Εμίλιο Μόλα
From Wikipedia, the free encyclopedia
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Εμίλιο Μόλα, Πρώτος Δούκας του Μόλα, Άρχοντας της Ισπανίας (ισπανικά: Emilio Mola y Vidal) (9 Ιουλίου 1887 - 3 Ιουνίου 1937) ήταν Ισπανός στρατιωτικός κατά τη διάρκεια του Ισπανικού εμφύλιου πολέμου. Ήταν Βετεράνος των Αποικιοκρατικών πολέμων στην Αφρική και πήρε μέρος στη στρατιωτική εξέγερση που κορυφώθηκε στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο. Επινόησε τον όρο "Πέμπτη φάλαγγα".[10]
| Εμίλιο Μόλα | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Emilio Mola Vidal (Ισπανικά) |
| Γέννηση | 9 Ιουνίου 1887[1][2] ή 9 Ιουλίου 1887[2] Πλασέτας[2] |
| Θάνατος | 3 Ιουνίου 1937[1][3][4] Alcocero de Mola |
| Συνθήκες θανάτου | θανατηφόρο δυστύχημα |
| Τόπος ταφής | Monumento A Los Caídos[5] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ισπανία[2] |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Ισπανικά[6][2][7] |
| Σπουδές | Ακαδημία πεζικού του Τολέδο (έως 1907)[2] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός[2] αξιωματικός |
| Περίοδος ακμής | 1904 - 1937 |
| Οικογένεια | |
| Αδέλφια | Ραμόν Μόλα Βινδάλ |
| Στρατιωτική σταδιοδρομία | |
| Βαθμός/στρατός | brigadier general/Infantry Forces of the Spanish Army |
| Πόλεμοι/μάχες | Ισπανικός Εμφύλιος, Πόλεμος του Ριφ, Kert campaign και Second Melillan campaign |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Γενικός Διευθυντής Ασφαλείας (1930–1931) comandante en jefe de la VI División Orgánica (Ιουλίου 1936 – Αύγουστος 1936)[8] |
| Βραβεύσεις | Knight Grand Cross of the Order of Saint Ferdinand (1937)[9] Στρατιωτικό μετάλλιο της Ισπανίας |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Μόλα γεννήθηκε στην πλατεία Placetas της Κούβας, εκείνη την εποχή ήταν μια υπερπόντια ισπανική επαρχία, όπου ο πατέρας του, αξιωματικός του στρατού, ήταν τοποθετημένος. Ο Κουβανικός πόλεμος της Ανεξαρτησίας χώρισε την οικογένειά του, ενώ ο πατέρας του υπηρέτησε στις ισπανικές αποικιοκρατικές δυνάμεις, ο θείος του Leoncio Vidal υπηρέτησε στις επαναστατικές δυνάμεις. Στην Ισπανία, εγγράφηκε στην Ακαδημία Πεζικού του Τολέδο το 1907. Υπηρέτησε στον αποικιοκρατικό πόλεμο του Μαρόκου. Μέχρι το 1927 ήταν Ταξίαρχος.
Ο Μόλα έγινε Γενικός Διευθυντής Ασφαλείας το 1930, ο τελευταίος που κρατούσε αυτή τη θέση κάτω από τον Αλφόνσο XIII.[11] Αυτή ήταν μια πολιτική θέση και οι συντηρητικές απόψεις του τον καθιστούσαν αντιλαϊκό στους φιλελεύθερους και σοσιαλιστές πολιτικούς της αντιπολίτευσης. Όταν η αριστερή κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου εκλέχτηκε το Φεβρουάριο του 1936, ο Μόλα έγινε στρατιωτικός κυβερνήτης της Παμπλόνα στη Ναβάρρα. Αλλά η περιοχή ήταν κέντρο της δραστηριότητας Καρλιστών και ο ίδιος ο Μόλα συνεργάστηκε κρυφά με το κίνημα. Εργάστηκε με στοιχεία της συντηρητικής Ισπανικής στρατιωτικής ένωσης και μέχρι τα τέλη Απριλίου του 1936, αναγνωρίστηκε ως ηγέτης της στη βόρειο-κεντρική Ισπανία.[12]
Ο Μόλα αναδείχθηκε ως ένας από τους κύριους σχεδιαστές μεταξύ των συνωμοτών. Ενώ ο στρατηγός José Sanjurjo, εξόριστος στην Πορτογαλία, παρέμεινε ο αναγνωρισμένος ηγέτης, ο Μόλα σχεδίασε τις επιχειρήσεις στην Ισπανία. [13] Γνωστός ως "ο διευθυντής", ο Μόλα έστειλε μυστικές οδηγίες σε διάφορες στρατιωτικές μονάδες για να συμμετάσχουν στην εξέγερση και επεξεργάστηκε ένα λεπτομερές σχέδιο για μια κυβέρνηση μετά το πραξικόπημα. Σε υπόμνημα της 5ης Ιουνίου 1936, ο Μόλα οραματίστηκε μια «δημοκρατική δικτατορία» βασισμένη στο Πορτογαλικό μοντέλο. Η αρχική κυβέρνηση θα αποτελούσε ένα "διευθυντήριο" που θα