Ποιητής

Ο ποιητής είναι το άτομο που δημιουργεί ποίηση. Οι ίδιοι μπορούν να περιγραφούν ως ποιητές ή να περιγραφούν ως ποιητές από άλλους. Ένας ποιητής μπορεί απλά να είναι συγγραφέας ποίησης, ή μπορεί να εκτελούν την τέχνη τους μπροστά από ακροατήριο.

Μεταθανάτια απεικόνιση του Σλοβάκου ποιητή Γιάνκο Κραλ (1822 - 1876) - μια εξιδανικευμένη ρομαντική εικόνα του "πώς πρέπει να φαίνεται ένας πραγματικός ποιητής" στη δυτική κουλτούρα.

Η λέξη προέρχεται από την αρχαία λέξη 'ποιέω-ποιῶ", ενώ η ελληνική λέξη πέρασε σε πολλές άλλες γλώσσες μέσω της εκλατινισμένης μορφής της. Χρησιμοποιεί δε τον λόγο κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το τελικό αποτέλεσμα να έχει διακριτή διαφορά από τυπικό πεζογραφικό κείμενο.

Ποιητές υπήρχαν πιθανώς απ' απαρχής της ανθρώπινης ικανότητας του λόγου. Οι ανθρωπολογικές απόψεις για το θέμα υποστηρίζουν ότι στις πρωτόγονες κοινωνίες ο ρόλος του ποιητή πρέπει να ήταν ιδιαίτερα τιμητικός, συνδεόμενος άμεσα με τον ρόλο του δασκάλου.

Ένας από τους πρώτους γνωστούς ποιητές στην Ιστορία (ίσως ο πρώτος) ήταν ο Όμηρος. Παλαιότερα ποιήματα όπως το Έπος του Γκιλγκαμές έχουν φτάσει ως εμάς χωρίς να μας είναι γνωστοί οι ποιητές τους.

Το έργο ενός ποιητή έχει να κάνει είτε με την επικοινωνία, εκφράζοντας ιδέες σε μια λογοτεχνική έννοια, όπως π.χ. να γράφει για ένα σημείο ή γεγονός, ή εναλλακτικά μπορεί να γράφει μεταφορικά. Οι ποιητές υπήρχαν από την αρχαιότητα, σχεδόν από όλες τις γλώσσες, έχοντας παραγάγει έργα που ποικίλλουν σε μεγάλο βαθμό σε διαφορετικούς πολιτισμούς και περιόδους.^[1] Καθ' όλη τη ζωή του κάθε πολιτισμού και της γλώσσας τους, οι ποιητές έχουν χρησιμοποιήσει διάφορα ποιητικά είδη τα οποία έχουν αλλάξει δια μέσου του χρόνου, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μια τόσο ευρεία ιστορία των ποιητών όσο και η λογοτεχνία που έχουν γράψει.

Πολλοί αρχαίοι ποιητές έγιναν γνωστοί μεταθανάτια, αλλά υπάρχουν και εξαιρέσεις. Ο Γιόχαν Λούντβιχ Ρούνεμπεργκ (1804 - 1877), ο οποίος αργότερα αποκλήθηκε εθνικός ποιητής της Φινλανδίας ήταν ένα σεβαστό πρόσωπο όταν ζούσε στην πατρίδα του.

Ο Ιταλός Τζάκομο Λεοπάρντι σύμφωνα με το Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ είναι "ένας από τους πιο ριζοσπαστικούς και προκλητικούς στοχαστές του δέκατου ένατου αιώνα".^[2]

Ιστορία

Στην Αρχαία Ρώμη, οι επαγγελματίες ποιητές χρηματοδοτήθηκαν κατά κύριο λόγο από προστάτες, πλούσιους υποστηρικτές, συμπεριλαμβανομένων των ευγενών και στρατιωτικών αξιωματούχων.^[3] Για παράδειγμα, ο Γάιος Μαικήνας, φίλος του Καίσαρα Αυγούστου, ήταν σημαντικός προστάτης για τους αυγουστιανούς ποιητές, συμπεριλαμβανομένων του Ορατίου και του Βιργιλίου. Ενώ ο Οβίδιος, γνωστός ποιητής, εξορίστηκε από τη Ρώμη από τον Αύγουστο.

Οι ποιητές κατείχαν σημαντική θέση στην προϊσλαμική αραβική κοινωνία με τον ποιητή ή σάιρ να έχει τον ρόλο του ιστορικού, του μάντη και του προπαγανδιστή. Συγγράμματα που επαινούν την φυλή (κιτά) και εχθρεύονται άλλες φυλές (χιτζά) φαίνεται να ήταν μερικές από τις πιο δημοφιλείς μορφές πρώιμης ποίησης. Ο σάιρ αντιπροσώπευε το κύρος και τη σημασία κάθε φυλής στην Αραβική Χερσόνησος, ενώ στο κείμενο . Το Ούκαζ, μια πόλη και εμπορικό κέντρο κοντά στη Μέκκα, φιλοξενούσε ένα τακτικό φεστιβάλ ποίησης όπου παρουσιαζόταν η ποίηση των σάιρ.

Στον Υψηλό Μεσαίωνα, οι τροβαδούροι ήταν σημαντική τάξη ποιητών και προέρχονταν από ποικίλα υπόβαθρα. Ζούσαν και ταξίδευαν σε πολλά διαφορετικά μέρη και θεωρούνταν ηθοποιοί ή μουσικοί όσο και ποιητές. Συχνά είχαν κάποιο προστάτη, αλλά πολλοί ταξίδεψαν εκτενώς.

