Βαλδίβια
From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Βαλδίβια (ισπαν.: Valdivia) είναι πόλη της νότιας Χιλής με πληθυσμό 127.750 κατοίκων (2002), καθώς και πρωτεύουσα της περιφέρειας Λος Ρίος.
| Βαλδίβια | |||
|---|---|---|---|
.jpg) | |||
| |||
  Βαλδίβια | |||
| Χώρα | Χιλή | ||
| Διοικητική υπαγωγή | Valdivia | ||
| Ίδρυση | 1552 | ||
| Διοίκηση | |||
| • Δήμαρχος | Carla Amtmann (από 2021) | ||
| Έκταση | 45,85 km²[1] | ||
| Υψόμετρο | 5 μέτρα | ||
| Πληθυσμός | 150.048 (2017)[1] | ||
| Ταχ. κωδ. | 5090000 | ||
| Ζώνη ώρας | UTC-4 UTC−03:00 | ||
| Ιστότοπος | Επίσημος ιστότοπος | ||
 Σχετικά πολυμέσα | |||
Ιδρύθηκε από τον Ισπανό Πέδρο ντε Βαλδίβια, το 1544, από όπου και πήρε το όνομά της. Το 1960 υπέστη σοβαρές ζημιές από ισχυρό σεισμό, όμως γρήγορα ανοικοδομήθηκε. Σήμερα λειτουργούν στην πόλη δύο Πανεπιστήμια.
Προϊσπανική περίοδος
Η τοποθεσία της σημερινής πόλης της Βαλδίβια φαίνεται να κατοικούταν από την περίοδο μεταξύ 12.000-11.800 π.Χ. σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα στην περιοχή Μόντε Βέρδε[2] (σημ. πράσινο βουνό), σε ακτίνα μικρότερη των 200 χλμ. νότια της πόλης. Τα ευρήματα ανήκουν χρονικά στην περίοδο περίπου μίας χιλιετηρίδας νωρίτερα από την εμφάνιση του πολιτισμού των Κλόβις στη νότια Αμερική. Οι ανακαλύψεις αυτές θεωρούνται σημαντικές για την αξιοπιστία της θεωρίας του πολιτισμού των Κλόβις και της μετανάστευσης στο νέο κόσμο, καθώς είναι πιθανό οι πρώτοι κάτοικοι της Αμερικής, στη Βαλδίβια και τη Χιλή, να έφτασαν εκεί διαπλέοντας τη θάλασσα και όχι πεζοί διαμέσου του παγωμένου Βερίγγειου πορθμού μεταξύ Αλάσκας και Σιβηρίας.
Κατά τουλάχιστον τη μέση αρχαϊκή περίοδο η νότια Χιλή κατοικούταν από ιθαγενείς πληθυσμούς με κοινή λίθινη κουλτούρα, γνωστοί ως Τσαν-Τσαν από τον ομώνυμο παράκτιο αρχαιολογικό χώρο που βρίσκεται περίπου 35 χλμ. βόρεια της Βαλδίβια κατά μήκος της ακτής.[3]
Μέχρι την άφιξη των Ισπανών κονκισταδόρες, η Βαλβίδα κατοικούνταν από τις φυλές των Ουιλίτσες (ή Μαπουντούνγκουν). Τόσο οι ινδιάνοι Ουιλίτσες, όσο και οι Μαπούτσε, αναφέρονταν από τους Ισπανούς με την ονομασία Αραουκάνος, ενώ η γλώσσα τους ήταν μία παραλλαγή της διαλέκτου Μαπουντούγκουν, γνωστή ως Μαπούτσε.
