From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μπρονίσουαφ Πιοτρ Πιουσούτσκι (πολωνικά: Bronisław Piotr Piłsudski, 2 Νοεμβρίου 1866, Ζουουόβο - 17 Μαΐου 1918, Παρίσι ) ήταν Πολωνός εξόριστος και εθνογράφος, ο οποίος ασχολήθηκε με τους λαούς και τους πολιτισμούς της Άπω Ανατολής, κυρίως τους Αϊνού, που παρατήρησε στη Σαχαλίνη και στο νησί Χοκκάιντο. Ήταν αδελφός των Γιούζεφ, Άνταμ, Γιαν και Καζίμιες Πιουσούτσκι.
| Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Bronisław Piotr Piłsudski (Πολωνικά) |
| Γέννηση | 21 Οκτωβρίουιουλ. / 2 Νοεμβρίου 1866γρηγ.[1] Ζαλάβας[2] |
| Θάνατος | 17 Μαΐου 1918[3][4][5] Παρίσι[6][7] |
| Αιτία θανάτου | πνιγμός |
| Τόπος ταφής | Champeaux cemetery of Montmorency |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ρωσική Αυτοκρατορία |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Πολωνικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ρωσικά Πολωνικά[8][9] |
| Σπουδές | Σχολή Νομικής, Πανεπιστήμιο της Αγίας Πετρούπολης |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ανθρωπολόγος επαναστάτης |
| Οικογένεια | |
| Γονείς | Γιούζεφ Βιντσέντι Πιουσούτσκι και Μάρια Πιουσούτσκα (1842-1884) |
| Αδέλφια | Γιούζεφ Πιουσούτσκι Άνταμ Πιουσούτσκι Γιαν Πιουσούτσκι Καζίμιες Πιουσούτσκι |
| Οικογένεια | Οικογένεια Πιουσούτσκι |
| Ιστότοπος | |
| www | |
| Θυρεός | |
 | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Από το 1874 έζησε στο Βίλνο, όπου τρία χρόνια αργότερα πέρασε στο λύκειο. Μαζί με τον αδελφό του, Γιούζεφ, οργάνωσαν μια λέσχη αυτοεκπαίδευσης με το όνομα Spójnia («Δεσμός»). Μετά το θάνατο της μητέρας του (1884), το 1886 πήγε στην Αγία Πετρούπολη, όπου έδωσε εξετάσεις για το πτυχίο και εισήλθε στη Νομική Σχολή του τοπικού πανεπιστημίου.
Το 1887 συμμετείχε στις προετοιμασίες της Λαϊκής Βούλησης (Narodnaya Volya) για τη δολοφονία του Αυτοκράτορα Αλέξανδρου Γ΄ της Ρωσίας. Μεταξύ των επιτιθέμενων ήταν ο Αλέξανδρος Ουλιάνοφ (ο μεγαλύτερος αδελφός του Βλαντίμιρ, αργότερα γνωστός ως Λένιν), ο οποίος εκτελέστηκε μετά τη δίκη. Μετά την αποκάλυψη της συνωμοσίας, ο Μπρονίσουαφ (ο οποίος καταγγέλθηκε κατά τις ανακρίσεις από τον Μίχαου Κάντσερ) καταδικάστηκε σε θάνατο, ποινή που μετατράπηκε σε 15 χρόνια σκληρής εργασίας και εξορίστηκε στο νησί Σαχαλίνη.[10] Στη Σαχαλίνη, το 1891 γνώρισε τον Λεβ Στέρνμπεργκ, έναν ήδη διάσημο εθνογράφο που ήταν επίσης εξόριστος. Το 1896 δημοσιεύτηκε η εργασία του για τις κλιματικές παρατηρήσεις. Στη συνέχεια στάλθηκε σε μια μετεωρολογική αποστολή στο νότιο τμήμα του νησιού, όπου ήρθε σε επαφή με τους Αϊνού.
Μετά από 10 χρόνια εξορίας, το υπόλοιπο της ποινής άλλαξε σε διαταγή διευθέτησης χωρίς δικαίωμα εγκατάλειψης της Ρωσικής Άπω Ανατολής. Τρία χρόνια αργότερα, έλαβε μια πρόταση από την Αυτοκρατορική Ακαδημία Επιστημών να μελετήσει τον πολιτισμό των Αϊνού, Νιβκ, Ορόκων και Μανγκούν στη Σαχαλίνη.[11] Την ίδια χρονιά, εγκαταστάθηκε - ήδη ως ελεύθερος - στο χωριό Άι, όπου παντρεύτηκε την Σινχίντσου, συγγενή του αρχηγού των Μπαφούνκε Κιμούρα, με την οποία έκαναν έναν γιο, τον Σουκέζο και μια κόρη, την Κίο.
