Αμερικανός τραγουδιστής, ηθοποιός και κωμικός (1925–1990) From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Σάμιουελ Τζορτζ Ντέιβις Τζούνιορ (8 Δεκεμβρίου 1925 – 16 Μαΐου 1990) ήταν Αμερικανός τραγουδιστής, χορευτής, ηθοποιός, κωμικός, παραγωγός ταινιών και τηλεοπτικός σκηνοθέτης.
Σε ηλικία τριών ετών, ο Ντέιβις ξεκίνησε την καριέρα του στο βαριετέ με τον πατέρα του και τον Γουίλ Μάστιν και η κινηματογραφική του καριέρα ξεκίνησε το 1933. Με το τρίο έγινε καλλιτέχνης ηχογράφησης. Το 1954, σε ηλικία 29 ετών, έχασε το αριστερό του μάτι σε τροχαίο. Αρκετά χρόνια αργότερα, ασπάστηκε τον ιουδαϊσμό, βρίσκοντας κοινά σημεία μεταξύ της καταπίεσης που βιώνουν οι αφροαμερικανικές και οι εβραϊκές κοινότητες.[13]
Είχε έναν πρωταγωνιστικό ρόλο στο Μπρόντγουεϊ στο έργο Mr. Wonderful. Το 1960, εμφανίστηκε στην ταινία Ocean's 11 . Επέστρεψε στη σκηνή το 1964 σε μια μουσική προσαρμογή του Golden Boy. Ο Ντέιβις προτάθηκε για Βραβείο Τόνυ για την ερμηνεία του. Η παράσταση περιλάμβανε το πρώτο διαφυλετικό φιλί στο Μπρόντγουεϊ.[14] Το 1966, είχε το δικό του τηλεοπτικό σόου, με τίτλο «The Sammy Davis Jr. Show». Ενώ η καριέρα του Ντέιβις επιβραδύνθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, η μεγαλύτερη μουσική επιτυχία του, The Candy Man, έφτασε στην κορυφή του Billboard Hot 100 τον Ιούνιο του 1972 και έγινε αστέρι στο Λας Βέγκας.[15][16]
Η δημοτικότητα του Ντέιβις βοήθησε να σπάσει το φυλετικό φράγμα της διαχωρισμένης βιομηχανίας ψυχαγωγίας. Ωστόσο, είχε μια περίπλοκη σχέση με τη μαύρη κοινότητα και του ασκήθηκε κριτική αφού υποστήριξε δημόσια τον Πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον το 1972.
Μετά την επανένωση με τους Φρανκ Σινάτρα και Ντιν Μάρτιν το 1987, ο Ντέιβις περιόδευσε μαζί τους και με τη Λάιζα Μινέλι διεθνώς, πριν από το θάνατό του το 1990. Πέθανε με ανοιχτό χρέος προς την Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων[17] και η περιουσία του αποτέλεσε αντικείμενο δικαστικών μαχών μετά το θάνατο της συζύγου του.[18] Ο Ντέιβις τιμήθηκε με το μετάλλιο Σπίνγκαρν από το NAACP και ήταν υποψήφιος για Χρυσή Σφαίρα και Βραβείο Έμμυ για τις τηλεοπτικές του εμφανίσεις. Έλαβε το Βραβείο Κένεντι (Kennedy Centre Honours) το 1987 και το 2001 του απονεμήθηκε μεταθανάτια το Βραβείο Γκράμι για Συνολική Προσφορά.
Ο Ντέιβις γεννήθηκε στις 8 Δεκεμβρίου 1925, στο τμήμα του Χάρλεμ του Μανχάταν στη Νέα Υόρκη, γιος του αφροαμερικανού ψυχαγωγού και ερμηνευτή θεάτρου Σάμι Ντέιβις (1900-1988) και της χορεύτριας και ερμηνεύτριας θεάτρου Ελβίρα Σάντσεζ (1905-2000).[19] Οι γονείς του Ντέιβις ήταν χορευτές βοντβίλ. Ως βρέφος, τον μεγάλωσε η πατρική γιαγιά του. Όταν ήταν τριών ετών, οι γονείς του χώρισαν. Ο πατέρας του, μη θέλοντας να χάσει την επιμέλεια του γιου του, τον πήρε σε περιοδεία.