επέβλεπε ένα ημι-πλουραλιστικό αλλά αυταρχικό κράτος. Σύμφωνα με τον Μόλα: «Το διευθυντήριο δεν θα εγγυάται καμία αλλαγή στο δημοκρατικό καθεστώς κατά τη διάρκεια της διοίκησής του, χωρίς καμία αλλαγή στα δικαιώματα των εργαζομένων που έχουν αποκτηθεί νομίμως», αλλά "Θα δημιουργούσε μια ισχυρή και πειθαρχημένη κυβέρνηση". Το σύνταγμα του 1931 θα αναστέλλονταν και θα διεξάγονταν νέες εκλογές. Έπρεπε να διατηρηθούν ορισμένα φιλελεύθερα στοιχεία, όπως ο διαχωρισμός της εκκλησίας και του κράτους και η ελευθερία της πίστης. Τα αγροτικά ζητήματα έπρεπε να επιλυθούν από τις περιφερειακές επιτροπές με σκοπό την ανάπτυξη μικρών εκμεταλλεύσεων, επιτρέποντας όμως τη συλλογική καλλιέργεια σε ορισμένες περιστάσεις.[13]
Παρά τον εκτεταμένο σχεδιασμό, ο Μόλα προφανώς αμφέβαλε για τις πιθανότητες επιτυχίας του πραξικοπήματος. Η άποψη του για τις δυνατότητες των Μοναρχικών πολιτοφυλακών και το συντηρητικό καθολικό κόμμα "Ισπανική Συνομοσπονδία της Αυτόνομης Δεξιάς" (CEDA), καθώς και η περιορισμένη υποστήριξη από τη Φάλαγγα, τον οδήγησε στις 9 Ιουλίου να εξετάσει τη δυνατότητα της διαφυγής του στη Γαλλία εάν αποτύχει.[14]
Μετά από πολλές καθυστερήσεις, η 18η Ιουλίου 1936 επελέγη ως ημερομηνία του πραξικοπήματος. Η συμμετοχή του Φράνκο δεν επιβεβαιώθηκε παρά στις αρχές Ιουλίου. [15]Παρόλο που τα γεγονότα έτρεξαν μπροστά από το χρονοδιάγραμμα στο Ισπανικό προτεκτοράτο του Μαρόκου, ο Μόλα περίμενε μέχρι τις 19 Ιουλίου να διακηρύξει την εξέγερση. Όταν ο αδελφός του Μόλα συνελήφθη από τους Ρεπουμπλικάνους στη Βαρκελώνη, η κυβέρνηση απείλησε τη ζωή του. Ο Μόλα απάντησε:[16]
Όχι, ξέρει πώς να πεθάνει ως αξιωματικός. Δεν μπορώ να πάρω πίσω το λόγο μου στους οπαδούς μου και ίσως δεν μπορείτε ούτε από τη δική σας. Ο αδερφός του κατέληξε σε αυτοκτονία. Ο Μόλα διέταξε κατόπιν συστηματικές εκτελέσεις σε διάφορες πόλεις με σκοπό να ενσταλάξει το φόβο. [16][17][18]
Το εθνικιστικό πραξικόπημα απέτυχε να αποκτήσει τον έλεγχο της Μαδρίτης και άλλων αστικών περιοχών, αν και το μεγαλύτερο μέρος του στρατού το υποστήριξε. Καθώς η κατάσταση μετατράπηκε σε εμφύλιο πόλεμο, ο Στρατηγός Sanjurjo σκοτώθηκε σε αεροπορικό δυστύχημα στις 20 Ιουλίου. Ο Mόλα έγινε τότε διοικητής των εθνικιστών στο βορρά, ενώ ο Φράνκο έγινε διοικητής στο νότο. Με το θάνατο του Sanjurjo, ο Mόλα δημιούργησε ένα πολυκομματικό όργανο διοίκησης για τη λεγόμενη "εθνική ζώνη" (zona nacional) που ονομάστηκε Εθνική Άμυνα Χούντα.[19] Η Χούντα στο Μπούργκος δεν ήταν σε θέση να καθορίσει τη συνολική στρατηγική. Έτσι, ο Φράνκο επελέγη επικεφαλής διοικητής σε μια συνάντηση των στρατηγών της 21ης Σεπτεμβρίου. Ο Μόλα συνέχισε να διοικεί το στρατό του Βορρά και να ηγείται της αποτυχημένης προσπάθειας να καταλάβει τη Μαδρίτη τον Οκτώβριο. Σε μια ραδιοφωνική εκπομπή, περιέγραψε τους Ισπανούς εθνικιστές στην πόλη της Μαδρίτης ως την "κρυφή" εκείνη Πέμπτη φάλαγγα που συμπλήρωνε τις άλλες τέσσερις φάλαγγες.
Ήδη βρίσκεται μέσα στην πόλη μία φάλαγγά μας, είναι η πέμπτη φάλαγγα των Ισπανών πατριωτών, οι οποίοι είναι έτοιμοι να ξεσηκωθούν κατά των ερυθρών δήμιων.[20]
Στη συνέχεια, η δημοκρατική κυβέρνηση προχώρησε στη μαζική εκτέλεση 2.000 ύποπτων πολιτών και υποστηρικτών των εθνικιστών. Αυτό που αργότερα ήταν γνωστό ως Σφαγές του Παρακουέγιος.[21][22]
Ο Mόλα πέθανε στις 3 Ιουνίου 1937, όταν το αεροσκάφος με το οποίο ταξίδευε, συνετρίβη υπό δυσμενείς καιρικές συνθήκες, ενώ επέστρεφε στη Βιτόρια. Οι θάνατοι του Sanjurjo και του Μόλα, άφησαν τον Φράνκο ως τον κύριο ηγέτη της εθνικιστών. Υπήρξαν κατηγορίες ότι ο Φράνκο επεδίωξε τους θανάτους τους όμως δεν έχουν αποδειχθεί.[16][23]