Στη θέση της σύγχρονης πόλης της Βαλδίβια ναφέρεται ότι υπήρχε μία κωμόπολη με το όνομα Αϊνίλ, ενώ ο ποταμός της πόλης (ονομ. Βαλδίβια) ονομάζονταν Αϊνιλέμπου. Η Αϊνίλ φαίνεται ότι αποτελούσε σημαντικό εμπορικό κέντρο λόγω της εύκολης πρόσβασής της τόσο στη θάλασσα όσο και στην ενδοχώρα μέσω του δικτύου των ποταμών Κρούσες και Κάλε-Κάλε, παραποτάμων του ποταμού Βαλδίβια. Η Αϊνίλ περιγράφεται ως μία σύγχρονη μικρή Βενετία, καθώς περιβάλλονταν από μεγάλες εκτάσεις βάλτων και πολλά κανάλια, τα περισσότερα από τα οποία είναι σήμερα αποξηραμένα ή προσχωματωμένα. Η αγορά της κωμόπολης συγκέντρωνε μαλακόστρακα και ψάρια από τις ακτές, όσπρια από την περιοχή Πουνουκάπα, και άλλα τρόφιμα από την περιοχή Σαν Χοσέ ντε λα Μαρικίνα, μία αγροτική ζώνη βορειοανατολικά της Βαλδίβια.[4] Σύγχρονη έκφραση αυτής της ιστορικής εμπορικής σημασίας αποτελεί η παραποτάμια αγορά Φέρια Φλουβιάλ στις όχθες του ποταμού της πόλης. Τα περίχωρα της Βαλδίβια περιγράφονταν ως μεγάλα λιβάδια με αγροτικούς πληθυσμούς που καλλιεργούσαν πατάτες, καλαμπόκι, κινόα και όσπρια, μεταξύ άλλων αγρωστωδών.[5] Ο πληθυσμός εκτιμάται ότι ανερχόταν σε 30 με 40 χιλιάδες κατοίκους το 1548,[6] σύμφωνα με περιγραφές των Ισπανών εξερευνητών. Ο Πέδρο Μαρίνιο ντε Λομπέρα, ιστοριογράφος και ένας από τους πρώτους εξερευνητές, αναφέρει ότι υπήρχαν τουλάχιστον μισό εκατομμύριο ινδιάνοι σε ακτίνα περίπου 40 χλμ. από την πόλη.[5] Άλλοι ιστορικοί θεωρούν υπερβολική αυτή την εκτίμηση με βάση το ότι οι πρώτοι Ισπανοί έτειναν στην υπερβολή στις περιγραφές τους. Ο Κάρολος Δαρβίνος αναφέρει ότι "δεν υπάρχει αρκετή χέρσα γη κοντά στη Βαλδίβια",[4] κάτι που συνηγορεί ότι η πρώιμη προ-ισπανική γεωργία στην περιοχή ήταν πολύ περισσότερο εντατική σε σύγκριση με τον 19ο αιώνα.
Ισπανική αποικία (1544-1810)
Ο πρώτος Ευρωπαίος που επισκέφτηκε τον όρμο στις εκβολές του ποταμού Βαλβίδια ήταν ο Γενοβέζος κυβερνήτης Χουάν Μπαουτίστα Παστένε, ο οποίος κατέλαβε την περιοχή το 1544 στο όνομα του βασιλιά της Ισπανίας Καρόλου του Ε', ενώ ονόμασε τον ποταμό προς τιμή του κυβερνήτη της Χιλής Πέδρο ντε Βαλδίβια.[7]
Ο ίδιος ο Πέδρο ντε Βαλδίβια ταξίδεψε αργότερα από ξηρά στην περιοχή που περιγράφει ο Παστένε και ίδρυσε την ομώνυμή του πόλη το 1552 με την ονομασία Σάντα Μαρία λα Μπλάνκα ντε Βαλδίβια (Santa María la Blanca de Valdivia).[7] Εκείνη την εποχή η πόλη αποτελούσε την νοτιότερη ισπανική αποικία στην Αμερική. Μετά τη θεμελίωση της εκκλησίας της Σάντα Μαρία Λα Μπλάνκα, κατασκευάστηκαν περισσότερα κτίρια με γοργούς ρυθμούς, ώστε η πόλη να θεωρείται η δεύτερη μεγαλύτερη στο βασίλειο της Χιλής από τον Μαρίνιο ντε Λομπέρα.[5] Αρκετοί από τους Ισπανούς κονκισταδόρες και μελλοντικούς κυβερνήτες της αποικίας απέκτησαν εκτάσεις γης στην περιοχή, όπως μεταξύ άλλων, ο Χερόνιμο ντε Αλντερέτε, ο Ροδρίγο ντε Κιρόγα, ο Φρανσίσκο ντε Βιγιάγρα, και φυσικά ο ίδιος ο Βαλδίβια.
