Λουογιάνγκ

Η Λουογιάνγκ (κινεζικά: 洛阳市; πινγίν: Luòyáng shì) είναι μια πόλη που βρίσκεται στην περιοχή της συμβολής των ποταμών Λουό και Κίτρινου Ποταμού στην Κεντρική Κίνα. Πρόκειται για μια πόλη σε επίπεδο νομού στη δυτική επαρχία Χονάν. Κοντινές πόλεις είναι η Τσεντσόου, πρωτεύουσα της επαρχίας, στα ανατολικά, η Πινγκντινγκσάν και η Νανγιάνγκ στα νότια, δυτικά η Σανμενσιά και στο βορά οι Τζιγιουάν και Τζιαοτσουό. Σύμφωνα με την απογραφή του 2010, η Λουόγιανγκ είχε πληθυσμό 6.549.941 κατοίκων.

Λουογιάνγκ
Λουογιάνγκ
Χώρα	Κίνα
Περιφέρεια	Επαρχία Χενάν
Διοικητική υπαγωγή	Χενάν
• Μέλος του/της	Παγκόσμια Ομοσπονδία Τουριστικών Πόλεων[1]
Έκταση	15.229,15
Υψόμετρο	144
Πληθυσμός	6.549.941
Ταχ. κωδ.	471000
Τηλ. κωδ.	379
Ζώνη ώρας	UTC+8
Ιστότοπος	http://www.ly.gov.cn
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Βρίσκεται στην Κεντρική Πεδιάδα της Κίνας και είναι ένα από τα λίκνα του κινεζικού πολιτισμού και μία από τις Τέσσερις Μεγάλες Αρχαίες Πρωτεύουσες της Κίνας. Οι άλλες τρεις είναι το Πεκίνο, το Ναντζίνγκ και το σημερινό Σιάν.

Με περισσότερο από 5.000 χρόνια πολιτισμού, 4.000 χρόνια ιστορίας ως πόλη, υπήρξε η πρωτεύουσα για 13 δυναστείες και 105 περίπου αυτοκράτορες.

Ονομασία

Η ονομασία της Λουογιάνγκ προέρχεται από την τοποθεσία της. Καθώς βρίσκεται στα βόρεια του ποταμού Λουό, Λουογιάνγκ σημαίνει «η βόρεια όχθη του ποταμού». Η πόλη Λουογιάνγκ είχε διάφορες ονομασίες κατά τη διάρκεια των αιώνων, όπως Λουό Γι και Λουό Τζόου, Ντόνγκτου, που σημαίνει «Ανατολική Πρωτεύουσα», κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ, Σιτζίνγκ, που σημαίνει «Δυτική Πρωτεύουσα», κατά τη διάρκεια της δυναστείας Σονγκ, ή Τζινγκλουό, που σημαίνει γενικά η «Πρωτεύουσα Λουό».

Κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης μοναδικής αυτοκράτειρας της Κίνας, Γου Τζετιέν, η πόλη ήταν γνωστή ως «Θεϊκή Πρωτεύουσα».

Ιστορία

Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές ανασκαφές, η ευρύτερη περιοχή της Λουογιάνγκ είχε κατοικηθεί από την νεολιθική εποχή (8500 – 2070 π.Κ.Ε.)^[2]. Κατά την παραδοσιακή κινέζικη ιστορία, την περίοδο της πρώτης δυναστείας των Σιά, ο αυτοκράτορας Τάι Κανγκ μετέφερε την πρωτεύουσα της δυναστείας από την Γιαντσένγκ, τη σημερινή Ντενγκφένγκ, στη διασταύρωση των ποταμών Λουό και Γι, όπου θεωρείτο ιερός τόπος, και ονόμασε την πόλη Τζενσούν.

Το 1600 π.Κ.Ε., ο αυτοκράτορας Τανγκ, ο πρώτος αυτοκράτορας της δυναστείας των Σάνγκ, νίκησε τον 17ο και τελευταίο ηγεμόνα της δυναστείας των Σία, βασιλιά Τζιέ και έχτισε τη «Δυτική Πρωτεύουσα» της δυναστείας, στον ποταμό Λουό. Τα ερείπια της πόλης αυτής υπάρχουν ακόμα στον αρχαιολογικό χώρο στο Γιάνσι ανατολικά της Λουογιάνγκ.

