From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ναουάζ Σαρίφ (Ουρντού: نواز شریف) (25 Δεκεμβρίου 1949) είναι Πακιστανός μεγιστάνας των επιχειρήσεων, νομικός και πολιτικός, πρωθυπουργός της χώρας από τον Ιούνιο του 2013 ως τον Ιούλιο του 2017. Νωρίτερα είχε υπηρετήσει ξανά στην πρωθυπουργία από το 1990 ως το 1993 και ξανά από το 1997 ως το 1999. Είναι ο πρωθυπουργός του Πακιστάν με τη μεγαλύτερη σε διάρκεια θητεία.[1]
| Ναγουάζ Σαρίφ | |
|---|---|
 | |
| Πρωθυπουργός του Πακιστάν | |
| Περίοδος 8 Σεπτεμβρίου 2013 – 28 Ιουλίου 2017 | |
| Πρόεδρος | Μαμνούν Χουσαΐν Ασίφ Αλί Ζαρντάρι |
| Προκάτοχος | Μιρ Ασάρ Χαν Κχόσο |
| Διάδοχος | Σαχίντ Χακάν Αμπάσι |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 25 Δεκεμβρίου 1949 |
| Εθνότητα | Πακιστανική |
| Πολιτικό κόμμα | Πακιστανική Μουσουλμανική Λίγκα |
| Θρήσκευμα | Ισλάμ |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Είναι πλούσιος επιχειρηματίας και γενικά ένας συντηρητικός πολιτικός. Η περιουσία του υπολογίζεται σε 1,4 δισ. $.[2]
Κατά τη διάρκεια της πρώτης του θητείας ο Πακιστανικός Στρατός τον ανάγκασε σε άμεση παραίτηση. [3] Επανήλθε το 1997 κερδίζοντας την απόλυτη πλειοψηφία και προέβη σε δοκιμές με πυρηνικά όπλα ως ανταπάντηση στη δοκιμή ατομικών όπλων από τη γειτονική Ινδία. Στη συνέχεια το 1999 ένα στρατιωτικό πραξικόπημα με ηγέτη τον Περβέζ Μουσάραφ τον ανάγκασε ξανά να παραιτηθεί. Επέστρεψε στο Πακιστάν στα τέλη του 2007, μετά από οκτώ χρόνια αναγκαστικής εξορίας. Με αφορμή την κατάρρευση της κυβέρνησης Μουσάραφ ο Σαρίφ ανέλαβε ξανά την πρωθυπουργία.
Στις γενικές εκλογές του 2013, ο Μουσουλμανικός Σύνδεσμος του Σαρίφ αναδείχθηκε νικητής και σχημάτισε κυβέρνηση συνασπισμού. Ως αποτέλεσμα, ο Σαρίφ εξελέγη πρωθυπουργός από το κοινοβούλιο.[4][5]
Η οικογένεια του Σαρίφ ενεπλάκη σε σκάνδαλο μετά την αποκάλυψη των Panama Papers και παραπέμφθηκε σε δίκη.[6][7][8][9][10]
Στις 28 Ιουλίου 2017 απαγορεύτηκε στον Σαρίφ να κατέχει οποιοδήποτε δημόσιο αξίωμα επί 10 έτη, με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Πακιστάν. Επίσης του δόθηκε χρόνος για να προετοιμάσει την έξοδό του από τη χώρα, εξαιτίας της εμπλοκής των τριών παιδιών του σε σκάνδαλο διαφθοράς.[11] Ο Σαρίφ υπέβαλε την παραίτησή του μετά τη δικαστική απόφαση.[12]
Γεννημένος σε μια πλούσια οικογένεια της μεσαίας τάξης από το Λαχόρε, είναι ο γιος του ιδρυτή των Ομίλων Ittefaq και Sharif Groups, Muhammad Sharif, και ο μεγαλύτερος αδερφός του Shehbaz Sharif, πρώην υπουργού του Πουντζάμπ. Σύμφωνα με εκτιμήσεις της Επιτροπής Εκλογών του Πακιστάν, ο Σαρίφ είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος του Πακιστάν. Το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου του προέρχεται από την προσοδοφόρα επιχείρηση κατασκευής χάλυβα ενώ η περιουσία του ανέρχεται σε τουλάχιστον Rs. 1.6 δις. Ο Σαρίφ σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων στο Government College και αργότερα νομική στο Πανεπιστήμιο του Πουντζάμπ προτού μπει στην πολιτική στα τέλη της δεκαετίας του 1970. Το 1981, ο Σαρίφ ορίστηκε από τον πρόεδρο Zia ως Υπουργός Οικονομικών για την επαρχία του Πουντζάμπ. Το 1985 εξελέγη υπουργός του Πουντζάμπ ; θέση στην οποία επανεξελέγη το 1988 μετά τη λήξη του στρατιωτικού νόμου. Το 1990, ο Σαρίφ ηγήθηκε ενός συντηρητικού συνασπισμού και έγινε πρωθυπουργός. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι η εκλογή του Σαρίφ επιδιώχθηκε από την πακιστανική υπηρεσία πληροφοριών ISI.