Μετά το θάνατο του Πέδρο ντε Βαλδίβια, ο πόλεμος του Αράουκο εναντίον των Μαπούστε συνεχίστηκε, τόσο με ισπανικές προσπάθειες κατάκτησης των ινδιάνων, όσο και με αμυντικές τακτικές για την προστασία των πόλεων και των οχυρών των αποίκων. Στις 16 Δεκεμβρίου του 1575 η πόλη καταστράφηκε από σεισμό[7]. Μέχρι εκείνη τη χρονιά οι ινδιάνοι Ουιλίτσες δεν είχαν προβάλλει ιδιαίτερη αντίσταση στον αποικισμό των Ισπανών, αλλά ορισμένοι είχαν πολεμήσει και στο πλευρό τους εναντίον των Μαπούτσε. Εκείνη τη χρονιά όμως περίπου 4.000 ινδιάνοι που μάχονταν για τους Ισπανούς στασίσαν και επέστρεψαν στα περίχωρα της Βαλδίβια.
Κατά τον 16ο αιώνα η οικονομία της πόλης διατηρούταν από το εμπόριο και τα αγροτικά προϊόντα των περιχώρων, καθώς και από την κοπή και εξαγωγή χρυσού από τις περιοχές της Βιγιαρρίκα, του Μάδρε ντε Ντιός και το Οσόρνο. Τόσο στη Λίμα του Περού, όσο και στην υπόλοιπη Χιλή, το χρυσάφι αυτό προσδιορίζονταν ως χρυσός της Βαλδίβια. Παράλληλα, αρκετοί έμποροι της Λίμα είχαν αντιπροσώπους στην πόλη και έτσι αναπτύχθηκε η ναυπηγική, με ναυπηγεία που κατασκεύαζαν τα μεγαλύτερα πλοία στο βασίλειο της Χιλής.
Μετά τη μάχη του Κουραλάμπα το 1598, στην οποία οι Μαπούτσε σκότωσαν τον κυβερνήτη Όνιες ντε Λογιόλα, οι Μαπούτσε και οι Ουιλίτσες επαναστάτησαν μαζικά, προχωρώντας στην καταστροφή ή προκαλώντας την εγκατάλειψη όλων των ισπανικών οικισμών και οχυρών στις περιοχές τους. Η κίνηση αυτή είναι γνωστή ως η καταστροφή των επτά πόλεων. Το πρωινό της 24ης Νοεμβρίου του 1599, οι Ουιλίτσες εισέβαλαν στην πόλη της Βαλδίβια και εξολόθρευσαν σχεδόν όλους τους κατοίκους της, με εξαίρεση μερικούς που κατάφεραν να σωθούν από πλοία. Τα σύνορα της ισπανικής Χιλής μετατοπίστηκαν βόρεια του ποταμού Μπίο-Μπίο. Ορισμένοι άποικοι επανίδρυσαν τη Βαλδίβια, ως έναν μικρό ισπανικό θύλακα μέσα στην περιοχή των Ουιλίτσες, η οποία αποτελούσε παράλληλα με το νησί Τσιλοέ τις νοτιότερες αποικίες της ισπανικής αυτοκρατορίας.
Έντεκα ημέρες μετά την πρώτη καταστροφή της Βαλδίβια, μία ομάδα 270 Ισπανών στρατιωτών έφτασαν στην πόλη από το Περού.[7] Ο αρχηγός της ομάδας, στρατηγός Φρανσίσκο ντελ Κάμπο, ήταν πεπεισμένος ότι η πόλη έπρεπε να κατοικηθεί και πάλι. Μετά την αποχώρησή του, ο Ολλανδός πειρατής Σεμπάστιαν ντε Κόρντες κατέλαβε την πόλη για μερικούς μήνες, παρέχοντας πληροφορίες στο Ολλανδικό στέμμα για τις ισπανικές αποικίες. Οι Ισπανοί επέστρεψαν στις 13 Μαρτίου του 1602 με τον κυβερνήτη Φρανσίσκο Ερνάντες Ορτίς να ιδρύει ένα οχυρό στα ερείπια της πόλης. Μερικούς μήνες αργότερα οι ινδιάνοι επιτέθηκαν στο οχυρό χωρίς επιτυχία, ξεκίνησαν όμως μία πολιορκία η οποία ανάγκασε τους Ισπανούς να αποχωρήσουν πλήρως στις αρχές του 1604.