Οι διάφορες θέσεις της Λουογιάνγκ, κατά μήκος του ποταμού Λουό.

Μετά την πτώση της δυναστείας των Σανγκ, το 1038 π.Κ.Ε., ο Δούκας του Τζόου έχτισε μια πόλη για τους εναπομείναντες ευγενείς της δυναστείας των Σανγκ, που τον ακολούθησαν και την ονόμασε Τσενγκτσόου. Το 1021 π.Κ.Ε., χτίστηκε μια δεύτερη πόλη 15 χλμ. δυτικά, στα πρότυπα της Τσενγκτσόου με την ονομασία Ουανγκτσένγκ. Το 771 π.Κ.Ε., η Ουανγκτσένγκ έγινε η πρωτεύουσα της δυναστείας των Ανατολικών Τζόου μέχρι το 510 π.Κ.Ε., που καταστράφηκε από τον εμφύλιο πόλεμο και η πρωτεύουσα μεταφέρθηκε στη Τσενγκτσόου. Τον επόμενο χρόνο ξαναχτίστηκε με απαίτηση του αυτοκράτορα. Η σύγχρονη Λουογιάνγκ είναι χτισμένη πάνω από τα ερείπια εκείνης της πόλης, τα οποία εξακολουθούν να είναι ορατά σήμερα στο πάρκο Ουανγκτσένγκ.

Το 25 Κ.Ε., η Λουογιάνγκ ανακηρύχθηκε πρωτεύουσα της δυναστείας των Ανατολικών Χαν, από τον αυτοκράτορα Γκουάνγκγου^[3] και για αρκετούς αιώνες, ήταν το επίκεντρο της Κίνας. Κατά τη διάρκεια της περιόδου των Τριών Βασιλείων, των Πέντε Δυναστειών και Δέκα Βασιλείων έως τις δυναστείες των Σουέι και των Τανγκ, η Λουόγιανγκ ήταν το κυρίαρχο πολιτικό κέντρο, με μεγάλη πρόοδο στο πολιτισμό.

Το 68 Κ.Ε., ο ναός του Λευκού Αλόγου, ο πρώτος βουδιστικός ναός στην Κίνα, ιδρύθηκε στη Λουογιάνγκ και υπάρχει ακόμα και σήμερα.

Την περίοδο της δυναστείας των Ανατολικών Χαν, ο πρεσβευτής Μπαντσάο αποκατέστησε τον Δρόμο του Μεταξιού, κάνοντας την πρωτεύουσα Λουογιάνγκ αφετηρία του.

Το 166 Κ.Ε., η πρώτη ρωμαϊκή αποστολή, που έστειλε ο αυτοκράτορας Μάρκος Αυρήλιος, έφτασε στη Λουογιάνγκ, αφού έφθασε πρώτα μέσω θαλάσσης στο σημερινό κεντρικό Βιετνάμ. Την πρεσβεία υποδέχθηκε ο αυτοκράτορας Χουάν των Χαν.

Στα τέλη του 2ου αιώνα, η Κίνα παρήκμασε και έπεσε σε αναρχία. Η παρακμή επιταχύνθηκε από την εξέγερση των Κίτρινων Κεφαλόδεσμων (σαρίκια), οι οποίοι, αν και νικήθηκαν από τα αυτοκρατορικά στρατεύματα το 184 Κ.Ε., αποδυνάμωσαν το κράτος σε τέτοιο σημείο όπου υπήρξε μια συνεχής σειρά εξεγέρσεων που εκφυλίζονταν σε εμφύλιο πόλεμο, με αποκορύφωμα την πυρπόληση το 189 Κ.Ε., της πρωτεύουσας των Χαν, Λουογιάνγκ. Ακολούθησε μια κατάσταση συνεχών αναταραχών και πολέμων στην Κίνα, μέχρις ότου επέστρεψε μια μικρή σταθερότητα στη δεκαετία του 220, αλλά με την ίδρυση τριών ξεχωριστών βασιλείων αντί μιας ενοποιημένης αυτοκρατορίας, γνωστή ως η περίοδος των Τριών Βασιλείων.

