Γαλλίδα ηθοποιός From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Ανί Ζιραρντό (Γαλλικά: Annie Suzanne Girardot) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1931 στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 2011.
Από τη δεκαετία του 1950, συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του γαλλικού και του ιταλικού κινηματογράφου, τόσο σε δραματικούς όσο και σε κωμικούς ρόλους, και συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Κέρδισε τρία βραβεία Σεζάρ και διεθνή βραβεία.[12]
Η Ανί Ζιραρντό γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1931 και μεγάλωσε με την ανύπαντρη μητέρα της, μαία από τη Νορμανδία. Αφού σπούδασε μαιευτική, εγγράφηκε στο Ωδείο της Λα Ρυ Μπλανς στο Παρίσι. Μετά την αποφοίτησή της το 1954 με το «Πρώτο Βραβείο Σύγχρονης και Κλασικής Κωμωδίας», προσελήφθη στην Κομεντί Φρανσαίζ, όπου ήταν ηθοποιός από το 1954-57.
Το 1955, άρχισε την κινηματογραφική της καριέρα, κάνοντας ντεμπούτο στην ταινία Treize à table (1955), αλλά εκείνη την εποχή οι θεατρικές παραστάσεις της άρχισαν να προσελκύουν την προσοχή των κριτικών. Έπαιξε στο θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτώ Η Γραφοµηχανή το 1956 και ο σκηνοθέτης την χαρακτήρισε ως «το καλύτερο δραµατικό ταµπεραµέντο της μεταπολεμικής εποχής».[13]
Το 1956 κέρδισε το βραβείο Σουζάν Μπιανκέτι ως η καλύτερη ανερχόμενη νεαρή ηθοποιός. Με την ταινία Ο Ρόκκο και τ'αδέλφια του (1960) του Λουκίνο Βισκόντι, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Το 1962, παντρεύτηκε τον Ιταλό ηθοποιό Ρενάτο Σαλβατόρι με τον οποίο απέκτησε μια κόρη.[14]
Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του γαλλικού και του ιταλικού κινηματογράφου, όπως οι σκηνοθέτες Κλωντ Λελούς, Μάριο Μονιτσέλι, Μάρκο Φερέρι, Λουίτζι Κομεντσίνι, Εντουάρ Μολιναρό, Αντρέ Καγιάτ, Ζυλ Γκρανζιέ, Ζαν Ντελανουά, Μπερνάρ Μπλιέ και Μίχαελ Χάνεκε και με ηθοποιούς όπως οι Υβ Μοντάν, Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, Αλαίν Ντελόν και Μισέλ Πικολί.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, είχε γίνει διάσημη με ταινίες όπως το Le Vice et la vertu (1963), Vivre pour vivre (1967), Ο άνδρας που μ'αρέσει (Un homme qui me plaît,1969) και το Πεθαίνω από αγάπη (Mourir d'aimer,1970), ταινία βασισμένη στην ιστορία μιας καθηγήτριας της οποίας η σχέση με έναν πολύ μικρότερο μαθητή την έφερε αντιμέτωπη με την αστική τάξη. Η ταινία προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα και παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία της στη Γαλλία.
Σε όλη τη δεκαετία του 1970, η Ζιραρντό ήταν μία από τις υψηλότερα αμειβόμενες ηθοποιούς στη Γαλλία και το όνομά της και μόνο αρκούσε για να εγγυηθεί την επιτυχία μιας ταινίας. [15]Έπαιξε τόσο σε δραματικές όσο και κωμικές ταινίες, αποδεικνύοντας το πολύπλευρο ταλέντο της, όπως το To Ζιζάνιο (1978) του Κλωντ Ζιντί, το Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais ... elle cause! (1970) του Μισέλ Ωντιάρ και Ο Ύποπτος Le Suspect του Φραντσέσκο Μασέλι (1975). Έπαιξε επίσης το ρόλο της μητέρας ανερχόμενων σταρ όπως της Ιζαμπέλ Αντζανί στην επιτυχημένη εφηβική ταινία Το χαστούκι (La gifle,1974) και της Ιζαμπέλ Υπέρ στη δραματική ταινία Δρ. Φρανσουάζ Γκαλλάντ (1976).
Το 1995, η Ζιραρντό έκανε µια δυναµική επανεμφάνιση και συμμετείχε στην ταινία του Κλοντ Λελούς Οι Άθλιοι (Les Misérables, 1995).
Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2011, μετά από μια μακρά μάχη με τη νόσο Αλτσχάιμερ, μια ασθένεια για την οποία έκανε μια ταινία, το Ainsi va la vie, το 2008.[16] Είχε δημοσιεύσει την αυτοβιογραφία της το 1989, Vivre d'aimer.
Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας πέντε δεκαετιών, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 120 ταινίες.
Το 1977, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ Καλύτερης ηθοποιού για το Δρ. Φρανσουάζ Γκαλλάντ (Doctor Françoise Gailland) και δύο βραβεία Σεζάρ δεύτερου γυναικείου ρόλου: το 1996 για την ταινία του Κλοντ Λελούς Οι Άθλιοι (Les Misérables) και το 2002 για την ταινία του Μίχαελ Χάνεκε Η δασκάλα του πιάνου.
Το 2002 της απονεμήθηκαν 2 βραβεία Μολιέρ, το 1977 έλαβε το βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο, το 1962 είχε υποψηφιότητα για τα βραβεία BAFTA, και πολλά διεθνή βραβεία. Το 1956 κέρδισε το βραβείο Σουζάν Μπιανκέτι ως η καλύτερη ανερχόμενη νεαρή ηθοποιός. Το το Κύπελλο Βόλπι (Coppa Volpi) για την Καλύτερη ηθοποιό στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για το Τρία δωμάτια στο Μανχάταν του Μαρσέλ Καρνέ.[17]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