Όταν ο κυβερνήτης των Ολλανδικών Ανατολικών Ινδιών, Χέντρικ Μπράουβερ, έμαθε σχετικά με την κατάσταση στη Βαλδίβια, αποφάσισε να ιδρύσει εκεί μία βάση για επιθέσεις κατά της Αντιβασιλείας του Περού. Το σχέδιο αυτό έγινε τελικά αποδεκτό, καθώς η Ολλανδία βρισκόταν σε πόλεμο με τους Ισπανούς, και νωρίτερα οι Ολλανδοί είχαν καταφέρει να διώξουν Ισπανούς και Πορτογάλους από τη βόρεια Βραζιλία. Έτσι, η ιδέα μίας Ολλανδικής αυτοκρατορίας στη νότια Αμερική ήταν αρεστή. Παρά την ηλικία του, Μπράουβερ εγκατέλειψε τη θέση του κυβερνήτη των Ανατολικών Ινδιών για να ηγηθεί προσωπικά της αποστολής. Ο Ολλανδικός στόλος κατέστρεψε το οχυρό του Καρελμάπου και την πόλη του Κάστρο πριν φτάσει στον Κόλπο των Κοραλλιών στις εκβολές του ποταμού Βαλδίβια. Ο πρίγκηπας Ιωάννης Μαυρίκιος του Νασσάου, με την εξουσία του στα ολλανδικά τμήματα της Βραζιλίας, είχε υποστηρίξει την αποστολή, διορίζοντας παράλληλα τον Ιλίας Χέρκμαν ως αρχηγό σε περίπτωση θανάτου του Μπράουβερ. Ο Χέρκμαν τελικά κατέλαβε τα ερείπια της Βαλδίβια το 1643. Οι Ολλανδοί όμως δεν βρήκαν τα ορυχεία χρυσού που περίμεναν, και η εχθρότητα των ιθαγενών τους ανάγκασε να αποχωρήσουν στα τέλη του ίδιου έτους.[7]
Ο Πέδρο Άλβαρες ντε Τολέδο ι Λέιβα, αντιβασιλέας του Περού μεταξύ 1639 και 1648, αναγνώρισε τη στρατηγική σημασία της Βαλδίβια και αποφάσισε να την επαναποικήσει και να την οχυρώσει. Χρηματοδότησε ο ίδιος την αποστολή, η οποία οργανώθηκε στο Περού και αποτελούταν από 17 πλοία γεμάτα με οικοδομικά υλικά και προμήθειες που εντυπωσίασαν τους ίδιους τους αποίκους.[8] Η τοπική κυβέρνηση της Χιλής δεν μπορούσε να εγγυηθεί την ασφάλεια της Βαλδίβια καθώς ήταν σε συνεχόμενο πόλεμο με τους Μαπούτσε και βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στο ονομαζόμενο Ρεάλ Σιτουάδο, μία ετήσια εισφορά σε ασήμι από το Ποτοσί που χρηματοδοτούσε τον στρατό της Χιλής. Ο θύλακας της Βαλδίβια βρέθηκε έτσι απ' ευθείας κάτω από τον έλεγχο της Αντιβασιλείας του Περού, η οποία και διοικούσε την πόλη από τον επαναποικισμό της το 1645 μέχρι και το 1740..[7] Ο κόλπος των Κοραλλιών στις εκβολές του ποταμού μετατράπηκε σε έναν από τους πιο οχυρωμένους λιμένες εκείνης της εποχής με 17 οχυρά και παρατηρητήρια,[8] ενώ αντίστοιχα προτάθηκε αρκετές φορές η μεταφορά της πόλης στο γειτονικό νησί Μανσέρα. Η αρχική τοποθεσία της Βαλδίβια, που αποτελεί σήμερα το κέντρο της πόλης, επαναποικήθηκε το 1684.