Ο Σαρίφ γεννήθηκε στο Λαχόρε του Παντζάπ στις 25 Δεκεμβρίου 1949. Η οικογένεια Σαρίφ είναι Punjabis με καταγωγή από την κοιλάδα Κασμίρ. Ο πατέρας του, Μουχαμάντ Σαρίφ, ήταν επιχειρηματίας και βιομήχανος, του οποίου η οικογένεια μετανάστευσε από το Anantnag στην κοιλάδα Κασμίρ προς αναζήτηση δουλειάς και τελικά, στις αρχές του 20ού αιώνα εγκαταστάθηκε στο χωριό Jati Umra, στην επαρχία Amritsar του Παντζάπ. Η οικογένεια της μητέρας του καταγόταν από την Pulwama. Με τη δημιουργία ενός κινήματος από τον Jinnah και την προσπάθειά του να δημιουργήσει το Πακιστάν το 1947, οι γονείς του μετανάστευσαν από το Αμριτσάρ στο Λαχόρε. Ο πατέρας του συνέχισε τη διδασκαλία του Ahl-i Hadith. Η οικογένειά του διευθύνει τον Όμιλο Ittefaq, έναν χαλυβουργικό όμιλο πολλών εκατομμυρίων δολλαρίων, και τον Όμιλο Σαρίφ, μια ανώνυμη εταιρεία που ασχολείται με την εκμετάλλευση της γης, τις μεταφορές και τα εργοστάσια ζάχαρης.
Είναι παντρεμένος με την Kalsoom Nawaz Sharif, η οποία έχει επίσης καταγωγή από την κοιλάδα Κασμίρ. Ο αδερφός του Shehbaz Sharif είναι ο τωρινός επικεφαλής υπουργός της επαρχίας Πουντζάμπ και η ανιψιά του Hamza Shahbaz Sharif είναι μέλος της Εθνοσυνέλευσης. Η κόρη του Maryam Nawaz είναι η πρόεδρος του Τμήματος Νεολαίας του πρωθυπουργού. Η Maryam είναι παντρεμένη με τον πολιτικό Muhammad Safdar Awan. Η άλλη κόρη του, Asma Nawaz, είναι παντρεμένη με τον Ali Dar, τον γιο του Ishaq Dar, που είναι ο τωρινός υπουργός οικονομικών του Πακιστάν. Η μόνιμη κατοικία της οικογένειας Σαρίφ, το Raiwind Palace, βρίσκεται στο Jati Umra, στα περίχωρα του Λαχόρε. Ο Σαρίφ έχει επίσης ένα σπίτι στο Jeddah στη Σαουδική Αραβία, γνωστό και ως Βίλα Σαρίφ, όπου έζησε τα χρόνια που ήταν εξόριστος. Ο μεγαλύτερος γιος του, ο Hussain Nawaz, είναι επιχειρηματίας με έδρα τη Σαουδική Αραβία και κατοικεί στο σπίτι στο Jeddah. Ο μικρότερος γιος του, ο Hassan Nawaz, είναι επίσης επιχειρηματίας και μένει στο Λονδίνο.
Φοίτησε στο λύκειο Saint Anthony. Αποφοίτησε από το Government College University (GCU) με πτυχίο στη διοίκηση επιχειρήσεων και στη συνέχεια έλαβε πτυχίο νομικής από το Πανεπιστήμιο Πουντζάμπ στο Λαχόρε.
Ο Σαρίφ υπεβλήθη σε εγχείρηση καρδιάς τον Μάιο του 2016 στο Λονδίνο. Ήταν η δεύτερη εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς που έκανε. Η υγεία του επιδεινώθηκε και τον ανάγκασε να υποβληθεί σε μια εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς μόλις τρεις μέρες πριν την παρουσίαση του προϋπολογισμού της χώρας στη βουλή. Πολλοί ηγέτες της αντιπολίτευσης, μεταξύ των οποίων ο πρώην υπουργός δικαιοσύνης Iftikhar Muhammad Chaudhry, έθεσαν ερωτήματα στη βουλή του Πακιστάν περί μιας πιθανής συνταγματικής κρίσης στη χώρα. Ο Chaudhry κάλεσε τη βουλή να εκλέξει έναν νέο πρωθυπουργό προκειμένου να αποφύγει την κρίση.
