Γεώργιος Μαριδάκης
Έλληνας νομομαθής, Καθηγητής Πανεπιστημίου και Aκαδημαϊκός. From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γεώργιος Σ. Μαριδάκης (Σίφνος, 1890 - Αθήνα, 5 Ιουνίου 1979[3]) υπήρξε Έλληνας νομομαθής, Καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός.
| Γεώργιος Μαριδάκης | |
|---|---|
| Γενικές πληροφορίες | |
| Γέννηση | 1890[1] Σίφνος[2] |
| Θάνατος | 5 Ιουνίου 1979[1] Αθήνα[2] |
| Χώρα πολιτογράφησης | Ελλάδα |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Ομιλούμενες γλώσσες | νέα ελληνική γλώσσα |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | πολιτικός διδάσκων πανεπιστημίου νομικός[2] |
| Εργοδότης | Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Αξίωμα | Υπουργός Δικαιοσύνης της Ελλάδας (Οκτώβριος 1952 – Νοέμβριος 1952, Υπηρεσιακή κυβέρνηση Δημητρίου Κιουσόπουλου 1952) Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών (από 1951) μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από 1941) |
Γεννήθηκε το 1890 στη Σίφνο. Σπούδασε νομική και αρχικά δικηγόρησε και ως Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Το 1925 εκλέχθηκε έκτακτος και στη συνέχεια, το 1929, τακτικός καθηγητής του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1960, με την συνταξιοδότησή του, αναγορεύτηκε σε ομότιμο καθηγητή.[4]
Την περίοδο 1929-1945 ήταν μέλος της επιτροπής που συνέταξε τον Ελληνικό Αστικό Κώδικα και την περίοδο 1952-1958 πρόεδρος της επιτροπής που συνέταξε τον Ελληνικό Κώδικα Ιδιωτικού Ναυτικού Δικαίου.[4]
Το 1941[5] εξελέγη Ακαδημαϊκός και το 1951[6] διετέλεσε Πρόεδρος της Ακαδημίας, ενώ το 1959 εξελέγη αντεπιστέλλον μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας των Ηθικών και Πολιτικών Επιστημών.[4]
Διετέλεσε Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, το 1924, και Υπουργός Δικαιοσύνης, το 1952, στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Δημητρίου Κιουσοπούλου.[7] Επίσης διετέλεσε μέλος του Διεθνούς Διαιτητικού Δικαστηρίου της Χάγης, το 1940, Δικαστής στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Στρασβούργου, το 1959, ενώ το 1954 και το 1961 δίδαξε στην Ακαδημία Διεθνούς Δικαίου της Χάγης.[4]
Του προτάθηκε να γίνει μέλος της 20μελούς επιτροπής νομομαθών που συνέταξε το Σύνταγμα του 1968 της Δικτατορίας των Συνταγματαρχών, αλλά εκείνος αρνήθηκε την πρόταση.[εκκρεμεί παραπομπή]
Ήταν επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου των Παρισίων (1954) και του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1974).
Απεβίωσε στην Αθήνα στις 5 Ιουνίου 1979.[4] Στην κηδεία του παρευρέθη μεταξύ άλλων και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Τσάτσος.[3]
Έγραψε πολλές μονογραφίες, άρθρα, ανακοινώσεις και γνωματεύσεις.
Εργογραφία
- Η νομική θέσις της γυναικός εν τω αυστηρώ γάμω των Ρωμαίων (1911)
- Περί των προικώων συμβολαίων ως συστατικών του γάμου κατά το ιουστινιάνειον δίκαιον και της επιρροής του ελληνικού δικαίου (1915)
- Ο χρόνος επί της διά χρησικτησίας συστάσεως των δουλειών εν τω βυζαντινώ και ισχύοντι δικαίω (1916)
- Το διαζύγιον κατά το εν Ελλάδι ισχύον δίκαιον (1921-1928)
- Το διαζύγιον κατά το ελληνικόν και το ρωμαϊκόν δίκαιον (1922)
- Το αστικόν δίκαιον εν ταις Νεαραίς των βυζαντινών αυτοκρατόρων (1922)
- Η κτητική δύναμις του νομίσματος και αι σχέσεις αστικού δικαίου (1924)
- Το διαζύγιον κατά το ιδιωτικόν διεθνές δίκαιον (1925)
- Αι σύγχρονοι κατευθύνσεις του ιδιωτικού διεθνούς δικαίου (1927)
- Η αντίφασις των αλλοδαπών αποφάσεων εις αποδεδειγμένα πράγματα (1930)
- Διαζύγιον αλλοδαπών εν Ελλάδι (1933)
- Σχέδιον Αστικού Κώδικος. Γενικαί αρχαί (1936)
- Σχέδιον Αστικού Κώδικος. Δίκαιον των προσώπων (1936)
- Το διαζύγιον κατά το εν Ελλάδι ισχύον δίκαιον (1938)
- Ο Αστικός Κώδιξ ως διετυπώθη τελικώς υπό της επιτροπής του Νόμου 2145/1945 (1945)
- Το ζήτημα του Αστικού Κώδικος (1946)
- Τα κύρια χαρακτηριστικά της ελληνικής κωδικοποιήσεως (1947)
- Ιδιωτικόν Διεθνές Δίκαιον (2 τόμοι) (1950, 1954-1958)
- Ο Δημοσθένης, θεωρητικός του Δικαίου (1951)
- Ο υπερβολικός οργασμός γυναικός ως λόγος διαζεύξεως. Αθήνα: Περίπλους. 2006. ISBN 978-960-438-036-7.
Μεταφράσεις
- Πανδέκτες (του Ρεγελσβέργερ) [μαζί με τον Χ. Πράτσικα]