Από τον 18ο αιώνα και μετά, η Βαλδίβια χρησιμοποιήθηκε ως βάση για τον αποικισμό της νότιας Χιλής. Το ρεύμα μεταναστών προς το νότο τροφοδοτήθηκε και από τις φήμες για την ύπαρξη μίας πόλης με τα ονόματα Τραπανάντα, Λιν-Λιν ή Σιουδάδ ντε λος Σέσαρες, η οποία βρίσκονταν στις ανεξερεύνητες εκτάσεις της Παταγονίας. Μία αποστολή από τη Βαλδίβια σε αναζήτηση της μυθικής πόλης ίδρυσε το Ρίο Μπουένο το 1777. Το 1784 οι κυβερνήτες της Χιλής και της Τσιλοέ διατάχθηκαν να ιδρύσουν έναν βασιλικό δρόμο από τη Βαλδίβια ως το κανάλι Τσακάο για να συνδέσουν έτσι το Ανκούδ με τη Βαλδίβια οδικά. Αυτό συνέβαλε στην επίτευξη συμφωνίας των αποίκων με τους Ουιλίτσες το 1789 που γιορτάστηκε επίσημα με τη συνθήκη του Ρίο Μπουένο, αλλά μετά από τρία χρόνια οι ινδιάνοι επαναστάτησαν και σχεδίασαν ξανά επίθεση στη Βαλδίβια. Το 1793 επιτεύχθηκε η συνθήκη του Λας Κανόας η οποία επέτρεψε στους αποίκους να κατασκευάσουν το δρόμο και να επαναποικήσουν το Οσόρνο, που είχε καταστραφεί το 1602. Με τη συνθήκη του Λας Κανόας οι τοπικοί Ουιλίτσες έγιναν υποτελείς στο ισπανικό στέμμα αλλά τους επιτράπηκε να κρατήσουν τις εκτάσεις τους και την κοινωνική τους δομή. Επίσης, υποχρεώθηκαν να πολεμούν μαζί με τους Ισπανούς για να αμυνθούν για τις εκτάσεις τους απέναντι σε εχθρούς του στέμματος, ενώ οι Ισπανοί παρείχαν προστασία ενάντια σε άλλες εχθρικές φυλές. Την ίδια περίοδο οι εκτάσεις των Ουιλίτσες γύρω από τη Βαλδίβια σταδικά πέρασαν στην κυριαρχία των Μεστίσος και ο πληθυσμός των ινδιάνων μειώθηκε με συνδυασμό τόσο στρατιωτικής επιβολής όσο και με προσηλυτισμό στον χριστιανισμό. Οι βόρειες περιοχές της Βαλδίβια δεν εντάχθηκαν πλήρως στη Χιλή μέχρι και το 1880, όταν ο στρατός της Χιλής κατέβαλε την τοπική αντίσταση κατά την κατάληψη της Αραουκανίας.
Ανεξαρτησία και ανάπτυξη (1811-1959)
Μετά την κατάληψη της Ισπανίας από τον Ναπολέοντα στην Ευρωπαϊκή σκηνή, και την παράλληλη αιχμαλωσία του Ισπανού βασιλιά Φερνάνδου του Ζ', στη λατινική Αμερική παρουσιάστηκαν τοπικής αυτοδιοικούμενες κυβερνήσεις, γνωστές ως χούντας. Αρκετές, όπως και στην περίπτωση της Χιλής, εκδήλωσαν την πρόθεση να αυτοδιοικήσουν τις περιοχές τους στην απουσία του νόμιμου διαδόχου. Κατά την πρώτη τέτοια περίοδο της Χιλιανής χούντας το 1810, ο κυβερνήτης της Βαλβίδια, ο Ιρλανδός Άλμπερτ Αλεξάντερ Ίγκαρ, υποστήριξε τη νομότυπη κυριαρχία του βασιλιά. Πολλοί όμως οπαδοί της ανεξαρτησίας στη Βαλδίβια, όπως ο Καμίλο Ενρίκες, είδαν την περίοδο αυτή ως ευκαιρία για πλήρη ανεξαρτησία από την Ισπανία και οργάνωσαν ένα πραξικόπημα την 1η Νοεμβρίου του 1811, υποστηρίζοντας άλλες πόλεις της Χιλής που επαναστατούσαν ενάντια στην παλιά εξουσία.[7] Τέσσερις μήνες αργότερα, τον Μάρτιο του 1812, ένα αντιεπαναστατικό κίνημα κατέλαβε την πόλη και καθιέρωσε ένα κυβερνόν πολεμικό συμβούλιο, το οποίο απαγόρευσε τις εμπορικές σχέσεις με την υπόλοιπη Χιλή και επιβεβαίωσε την πίστη της Βαλδίβια στο ισπανικό στέμμα.[7]
