Αργεντινός ποδοσφαιριστής και προπονητής From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ντανιέλ Πασαρέλα (Daniel Passarella, γεννήθηκε 5 Μαΐου 1953) είναι Αργεντινός πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής, ο οποίος αγωνιζόταν ως κεντρικός αμυντικός. Έχει επίσης διατελέσει προπονητής των εθνικών ομάδων της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Από τους κορυφαίους στη θέση του όλων των εποχών,[1][2][3] ήταν αρχηγός της εθνικής Αργεντινής η οποία κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978.[4]
 Με το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1978 | ||||||||||||||
| Προσωπικές πληροφορίες | ||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Πλήρες όνομα | Ντανιέλ Αλμπέρτο Πασαρέλα | |||||||||||||
| Ημερ. γέννησης | 25 Μαΐου 1953 | |||||||||||||
| Τόπος γέννησης | Τσακαμπούκο, Αργεντινή | |||||||||||||
| Ύψος | 1,73 μ. | |||||||||||||
| Θέση | Αμυντικός | |||||||||||||
| Επαγγελματική καριέρα* | ||||||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | |||||||||||
| 1971–1973 | Σαρμιέντο | 36 | (9) | |||||||||||
| 1973–1982 | Ρίβερ Πλέιτ | 226 | (90) | |||||||||||
| 1982–1986 | Φιορεντίνα | 109 | (26) | |||||||||||
| 1986–1988 | Ίντερ | 42 | (9) | |||||||||||
| 1988–1989 | Ρίβερ Πλέιτ | 32 | (9) | |||||||||||
| Σύνολο | 447 | (140) | ||||||||||||
| Εθνική ομάδα | ||||||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | Συμμ.† | (Γκ.)† | |||||||||||
| 1976–86 | Αργεντινή | 70 | (22) | |||||||||||
| Προπονητική καριέρα | ||||||||||||||
| Περίοδος | Ομάδα | |||||||||||||
| 1989–1994 | Ρίβερ Πλέιτ | |||||||||||||
| 1994– 1998 | Αργεντινή | |||||||||||||
| 1999–2001 | Ουρουγουάη | |||||||||||||
| 2001 | Πάρμα | |||||||||||||
| 2002– 2004 | ΚΦ Μοντερρέι | |||||||||||||
| 2005 | Κορίνθιανς | |||||||||||||
| 2007 | Ρίβερ Πλέιτ | |||||||||||||
Τίτλοι
| ||||||||||||||
| * Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ). | ||||||||||||||
Ο Πασαρέλα γεννήθηκε στο Τσακαμπούκο της επαρχίας του Μπουένος Άιρες. Ένα κάταγμα στο δεξί του πόδι στην εφηβική του ηλικία τον έκανε αριστεροπόδαρο.[5] Ξεκίνησε την καριέρα του στη Σαρμιέντο και από εκεί εντάχθηκε στη Ρίβερ Πλέιτ, όπου έγινε ένας από τους καλύτερους Αργεντινούς αμυντικούς και γρήγορα κλήθηκε στην εθνική ομάδα της Αργεντινής.
Το 1982 ήδη καταξιωμένος και παγκόσμιος πρωταθλητής εντάχθηκε στην Φιορεντίνα της Ιταλίας, όπου σημείωσε το ρεκόρ τερμάτων για έναν αμυντικό σε μία αγωνιστική περίοδο (11 το 1986) στο ιταλικό πρωτάθλημα που παρέμεινε μέχρι το 2001.[6] Το 1986, εντάχθηκε στην Ίντερ, όπου τελείωσε την ιταλική καριέρα του το 1988. Μετά την επιτυχή παρουσία του στην Ιταλία, επέστρεψε στην Ρίβερ Πλέιτ, όπου έπαιξε μέχρι την αποχώρησή του από την ενεργό δράση.[7]
Ονομάστηκε El Gran Capitán (ο μεγάλος αρχηγός, ψευδώνυμο του ήρωα της ανεξαρτησίας της Αργεντινής José de San Martín), El Kaiser (παραπομπή στον Φραντς Μπεκενμπάουερ) ή El Caudillo (ο αρχηγός) λόγω των ηγετικών ικανοτήτων, του πάθους του και της οργανωτικής του πρωτοβουλίας παρά το γεγονός ότι ήταν αμυντικός.[8][9] Συμμετείχε στις επιθέσεις και ήταν ιδιαίτερα ικανός στο ψηλό παιχνίδι πάρα το μέσο ύψος του. Ιδιαίτερη ευχέρεια είχε στα απευθείας φάουλ και στα πέναλτι.[10] Ως αποτέλεσμα ήταν παραγωγικός σκόρερ, έχοντας σημειώσει σύμφωνα με την IFFHS 170 γκολ σε επίσημους αγώνες, ρεκόρ που κατέρριψε αργότερα ο Ολλανδός Ρόναλντ Κούμαν.[11][12] Ο Πασαρέλα και ο Ελίας Φιγκερόα θεωρούνται οι καλύτεροι αμυντικοί στην ιστορία της Νότιας Αμερικής.[13]
