From Wikipedia, the free encyclopedia
Το Επιστολικό ή επιστολογραφικό μυθιστόρημα είναι υποείδος του «αστικού έπους»[1]. Πρόκειται για πλασματική, συνήθως επιστολή[2], αν και χρησιμοποιούνται επίσης ημερολογιακές καταχωρίσεις, αποσπάσματα εφημερίδας και άλλα έγγραφα [3][4]. Διακρίνεται σε μονολογικό (ή μονοφωνικό) και πολυλογικό (ή πολυφωνικό). Ως πρόγονος του επιστολικού μυθιστορήματος καταγράφεται το έργο του Σάμουελ Ρίτσαρντσον (Samuel Richardson) Παμέλα ή, Η αρετή ανταμείβεται (1740).[5]Στα πλαίσια του πνεύματος του Διαφωτισμού ακολουθούν οι Περσικές επιστολές (1721) του Μοντεσκιέ και η Νέα Ελοΐζα (1761) του Ζαν-Ζακ Ρουσσώ. Επίσης το ελευθεριακό μυθιστόρημα Οι επικίνδυνες σχέσεις (1782) του Πιερ Σοντερλό ντε Λακλό.
Παράδειγμα ελληνικού επιστολικού μυθιστορήματος αποτελεί το Ο Λέανδρος (1834) του Παναγιώτη Σούτσου[1].
Η επιστολική μορφή μπορεί να προσθέσει μεγαλύτερο ρεαλισμό σε μια ιστορία γιατί μιμείται συμβάντα καθημερινής ζωής. Είναι έτσι σε θέση να επιδείξει διαφορετικές απόψεις χωρίς προσφυγή στην τεχνική της αφήγησης. Ένα σημαντικό στρατηγικό εργαλείο στο επιστολικό μυθιστόρημα για τη δημιουργία της εντύπωσης της αυθεντικότητας των γραμμάτων είναι ο φανταστικός εκδότης.[6]