Ακόμα και μετά από αρκετές ήττες των ισπανικών στρατευμάτων κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας της Χιλής, η Βαλδίβια και η Τσιλοέ παρέμεναν πιστές στον βασιλιά. Το 1820 το νεοσύστατο χιλιανό ναυτικό με την ηγεσία του λόρδου Τόμας Κόχραν κατέλαβε τη Βαλδίβια αλλά απέτυχε να απευλευθερώσει τη Τσιλοέ. Οι αποβατικές επιθέσεις του Κόχραν αιφνιδίασαν τους Ισπανούς, αφού απέφυγαν την άμεση μάχη με τα ισχυρά οχυρά στην είσοδο των εκβολών του ποταμού Βαλδίβια. Όταν έγινε γνωστό στις βασιλόφρονες δυνάμεις ότι καταλήφθηκαν τα υπόλοιπα οχυρά, αυτές εγκατέλειψαν τις θέσεις τους και την πόλη διαφεύγοντας προς τα νότια προς το Οσόρνο για να ενισχύσουν την Τσιλοέ.[7]
Ο ανώτατος χιλιανός διοικητής, γνωστός με το προσωνύμιο "απευλευθερωτής", Μπερνάρδο Ο' Χίγκινς, ίδρυσε την πόλη Λα Ουνιόν νότια από τη Βαλδίβια το 1821, για να διασφαλίσει την πρόσβαση στο Οσόρνο, το οποίο είχε επαναποικηθεί από τον πατέρα του το 1796. Η Βαλβίδια αποτέλεσε μία επαρχία της επαναστατικής επικράτειας και αργότερα, το 1826, ενσωματώθηκε στο ανεξάρτητο κράτος ως μία από τις οκτώ επαρχίες του.[7]
Τόσο η επέκταση όσο και η οικονομική ανάπτυξη της πόλης ήταν περιορισμένες στις αρχές του 19ου αιώνα. Για να ενισχύσει τις προοπτικές της Βαλδίβια, η χιλιανή κυβέρνηση ξεκίνησε ένα εστιασμένο μεταναστευτικό πρόγραμμα, με το οποίο χιλιάδες Γερμανοί εγκαταστάθηκαν στην περιοχή εφαρμόζοντας σύγχρονες τεχνολογίες και τεχνογνωσία στη γεωργία και τη βιομηχανία. Αν και γενικά οι μετανάστες που έφταναν στην ευρύτερη περιοχή του Γιανκίουε ήταν φτωχοί αγρότες, οι έποικοι της Βαλδίβια ήταν γενικά μορφωμένοι, με αρκετούς πολιτικούς εξόριστους και εμπόρους. Αρκετοί νέοι κάτοικοι άνοιξαν εργαστήρια και βιοτεχνίες, ενώ άλλοι μετανάστευσαν νοτιότερα ιδρύοντας αγροκτήματα. Οι ιθαγενείς Μαπούτσε και Ουιλίτσες συχνά πουλούσαν τις εκτάσεις τους ή απωθούνταν σε προστατευόμενες περιοχές. Το διαμέρισμα του Οσόρνο στην επαρχία της Βαλδίβια πέρασε στη δικαιοδοσία της επαρχίας Γιανκίουε, η οποία ιδρύθηκε το 1853, ως συνέπεια της μαζικής μετανάστευσης Γερμανών στην περιοχή.
Η Βαλβίδια ευδοκίμησε με την ανάπτυξη της βιομηχανικής δραστηριότητας, όπως ναυπηγεία, αλευρόμυλους, υποδηματοποιεία, ζυθοποιία. Οι χαλυβουργίες στην περιοχή Κοράλ ήταν οι μεγαλύτερες ιδιωτικές επενδύσεις στη χώρα εκείνη την περίοδο, και οι πρώτες του είδους τους στη νότια Αμερική. Το 1891 η Βαλδίβια ονομάστηκε δήμος με την εφαρμογή σχετικής νομοθεσίας τοπικής διοίκησης. Με την ανάπτυξη των σιδηροδρόμων από το 1890 προς το νότο, η πόλη ενώθηκε με το εθνικό δίκτυο το 1895, ενώ το πρώτο επιβατικό τρένο έφτασε στην πόλη το 1899. Το 1909 μία πυρκαγιά κατέστρεψε μέρος του αστικού κέντρου, το οποίο ανακατασκευάστηκε με σύγχρονα κτίρια, ενώ το 1911 η παραγωγή ξυλείας από την αποψίλωση των γειτονικών δασών έγινε η πιο σημαντική δραστηριότητα στην περιοχή. Η κτηνοτροφία είχε επίσης ανάπτυξη, παράλληλα με την παραγωγή σιταριού. Οι εξαγωγές περιλάμβαναν ξυλεία, κτηνοτροφικά είδη, δέρμα, αλεύρι και μπύρα.
Η οικονομική ευημερία της πόλης συνεχίστηκε και στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα. Η πόλη, με την παράλληλη εμφάνιση πολιτιστικών δρώμενων, έγινε ένας από τους πρώτους προορισμούς εσωτερικού τουρισμού της Χιλής. Η ιστορία της σταδιακά μπήκε στο χιλιανό πολιτιστικό προϊόν, σε τραγούδια και την κουλτούρα. Μέχρι τη δεκαετία του 1950 η Βαλδίβια ήταν πλέον σημαντικό βιομηχανικό κέντρο της χώρας μαζί με την πρωτεύουσα Σαντιάγο και το κύριο λιμάνι Βαλπαραΐσο.