Η περίοδος της Αναγέννησης χαρακτηρίστηκε από την συνέχιση της προστασίας των ποιητών από τους βασιλείς. Πολλοί ποιητές, ωστόσο, είχαν άλλες πηγές εισοδήματος, όπως ο Δάντης Αλιγκέρι, ο Βοκκάκιος, ο Πετράρχης (και οι τρεις εργάζονταν σε φαρμακείο) ενώ ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ δούλευε στο θέατρο.

Από την περίοδο του Ρομαντισμού και έπειτα, πολλοί ποιητές ήταν ανεξάρτητοι συγγραφείς οι οποίοι ζούσαν από το έργο τους, ενώ συχνά συμπλήρωναν τα προς το ζην με εισόδημα από άλλα επαγγέλματα ή από οικογένεια.^[4] Τέτοιοι ποιητές ήταν ο Ουίλλιαμ Ουόρντσουορθ και ο Ρόμπερτ Μπερνς.

Ποιητές όπως ο Βιργίλιος στην Αινειάδα και ο Τζον Μίλτον στον Χαμένο Παράδεισο επικαλούνταν τη Μούσα.

Εκπαίδευση

Οι ποιητές των παλαιότερων χρόνων ήταν συχνά καλά διαβασμένοι και πολύ μορφωμένοι άνθρωποι, ενώ άλλοι ήταν σε μεγάλο βαθμό αυτοδίδακτοι. Μερικοί ποιητές όπως οι Τζον Γκάουερ και Τζον Μίλτον μπορούσαν να γράψουν ποίηση σε περισσότερες από μία γλώσσες. Μερικοί Πορτογάλοι ποιητές, όπως ο Φρανσίσκο δε Σα δε Μιράντα, έγραφε στα πορτογαλικά αλλά και στα ισπανικά.^[5] Ο Γιαν Κοχανόφσκι έγραφε στα πολωνικά και στα λατινικά,^[6] ο Σλοβένος Φραντσέ Πρεσέρεν και ο Τσέχος Κάρελ Χύνεκ Μάχα^[7] έγραφαν, πέρα από τη δική τους γλώσσα, και στα γερμανικά. Ο Άνταμ Μιτσκιέβιτς, ο μεγαλύτερος Πολωνός ποιητής, έγραψε μια ωδή για τον αυτοκράτορα Ναπολέωντα Γ΄ στα λατινικά. Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Γέζι Πιετρκιέβιτς, επίσης Πολωνός ποιητής. Όταν μετακόμισε στη Μεγάλη Βρετανία, έπαψε να γράφει ποίηση στα πολωνικά και ξεκίνησε να γράφει μυθιστορήματα στα αγγλικά.^[8] Μετέφρασε επίσης ποίηση από τα αγγλικά και στα αγγλικά.

Πολλά πανεπιστήμια προσφέρουν πτυχία στη δημιουργική γραφή, αν και αυτά τα προγράμματα δημιουργήθηκαν μόλις τον 20ο αιώνα. Ενώ αυτά τα μαθήματα δεν είναι απαραίτητα για την δημιουργία ποιητικής σταδιοδρομίας, μπορούν να είναι χρήσιμα ως εκπαίδευση, δίνοντας στον φοιτητή χρόνο να επικεντρωθούν στη γραφή τους.^[9]

Ποιητές του ιερού στίχου

Οι λυρικοί ποιητές που έγραφαν ιερή ποίηση ("υμνογράφοι") διαφέρουν από τη συνήθη εικόνα των ποιητών με διάφορους τρόπους. Υμνογράφοι όπως ο Ισαάκ Ουότς, ο οποίος έγραψε περίπου 700 ποιήματα στη διάρκεια της ζωής του, έβλεπαν τα ποιήματα τους να τραγουδώνται από εκατομμύρια κόσμο κάθε Κυριακή πρωί, αλλά δεν εντοπίζονται πάντα στις ανθολογίες ποίησης. Επειδή οι ύμνοι θεωρούνται ως "λατρεία" αντί για "ποίηση", ο όρος "καλλιτεχνική κένωση" χρησιμοποιείται ορισμένες φορές για να περιγράψει την επιτυχία του υμνογράφου στο άδειασμα του ενστίκτου για να πετύχει ως ποιητής. Ένας τραγουδιστής σε μια εκκλησία μπορεί να έχει απομνημονεύσει αρκετές από τις στροφές του Ουότς, χωρίς να γνώρισε ποτέ το όνομά του ή να τον σκέφτεται ως ποιητή.

Δείτε επίσης

• Στιχουργός

Παραπομπές

1. Orban, Clara Elizabeth (1997). The Culture of Fragments: Word and Images in Futurism and Surrealism. Rodopi. σελ. 3. ISBN 90-420-0111-9.
2. The Zibaldone project, University of Birmingham
3. Barbara K. Gold, (2014) Literary and Artistic Patronage in Ancient Rome", University of Texas Press
4. Peter T. Murphy (2005) "Poetry as an Occupation and an Art in Britain" Cambridge University Press
5. Encyclopaedia Britanncia.
6. Jan Kochanowski at Catholic Encyclopaedia.
7. Karel Hynek Mácha: A leading poet of Czech Romanticism.
8. Independent.
9. Nikki Moustaki (2001), The Complete Idiot's Guide to Writing Poetry, Penguin.

Περαιτέρω ανάγνωση

• Reginald Gibbons (ed), The Poet's Work: 29 poets on the origins and practice of their art. University of Chicago Press (1979). (ISBN 9780226290546)ISBN 9780226290546 at Google Books