Ο Ντέιβις έμαθε να χορεύει από τον πατέρα του και τον νονό του Γουίλ Μάστιν. Ο Ντέιβις συμμετείχε στην παράσταση ως παιδί μαζί με τον Μάστιν και τον πατέρα του. Καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας του, ο Ντέιβις συμπεριλάμβανε το τρίο στη χρέωσή του. Ο Μάστιν και ο πατέρας του τον προστάτευσαν από τον ρατσισμό. Ωστόσο, όταν ο Ντέιβις υπηρέτησε στον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκε αντιμέτωπος με έντονη προκατάληψη. Αργότερα είπε: «Μέσα σε μία νύχτα ο κόσμος φαινόταν διαφορετικός. Δεν ήταν πια μονόχρωμο. Μπορούσα να δω την προστασία που είχα λάβει όλη μου τη ζωή από τον πατέρα μου και τον Γουίλ. Εκτίμησα τη στοργική τους ελπίδα ότι δεν θα χρειαζόταν ποτέ να μάθω για την προκατάληψη και το μίσος, αλλά έκαναν λάθος. Ήταν σαν να περνούσα από μια αιωρούμενη πόρτα για 18 χρόνια, μια πόρτα που πάντα κρατούσαν κρυφά ανοιχτή».[20] Σε ηλικία επτά ετών, ο Ντέιβις έπαιξε στην ταινία Rufus Jones for President, στην οποία τραγούδησε και χόρεψε με την Έθελ Γουότερς.[21] Έζησε για αρκετά χρόνια στο Σάουθ Εντ (South End) της Βοστώνης.[22]
Το 1944, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Ντέιβις επιστρατεύτηκε στον αμερικανικό στρατό σε ηλικία 18 ετών.[23] Πολλές φορές κακοποιήθηκε από λευκούς στρατιώτες από το Νότο.
Τοποθετήθηκε εκ νέου στο τμήμα Ειδικών Υπηρεσιών του Στρατού, το οποίο έκανε παραστάσεις για τα στρατεύματα.[24] Σε ένα σόου βρέθηκε να παίζει μπροστά σε στρατιώτες που τον είχαν κακοποιήσει στο παρελθόν ρατσιστικά.[23] Ο Ντέιβις, ο οποίος κέρδισε το Μετάλλιο Αμερικανικής Εκστρατείας και το Μετάλλιο Νίκης του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, απολύθηκε το 1945 με τον βαθμό του στρατιώτη.[23] Αργότερα είπε: «Το ταλέντο μου ήταν το όπλο, η δύναμη, ο τρόπος για να πολεμήσω».[25]
Μετά την απόλυσή του, ο Ντέιβις επανενώθηκε στο τρίο, το οποίο έπαιζε σε κλαμπ γύρω από το Πόρτλαντ. Ηχογράφησε επίσης τραγούδια μπλουζ για την Capitol Records το 1949 με τα ψευδώνυμα «Shorty Muggins» και «Charlie Green». [26]
Στις 23 Μαρτίου 1951, το τρίο εμφανίστηκε στο νυχτερινό κλαμπ Ciro's. Επρόκειτο να εμφανιστούν μόνο για 20 λεπτά, αλλά η αντίδραση από το γεμάτο διασημότητες πλήθος ήταν τόσο ενθουσιώδης, ειδικά όταν ο Ντέιβις έκανε ένα νούμερο με μιμήσεις διαφόρων διασημοτήτων, που έπαιξαν για σχεδόν μία ώρα. Ο Ντέιβις άρχισε να σημειώνει επιτυχία μόνος του και δέχτηκε πολλούς επαίνους από τους κριτικούς, κυκλοφορώντας πολλά άλμπουμ.[27]