Ο Αυτοκράτορας Κουάνγκγου των Χαν

Το 190 Κ.Ε., ο Υπουργός Ντονγκ Τζουό διέταξε τους στρατιώτες του να καταστρέψουν, να λεηλατήσουν και να κάψουν την πόλη, όταν κυνηγήθηκε από έναν συνασπισμό περιφερειακών αξιωματούχων και πολέμαρχων, με αποτέλεσμα η αυτοκρατορική αυλή να μεταφερθεί στην Τσανγκ Αν.

Το 220 Κ.Ε., η Λουογιάνγκ αποκαταστάθηκε και πάλι, όταν ο Τσάο Πι ως αυτοκράτορας Ουέν της δυναστείας Ουέι την ανακήρυξε πρωτεύουσά του. Η επόμενη δυναστεία των Τζιν ιδρύθηκε επίσης στη Λουογιάνγκ. Όταν οι Τζιν κατακτήθηκαν από τους Ούνους το 311 Κ.Ε., αναγκάστηκαν να μεταφέρουν την πρωτεύουσα στο Τζιανκάνγκ, τη σύγχρονη Ναντζίνγκ, αφού οι Ούνοι την λεηλάτησαν και την κατέστρεψαν σχεδόν ολοσχερώς.

Το 493 Κ.Ε., ο αυτοκράτορας Σιάο Ουέν της δυναστείας των Βορείων Ουέι μετέφερε την πρωτεύουσα και πάλι στη Λουογιάνγκ. Ένθερμος υποστηρικτής του βουδισμού ο Σιάο Ουέν ξεκίνησε πολλά βουδιστικά έργα, όπως τα σκαλιστά σπήλαια του Λονγκμέν, τον ναό Σαολίν στο βουνό Σονγκ και το ναό Γιονγκνίνγκ, την ψηλότερη παγόδα στην Κίνα.

Όταν ο αυτοκράτορας Γιάνγκ των Σουέι ανέλαβε την εξουσία το 604 Κ.Ε., ίδρυσε την νέα Λουογιάνγκ πάνω στην υπάρχουσα πόλη, χρησιμοποιώντας μια διαρρύθμιση εμπνευσμένη από το έργο του πατέρα του, αυτοκράτορα Ουέν των Σουέι από την πρόσφατα ανακατασκευασμένη Τσανγκάν^[4].

Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τανγκ, η Λουογιάνγκ ήταν η «Ανατολική πρωτεύουσα», με πληθυσμό περίπου ένα εκατομμύριο, αμέσως μετά την Τσανγκάν, που τότε ήταν η μεγαλύτερη πόλη στην Κόσμο. Στη διάρκεια των Τανγκ, η αυτοκράτειρα Γου Τζετιέν μετέφερε την πρωτεύουσα στη Λουογιάνγκ και την ονόμασε «Θεϊκή Πρωτεύουσα», όπου κατασκεύασε το ψηλότερο παλάτι στην κινεζική ιστορία.

Κατά τη σύντομη διάρκεια των Πέντε Δυναστειών, η Λουογιάνγκ ήταν η πρωτεύουσα των Ύστερων Λιάνγκ για τη περίοδο 907 - 913 και των Ύστερων Τανγκ.

Κατά τη διάρκεια της Βόρειας Δυναστείας των Σονγκ, ήταν η «Δυτική Πρωτεύουσα» Σιτζίνγκ και γενέτειρα του Τζάο Κουανγκγίν, ιδρυτή της Δυναστείας των Σονγκ. Ήταν εξέχον κέντρο πολιτισμού, φιλοξενώντας μερικούς από τους σημαντικότερους φιλοσόφους.

