From Wikipedia, the free encyclopedia
Η Κρυπτεία ήταν ένα είδος μυστικής υπηρεσίας της Σπάρτης στην αρχαιότητα, επανδρωμένης από νέους.[1][2]
Οργανωμένη από την άρχουσα τάξη του Σπαρτιατικού κράτους, αποτελούσε θεσμό τού αρχαίου λακωνικού συστήματος, ο οποίος περιελάμβανε τη σκληρή εκπαίδευση και τη μυστική αποστολή των εξυπνότερων και δυνατότερων νέων Σπαρτιατών, με σκοπό την επιτήρηση και τη λήστευση ή και εκτέλεση των ανυπότακτων ή υπόπτων ειλώτων[3][4]. Συνεκδοχικά η λέξη δήλωσε και το στρατιωτικό σώμα που απαρτιζόταν από τους εν λόγω νέους.
Υπάρχουν αντικρουόμενες εκτιμήσεις για τη σύσταση και τον ρόλο της κρυπτείας στην αρχαία Σπάρτη. Πολλοί συμμερίζονται την άποψη ότι επρόκειτο για έθιμο ενηλικίωσης των εκλεκτών Σπαρτιατών νέων ως μέρος τής διετούς ἀγωγῆς, που αποσκοπούσε στη σκληραγώγησή τους, ώστε να είναι διαρκώς σε πολεμική ετοιμότητα.
Την εκδοχή αυτήν υιοθετούν μελετητές τόσο του παρελθόντος[5][6] όσο και νεότεροι[7]. Παραστατική καταγραφή της παρέχεται στους εξής δύο ορισμούς:
«κρυπτεία· κρυφία ἀποστολή, εἰς ἣν ὑπεβάλλοντο οἱ νέοι τῆς Σπάρτης καὶ ἧτις ἦτο σφόδρα πολύπονος, διότι ἦσαν ἠναγκασμένοι νὰ περιπλανῶνται εἰς τὴν χώραν ἀνυπόδητοι ἐν ὥρᾳ χειμῶνος καὶ νὰ ὑφίστανται πολλὰς στερήσεις χάριν σκληραγωγίας (...), ἐχρησιμοποιοῦντο δὲ ὡσαύτως ὅπως ἐνεδρεύωσι καὶ φονεύωσι τοὺς Εἵλωτας»[8].
«Κατά τα δύο τελευταία χρόνια τής εκπαίδευσης, οι νέοι έπαιρναν μέρος στην κρυπτεία, ένα είδος νυχτερινής επιδρομής με σκοπό την εξόντωση των πιο δυνατών και απείθαρχων ειλώτων. Η κρυπτεία ασκούσε τους νεαρούς Σπαρτιάτες στις ενέδρες και στα πολεμικά τεχνάσματα»[9].
Αν ισχύει αυτό, τότε θα αποτελούσε μέρος τής διαδικασίας των τριών σταδίων τής εθιμικής μύησης: α) αποκλεισμός, δηλαδή απομόνωση από την υπόλοιπη κοινότητα, β) αντιστροφή, δηλαδή αλλαγή ρόλου και υιοθέτηση μυστικού και, κατά κάποιον τρόπο, παράτυπου τρόπου δράσης, γ) ενσωμάτωση, δηλαδή αποδοχή τού υποψηφίου[10]. Η δράση τους εθεωρείτο παράτυπη, επειδή αναγκαίο συστατικό της ήταν η μυστικότητα· αν οποιοσδήποτε από τους νέους αυτούς συλλαμβανόταν, τότε τιμωρείτο αυστηρά[11]. Κατά μία άποψη, ο χαρακτήρας τής κρυπτείας θα μπορούσε να παραλληλιστεί με τη δράση των εφηβικών περιπόλων στην αρχαία Αθήνα[12].
Ως προς τη δράση τής κρυπτείας ως στρατιωτικού σώματος, οι διαφορές από τη ζωή και τη δραστηριότητα των οπλιτών τής Σπάρτης ήταν αξιοσημείωτες, πράγμα που εξηγεί, κατά τους μελετητές, τη μυητική λειτουργία τού θεσμού. Ο Πιερ Βιντάλ-Νακέ επισημαίνει τις εξής σημαντικές διαφορές[13]: α) Οι κρυπτοί ήταν ελαφρά ή καθόλου οπλισμένοι, ενώ οι οπλίτες έφεραν πανοπλία, β) Οι κρυπτοί ενεργούσαν ως μονάδες, ενώ οι οπλίτες ως μέρος τής φάλαγγας, γ) Οι κρυπτοί έτρωγαν ό,τι έβρισκαν ή έκλεβαν, ενώ οι οπλίτες τρέφονταν στα οργανωμένα συσσίτια, δ) Οι κρυπτοί κρύβονταν στα βουνά, ενώ οι οπλίτες, όταν δεν εκστράτευαν, παρέμεναν στην πεδινή περιοχή, ε) Οι κρυπτοί δραστηριοποιούνταν κυρίως τη νύχτα, όταν οι οπλίτες δεν πολεμούσαν, στ) Οι κρυπτοί έστηναν ενέδρα ή σκότωναν ύπουλα, ενώ οι οπλίτες πολεμούσαν σε οργανωμένη μάχη. Ως εκ τούτου, η κρυπτεία ως έθιμο μύησης αποκτούσε τη λειτουργία άτυπου θεσμού, ο οποίος συμβολικά επικυρωνόταν από την κακομεταχείριση ή τον φόνο των πλέον επικίνδυνων ειλώτων και ορισμένοι θεωρούν ότι αυτό ίσχυε ευθύς εξαρχής[14].