Το 1953, απέκτησε το δικό του τηλεοπτικό σόου στο ABC, «Three for the Road—with the Will Mastin Trio», στο οποίο θα πρωταγωνιστούσε με τον πατέρα και τον νονό του.[28][29] Το δίκτυο ξόδεψε 20.000 δολάρια για τη μαγνητοσκόπηση του πιλότου, ο οποίος παρουσίαζε τους Αφροαμερικανούς ως αγωνιζόμενους μουσικούς, και όχι ως κωμικούς σε σκηνές «χονδροειδούς χιούμορ» ή σε στερεότυπους ρόλους μαύρων της εποχής. Το καστ περιλάμβανε τη Φράνσις Ντέιβις, την πρώτη μαύρη μπαλαρίνα που έπαιξε για την Όπερα του Παρισιού, και τους ηθοποιούς Ρουθ Ατάγουεϊ, Τζέιν Γουάιτ, καθώς και τον Φρέντερικ Ο'Νιλ, ο οποίος ίδρυσε το Αμερικανικό Θέατρο Νέγρων. Το δίκτυο δεν εξασφάλισε χορηγία και έτσι η εκπομπή διακόπηκε. [29]
Ο Ντέιβις, το 1954 προσλήφθηκε για να τραγουδήσει το ομώνυμο τραγούδι της ταινίας Six Bridges to Cross.[30][31] Το 1956, πρωταγωνίστησε στο μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ Mr. Wonderful. Το 1958, προσλήφθηκε για να στέψει τη νικήτρια του διαγωνισμού ομορφιάς Miss Cavalcade of Jazz για τη διάσημη 14η συναυλία Cavalcade of Jazz, που πραγματοποιήθηκε στο Shrine Auditorium στις 3 Αυγούστου.[32][33]
Το 1959, έγινε μέλος του Rat Pack, μιας άτυπης ομάδας καλλιτεχνών με επικεφαλής τον Φρανκ Σινάτρα και μέλη τούς Ντιν Μάρτιν, Τζόι Μπίσοπ, καθώς και τον Πίτερ Λόφορντ, κουνιάδο του Τζον Φ. Κένεντι.
.jpg)
Η ομάδα έκανε πολλές ταινίες μαζί, συμπεριλαμβανομένων των ταινιών Ocean's 11 (1960), Sergeants 3 (1962) και Robin and the 7 Hoods (1964), και έπαιζαν μαζί στη σκηνή στο Λας Βέγκας.
Το 1964, ο Ντέιβις έγινε ο πρώτος Αφροαμερικανός που τραγούδησε στο νυχτερινό κέντρο Copacabana στη Νέα Υόρκη. [34]
Ο Ντέιβις ήταν πρωτοπόρος στο The Frontier Casino στο Λας Βέγκας αλλά λόγω των νόμων του Τζιμ Κρόου έπρεπε να διαμένει, όπως και όλοι οι μαύροι καλλιτέχνες τη δεκαετία του 1950, σε ένα σπίτι στη δυτική πλευρά της πόλης και όχι σε ξενοδοχεία, όπως οι λευκοί συνάδελφοί του. Δεν υπήρχαν καμαρίνια για τους μαύρους ερμηνευτές και έπρεπε να περιμένουν έξω μέχρι να ξεκινήσει η παράσταση. Αν και συμμετείχαν στις παραστάσεις στα ξενοδοχεία, δεν επιτρεπόταν ούτε να διαμείνουν εκεί, ούτε να παίξουν στα καζίνο ή να δειπνήσουν στα εστιατόρια και τα μπαρ του ξενοδοχείου. Ο Ντέιβις αργότερα αρνήθηκε να εργαστεί σε μέρη που ασκούσαν φυλετικό διαχωρισμό.[35]
