Ιωάννης Β΄ της Βρετάνης
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ιωάννης Β΄ της Βρετάνης (Γαλλική γλώσσα : Jean II de Bretagne, 3 ή 4 Ιανουαρίου 1239 – 18 Νοεμβρίου 1305) από τον Οίκο του Ντρε-Βρετάνης ήταν Δούκας της Βρετάνης και κόμης του Ρίτσμοντ (1286 - 1305). Ο Ιωάννης Β΄ ήταν μεγαλύτερος γιός και διάδοχος του δούκα Ιωάννη Α΄ της Βρετάνης και της Λευκής, πριγκίπισσας της Ναβάρρας. Πριν την άνοδο του στον δουκικό θρόνο συμμετείχε σε δυο Σταυροφορίες, κατόπιν αναμείχτηκε σε μια σειρά από συγκρούσεις ανάμεσα στους βασιλείς της Αγγλίας και της Γαλλίας. Σκοτώθηκε στις τελετές στέψης του νέου πάπα Κλήμη Ε΄ (18 Νοεμβρίου 1305) όπου στο συνωστισμένο πλήθος ένας θεατής του συνέτριψε το κεφάλι όταν περνούσε το άρμα.
Ιωάννης Β΄ της Βρετάνης | |
---|---|
Γενικές πληροφορίες | |
Γέννηση | 3 Ιανουαρίου 1239 |
Θάνατος | 18 Νοεμβρίου 1305 ή 16 Νοεμβρίου 1305[1] Λυών |
Συνθήκες θανάτου | θανατηφόρο δυστύχημα |
Τόπος ταφής | Church Saint-Armel in Ploërmel |
Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Αγγλίας |
Θρησκεία | Χριστιανισμός |
Πληροφορίες ασχολίας | |
Οικογένεια | |
Σύζυγος | Βεατρίκη της Αγγλίας (από 1260)[2] |
Τέκνα | Αρθούρος Β΄ της Βρετάνης Μαρία της Βρετάνης Ιωάννης της Βρετάνης Λευκή της Βρετάνης Ελεονώρα της Βρετάνης (1275-1342) Henry de Dreux[3] Pierre de Dreux, Comte de Léon[3] |
Γονείς | Ιωάννης Α΄ της Βρετάνης και Λευκή της Ναβάρρας, δούκισσα της Βρετάνης |
Αδέλφια | Αλίκη της Βρετάνης, κυρία του Πονταρσύ |
Οικογένεια | Οίκος του Ντρε |
Θυρεός | |
Σχετικά πολυμέσα | |
δεδομένα |
Ο Ιωάννης παντρεύτηκε την Βεατρίκη κόρη του βασιλιά Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας (22 Ιανουαρίου 1260), είχε πολύ στενές σχέσεις με τον κουνιάδο του Εδουάρδο Α΄ της Αγγλίας με τον οποίο ήταν και συνομήλικοι.[4] Συνόδευσε τον Εδουάρδο στην Θ΄ Σταυροφορία (1271) στην οποία συμμετείχαν επίσης ο Λουδοβίκος Θ΄ της Γαλλίας και ο πατέρας του. Ο Γάλλος βασιλιάς υπέκυψε από επιδημία δυσεντερίας που θέρισε τον στρατό του στην Τύνιδα (1270) και ο πατέρας του επέστρεψε στο Δουκάτο της Βρετάνης. Ο Ιωάννης συνόδευσε ξανά τον Εδουάρδο σε νέα Σταυροφορία του στο Κράτος της Παλαιστίνης αλλά ξανά με ελάχιστες επιτυχίες. Αργότερα (1285) συμμετείχε στην Σταυροφορία της Αραγωνίας στο πλευρό του Γάλλου βασιλιά Φίλιππου του Τρομερού.[5]