Αμερικανός καλαθοσφαιριστής From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Καρλ Άντονι Μαλόουν (αγγλικά: Karl Anthony Malone, γεννήθηκε 24 Ιουλίου 1963) είναι Αμερικανός πρώην επαγγελματίας καλαθοσφαιριστής. Αναγνωριζόμενος ως ο κορυφαίος πάουερ φόργουορντ όλων των εποχών,[1] αγωνίστηκε για 19 χρόνια στο NBA, κυρίως με τους Γιούτα Τζαζ και είναι τρίτος σκόρερ στην ιστορία του πρωταθλήματος με 36.928 πόντους, ενώ κατέχει το ρεκόρ για τις περισσότερες επιτυχημένες ελεύθερες βολές. Ήταν δύο φορές χρυσός Ολυμπιονίκης (βασικό μέλος των ομάδων που κατέκτησαν τους τίτλους το 1992 και το 1996), δύο φορές πολυτιμότερος παίκτης (MVP) του NBA και θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους καλαθοσφαιριστές όλων των εποχών.[2][3][4]
  | |
|---|---|
 Με τη Γιούτα το 1997 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Εθνικότητα | Αμερικανική |
| Γέννηση | 24 Ιουλίου 1963 Σάμερφιλντ, Λουιζιάνα, ΗΠΑ |
| Ύψος | 2,06 μ. |
| Νεανικοί σύλλογοι | |
| Κολέγιο | Louisiana Tech Bulldogs basketball |
| Στοιχεία καριέρας | |
| Ντραφτ | 1985 / Γύρος 1ος /Επιλογή 12η από τους Γιούτα Τζαζ |
| Αθλ. καριέρα | 1985 - 2004 |
| Θέση | Πάουερ φόργουορντ |
| Καριέρα σε συλλόγους | |
| 1985 - 2003 |  Γιούτα Τζαζ |
| 2003 - 2004 | Λος Άντζελες Λέικερς |
| Εθνικές ομάδες | |
| Ως παίκτης: | |
| 1992 - 1996 | Εθνική ΗΠΑ |
Τίτλοι | |
Γεννημένος στο Σάμερφιλντ της Λουιζιάνα, ήταν το νεότερο από τα εννέα αδέρφια μεγαλώνοντας με τη μητέρα του. Ο πατέρας του έκανε οικογένεια με μια άλλη γυναίκα που παντρεύτηκε και αυτοκτόνησε όταν ο Καρλ ήταν τριών ετών. Ως παιδί, δούλευε συχνά στο αγρόκτημα. Παρακολούθησε το γυμνάσιο της πόλης του και οδήγησε την ομάδα μπάσκετ του σε τρεις διαδοχικούς τίτλους κατηγορίας C στη Λουιζιάνα από το 1979 έως την ανώτερη σεζόν του το 1981. Εγγράφηκε στο Τεχνολογικό Πανεπιστήμιο της Λουιζιάνα, το οποίο ήταν κοντά στο σπίτι του. Έγινε μέλος της ομάδας μπάσκετ της Louisiana Tech Bulldogs στο δεύτερο έτος του, επειδή οι βαθμοί του ήταν πολύ χαμηλοί για την επιλεξιμότητα πρωτοετών φοιτητών. Στη δεύτερη σεζόν του με τη Louisiana Tech (1983–84), είχε μέσο όρο 18,7 πόντους και 9,3 ριμπάουντ ανά παιχνίδι. Η Louisiana Tech ολοκλήρωσε τη σεζόν 1984–85 με 29–3 νίκες, στην κορυφή της νότιας περιφέρειας και προχώρησε στο τουρνουά του NCAA για πρώτη φορά στη ιστορία της. Σε κάθε μία από τις τρεις εποχές του με τους Tech Bulldogs της Λουιζιάνα, ο Μαλόουν ήταν στην επιλογή όλων των νοτίων.[1] Από τα χρόνια του κολεγίου απέκτησε το προσωνύμιο «ο ταχυδρόμος».[5]