Ο Καναδάς παρείχε ευκαιρίες στους μαύρους καλλιτέχνες, που δεν μπορούσαν να σπάσουν το φράγμα του ρατσισμού στην τηλεοπτική μετάδοση των ΗΠΑ, και το 1959 ο Ντέιβις πρωταγωνίστησε στο δικό του τηλεοπτικό αφιέρωμα, με τίτλο «Sammy's Parade», στο καναδικό δίκτυο CBC.[36] Ήταν ένα πρωτοποριακό γεγονός για τον ερμηνευτή, καθώς, την ίδια περίοδο, στις ΗΠΑ οι εταιρικοί χορηγοί έλεγχαν σε μεγάλο βαθμό τις τηλεοπτικές μεταδόσεις. «Οι μαύροι δεν απεικονίζονταν πολύ καλά στην τηλεόραση, αν όχι καθόλου καλά», σύμφωνα με τον Τζέισον Κινγκ του Ινστιτούτου Ηχογραφημένης Μουσικής Clive Davis. [37]
Το 1964, ο Ντέιβις πρωταγωνιστούσε στο Golden Boy τη νύχτα και γύριζε το δικό του απογευματινό talk show με έδρα τη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια της ημέρας. Όταν μπορούσε να πάρει μια μέρα άδεια από το θέατρο, ηχογραφούσε τραγούδια στο στούντιο, έπαιζε σε φιλανθρωπικές εκδηλώσεις στο Σικάγο, το Μαϊάμι ή το Λας Βέγκας, ή εμφανιζόταν σε τηλεοπτικά αφιερώματα στο Λος Άντζελες.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1960, αν και ήταν ακόμα δημοφιλής στο Λας Βέγκας, η μουσική καριέρα του άρχισε να παρακμάζει. Το 1969, είχε μια Νο. 11 μουσική επιτυχία με το I've Gotta Be Me (Νο. 1 στο τσαρτ σινγκλ «Easy Listening»). Υπέγραψε με τη Motown για να βελτιώσει τα τραγούδια του και την έφεση προς το νεαρό κοινό.[38] Το 1972, είχε μια απροσδόκητη Νο. 1 μουσική επιτυχία με το τραγούδι The Candy Man, με την MGM Records. Δεν νοιαζόταν ιδιαίτερα για το τραγούδι και λυπόταν που είχε γίνει γνωστός γι' αυτό, αλλά ο Ντέιβις εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την ευκαιρία του και αναζωογόνησε την καριέρα του.
Αν και δεν είχε άλλες επιτυχίες, το 1976 απέκτησε δημοτικότητα όταν ερμήνευσε το θεματικό τραγούδι της τηλεοπτικής σειράς «Baretta», Baretta's Theme (Keep Your Eye on the Sparrow, 1975-1978), που κυκλοφόρησε ως single.
Εμφανίστηκε σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές από τη δεκαετία του 1950, όπως το «The Rifleman». Στο επιτυχημένο ιατρικό δράμα της δεκαετίας του 1960 του ABC, Ben Casey, ο Ντέιβις αναφέρθηκε στην απώλεια του ενός ματιού του. Όταν η δημοτικότητα των γουέστερν μειώθηκε, δέχτηκε ρόλους σε κωμικές σειρές που κέρδισαν Emmy, όπως το 1960 I Dream of Jeannie ή σε πολιτικά φορτισμένες σάτιρες, συμπεριλαμβανομένου του επεισοδίου του 1973 της σειράς All in the Family.