Η εμπορική και πληθυσμιακή ανάπτυξη της Βαλδίβια συνάντησε δύο σημεία καμπής στις αρχές του 20ου αιώνα. Η σιδηροδρομική σύνδεση του Οσόρνο με την κεντρική Χιλή επέφερε την υποβάθμιση του λιμανιού της πόλης,[9] ενώ αργότερα, το 1911, η διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά μείωσε τη ναυσιπλοΐα σε όλη τη χώρα.
Ο μεγάλος σεισμός της Χιλής και η επαρχία Λος Λάγος (1960-σήμερα)
Στις 22 Μαΐου του 1960 όλη η νοτιοκεντρική Χιλή αντιμετώπισε τον ισχυρότερο σεισμό που έχει ποτέ καταγραφεί, με μέγεθος 9,5 ρίχτερ,[10] και η Βαλδίβια ήταν η πόλη που πλήγηκε περισσότερο. Ο σεισμός δημιούργησε τσουνάμι που έφτασαν στην Χαβάη και την Ιαπωνία. Τα αποικιοκρατικά οχυρά γύρω από την πόλη σχεδόν ισοπεδώθηκαν, ενώ οι εδαφικές καθιζήσεις κατέστρεψαν κτίρια, βάθυναν τις ροές των ποταμών, και δημιούργησαν τους βάλτους του Ρίο Κρούσες και του Τσοροκομάγιο, βόρεια της πόλης.
Μεγάλα τμήματα της πόλης πλημμύρισαν μετά το σεισμό και η κατολίσθηση στο λόφο Τραλκάν περιόρισε τη λίμνη Ρινίουε, ανεβάζοντας την επιφάνειά της κατά 20 μέτρα ύψος με τον κίνδυνο υπερχείλισης του ποταμού. Οι αρχές σχεδίασαν την εκκένωση της πόλης, αλλά αρκετοί κάτοικοι την εγκατέλειψαν από μόνοι τους. Μετά από εργασίες και διαρρύθμιση των υδατορροών, ο κίνδυνος για την πόλη περιορίστηκε και οι στάθμες σταδιακά κατέβηκαν.
Η γεωγραφία της περιοχής της Βαλδίβια χαρακτηρίζεται από λόφους, υγρότοπους και αλουβιακά υψίπεδα. Αρκετοί ποταμοί, όπως ο Κάου-Κάου, ο Κάγιε-Κάγιε και ο Κρούσες, ενώνονται κόντά στην πόλη σχηματίζοντας τον ποταμό Βαλδίβια, ο οποίος και εκβάλει στον κόλπο των κορραλιών στον Ειρηνικό ωκεανό, περίπου 15 χλμ. δυτικά της πόλης. Το υδρογραφικό δίκτυο της περιοχής συνέβαλε στο χαρακτηρισμό της περιοχής ως εμπορικού κόμβου ακόμα και από την προ-ισπανική περίοδο. Η πόλης αρχικά χτίστηκε σε ένα παραποτάμιο ύψωμα, αλλά σήμερα έχει επεκταθεί και στους γειτονικούς υγρότοπους. Η σύγχρονη πόλη περιβάλλεται από λόφους εκτός από το βορρά όπου επικρατούν οι πεδιάδες της περιοχής Σαν Χοσέ ντε λα Μαρίκινα. Οι λοφώδεις εκτάσεις γύρω από τη Βαλδίβια καλύπτονται από ενδημικά δάση, με παρουσία όμως και εισαγόμενων ειδών πεύκων, ελάτων και ευκαλύπτων.
Κλίμα
Η Βαλδίβια έχει εύκρατο βροχερό κλίμα με μεσογειακές επιρροές, αν και επίσης παρουσιάζει ωκεάνια χαρακτηριστικά. Η χαρακτηριστική τοπική χλωρίδα κατατάσσεται ως εύκρατο δάσος βροχής.
