και η εστίασή του στην τέχνη που κατασκευάζεται με το χέρι, τόσο την παραστατική όσο και την αφηρημένη, παραμένει ισχυρή. Η συνεχιζόμενη σημασία του έγκειται σε μεγάλο βαθμό στη συνέχιση της αρχικής του αποστολής, η οποία είναι να παρέχει πρόσβαση σε μαθήματα τέχνης και πρόσβαση σε στούντιο σε όλους τους ενδιαφερόμενους, ανεξάρτητα από τα μέσα ή το τεχνικό τους υπόβαθρο.[13][14]
Από το 1906 έως το 1922, και ξανά μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, από το 1947 έως το 1979, η Ένωση λειτούργησε ένα θερινό σχολείο ζωγραφικής στο Γούντστοκ της Νέας Υόρκης. Το 1995, οι εγκαταστάσεις του Συνδέσμου επεκτάθηκαν και συμπεριέλαβαν την πανεπιστημιούπολη Βίτλασιλ στο Σπάρκιλ της Νέας Υόρκης, η οποία πήρε το όνομά της και βασίστηκε στη δωρεά της περιουσίας και του εργαστηρίου του πρώην εκπαιδευτή Βάτσλαβ Βίτλασιλ.[15]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