Στις 11 Δεκεμβρίου 1967, το NBC μετέδωσε ένα τηλεοπτικό αφιέρωμα με τη Νάνσι Σινάτρα, την κόρη του Φρανκ Σινάτρα, με τίτλο Movin' with Nancy. Η σειρά είναι αξιοσημείωτη γιατί χαιρετούν ο ένας τον άλλον με ένα φιλί, ένα από τα πρώτα ασπρό-μαυρα φιλιά στην αμερικανική τηλεόραση.[39]
Ο Ντέιβις ήταν φίλος με τον Έλβις Πρίσλεϊ στα τέλη της δεκαετίας του 1960, καθώς και οι δύο παρουσίαζαν κορυφαία νούμερα στο Λας Βέγκας. Ο Ντέιβις τραγούδησε μια εκδοχή του τραγουδιού του Πρίσλεϊ In the Ghetto και το 1970 έκανε μια εμφάνιση στη συναυλία του («Elvis: That's the Way It Is»). Ένα χρόνο αργότερα, θα εμφανιζόταν στην ταινία του Τζέιμς Μποντ αλλά η σκηνή κόπηκε. Στην Ιαπωνία, ο Ντέιβις εμφανίστηκε σε πολλές τηλεοπτικές διαφημίσεις για καφέ και Suntory Whisky. Στις Ηνωμένες Πολιτείες μαζί με τον Σινάτρα και τον Μάρτιν πρωταγωνιστούσαν σε μια ραδιοφωνική διαφήμιση για μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων στο Σικάγο.
Στις 27-28 Μαΐου 1973, ο Ντέιβις φιλοξένησε τον πρώτο ετήσιο 20ωρο τηλεμαραθώνιο του Ιδρύματος Ασφάλειας Αυτοκινητοδρόμων, με καλεσμένους όπως ο Μοχάμεντ Άλι, ο Πωλ Άνκα, ο Ρέι Τσαρλς, κ.α. Ήταν μια οικονομική καταστροφή. [40]
Ο Ντέιβις ήταν μεγάλος θαυμαστής της ημερήσιας τηλεόρασης, ιδιαίτερα των σαπουνόπερων που παρήγαγε η American Broadcasting Company. Έκανε μια εμφάνιση στο σόου General Hospital και είχε έναν επαναλαμβανόμενο ρόλο ως Chip Warren στο One Life to Live, για το οποίο έλαβε και υποψηφιότητα βραβείου Daytime Emmy το 1980. Ήταν επίσης θαυμαστής των τηλεοπτικών παιχνιδιών. Εμφανίστηκε στο Family Feud το 1979 και στο Tattletales με τη σύζυγό του, Άλτοβις τη δεκαετία του 1970.
Ο Ντέιβις, το 1985, μετά την πάλη του με την κίρρωση, ανακοίνωσε τη χορηγία του στο Εθνικό Ινστιτούτο Ήπατος του Σάμι Ντέιβις Τζούνιορ στο Νιούαρκ.[41][42] Το 1988, περιόδευσε με τον Φρανκ Σινάτρα και τον Ντιν Μάρτιν. Όταν διαφώνησαν μεταξύ τους οι Σινάτρα και Μάρτιν,[42] ο δεύτερος αντικαταστήθηκε από τη Λάιζα Μινέλι. Το 1989, κατά τη διάρκεια της περιοδείας, που είχε ονομαστεί «The Ultimate Event»,[43][44] ο Ντέιβις διαγνώστηκε με καρκίνο στον λαιμό και λόγω της θεραπείας δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει.[45][46]
_(retouched).jpg)
Ο Ντέιβις παραλίγο να πεθάνει σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στις 19 Νοεμβρίου 1954, στο Σαν Μπερναρντίνο της Καλιφόρνια, καθώς επέστρεφε από το Λας Βέγκας στο Λος Άντζελες. Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου έτους, είχε δημιουργήσει μια φιλία με τον κωμικό και παρουσιαστή Έντι Κάντορ, ο οποίος του είχε δώσει μια εβραϊκή μεζουζά. Ο Ντέιβις αντί να την τοποθετήσει δίπλα στην πόρτα του, ως παραδοσιακή ευλογία, τη φόρεσε στο λαιμό του για καλοτυχία, και η μοναδική φορά που τη ξέχασε ήταν το βράδυ του ατυχήματος.[47] Το ατύχημα συνέβη σε μια διχάλα στο US Route 66 στη λεωφόρο Cajon και Kendall Drive.[48] Ως αποτέλεσμα, ο Ντέιβις έχασε το αριστερό του μάτι. Ο φίλος του, ο ηθοποιός Τζεφ Τσάντλερ, είπε ότι θα έδινε ένα από τα μάτια του για να αποτρέψει τον Ντέιβις από την πλήρη τύφλωση.[49] Ο Ντέιβις φορούσε έμπλαστρο στα μάτια για τουλάχιστον έξι μήνες μετά το ατύχημα. [50] Τόσο στο εξώφυλλο του ντεμπούτου άλμπουμ του όσο και στο περιοδικό What's My Line; απεικονίστηκε φορώντας το έμπλαστρο.[51] Αργότερα, του τοποθετήθηκε ένα γυάλινο μάτι, το οποίο φορούσε για το υπόλοιπο της ζωής του.