Το 1985 επιλέχθηκε από τους Γιούτα Τζαζ στην 13η γενική επιλογή στον πρώτο γύρο του Ντραφτ[6] και έκανε το ντεμπούτο του στις 25 Οκτωβρίου σε εντός αγώνα με αντίπαλο τους Χιούστον Ρόκετς (ήττα με 112–108).[7] Σχημάτισε ένα επιτυχημένο δίδυμο από την αρχή με τον συμπαίκτη του Τζον Στόκτον, που είχε ξεκινήσει την καριέρα του την προηγούμενη χρονιά.[8][9] Στην πρώτη του χρονιά είχε μέσο όρο 14,9 πόντους και 8,9 ριμπάουντ και επιλέχθηκε στη καλύτερη ομάδα των ρούκι έχοντας την τρίτη θέση στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του καλύτερου της χρονιάς.[10] Στις 14 Ιανουαρίου 1986, οι Τζαζ κέρδισαν τους Ρόκετς με 105–102 για να σταματήσουν τη σειρά των 20 νικών των Ρόκετς εντός έδρας. Ο Μαλόουν σημείωσε 29 πόντους σε εκείνο το παιχνίδι, συμπεριλαμβανομένων τεσσάρων ελεύθερων βολών στο τέλος του αγώνα. Για τρίτη συνεχόμενη σεζόν, οι Τζαζ προκρίθηκαν στα πλέι οφ αλλά έχασαν στον πρώτο γύρο από τους Ντάλας Μάβερικς.[11]
Ο Μαλόουν συμμετείχε στο πρώτο του All Star Game το 1988 έχοντας 27,1 πόντους ανά παιχνίδι στη κανονική περίοδο του πρωταθλήματος και ήταν στην πρώτη ομάδα του All-NBA στο τέλος της σεζόν. Αυτή ήταν η πρώτη από τις 14 διαδοχικές εμφανίσεις σε συνάντηση All-Star. Στο All-Star Game του 1988, ήταν πρώτος σκόρερ της ομάδας της Δυτικής Περιφέρειας με 22 πόντους, που έχασε τον αγώνα με πέντε πόντους διαφορά.[12][13] Οι Τζαζ τερμάτισαν με επίδοση 47–35 και νίκησαν τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς στον πρώτο γύρο των πλέι οφ. Στον επόμενο γύρο, οι πρωταθλητές Λος Άντζελες Λέικερς, νίκησαν τους Τζαζ σε επτά παιχνίδια. Στο έβδομο παιχνίδι της σειράς, ο Μαλόουν σημείωσε 31 πόντους και είχε 15 ριμπάουντ, αλλά οι Λέικερς νίκησαν με 109–98 και κέρδισαν και τους Τελικούς του ΝΒΑ το 1988.[14] Σε 11 παιχνίδια πλέι οφ είχε μέσο όρο 29,7 πόντους και 11,8 ριμπάουντ. Την επόμενη χρονιά είχε μέσο όρο 29,1 πόντους ανά αγώνα και ήταν δεύτερος σκόρερ στο NBA πίσω από το Μάικλ Τζόρνταν και 10,7 ριμπάουντ (πέμπτος στο πρωτάθλημα). Αυτοί οι μέσοι όροι ήταν οι καλύτεροι για το Μαλόουν μέχρι τότε στην καριέρα του. Στο All-Star Game του 1989, σημείωσε 28 πόντους και μάζεψε 9 ριμπάουντ κερδίζοντας τον πρώτο του τίτλο πολυτιμότερου παίκτη σε All-Star του NBA.[15] Οι Τζαζ τερμάτισαν με επίδοση 51–31, αλλά έχασαν σε τρία παιχνίδια στον πρώτο γύρο από τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς.[16] Αυτή η σεζόν ήταν η εναρκτήρια σειράς έντεκα επιλογών στην πρώτη ομάδα του All-NBA.[1]
Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου 1989–90, ο Μαλόουν αύξησε το σκοράρισμα στους 31 πόντους μέσο όρο (και πάλι δεύτερος σκόρερ πίσω από το Τζόρνταν) και τα ριμπάουντ του σε 11,1 ανά αγώνα και επιλέχθηκε ξανά στην πρώτη ομάδα του NBA. Στις 22 Δεκεμβρίου, κατέγραψε 52 πόντους και 17 ριμπάουντ στη νίκη 114–100 επί των Σάρλοτ Χόρνετς.[17] Στις 27 Ιανουαρίου 1990, σημείωσε 61 πόντους στη νίκη με 144–96 απέναντι στους Μιλγουόκι Μπακς, έχοντας 82,0 % σε προσπάθειες δύο πόντων σε μόνο 33 λεπτά συμμετοχής.[18] Ήταν οι περισσότεροι πόντοι που σημείωσε ένας παίκτης των Τζαζ από τότε που η ομάδα μετακόμισε στη Γιούτα από τη Νέα Ορλεάνη. Παρόλο που ψηφίστηκε για το All-Star Game για τρίτη συνεχόμενη σεζόν, λόγω τραυματισμού, έμεινε εκτός παιχνιδιού. Η ομάδα της Γιούτα αποκλείστηκε και πάλι στον πρώτο γύρο των πλέι οφ.[19] Η καλή του πορεία συνεχίστηκε και την επόμενη χρονιά αλλά και πάλι οι Τζαζ αποκλείστηκαν στο δεύτερο γύρο των πλέι οφ.[20]
Στη σεζόν 1991–92 ήταν και πάλι δεύτερος στο πρωτάθλημα σε σκοράρισμα, έχοντας κατά μέσο όρο 28,0 πόντους ανά παιχνίδι.[21] Η χρονιά σηματοδότησε την πρώτη πρόκριση στους τελικούς της Ανατολικής Περιφέρειας για πρώτη φορά στην ιστορία της. Ο Μαλόουν σημείωσε 40 ή περισσότερους πόντους σε πέντε παιχνίδια αυτή τη σεζόν. Στους τελικούς οι Μπλέιζερς επιβλήθηκαν σε έξι παιχνίδια.[22]
Η απουσία τραυματισμών και τα χαρακτηριστικά παιχνιδιού του εξασφάλισαν τη μακροημέρευσή του στο πρωτάθλημα. Ο Μαλόουν ήταν πρώτος στο πρωτάθλημα στις ελεύθερες βολές και έκανε ρεκόρ επτά φορές. Η βελτίωση του σε αυτό τον τομέα ήταν σταθερή από τις μέτριες επιδόσεις της δεκαετίας του 1980. Ο σωματικός του όγκος και η δύναμή του τον έκαναν ικανό ριμπάουντερ και δύσκολα αντιμετώπισιμο στη επιθετική του δράση. Επιπλέον, ήταν ένα στιβαρό αμυντικό εμπόδιο για τους προσωπικούς του αντιπάλους. Στενά συνυφασμένος με το Στόκτον, συνεργάζονταν σε πικ εν ρολ κινήσεις που ήταν σχεδόν αδύνατο να σταματήσουν οι αμυντικοί και ο Στόκτον πρόσφερε συνεχώς ασίστ στον Μαλόουν για καλάθια που η φράση «Στόκτον στον Μαλόουν» έγινε ρητό του ΝΒΑ.[1][23] Δεν υπήρξε από τους θεαματικούς παίκτες, δίχως αμφιβολία όμως ήταν ένας από τους αποτελεσματικότερους και ουσιαστικότερους χάρη κυρίως στις θέσεις που έπαιρνε μέσα στον αγώνα και την ευστοχία που διέθετε από μέση απόσταση, ενώ ήταν και γρήγορος στις αντεπιθέσεις, σε πολλές μάλιστα περιπτώσεις ήταν αυτός που μάζευε το ριμπάουντ και έβγαινε πρώτος στην επίθεση εξασφαλίζοντας εύκολα καλάθια.[9][24] Καθ' όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, σημείωσε σταθερά υψηλή στατιστική: την περίοδο 1992–93 είχε μέσο όρο 27,0 πόντους και 11,2 ριμπάουντ ανά παιχνίδι, 25,2 πόντους και 11,5 ριμπάουντ το 1993–94, 26,7 πόντους και 10,5 πόντους και 10,8 πόντους και 10,5 πόντους και 10,5 πόντους και 10,5 ριμπάουντ το 1995–96. Το 1996 επιλέχθηκε στη Επετειακή Ομάδα των 50 χρόνων του NBA.