Ένας από τους στυλοβάτες της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, ήταν αρχηγός της ομάδας κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1978 που πραγματοποιήθηκε στην Αργεντινή. Σημείωσε ένα γκολ με πέναλτι και συμπεριλήφθηκε στην καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.[14][15] Ήταν και παραμένει ο νεότερος αρχηγός που σήκωσε το Παγκόσμιο Κύπελλο, με την εικόνα του να παραμείνει από τις πιο εμβληματικές στην ιστορία του θεσμού.[16] Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982 σημείωσε ένα γκολ με απευθείας εκτέλεση φάουλ εναντίον της μετέπειτα πρωταθλήτριας Ιταλίας που δεν ήταν αρκετό για να σώσει την ομάδα στη δεύτερη φάση της διοργάνωσης.[17]
Κατά τη διάρκεια των προκριματικών γύρων του Παγκόσμιου Κυπέλλου του 1986, ο Πασαρέλα συνέβαλε στο γκολ που εξασφάλισε την πρόκριση της Αργεντινής στα τελευταία λεπτά του αγώνα με αντίπαλο το Περού, επιτρέποντας στον συμπαίκτη του Γκάρεκα να σκοράρει. Ένα πρόβλημα υγείας που παρουσιάστηκε δύο ημέρες πριν την έναρξη της διοργάνωσης του Μεξικού δεν του επέτρεψε να συμμετάσχει ενεργά στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1986 στο Μεξικό, παραμένοντας ως απλό μέλος της αποστολής. Αντικαταστάθηκε στην πρώτη ομάδα από τον αμυντικό Χοσέ Λουίς Μπράουν. Είχε κακή σχέση με τον νέο αρχηγό Ντιέγκο Μαραντόνα αλλά και τον προπονητή Κάρλος Μπιλάρδο κατά τη διάρκεια της διοργάνωσης. Αργότερα ισχυρίστηκε ότι ο προπονητής και ο Μαραντόνα τον έθεσαν στο περιθώριο.[18][19] Παρόλα αυτά, ως μέλος της ομάδας, έγινε ο μοναδικός παίκτης που συμμετείχε και στις δύο ομάδες που κέρδισαν το Παγκόσμιο Κύπελλο για την εθνική της Αργεντινής. [20][21] Με την εθνική του ομάδα είχε 70 συμμετοχές σημειώνοντας 22 τέρματα.[22]
Μετά την ολοκλήρωση της αγωνιστικής δράσης του, έγινε προπονητής στη Ρίβερ Πλέιτ, όπου κέρδισε αρκετούς εθνικούς τίτλους. Ανέλαβε ως προπονητής της εθνικής ομάδας της Αργεντινής, οδηγώντας την ομάδα της χώρας του στον τελικό των Ολυμπιακών Αγώνων του 1996, όπου γνώρισε την ήττα από τη Νιγηρία με 3–2.[23] Ήταν προπονητής κατά τη διάρκεια των προκριματικών αγώνων για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998 και κατά τη διάρκεια των τελικών, που πραγματοποιήθηκαν στη Γαλλία. Οι ιδιαίτερα αυστηροί κανόνες που επέβαλε στους παίκτες ήταν αίτιο διαφωνίας με ορισμένους που τελικά αποκλείστηκαν από την ομάδα.[24] Οι επιδόσεις της Αργεντινής δεν έφτασαν ποτέ στα αναμενόμενα ύψη και η ομάδα αποκλείστηκε στους προημιτελικούς μετά από την ήττα με 2–1 από την Ολλανδία. Μετά τον αποκλεισμό, ο Πασαρέλα παραιτήθηκε.
Έγινε μετά προπονητής της Ουρουγουάης, αλλά έφυγε από τη θέση του κατά τη διάρκεια των προκριματικών αγώνων για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, ενώ ανεπιτυχής ήταν και η σύντομη παρουσία του στην Πάρμα.[25] Το 2003, κέρδισε το πρωτάθλημα του Μεξικού με την ΚΦ Μοντερρέι.
Το περιοδικό World Soccer συμπεριέλαβε τον Πασαρέλα στους 100 καλύτερους ποδοσφαιριστές του 20ού αιώνα.[26] Το 2004 ονομάστηκε από τον Πελέ ως ένας από τους καλύτερους 125 ζωντανούς ποδοσφαιριστές για τη λίστα FIFA 100.[27] Το 2007, η βρετανική εφημερίδα The Times τον χαρακτήρισαν ως ένα από τους 50 σκληρότερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών[28] και το 2017 το FourFourTwo τον κατέταξε 56ο ανάμεσα στους 100 καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών.[10] Το 2009 εξελέγη πρόεδρος της Ρίβερ Πλέιτ για τέσσερα χρόνια.[29]
Ρίβερ Πλέιτ
Αργεντινή
Ατομικές διακρίσεις
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