Στο νοσοκομείο, ο Έντι Κάντορ περιέγραψε στον Ντέιβις τις ομοιότητες μεταξύ του εβραϊκού και του μαύρου πολιτισμού. Ο Ντέιβις, γεννημένος από καθολική μητέρα και βαπτιστή πατέρα, άρχισε να μελετά την εβραϊκή ιστορία, προσηλυτίζοντας στον Ιουδαϊσμό αρκετά χρόνια αργότερα το 1961.[52][53] Το ατύχημα σηματοδότησε μια καμπή στην καριέρα του Ντέιβις, μεταφέροντάς τον από γνωστό ψυχαγωγό σε εθνική διασημότητα.
Το 1957, ο Ντέιβις είχε σχέση με την ηθοποιό Κιμ Νόβακ, η οποία είχε συμβόλαιο με την Columbia Pictures. Επειδή η Νόβακ ήταν λευκή, ο Χάρι Κον, ο πρόεδρος της Κολούμπια, ανησύχησε ότι η κοινωνική αντίδραση για τη σχέση αυτή θα μπορούσε να βλάψει το στούντιο. Υπάρχουν αρκετές αφηγήσεις για το τι συνέβη, αλλά συγκλίνουν στο ότι ο Ντέιβις απειλήθηκε από πρόσωπα του οργανωμένου εγκλήματος, φίλους του Κον.[54] Σύμφωνα με φήμες της εποχής, ο Κον απευθύνθηκε στον γκάνγκστερ Τζον Ροσέλλι. Ο Ροζέλι, προκειμένου να τρομάξει τον Ντέιβις για να διακόψει τη σχέση με τη Νόβακ, τον απήγαγε για λίγες ώρες.[55] Σύμφωνα με άλλη φήμη, η απειλή μεταφέρθηκε στον πατέρα του Ντέιβις από τον μαφιόζο Μίκυ Κοέν.[54] Ο Ντέιβις απειλήθηκε με απώλεια και του άλλου ματιού του ή με σπασμένο πόδι, αν δεν παντρευόταν μια μαύρη γυναίκα εντός δύο ημερών. Ο Ντέιβις ζήτησε την προστασία του μαφιόζου του Σικάγο Σαμ Τζιανκάνα, ο οποίος είπε ότι θα μπορούσε να τον προστατεύσει στο Σικάγο και στο Λας Βέγκας αλλά όχι στην Καλιφόρνια.[54][56]
Το 1958, ο Ντέιβις παντρεύτηκε για ένα σύντομο χρονικό διάστημα τη μαύρη χορεύτρια Λόρι Γουάιτ, για να προστατευτεί από τη βία της μαφίας.[54] Κατέβαλε ένα εφάπαξ ποσό (10.000 ή 25.000 $) για να γίνει ο γάμος, με τον όρο ότι θα χωρίζανε πριν από το τέλος του έτους.[57] Davis began to achieve success on his own and was singled out for praise by critics, releasing several albums.[58][54] Ο Ντέιβις μέθυσε στον γάμο του και προσπάθησε να στραγγαλίσει τη Γουάιτ, καθ' οδόν για τη σουίτα του γάμου τους. Κάποια στιγμή, ο προσωπικός βοηθός του, Άρθουρ Σίλμπερ Τζούνιορ, βρήκε τον Ντέιβις να σημαδεύει το κεφάλι του με ένα όπλο και του είπε απελπισμένα: «Γιατί δεν με αφήνουν να ζήσω τη ζωή μου;».[54] Το ζευγάρι δεν έζησε ποτέ μαζί[57] και οι διαδικασίες διαζυγίου ξεκίνησαν τον Σεπτέμβριο του 1958.[54] Το διαζύγιο εκδόθηκε τον Απρίλιο του 1959.[59]