[25] Εμφανίστηκε στα πλέι οφ σε όλες τις σεζόν της καριέρας του, συμπεριλαμβανομένων των χαμένων τελικών του NBA το 1997 και 1998.[6] Κατά τη διάρκεια της σεζόν 1996–97 σημείωσε 27,4 πόντους ανά παιχνίδι, ενώ οδήγησε τους Τζαζ σε ρεκόρ 64–18, τις περισσότερες νίκες στην κανονική περίοδο στην ιστορία της ομάδας. Ο Μαλόουν κέρδισε το πρώτο του βραβείο πολυτιμότερου παίκτη του NBA και οι Τζαζ ήταν η κορυφαία ομάδα στη Δυτική Περιφέρεια κερδίζοντας τον άτυπο τίτλο της στα πλέι οφ νικώντας τους Χιούστον Ρόκετς σε έξι αγώνες και φτάνοντας στον τελικό για πρώτη φορά στην ιστορία της.[26] Εκεί αντιμετώπισαν τους Σικάγο Μπουλς που είχαν πλεονέκτημα έδρας και κέρδισαν σε έξι παιχνίδια. Στο πρώτο παιχνίδι και ενώ αυτό ήταν ισόπαλο στους 82 πόντους, ο Μαλόουν έχασε δύο ελεύθερες βολές δίνοντας την ευκαιρία στο Τζόρνταν να σημειώσει το νικητήριο καλάθι. Στο τέταρτο παιχνίδι ήταν αυτός που έδωσε τη νίκη ισοφαρίζοντας τη σειρά. Στο έκτο παιχνίδι έπεσε θύμα του Τζόρνταν που του έκλεψε τη μπάλα για να σημειώσει αργότερα το νικητήριο καλάθι.[27][28][29] Την επόμενη χρονιά, ο Μαλόουν ήταν δεύτερος στην ψηφοφορία για τον πολυτιμότερο παίκτη του πρωταθλήματος και οι Τζαζ έφτασαν και πάλι στον τελικό με αντίπαλο τους Μπουλς, έχοντας ίδιο αριθμό νικών στην κανονική περίοδο αλλά πλεονέκτημα έδρας. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν και πάλι το ίδιο σε έξι αγώνες, παρά τις εξαιρετικές εμφανίσεις του Μαλόουν (είχε μέσο όρο 25,0 πόντους και 10,5 ριμπάουντ [30]), που όμως δεν κατάφερε να αποτρέψει τη μεγαλύτερη σε διαφορά ήττα σε τελικούς του NBA στο τρίτο παιχνίδι (96–54), ενώ το έκτο κρίθηκε με ένα πόντο διαφορά μετά την τελευταία προσπάθεια του Τζόρνταν που έδωσε και τον τίτλο.[31][32][33]
Το 1999 ο Μαλόουν κέρδισε το δεύτερο τίτλο πολυτιμότερου παίκτη του NBA (ο μεγαλύτερος σε ηλικία, 36 ετών) έχοντας μέσους όρους 23,8 πόντους, 9,4 ριμπάουντ και 4,6 ασίστ ανά αγώνα, χωρίς αντίστοιχη συλλογική επιτυχία με τον αποκλεισμό στο δεύτερο γύρο των πλέι οφ.[26][34][35] Την ίδια χρονιά είχε την 11η συνεχόμενη επιλογή στην πρώτη πεντάδα της χρονιάς, επίδοση ρεκόρ που ξεπεράστηκε δύο δεκαετίες αργότερα.[36] Στις 5 Δεκεμβρίου 2000 σε αγώνα με αντίπαλο τους Τορόντο Ράπτορς (νίκη των Τζαζ με 98–84), ο Μαλόουν σημείωσε 31 πόντους και ξεπέρασε τον Ουίλτ Τσάμπερλεϊν στη δεύτερη θέση της κατάταξης των σκόρερ όλων των εποχών,[37][38] θέση που διατήρησε έως το 2021.