Το 1903, μαζί με έναν άλλο εξόριστο, τον συγγραφέα Βάτσουαφ Σιεροσέφσκι, πήγε να ερευνήσει τον πολιτισμό των Αϊνού στο νησί Χοκκάιντο. Ένα από τα εφέ της δουλειάς του είναι μοναδικές ηχογραφήσεις που ηχογραφήθηκαν σε 100 κυλίνδρους.[11] Επί του παρόντος, μπορούν να τα δει κανείς στο Μουσείο Ιαπωνικής Τέχνης και Τεχνολογίας «Μάνγκα» στην Κρακοβία. Στις αρχές της δεκαετίας του 1980, αυτοί οι κύλινδροι στάλθηκαν δανεικοί στην Πολωνία από τους Ιάπωνες και η εταιρεία SONY κατασκεύασε ένα ειδικό ισοδύναμο λέιζερ της συσκευής για την ανάγνωσή τους (φωνογράφος του Έντισον), χάρη στον οποίο ήταν δυνατό να ακούσουμε ξανά τους ήχους που ηχογραφήθηκαν σε αυτούς μετά από πολλά χρόνια. Αυτές είναι οι μόνες γνωστές ηχογραφήσεις της γλώσσας Αϊνού από αυτήν την περίοδο.
Τα επιτεύγματά του περιλαμβάνουν τη δημιουργία λεξικών στα οποία μετέφρασε πάνω από 10.000 λέξεις από τη γλώσσα Αϊνού, 6.000 από τη γλώσσα Νιβχ και 2.000 από τη γλώσσα των Ορόκων και τη γλώσσα των Μανγκούν, καθώς και πλούσιες περιγραφές του πολιτισμού και των εθίμων τους, συμπεριλαμβανομένου του μουσικού τους πολιτισμού. Έγραψε πολλές ιστορίες και θρύλους αυτών των πολιτισμών και τράβηξε περίπου 300 φωτογραφίες στις οποίες κατέγραφε κυρίως τους τύπους των ανθρώπων που ζούσαν εκεί. Ηχογράφησε τραγούδια και ομιλία των Αϊνού σε ηχογραφήσεις, και χρησιμοποίησε επίσης μια κινηματογραφική κάμερα στη δουλειά του. Η χειρόγραφη και φωτογραφική κληρονομιά του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι βρίσκεται στις Ειδικές Συλλογές της Επιστημονικής Βιβλιοθήκης της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών και της Πολωνικής Ακαδημίας Επιστημών στην Κρακοβία.
Μετά το τέλος του Ρωσοϊαπωνικού Πολέμου το 1906, πήγε στην Ιαπωνία, όπου έγινε φίλος με τον Ιάπωνα συγγραφέα και ποιητή, Σιμέι Φουταμπάτεϊ. Αποτέλεσμα αυτής της γνωριμίας ήταν η ίδρυση της Ιαπωνο-Πολωνικής Εταιρείας και η πρώτη πολιτιστική ανταλλαγή μεταξύ των δύο χωρών. Οι φίλοι και οι συνεργάτες του περιελάμβαναν επίσης τον πολιτικό Σιγκενόμπου Όκουμα, τον ανθρωπολόγο και εθνολόγο Ριούζο Τρί και τον σοσιαλιστή ακτιβιστή Σεν Καταγιάμα.[12] Ο Σιμέι Φουταμπάτεϊ υπενθύμισε ότι για αυτόν ο Πιουσούτσκι ήταν ένας παράξενος με καλή καρδιά και αθωότητα παιδιού, που ενθουσιασμένος τόνισε σε κάθε βήμα ότι έπρεπε να κάνει κάτι για να βοηθήσει τους Αϊνού, ότι ήταν το πεπρωμένο του - παρά το γεγονός ότι δεν είχε χρήματα.[12]
Ήρθε στην Ευρώπη μέσω των Ηνωμένων Πολιτειών το 1906 και εγκαταστάθηκε στην Κρακοβία. Αργότερα μετακόμισε στο Ζακοπάνε και διεξήγαγε εθνογραφική έρευνα στο Ποντχάλε. Μετά το ξέσπασμα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, πήγε στην Ελβετία, προσχωρώντας στην τάση των δραστηριοτήτων ανεξαρτησίας. Στα τέλη του 1917 πήγε στο Παρίσι, όπου το 1918 πνίγηκε στον Σηκουάνα. Πιστεύεται ότι επρόκειτο για αυτοκτονία, που σχετίζεται με κατάθλιψη, που διαγνώστηκε από τον Δρ. Γιούζεφ Μπαμπίνσκι.[14]
Η τελετή κηδείας του πραγματοποιήθηκε στις 29 Μαΐου 1918 στο Κοιμητήριο Λε Σαμπό στο Μονμορανσί, κοντά στο Παρίσι, όπου βρίσκεται ακόμη ο τάφος του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι.