Κατά τη διάρκεια της δυναστείας των Τζιν, η Λουογιάνγκ ήταν η «Κεντρική Πρωτεύουσα» την περίοδο 1153 - 1214 Κ.Ε.

Από τη δυναστεία των Γιουάν και μετά, η Λουογιάνγκ δεν ήταν πλέον η πρωτεύουσα της Κίνας. Ωστόσο, για μια τελευταία φορά, η Λουογιάνγκ ήταν η πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Κίνας (1912 - 1949 Κ.Ε.) για μια σύντομη περίοδο κατά την ιαπωνική εισβολή.

Το μουσείο της Λουογιάνγκ

Αξιοθέατα και ιστορικά μνημεία

• Τα Σπήλαια της Πύλης των Δράκων Λονγκ Μεν. Από το 2000 βρίσκεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομίας της UNESCO^[5]. Στα αξιοθέατα συμπεριλαμβάνονται και το Λευκό Πάρκο με τον τύμβο του Μπάϊ Τζουγί, καθώς και ο ναός Σιανγκσάν.
• Το Γκουανλίν είναι ένας από τους ναούς που χτίστηκαν προς τιμήν του στρατηγού Γκουάν Γιού της περιόδου των Τριών Βασιλείων. Στο Γκουανλίν βρίσκεται και ο τύμβος του στρατηγού Γκουάν.
• Ο ναός του Λευκού Αλόγου, ο πρώτος βουδιστικός ναός στην Κίνα και η παγόδα Τσιγιούν.
• Ο ναός Σαολίν του Σονγκσάν, που θεωρείται το λίκνο του βουδισμού Τσαν και των πολεμικών τεχνών του Σαολίν.
• Το Μουσείο της Λουογιάνγκ, όπου ανάμεσα στα εκθέματα υπάρχουν αρχαία λείψανα που χρονολογούνται από τις δυναστείες Σιά, Σανγκ και Τζόου.
• Το μοναδικό Μουσείο Τάφων της Λουογιάνγκ.
• Το Μουσείο με τις βασιλικές άμαξες του αυτοκράτορα της δυναστείας των Ανατολικών Τζόου.
• Το Μεγάλο Κανάλι της Κίνας, όπου στη Λουόγιανγκ βρίσκονταν οι σιταποθήκες Χουέιλουο και Χάντζια. Από το 2014 βρίσκεται στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομίας της UNESCO^[6].
• Τμήματα από το Δρόμο του Μεταξιού, με χρονολογία ένταξης στον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO, 2014^[7]. Περιλαμβάνει τους αρχαιολογικούς χώρους των δυναστειών Χαν και Βορείων Ουέι, των δυναστειών Σουέι και Τανγκ, την Πύλη Ντίνγκντινγκ και το Πέρασμα Χανγκού.
• Αρχαιολογικός χώρος του Πολιτισμού Αρλιτόου στο Γιάνσι. Ο Πολιτισμός αυτός χρονολογείται περίπου από το 1900 έως το 1500 π.Κ.Ε. Στον αρχαιολογικό χώρο υπάρχουν τα ερείπια της πρωτεύουσας Τζενσούν της δυναστείας των Σιά.
• Αρχαιολογικός χώρος των Σανγκ στο Γιάνσι, όπου υπάρχουν τα ερείπια της πρωτεύουσας Σίμπο.
• Η Παλιά Πόλη με δρόμους και κτήρια που χρονολογούνται από την δυναστεία των Σουέι, όπως η πύλη Λιτζίνγκ έως τις δυναστείες των Μινγκ και Τσινγκ, όπως ο Πύργος του Τυμπάνου.

  

  Η Παγόδα Τσιγιούν στο ναό του Λευκού Αλόγου

Η Διάλεκτος της Λουογιάνγκ

Οι κάτοικοι της Λουογιάνγκ και των γύρω περιοχών στην επαρχία Χονάν μιλούν τη διάλεκτο της Λουογιάνγκ, που αποτελεί μία διάλεκτο της Κινεζικής των Κεντρικών Πεδιάδων. Η διάλεκτος της Λουογιάνγκ ήταν η κυρίαρχη γλώσσα από την Περίοδο των Εμπόλεμων Κρατών έως και την δυναστεία των Μινγκ και διαφέρει κατά πολύ από την Μοντέρνα Κινεζική ή Μανδαρίνικη, που βασίζεται στην διάλεκτο του Πεκίνου.