[39] Στις 24 Μαρτίου 2001 σε αγώνα απέναντι στους Ουάσινγκτον Ουίζαρντς έγινε ο παίκτης με τις περισσότερες επιτυχημένες ελεύθερες βολές στην ιστορία του ΝΒΑ ξεπερνώντας το ρεκόρ του Μόουζες Μαλόουν των 8.531.[40] Σε 12 σεζόν ξεπέρασε τους 2.000 πόντους, επίδοση ρεκόρ που παραμένει ακατάρριπτο, αν και σε καμία δεν ήταν πρώτος σκόρερ.[41] Κατά τη διάρκεια της των χρόνων του στους Τζαζ έχασε μόλις 10 παιχνίδια.[42] Σε 17 συνεχόμενες σεζόν διατήρησε μέσο όρο άνω των 20 πόντων και σημείωσε πάνω από αυτό το όριο 1.134 παιχνίδια, επίδοση που ήταν ρεκόρ στο πρωτάθλημα για δύο δεκαετίες.[24] Παρέμεινε σε υψηλό αγωνιστικό επίπεδο ακόμα και στα 40 του και την τελευταία σεζόν του μεταγράφηκε στους Λος Άντζελες Λέικερς, με τους οποίους συμμετείχε για τρίτη φορά σε τελικούς ΝΒΑ το 2004 αλλά και πάλι δεν κατάφερε να κερδίσει το πρωτάθλημα, παρά την ισχυρή ομάδα των Λέικερς που έχασαν όμως από τους Ντιτρόιτ Πίστονς με 4–1. Ο ίδιος ήταν τραυματίας και δεν πρόσφερε αξιοσημείωτη βοήθεια.[9][43] Κατά τη διάρκεια της κανονικής περιόδου έγινε ο μεγαλύτερος σε ηλικία παίκτης που έκανε τριπλ-νταμπλ: στις 28 Νοεμβρίου 2003 σε ηλικία 40 ετών και 173 ημερών, σε αγώνα των Λέικερς με τους Σαν Αντόνιο Σπερς έχει 10 πόντους, 11 ριμπάουντ και 10 ασίστ.[44][45] Συνολικά είχε μέσο όρο καριέρας στην κανονική περίοδο 25,0 πόντους, 10,1 ριμπάουντ, 3,5 ασίστ σε 1.476 παιχνίδια (τέταρτος όλων των εποχών) και 19 σεζόν.[1] Παραμένει ο πρώτος στα κλεψίματα στη θέση του όλων των εποχών.[46] Επιρρεπής στα λάθη, ήταν πρώτος στην ιστορία όταν αποχώρησε από την ενεργό δράση, και ξεπεράστηκε σε αυτόν τον τομέα από τον ΛεΜπρόν Τζέιμς.[47]
Το 1984 ο Μαλόουν δεν κατάφερε να επιλεγεί στην εθνική ομάδα μπάσκετ ανδρών των Ηνωμένων Πολιτειών που θα συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες εκείνης της χρονιάς, αλλά εντάχθηκε στην ομάδα το 1992, όταν οι εθνικές ομάδες μπάσκετ επετράπη να περιλαμβάνουν παίκτες του ΝΒΑ. Η πρώτη διάκριση ήρθε το 1992, όταν η εθνική ομάδα των ΗΠΑ κέρδισε την ομάδα της Βενεζουέλας με 127–80 στον αγώνα για το χρυσό μετάλλιο του τουρνουά των Ολυμπιακών προκριματικών του 1992. Στη διοργάνωση η ομάδα πέτυχε έξι νίκες σε ισάριθμους αγώνες.[48]
Ο Μαλόουν αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη. Ήταν μέλος της βασικής πεντάδας της ομάδας που έμεινε στην ιστορία για τα αποτελέσματα και το θέαμα που προσέφερε, θεωρούμενη ως η καλύτερη όλων των εποχών. Η αποκαλούμενη Ντριμ Τιμ κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο με εύκολες νίκες σε όλους τους αγώνες.[49][50] Ο Μαλόουν είχε μέσο όρο 13 πόντους και 5,3 ριμπάουντ σε οκτώ αγώνες.[51][52] Στον τελικό με αντίπαλο την Κροατία (αποτέλεσμα 117–85) σημείωσε 11 πόντους.[53] Ήταν τρίτος σκόρερ της ομάδας και δεύτερος ριμπάουντερ (μαζί με τον Πάτρικ Γιούιν). [54][55] Σημείωσε το πρώτο και το τελευταίο καλάθι της ομάδας.[56] Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1996 στην Ατλάντα, ο Μαλόουν είχε κατά μέσο όρο 8,4 πόντους, 4,5 ριμπάουντ και 1,4 ασίστ ανά παιχνίδι.[52]