Ο Σαρίφ ξεκίνησε την πολιτική καριέρα του την περίοδο των πολιτικών κρατικοποίησης που εισήχθησαν από τον πρώην πρωθυπουργό Zulfikar Ali Bhutto. Η οικογένεια Σαρίφ είχε καταστραφεί οικονομικά μετά την κρατικοποίηση της οικογενειακής επιχείρησης χάλυβα και ο Σαρίφ εισήχθη στην πολιτική σκηνή λίγο καιρό μετά. Το 1976 ο Σαρίφ έγινε μέλος της Pakistan Muslim League, ενός συντηρητικού κόμματος του κέντρου που δημιουργήθηκε στην επαρχία Πουντζάμπ. Αρχικά επικεντρώθηκε στο να αποκτήσει ξανά τον έλεγχο της επιχείρησής του από την κυβέρνηση. Τον Μάιο του 1980 ο Ghulam Jilani Khan, προσφάτως εκλεγμένος κυβερνήτης στην επαρχία Πουντζάμπ και πρώην διευθυντής της Inter-Services Intelligence (ISI), ξεκίνησε μια έρευνα για νέους κομματικούς ηγέτες ; ο Σαρίφ ήταν ένας από τα άτομα που ανακάλυψε και προώθησε, κάνοντάς τον σε σύντομο διάστημα υπουργό οικονομικών του Πουντζάμπ. Το 1981, ο Σαρίφ έγινε μέλος του Advisory Board του Πουντζάμπ υπό την προεδρεία του Zia-ul-Haq και γρήγορα αναδύθηκε στη δημόσια και πολιτική ζωή ως ένας ισχυρός υποστηρικτής της στρατιωτικής κυβέρνησης του Muhammad Zia-ul-Haq κατά τη δεκαετία του 1980.
Διατήρησε στενές σχέσεις με τον Zia-ul-Haq, ο οποίος σύντομα συμφώνησε να του επιστρέψει την εταιρεία χάλυβα την οποία είχε χάσει κατά τις αποκρατικοποιήσεις που έκανε ο Zulfikar Ali Bhutto. Ο Σαρίφ διατήρησε επίσης σχέσεις με τον Rahimuddin Khan, ο οποίος διηύθυνε την επιτροπή Joint Chiefs of Staff. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής καριέρας του, ο Σαρίφ είχε στενούς δεσμούς με τον Γενικό Διευθυντή του ISI, αξιωματικό (συνταξιούχο) Hamid Gul, ο οποίος έπαιξε έναν πρωταρχικό ρόλο στη δημιουργία του Islami Jamhoori Ittehad (IJI) – ενός συντηρητικού πολιτικού συνασπισμού, ο οποίος υποστήριξε τον Σαρίφ.
Ο Σαρίφ έκανε επενδύσεις στη Σαουδική Αραβία και σε αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής, πλούσιες σε πετρέλαιο, ώστε να ξαναχτίσει τη χαλυβουργική αυτοκρατορία του. Σύμφωνα με τις προσωπικές του εκτιμήσεις και με τον χρόνο που πέρασε με τον Σαρίφ, ο Αμερικανός ιστορικός Stephen Philips Cohen αναφέρει στο βιβλίο του Idea of Pakistan : "Ο Ναγουάζ Σαρίφ δεν συγχώρεσε ποτέ τον Bhutto, ο οποίος τον ανάγκασε να χάσει τη χαλυβουργική αυτοκρατορία του ; ακόμα και μετά το άδοξο τέλος του Bhutto, ο Σαρίφ αρνήθηκε δημοσίως να συγχωρήσει την ψυχή του Bhutto ή το Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν". Αποκτώντας εθνική εξουσία το 1990, ο Σαρίφ προσπάθησε να ακυρώσει τις πολιτικές αποκρατικοποίησης του Bhutto, συστήνοντας μια οικονομία που βασιζόταν στην ιδιωτικοποίηση και στην οικονομική απελευθέρωση.
