Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία (Repubblica Sociale Italiana -RSI), γνωστή και ως Δημοκρατία του Σαλό (Repubblica di Salò) ήταν το δεύτερο φασιστικό ιταλικό καθεστώς, κατά την περίοδο της φασιστικής Ιταλίας, και που εγκαθιδρύθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου 1943 στην κωμόπολη Σαλό της Βόρειας Ιταλίας. Ο αρχηγός του κόμματος Μπενίτο Μουσολίνι αρχικά επιθυμούσε η ονομασία της νέας δημοκρατίας να είναι "Ιταλική Σοσιαλιστική Δημοκρατία".[2] Η Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία αποτέλεσε τη δεύτερη και τελευταία ενσάρκωση του Ιταλικού φασιστικού κράτους, που ηγήθηκε ο Μπενίτο Μουσολίνι, ο οποίος ήταν αρχηγούς του κόμματος "Ρεπουμπλικανικό Φασιστικό Κόμμα". Το κράτος είχε ως πρωτεύουσα τη Ρώμη, αλλά η de facto πρωτεύουσα ήταν το Σαλό, η γενέτειρα του κόμματος, μία μικρή πόλη στη λίμνη Γκάρντα, κοντά στην Μπρέσια, όπου βρίσκονταν και τα αρχηγεία του Υπουργείου Εξωτερικών και του Μουσολίνι. Το κράτος ασκούσε μικρή κυριαρχία στη βόρεια και κεντρική Ιταλία, καθώς, με σκοπό τη διατήρηση της κυριαρχίας της, ήταν σε μεγάλο βαθμό εξαρτώμενη των Γερμανικών στρατευμάτων.
Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία Repubblica Sociale Italiana | ||||||
Β' Παγκόσμιος Πόλεμος | ||||||
| ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
| ||||||
Σύνθημα Per l'onore d'Italia "Για την τιμή της Ιταλίας" | ||||||
Ύμνος Giovinezza[1] | ||||||
Η τοποθεσία της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας το 1943 Η ελεγχόμενη περιοχή υπό την Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία
Γερμανικές Ζώνες Επιχειρήσεων (OZAV, OZAK)
| ||||||
Πρωτεύουσα | Ρώμη (de jure) Σαλό (de facto) | |||||
Γλώσσες | Ιταλικά | |||||
Θρησκεία | Καθολικισμός | |||||
Πολίτευμα | Φασιστικό καθεστώς | |||||
Plenipotentiary Ντούτσε | ||||||
- | 1943-1945 | Ρούντολφ Ραχν | ||||
- | 1943-1945 | Μπενίτο Μουσολίνι | ||||
Ιστορική εποχή | 20ος αιώνας | |||||
- | Διάγγελμα του Μουσολίνι | 18 Σεπτεμβρίου 1943 | ||||
- | Απελευθέρωση της Ιταλίας | 25 Απριλίου 1945 | ||||
Νόμισμα | Ιταλική λίρα | |||||
Τον Ιούλιο του 1943, οι Συμμαχικές Δυνάμεις απομάκρυναν τα ιταλικά στρατεύματα από τη Βόρεια Αφρική και εισέβαλαν στη Σικελία. Στη συνέχεια το Μεγάλο Φασιστικό Συμβούλιο (Gran consiglio del fascismo), με τη στήριξη του βασιλιά Βίκτορα Εμμανουήλ Γ', εκθρόνισε και συνέλαβε τον Μπενίτο Μουσολίνι. Η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε τότε μυστικές διαπραγματεύσεις ειρήνης με τις Συμμαχικές Δυνάμεις. Όταν ανακοινώθηκε τον Σεπτέμβρη η Ανακωχή του Κασσίμπλε[3], η Γερμανία όντας προετοιμασμένη έσπευσε αμέσως σε παρέμβαση. Αμέσως, η Γερμανία πήρε στον έλεγχο της το βόρειο μέρος της μισής Ιταλίας, ελευθέρωσε τον Μουσολίνι και τον φυγάδευσε σε έδαφος υπό γερμανική κατοχή, με σκοπό την ίδρυση ενός κράτους-δορυφόρου.
Η Ιταλική Κοινωνική Δημοκρατία ανακηρύχθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1943.[4][5]. Μολονότι, στο κράτος ανήκε δικαιωματικά το μεγαλύτερος μέρος της Ιταλίας, είχε περιορισμένο πολιτικό έλεγχο.[6] Το κράτος δεχόταν διπλωματική αναγνώριση μονάχα από τη Γερμανία, την Ιαπωνία και τους υπόλοιπους συμμάχους.
Περίπου στις 25 Απριλίου του 1945, διαλύθηκε η δικτατορία του Μουσολίνι. Στην Ιταλία, η ημέρα αυτή είναι γνωστή και ως Ημέρα Ανεξαρτησίας. Την ημέρα εκείνη, ένας στρατηγός του επαναστατικού ιταλικού κινήματος, μαζί με τις Συμμαχικές Δυνάμεις κατά την τελευταία επίθεση των Συμμάχων στην Ιταλία, κατάφεραν να απωθήσουν τις γερμανικές δυνάμεις σχεδόν ολοσχερώς από τα ιταλικά εδάφη. Από τη δημιουργία της, η κυριαρχία της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας διήρκεσε περίπου για δεκαεννέα μήνες. Στις 27 Απριλίου, οι επαναστάτες αιχμαλώτισαν τον Μπενίτο Μουσολίνι, την ερωμένη του, Κλαρέττα Πετάτσι (Clara Petacci), κάποιους υπουργούς της δικτατορίας, καθώς επίσης και διάφορους Ιταλούς Φασίστες που έσπευσαν να δραπετεύσουν. Στις 28 Απριλίου, οι επαναστάτες εκτέλεσαν τον Μουσολίνι και τους περισσότερους από τους αιχμαλώτους. Ο υπουργός Άμυνας Ροντόλφο Γκρατσιάνι (Rodolfo Graziani) παρέδωσε τα απομεινάρια του δικτατορικού καθεστώτος στις 2 Μαΐου, μετά τη συνθηκολόγηση των γερμανικών δυνάμεων στην Ιταλία. Έτσι, τέθηκε και το οριστικό τέλος της Ιταλικής Κοινωνικής Δημοκρατίας.