Μετά την αποχώρησή του από την ενεργό δράση, δούλεψε ως πράκτορας παικτών για μικρό χρονικό διάστημα. Το 2007 έγινε μέλος του τεχνικού επιτελείου της ομάδας μπάσκετ του Πανεπιστήμιου Louisiana Tech, θέση που διατήρησε έως το 2011.[8][56] Οι Γιούτα Τζαζ απέσυραν τη φανέλα του με το νούμερο 32 στις 23 Μαρτίου 2006, σε αγώνα απέναντι στους Ουάσινγκτον Ουίζαρντς. Τιμήθηκε επίσης με τα αποκαλυπτήρια ενός χάλκινου αγάλματος έξω από τη Energy Solutions Arena δίπλα στον συμπαίκτη του Τζον Στόκτον και τη μετονομασία ενός τμήματος του δρόμου προς τιμήν του. Η τοποθεσία όπου στέκονται τα αγάλματα είναι τώρα η διασταύρωση Στόκτον και Mάλοουν.[57][58] Το 2010 εντάχθηκε στο Naismith Memorial Basketball Hall of Fame, τόσο ως άτομο όσο και ως μέλος της Ντριμ Τιμ.[1] Το 2015 το Naismith Hall of Fame θεσμοθέτησε το The Karl Malone Power Forward of the Year Award (Karl Malone Award) που απονέμεται κάθε χρόνο στον καλύτερο πάουερ φόργουορντ του κολεγιακού πρωταθλήματος.[59] Το 2021 συμπεριλήφθηκε στην επετειακή επιλογή των 75 καλύτερων του NBA με τη συμπλήρωση 75 χρόνων ιστορίας του.[60][61]
Μέσοι όροι ανά σεζόν (κανονική περίοδος)
| NBA | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Σεζόν | Αγώνες | Πόντοι | Ασίστ | Ριμπάουντ | Ποσοστό % |
| 1985–86 | 81 | 14,9 | 2,9 | 8,9 | 49,7 |
| 1986–87 | 82 | 21,7 | 1,9 | 10,4 | 51,4 |
| 1987–88 | 82 | 21,7 | 2,4 | 12,0 | 52,2 |
| 1988–89 | 80 | 29,1 | 2,7 | 10,7 | 52,1 |
| 1989–90 | 82 | 31,0 | 2,8 | 11,1 | 56,7 |
| 1990–91 | 82 | 29,0 | 3,0 | 11,8 | 52,9 |
| 1991–92 | 81 | 28,0 | 3,3 | 11,2 | 53,0 |
| 1992–93 | 82 | 27,0 | 3,0 | 11,2 | 55,7 |
| 1993–94 | 82 | 25,2 | 3,8 | 11,5 | 50,3 |
| 1994–95 | 82 | 26,7 | 4,0 | 10,6 | 54,3 |
| 1995–96 | 82 | 25,7 | 3,5 | 9,8 | 52,2 |
| 1996–97 | 82 | 27,4 | 4,2 | 9,9 | 55,5 |
| 1997–98 | 81 | 27,0 | 4,5 | 10,3 | 53,1 |
| 1998–99 | 49 | 23,8 | 3,9 | 9,4 | 49,4 |
| 1999–2000 | 82 | 25,5 | 3,7 | 9,5 | 51,1 |
| 2000–01 | 81 | 23,2 | 4,5 | 8,3 | 49,9 |
| 2001–02 | 80 | 22,4 | 4,3 | 8,6 | 45,6 |
| 2002–03 | 81 | 20,6 | 4,7 | 7,8 | 46,4 |
| 2003–04 | 42 | 13,2 | 3,9 | 8,7 | 48,4 |
| Σύνολα καριέρας | 1.476 | 25,0 | 3,6 | 10,1 | 51,9 |
Πηγή : Basketball reference
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