Η μέση θερμοκρασία κατά τους καλοκαιρινούς μήνες (Δεκέμβριο, Ιανουάριο, Φεβρουάριο) είναι περίπου 17 °C, ενώ το χειμώνα 9 °C. Η μέση θερμοκρασία σε ετήσια βάση στην ευρύτερη περιοχή της περιφέρειας Λος Ρίος είναι 11 °C, ενώ το ετήσιο μέσο εύρος 8,8 °C και το ημερήσιο 11 °C. Η μέση ετήσια βροχόπτωση εκτιμάται σε 2.593 χιλιοστά, ισοκατανεμημένη όλο το έτος με κύρια παρουσία μεταξύ Μαρτίου και Δεκεμβρίου. Καταγράφεται ετήσια συχνότητα χαλαζόπτωσης, αλλά το χιόνι είναι σπάνιο. Η παρουσία του υδρογραφικού συστήματος των επτά λιμνών στην ενδοχώρα της Βαλδίβια κρατάει τη σχετική υγρασία σε επίπεδα του 80% για την περιφέρεια, ενώ δεν καταγράφονται μήνες με σχετική υγρασία μικρότερη από 75%. Οι βροχοπτώσεις προέρχονται κυρίως από μετωπικά συστήματα, διατηρώντας συχνό νεφελώδη ουρανό με λίγες ημέρες πλήρους ηλιοφάνειας.
Γεωλογία
Τα παλαιότερα πετρώματα στην περιοχή της Βαλδίβια είναι σχιστόλιθοι και ηφαιστειακά ωκεάνιου τύπου, ενώ προέρχονται από ιζηματογένεση ηπειρωτικού εδάφους πάνω στον ωκεάνιο φλοιό με μεταμόρφωση από τη σύγκλιση των αρχαίων χερσαίων σχηματισμών. Χαρακτηριστική είναι η κυριαρχία της οροσειράς των Άνδεων, η οποία γεννήθηκε από τη σύγκλιση και βύθιση μεταξύ των πλακών της νότιας Αμερικής και του Ειρηνικού, δημιουργώντας παράλληλα ηφαίστεια και προκαλώντας σεισμικά φαινόμενα.
Η Βαλδίβια συχνά αναφέρεται για τα μοναδικά χαρακτηριστικά της που τη διαφοροποιούν από άλλες πόλεις της Χιλής. Η Βαλδίβια έχει ένα αρκετά σημαντικό και πρώιμο αποικιοκρατικό παρελθόν συνδεδεμένο με την Ισπανία, αλλά και μία ιδιαίτερη ύστερη ιστορία αποικισμού από Γερμανούς. Και οι δύο αυτές περίοδοι έχουν αφήσει μαρτυρίες ορατές και σήμερα, όπως τα οχυρά στον κόλπο των Κορραλιών και τα ξύλινα σπίτια της πόλης. Οι κυβερνήσεις τόσο της Ισπανίας όσο και της Γερμανίας διατηρούν επίτιμους προξένους στη Βαλδίβια. Η πόλη αποτελεί έναν τουριστικό προορισμό για τη Χιλή και περιγράφεται ως το "μαργαριτάρι του νότου" (La Perla del Sur) ή "η πιο όμορφη πόλη της Χιλής" (La ciudad mas linda de Chile).
Κάθε χρόνο τους καλοκαιρινούς μήνες του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, ο δήμος οργανώνει αρκετά πολιτιστικά δρώμενα κατά μήκος του ποταμού. Ως ορόσημα της ολοκλήρωσης της τουριστικής περιόδου, οι εκδηλώσεις κορυφώνονται προς το τέλος του Φεβρουαρίου με τη γιορτή της "νύχτα της Βαλδίβια" (noche de Valdivia), κατά την οποία τοπικές ομάδες και κοινότητες συμμετέχουν σε μία βραδυνή παρέλαση πλοίων και σκαφών στον ποταμό. Κάθε πλοίο έχει το δικό του θέμα και απονέμονται βραβεία για διάφορες κατηγορίες παρουσίασης. Η παρέλαση ξεκινάει παραδοσιακά με το πρώτο πλεούμενο να παρουσιάζει τη βασίλισσα των ποταμών (reina de los rios). Τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοι δείχνουν επίσης ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη φύση και τον οικοτουρισμό.
Παράλληλα, με την ίδρυση το 1954 του Πανεπιστημίου του Νότου (Universidad Austral) και την εγκατάσταση του ερευνητικού κέντρου CECS, η Βαλδίβια αποτελεί σήμερα ένα σημαντικό ερευνητικό και ακαδημαϊκό κέντρο στη Χιλή, σε τομείς που συνδέονται με τις φυσικές επιστήμες, όπως η παγετωνολογία και η οικολογία.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
