Πόντιος Πιλάτος
πέμπτος επίτροπος της ρωμαϊκής επαρχίας της Ιουδαίας το διάστημα 26-36 μ.Χ. / From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Πόντιος Πιλάτος (λατινικά : Pontius Pilatus) ήταν ο πέμπτος επίτροπος (de facto έπαρχος) της ρωμαϊκής επαρχίας της Ιουδαίας, υπηρετώντας υπό τον αυτοκράτορα Τιβέριο από το 26 έως το 36.[2] Είναι γνωστός σήμερα επειδή συμμετείχε στη δίκη και τη σταύρωση του Χριστού.
Πόντιος Πιλάτος | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Όνομα στη μητρική γλώσσα | Pontius Pilatus (Λατινικά) |
Γέννηση | Δεκέμβριος 12&12b00p;π.Χ." (πιθανώς)[1] Αμπρούτσο |
Χώρα πολιτογράφησης | Αρχαία Ρώμη |
Eορτασμός αγίου | 25 Ιουνίου |
Εκπαίδευση και γλώσσες | |
Ομιλούμενες γλώσσες | Ελληνικά λατινική γλώσσα |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Ιδιότητα | πολιτικός κυβερνητικός αξιωματούχος |
Προκάτοχος | Βαλέριος Γράτος |
Διάδοχος | Μάρκελλος |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Αγία Πρόκλα |
Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
Βαθμός/στρατός | Λεγάτος/Ρωμαϊκός στρατός |
Αξιώματα και βραβεύσεις | |
Αξίωμα | Ρωμαίος έπαρχος (26–36, Ιουδαία) |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Οι ιστορικές πηγές για τη ζωή του Πιλάτου αφορούν μια επιγραφή που είναι γνωστή ως Πέτρα του Πιλάτου, η οποία επιβεβαιώνει την ιστορικότητά του και καθιερώνει τον τίτλο του ως επάρχου, μια σύντομη αναφορά από τον Τάκιτο, τον Φίλωνα από την Αλεξάνδρεια, τον Ιώσηπο Φλάβιο, τα τέσσερα ευαγγέλια, τις Πράξεις των Αποστόλων, την Πρώτη Επιστολή στον Τιμόθεο, το Ευαγγέλιο του Νικόδημου, το Ευαγγέλιο του Μάρκου και άλλα απόκρυφα. Με βάση αυτές τις πηγές, εμφανίζεται ότι ο Πιλάτος ήταν απόγονος της οικογένειας Pontii και ότι διαδέχτηκε τον Βαλέριο Γράτο ως επίτροπος της Ιουδαίας το 26 μ.Χ. Κάποτε προσέβαλε τις θρησκευτικές ευαισθησίες του λαού του, φτάνοντας σε σκληρή κριτική από τον Φίλωνα, και πολλές δεκαετίες αργότερα από τον Ιώσηπο. Σύμφωνα με τον Ιώσηπο, ο οποίος έγραψε γύρω στο 93 μ.Χ. σχετικά με τα γεγονότα, ο Πιλάτος εκθρονίστηκε και στάλθηκε στη Ρώμη από τον Lucius Vitellius, μετά τη σκληρή κριτική που άσκησε απέναντι στην εξέγερση ενός Σαμαρείτη, φτάνοντας εκεί αμέσως μετά από τον θάνατο του Τιβέριου ο οποίος έγινε στις 16 Μαρτίου του 37 μ.Χ. Ο Πιλάτος αντικαταστάθηκε από τον Μάρκελλο.
Και στα τέσσερα Ευαγγέλια, ο Πιλάτος προσπαθεί να επηρεάσει το πλήθος απέναντι στον Χριστό ώστε να απαλλαγεί από την τελική εκτέλεση και συναινεί μόνο όταν το πλήθος αρνείται να υποχωρήσει. Επιδιώκει να αποφύγει την προσωπική ευθύνη για τον θάνατο του Χριστού. Στο Ευαγγέλιο του Ματθαίου, ο Πιλάτος πλένει τα χέρια του για να δείξει ότι δεν είναι υπεύθυνος για την εκτέλεση του Ιησού και ότι τον στέλνει απρόθυμα στον θάνατο. Στο Ευαγγέλιο του Μάρκου, όπου ο Ιησούς απεικονίζεται ως αθώος στο σχέδιο απέναντι στην Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, ο Πιλάτος απεικονίζεται ως απρόθυμος να τον εκτελέσει. Στο Ευαγγέλιο του Λουκά, ο Πιλάτος δεν συμφωνεί στο ότι ο Χριστός συνομωτούσε κατά της Ρώμης και επιπλέον ο Ηρώδης Αντύπας, τέτραρχος της Γαλιλαίας, δεν βρίσκει τίποτα προδοτικό στις ενέργειες του Ιησού. Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, ο Πιλάτος δηλώνει ότι "δεν βρίσκω καμιά ενοχή σε Αυτόν (τον Χριστό)" και ζητά από τους Εβραίους να ελευθερώσει τον Ιησού από τη φυλακή.
Οι μελετητές έχουν επί χρόνια συζητήσει το ζήτημα ερμηνείας της απεικόνισης του Πιλάτου στις πηγές. Η σημασία της Πέτρας του Πιλάτου, ένα τεχνητούργημα που ανακαλύφθηκε το 1961, συζητείται εξίσου από τους μελετητές.