Παραπομπές

1. cn.wtcf.org.cn/citys/3393-2.html.
2. Perkins, Dorothy (1998). Encyclopedia of China: History and Culture. New York: Routledge. σελ. 299. ISBN ISBN 978-1579581107 Check |isbn= value: invalid character (βοήθεια).
3. Bowman, John (2000). Columbia Chronologies of Asian History and Culture. Columbia: Columbia University Press. σελ. 13. ISBN ISBN 978-0-231-11004-4. Check |isbn= value: invalid character (βοήθεια).
4. Marks, Robert (2011). China: Its Environment and History. New York: Rowman & Littlefield Publishers. σελ. 116. ISBN ISBN 1442212756 Check |isbn= value: invalid character (βοήθεια).
5. «Longmen Grottoes (UNESCO)».
6. «The Grand Canal (UNESCO)».
7. «Silk Roads: the Routes Network of Chang'an-Tianshan Corridor (UNESCO)».

Βιβλιογραφία

• Keay, John (2008). China: A History. Basic Books (New York). ISBN 978-0-00-722177-6
• Abramson, Marc. (2008). Ethnic Identity in Tang China. Univ of Pennsylvania Press (Philadelphia). ISBN 9780812201017 (Ebook 2011)
• Cunrui Xiong, Victor (2016). Capital Cities and Urban Form in Pre-modern China: Luoyang, 1038 BCE to 938 CE. Routledge (New York). ISBN 978-1-315-62661-1 (e-bk)
• Perkins, Dorothy (1998). Encyclopedia of China: History and Culture. Routledge (New York). ISBN ISBN 978-1579581107.
• Bowman, John (2000). Columbia Chronologies of Asian History and Culture. Columbia University Press (Columbia). ISBN ISBN 978-0-231-11004-4.
• Marks, Robert (2011). China: Its Environment and History. Rowman & Littlefield Publishers (New York). ISBN ISBN 1442212756.
• Cotterell, Arthur (2008). The Imperial Capitals of China: An Inside View of the Celestial Empire. Pimlico (London). ISBN 978-1-84595-010-1.
• Arthur F. Wright (1959). Buddhism in Chinese History. Stanford University Press (Stanford, California). ISBN-13 978-0804705486
• Roberts, John A.G. (1999). A History of China (Palgrave Essential Histories). Palgrave Macmillan. ISBN 1403992754.
• Jenner, W. J. (1981). Memories of Loyang. Clarendon Press (Oxford). ISBN-13 978-0198215684
• Shatzman Steinhardt, Nancy (1990). Chinese Imperial City Planning. Univ of Hawaii Pr. ISBN-13 978-0824812447
• Dr. Ong Siew Chey (2009). China Condensed: 5,000 Years of History & Culture. Benchmark Books. ISBN 9789812616197
• Kaske, Elisabeth (2008). The Politics of Language in Chinese Education: 1895-1919. Leiden, Danvers, Koninklijke Brill (ανάκτηση 2014). ISBN 9789047423331.
• Dong, Hongyuan (2014). A History of the Chinese Language, Routledge (Abingdon, New York), ISBN 9781317743903.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Επίσημος δικτυακός τόπος της δημοτικής κυβέρνησης της Λουόγιανγκ (Κινέζικα)
• Πληροφορίες για το Μητροπολιτικό Πάρκο της Λουόγιανγκ στο δικτυακότόπο China.org (Αγγλικά)
• Δικτυακός τόπος για τον Κινέζικο Πολιτισμό, με την καθοδήγηση του Υπουργείου Πολιτισμού της Κίνας (Αγγλικά)
• Δικτυακός τόπος του Μουσείου της Λουογιάνγκ (Κινέζικα)