Το 1960, υπήρξε άλλη μια ρατσιστικά φορτισμένη δημόσια διαμάχη, όταν ο Ντέιβις παντρεύτηκε τη λευκή, σουηδικής καταγωγής ηθοποιό Μέι Μπριτ, σε μια τελετή που τελούσε ο Ραβίνος Γουίλιαμ Μ. Κράμερ στο Ναό Ισραήλ του Χόλιγουντ. Ενώ ο διαφυλετικός γάμος ήταν νόμιμος στην Καλιφόρνια από το 1948, οι νόμοι κατά της μίξης στις ΗΠΑ εξακολουθούσαν να ισχύουν σε 23 πολιτείες και μια δημοσκόπηση του 1958 είχε βρει ότι μόνο το 4% των Αμερικανών υποστήριζε το γάμο μεταξύ μαύρων και λευκών συζύγων.[60]
Κατά τη διάρκεια του 1964–66, ο Ντέιβις έλαβε ρατσιστικά μηνύματα μίσους ενώ πρωταγωνιστούσε στη μεταφορά του Golden Boy στο Μπρόντγουεϊ, στην οποία ο χαρακτήρας του είναι σε σχέση με μια λευκή γυναίκα, παραλληλίζοντας τη δική του διαφυλετική σχέση. Το 1967, οι νόμοι σε όλες τις πολιτείες κρίθηκαν αντισυνταγματικοί από το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ.[61]
Ο γάμος με την Μπριτ είχε επίσης ως αποτέλεσμα, ο Πρόεδρος Κένεντι, να αρνηθεί να επιτρέψει στον Ντέιβις να παρευρεθεί στην ορκωμοσία του.[62][63]
Το ζευγάρι είχε μία κόρη και υιοθέτησε δύο γιους.[13][64] Ο Ντέιβις έπαιζε σχεδόν συνεχώς και περνούσε λίγο χρόνο με τη γυναίκα του. Χώρισαν το 1968, αφού ο Ντέιβις παραδέχτηκε ότι είχε σχέση με την τραγουδίστρια Λόλα Φαλάνα. Μετά την κατάρρευση του γάμου του, ο Ντέιβις στράφηκε στο αλκοόλ και στα ναρκωτικά, ιδιαίτερα στην κοκαΐνη, και ασχολήθηκε για λίγο με τον σατανισμό και την πορνογραφία.[46][65][66]
Το 1968, ο Ντέιβις άρχισε να βγαίνει με την Άλτοβις Γκορ, μια χορεύτρια στο Golden Boy. Παντρεύτηκαν στις 11 Μαΐου 1970 και υιοθέτησαν έναν γιο, το 1989.[46] Ο Ντέιβις και η Γκορ παρέμειναν παντρεμένοι μέχρι τον θάνατό του το 1990 [67]