Τα τέκνα του ήταν ο Σουκέζο Κιμούρα (ιαπωνικά: 木村助造) (14 Φεβρουαρίου 1903, Σαχαλίνη - 5 Ιουνίου 1971, Φουράνο[15]) και η Κίο. Ο εγγονός του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι, Καζουγιάσου Κιμούρα,[16] έζησε και εργάστηκε στην Ιαπωνία και ήταν ιδιοκτήτης της εταιρείας FC Engineering[17] στη Γιοκοχάμα. Πέθανε στις 17 Δεκεμβρίου 2022.[18] Ήταν παντρεμένος και είχε τρεις κόρες.[19]
Επί του παρόντος, αρκετές δεκάδες απόγονοι του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι ζουν στην Ιαπωνία. Οι απόγονοι της Κίο Κιμούρα ζουν στο Χοκκάιντο και οι απόγονοι του Σουκέζο Κιμούρα ζουν στη Γιοκοχάμα.[20]
Η μνημειώδης έκδοση των συλλεκτικών έργων του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι εκδίδεται από τον παγκοσμίου κύρους επιστημονικό εκδοτικό οίκο de Gruyter Mouton από το 1998, όπου μέχρι στιγμής έχουν εκδοθεί τέσσερις τόμοι με περισσότερες από 4.000 σελίδες:
Στη σειρά γραμματοσήμων «Πολωνοί ανά τον κόσμο», τα Πολωνικά Ταχυδρομεία (Poczta Polska), κυκλοφόρησαν το 2002 ένα γραμματόσημο αφιερωμένο στον Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι.
Η Εθνική Τράπεζα της Πολωνίας εισήγαγε κέρματα προς τιμήν του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι:
την 1η Οκτωβρίου 2008
στις 29 Σεπτεμβρίου 2008
Σκοπός της έκδοσης των νομισμάτων ήταν η ανάμνηση των δραστηριοτήτων του διάσημου Πολωνού εθνογράφου.
Το 2013, ένα μνημείο του εθνογράφου αποκαλύφθηκε στην ιαπωνική πόλη Σιραόι, στο νησί Χοκκάιντο. Το μνημείο τοποθετήθηκε στο τοπικό μουσείο των Αϊνού, όπου το 1903 ο Πιουσούτσκι διεξήγαγε εθνογραφική έρευνα.
Το 2011 γυρίστηκε μια βιογραφική ταινία για τον Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι, «Ο Αετός και το Χρυσάνθεμο»,[21] σε σκηνοθεσία Γιάτσεκ Γουάν.
Στις 18 Οκτωβρίου 2018, μια πλακέτα προς τιμήν του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι, που έζησε εκεί το 1906-1910, αποκαλύφθηκαν στην οδό Τοπολόβα 18 στην Κρακοβία.[22]
Υπάρχει ένα μνημείο στη μνήμη του στο Ζόρι.[23]
Η βιογραφία του Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι είναι η βάση για το μυθιστόρημα του Πάβεου Γκοζλίνσκι, που εκδόθηκε το 2019, με τίτλο «Ακάν».[24][25]
Ο χαρακτήρας του Μπένεντικτ Τσέρσκι (Benedykt Czerski) στο μυθιστόρημα του Ζίγκμουντ Μιουοσέφσκι με τίτλο «Θέμα τιμής», βασίστηκε στον Μπρονίσουαφ Πιουσούτσκι.[26]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