Το 1981, αρχικά έγινε μέλος του Advisory Council του Πουντζάμπ υπό την ηγεσία του Ghulam Jilani Khan, κυβερνήτη της επαρχίας Πουντζάμπ. Από τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο Σαρίφ έχει γίνει ένας ισχυρός υποστηρικτής του καπιταλισμού και ένας ισχυρός αντίπαλος του εθνικισμού. Τη δεκαετία του 1980, ο Σαρίφ άσκησε επιρροή στον Zia-ul-Haq, ο οποίος είχε προηγουμένως συμφωνήσεις να επιστρέψει τη βιομηχανία χάλυβα στον πρώτο, πείθοντάς τον να αποκρατικοποιήσει και να απελευθερώσει τις βιομηχανίες για να βοηθήσει την οικονομία. Υπό τη στρατιωτική κυβέρνηση του Ghulam Jilani Khan, ο Σαρίφ ανέλαβε τη θέση του υπουργού οικονομικών και προσπάθησε με επιτυχημένο τρόπο να κρατικοποιήσει στον ιδιωτικό τομέα όλες τις βιομηχανίες που είχε στα χέρια της η κυβέρνηση. Ως υπουργός οικονομικών, παρουσίασε προϋπολογισμούς στην κυβέρνηση οι οποίοι στόχευαν στην ανάπτυξη. Ως υπουργός οικονομίας, ο Σαρίφ απέκτησε θαυμασμό και φήμη στην επαρχία Πουντζάπ, η οποία επέκτεινε την εξουσία του Ghulam Jillani, καθώς αυτός ο τελευταίος βελτίωσε την κατάσταση στη νομοθεσία και στη διοίκηση στην επαρχία Πουντζάμπ. Οι δημοσιονομικές πολιτικές που γράφτηκαν και επικυρώθηκαν από τον Σαρίφ, ο οποίος είχε ανατεθεί σε αυτήν τη θέση από τον Zia, βοήθησαν την επαρχία Πουντζάμπ να λάβει τα καλύτερα οικονομικά κεφάλαια και βελτίωσαν αρκετά την αγοραστική δύναμη της επαρχίας του Πουντζάμπ. Έχοντας τον Σαρίφ ως υπουργό οικονομικών, η επαρχία Πουντζάμπ έλαβε τα περισσότερα κεφάλαια από την κυβέρνηση από κάθε άλλη επαρχία του Πακιστάν. Λόγω αυτού του υψηλού οικονομικού κεφαλαίου που δόθηκε στην πόλη τη δεκαετία του 1980, η επαρχία του Πουντζάμπ ήταν η πλουσιότερη επαρχία του Πακιστάν και είχε έναν καλύτερο τρόπο ζωής συγκριτικά με τα επίπεδα διαβίωσης άλλων επαρχιών του Πακιστάν.
Το 1985, ο Ghulam Jilani Khan υπέβαλλε την υποψηφιότητα του Σαρίφ ως υπουργού του Πουντζάμπ, ενάντια στις ευχές του τότε πρωθυπουργού, Muhammad Khan Junejo, ο οποίος ήθελε ως υποψήφιο τον Malik Allahyar. Ο Σαρίφ κέρδισε στις εκλογές του 1985 και έγινε υπουργός του Πουντζάμπ με την υποστήριξη του στρατού. Υπηρέτησε ως υπουργός στο Πουρτζάμπ επί δυο συνεχόμενες θητείες και χάρη στην ευρεία δημοφιλία του, έλαβε το ψευδώνυμο "Lion of the Punjab". Ως υπουργός, έδωσε έμφαση σε δραστηριότητες ευημερίας και ανάπτυξης και διατήρησε τον νόμο και την τάξη.
Μετά τον θάνατο του Zia τον Αύγουστο του 1988, το πολιτικό κόμμα του Zia - Pakistan Muslim League (Pagara Group) - διασπάστηκε σε δυο ομάδες. Ο Σαρίφ ηγήθηκε του κόμματος Fida Group ενώ ο πρωθυπουργός Muhammad Khan Junejo ηγήθηκε του Junejo Group. Το Fida Group αργότερα προσχώρησε στο PML ενώ το Junejo Group έγινε γνωστό ως JIP. Τα δυο κόμματα, μαζί με άλλα επτά συντηρητικά και θρησκευτικά κόμματα της δεξιάς, ενώθηκαν μετά την ενθάρρυνση και τη χρηματοδότηση από το ISI ώστε να δημιουργήσουν το Islami Jamhoori Ittehad (IJI). Ηγέτες αυτού του συνασπισμού ήταν ο Ghulam Mustafa Jatoi και ο Σαρίφ, οι οποίοι έγιναν αντίπαλοι του κόμματος PPP του Benazir Bhutto στις εκλογές. Το IJI έλαβε την πλειοψηφία των ψήφων στο Πουντζάμπ και ο Σαρίφ επανεξελέγη υπουργός του Πουντζάμπ.
Τον Δεκέμβριο του 1989, ο Σαρίφ αποφάσισε να παραμείνει στη Συνέλευση του Πουντζάμπ παρά να λάβει μια έδρα στην Εθνοσυνέλευση. Στις αρχές του 1989, η κυβέρνηση PPP απέτυχε να διώξει τον Σαρίφ από τη Συνέλευση του Πουντζάμπ. Ο Σαρίφ διατήρησε τη θέση αυτή μέσω ψηφοφορίας που έγινε και ο ίδιος έλαβε 152 ψήφους υπέρ και 106 ψήφους κατά.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
