νησί στη Λιμνοθάλασσα της Βενετίας From Wikipedia, the free encyclopedia
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
Το Λίντο της Βενετίας (Lido di Venezia) είναι μακρόστενο νησί μήκους περίπου 11 χλμ. που ορίζει το όριο της Λιμνοθάλασσας της Βενετίας προς την ανοικτή θάλασσα. Το νησί κατοικείται από περίπου 20 χιλιάδες κατοίκους. Το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας λαμβάνει χώρα στο Λίντο κάθε Σεπτέμβριο.[2]
Υπάρχουν τρεις οικισμοί πάνω στο νησί. Το Λίντο, στα βόρεια, είναι η έδρα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, ενώ είναι γνωστό και για τα ξενοδοχεία του: το Grand Hotel des Bains, το Καζίνο της Βενετίας και το Grand Hotel Excelsior. Το Μαλαμόκκο στο κέντρο ήταν ο αρχαιότερος και για αιώνες ο μοναδικός οικισμός του Λίντο. Κάποτε υπήρξε η έδρα του Δόγη της Βενετίας. Το Αλμπερόνι στο νότιο άκρο του νησιού έχει το γήπεδο του γκολφ. Τακτική συγκοινωνία λεωφορείων διατρέχει κατά μήκος το νησί.
Τουλάχιστον το μισό της πλευράς του Λίντο προς την Αδριατική θάλασσα είναι μία αμμώδης ακτή, μεγάλο μέρος της οποίας ανήκει στα ξενοδοχεία που φιλοξενούν τους θερινούς τουρίστες, όπως τα προαναφερθέντα, στα οποία διαδραματίζεται η κλασική νουβέλα του Τόμας Μαν Θάνατος στη Βενετία. Αυτές οι πλαζ είναι ιδιωτικές, αλλά προς τα άκρα του νησιού υπάρχουν δύο τεράστιες ελεύθερες δημόσιες παραλίες. Η Αδριατική είναι αρκετά καθαρή και όχι κρύα, με μόνο πρόβλημα τις περιστασιακές τσούχτρες.
Η καρδιά του νησιού είναι η Gran Viale Santa Maria Elisabetta, ένας φαρδύς δρόμος με μήκος περί τα 700 μέτρα που οδηγεί από τη λιμνοθάλασσα και την προβλήτα των «βαπορέτο» (υδρολεωφορείων) στην εσωτερική πλευρά, προς την εξωτερική πλευρά (της ανοικτής θάλασσας). Φιλοξενεί ξενοδοχεία, καταστήματα και εστιατόρια για τους τουρίστες.
Στη βορειοανατολική πλευρά του νησιού υπάρχει το Venezia Lido, ένα δημόσιο αεροδρόμιο κατάλληλο για μικρά αεροσκάφη, με μήκος αεροδιαδρόμου 1000 μέτρα.
Το 1177 ο αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα και ο Πάπας Αλέξανδρος Γ΄ υπέγραψαν στο Λίντο τη Συνθήκη της Βενετίας μετά την ήττα του πρώτου στη Μάχη του Λενιάνο το 1176. Ο δόγης Ντομένικο Α΄ Κονταρίνι έκτισε λίγο πριν τον θάνατο του στο Λίντο την εκκλησία Σαν Νικολό ντε Λίντο αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο (1071).
Ο στόλος των Βενετών που συμμετείχε στην Α΄ Σταυροφορία με αρχηγό τον επίσκοπο Ενρίκο Κονταρίνι γιο του δόγη Ντομένικο Α΄ στον δρόμο για τους Αγίους Τόπους πέρασε από τα Μύρα και πήρε τα υπόλοιπα μικρότερα οστά του Αγίου Νικολάου. Τα περισσότερα είχαν κλαπεί από τους ναυτικούς που έκτισαν τον κύριο ναό του Αγίου στο Μπάρι (1087). Οι Βενετοί πήγαν κατόπιν στους Αγίους Τόπους και επέστρεψαν με τα οστά στην Βενετία (6 Δεκεμβρίου 1100). Ο επίσκοπος Ενρίκο Κονταρίνι διεκδικούσε τον Άγιο Νικόλαο σαν έναν μεγάλο Άγιο προστάτη της Βενετίας και αντίπαλο του Ευαγγελιστή Μάρκου, αυτό ήταν αδύνατο επειδή τα περισσότερα οστά βρίσκονταν στο Μπάρι.[3] Τοποθέτησε τα οστά στον ναό που έκτισε ο πατέρας του που έγινε κατόπιν ένας από τους κύριους τόπους λατρείας του Αγίου. Το 1202, στην αρχή της Δ΄ Σταυροφορίας, το Λίντο χρησιμοποιήθηκε ως στρατόπεδο για δεκάδες χιλιάδες σταυροφόρους, που αποκλείσθηκαν εκεί από τους Ενετούς όταν δεν μπορούσαν να πληρώσουν για τη μεταφορά τους με ενετικά πλοία.
Το 1857 ιδρύθηκαν οι πρώτες λουτρικές εγκαταστάσεις, οι πρώτες σε όλη την Ευρώπη, και σύντομα η λέξη «λίντο» έγινε συνώνυμη για το θέρετρο με πλαζ. Η επιτυχία και η ύπαρξη της Βενετίας με τα σχετικά αξιοθέατα κοντά του, κατέστησαν το Λίντο διάσημο σε όλο τον κόσμο. Οι μεγάλες εγκαταστάσεις των πλαζ, τα πολυτελή ξενοδοχεία και οι ιδιωτικές θερινές επαύλεις παραμένουν η καρδιά ενός νησιού που είναι ακόμα γνωστό ως «το Χρυσό Νησί». Κατά τη δεκαετία του 1960 η βελτίωση της ιταλικής οικονομίας δημιούργησε μία έκρηξη των τιμών ακινήτων στο Λίντο, ενώ πολλοί Βενετσιάνοι μετακόμισαν στο Λίντο για να επωφεληθούν από τις πιο σύγχρονες υποδομές του σε σχέση με τη Βενετία.