Ο Ντέιβις ήταν Δημοκρατικός και υποστήριξε την προεκλογική εκστρατεία του Τζον Φιτζέραλντ Κέννεντυ το 1960 καθώς και την εκστρατεία του Ρόμπερτ Κέννεντυ το 1968.[68] Ο Τζον Φ. Κένεντι θα αρνηθεί αργότερα να επιτρέψει στον Ντέιβις να εμφανιστεί στα εγκαίνια του λόγω του γάμου του με τη λευκή ηθοποιό Μέι Μπριτ.[62][69] Η Νάνσυ Σινάτρα αποκάλυψε στο βιβλίο της Φρανκ Σινάτρα: Ο πατέρας μου το 1986, πώς ο Κένεντι είχε σχεδιάσει να σνομπάρει τον Ντέιβις, καθώς τα σχέδια για τον γάμο του με την Μπριτ αποκαλύπτονταν.[69] Έγινε στενός φίλος του Προέδρου Ρίτσαρντ Νίξον (Ρεπουμπλικανός) και τον υποστήριξε δημόσια στο Εθνικό Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών το 1972.[68] Ο Ντέιβις έκανε επίσης μια περιοδεία στο Νότιο Βιετνάμ κατόπιν αιτήματος του Νίξον.
Τον Φεβρουάριο του 1972, στα τέλη του Πολέμου του Βιετνάμ, ο Ντέιβις πήγε στο Βιετνάμ για να παρακολουθήσει στρατιωτικά προγράμματα αποκατάστασης κατάχρησης ναρκωτικών και να μιλήσει και να ψυχαγωγήσει τα στρατεύματα. Αυτό το έκανε ως εκπρόσωπος του Γραφείου Ειδικής Δράσης για την Πρόληψη της Κατάχρησης Ναρκωτικών του Προέδρου Νίξον.[70][71]
Ο Νίξον κάλεσε τον Ντέιβις και τη σύζυγό του, Γκορ, να διανυκτερεύσουν στον Λευκό Οίκο το 1973. Ήταν η πρώτη φορά που Αφροαμερικανοί προσκλήθηκαν να κάνουν κάτι τέτοιο.[72] Ο Ντέιβις αργότερα είπε ότι μετάνιωσε που υποστήριξε τον Νίξον, και τον κατηγόρησε ότι έδωσε υποσχέσεις, για τα πολιτικά δικαιώματα, που δεν τήρησε.[73] Αργότερα υποστήριξε την εκστρατεία του Τζέσι Τζάκσον για πρόεδρος το 1984. [74]
Τον Αύγουστο του 1989, ο Ντέιβις άρχισε να εμφανίζει συμπτώματα: γαργαλητό στο λαιμό του και αδυναμία να γευτεί το φαγητό.[75] Οι γιατροί διάγνωσαν έναν καρκινικό όγκο στο λαιμό του Ντέιβις.[45][76] Ήταν καπνιστής και συχνά κάπνιζε τέσσερα πακέτα τσιγάρα την ημέρα.[76] Αρχικά υποβλήθηκε σε θεραπεία με συνδυασμό χημειοθεραπείας και ακτινοβολίας.[75] Ο λάρυγγάς του αφαιρέθηκε αργότερα όταν επανεμφανίστηκε ο καρκίνος του.[77][78] Βγήκε από το νοσοκομείο στις 13 Μαρτίου 1990.[79]
Ο Ντέιβις πέθανε από επιπλοκές του καρκίνου στον λαιμό δύο μήνες αργότερα στο σπίτι του στο Μπέβερλι Χιλς της Καλιφόρνια, σε ηλικία 64 ετών.[79] Κηδεύτηκε στο Forest Lawn Memorial Park στο Glendale της Καλιφόρνια. Στις 18 Μαΐου 1990, δύο μέρες μετά τον θάνατό του, τα φώτα του Las Vegas Strip έσβησαν για δέκα λεπτά ως ένδειξη τιμής.[80]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