Επειδή βασικός στόχος των μελών τής κρυπτείας ήταν οι είλωτες, διάφοροι μελετητές εικάζουν ότι αυτός ήταν και ο αντικειμενικός σκοπός τής συστάσεώς της. Για τον λόγο αυτόν, ορισμένοι τη χαρακτήρισαν είδος «μυστικής αστυνομίας»[15] η οποία σκοπό είχε να περιπολεί την επαρχία και να σκοτώνει είλωτες, στοχεύοντας στους πλέον επικίνδυνους, ανυπότακτους ή ρωμαλέους.[16][17] Αυτό θα απέδιδε στην κρυπτεία εν μέρει επίσημη ιδιότητα, διότι αναμενόταν από τα μέλη της να επιτελούν κάτι που δεν ανετίθετο στον επίσημο στρατό[18]. Ενισχύοντας αυτή την οπτική γωνία, ο Πολ Κάρτλετζ αποκάλεσε την κρυπτεία «σύστημα οργανωμένης δολοφονίας», που οφειλόταν στον δεδομένο φόβο των Σπαρτιατών προς τους είλωτες[19], ενώ διατυπώθηκε η άποψη ότι θεσπίστηκε ως εσωτερικό σύστημα ασφαλείας, προκειμένου οι είλωτες να διατηρούνται σε τάξη[20]. Η εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα συνοψίζει ως εξής το συμπέρασμα αυτό: «Με αυτόν τον τρόπο κατέστελλαν κάθε τάση των ειλώτων για επανάσταση και με τον φόνο των πιο έξυπνων και ρωμαλέων λιγόστευαν οι δυνατότητες για επαναπόκτηση της ελευθερίας τους»[21].
Ορισμένοι ιστορικοί χαρακτηρίζουν τις δολοφονίες των ειλώτων συμβολική πράξη καταπίεσης των υποδούλων από μικρή μειονότητα νεαρών, η οποία χρησίμευε και ως διαδικασία επιλογής των μελλοντικών ηγετών.[22] Η κρυπτεία αποτελεί κατ' αυτόν τον τρόπο το επιστέγασμα της Σπαρτιάτικης εκπαίδευσης, κατά την οποία η σκληραγωγημένη ζωή, διανθισμένη με κλοπές, με συνδυασμό θάρρους και επινοητικότητας, καταλήγει στις σφαγές ειλώτων· τακτική που επικρίθηκε από τον Αριστοτέλη, καθώς δεν συνάδει με το θάρρος που διδάσκουν συνήθως οι φιλόσοφοι, αλλά με την κτηνωδία των άγριων ζώων.[23].
Αν και ο ακριβής χαρακτήρας τού θεσμού είναι δύσκολο να αποτιμηθεί, ο προσδιορισμός «μυστική αστυνομία» δεν θεωρείται εύστοχος από κάποιους. Οι λόγοι είναι οι εξής: α) Ο όρος «αστυνομία» δηλώνει την τήρηση της τάξεως κατ' εξοχήν σε καιρό ειρήνης, ενώ η κρυπτεία αποτελούσε στρατιωτικό σώμα, εφόσον οι Λακεδαιμόνιοι βρίσκονταν σε συνεχή εμπόλεμη κατάσταση με τους είλωτες, β) Η αστυνομία λειτουργεί οργανωμένα, σύμφωνα με συγκεκριμένους κανονισμούς και περιορίζεται από τη νομοθεσία, ενώ η κρυπτεία ενεργούσε υπό την επιφάνεια, μεμονωμένα και χωρίς κανόνες· οι δε είλωτες δεν ήταν πολίτες με δικαίωμα εναντίωσης προς αυτή τη δράση, γ) Ο όρος «αστυνομία», ως προς το ιστορικό του περιεχόμενο, αναφέρεται κυρίως σε δράση εντός τού άστεως, ενώ η κρυπτεία δρούσε στην επαρχία και στα βουνά. Εξαιτίας αυτών, σύγχρονες μελέτες έχουν χαρακτηρίσει την κρυπτεία «είδος ανταρτοπολέμου», όρος που ταιριάζει περισσότερο σε άτακτα στρατιωτικά σώματα[24].
Τέλος, έχει διατυπωθεί επίσης η άποψη ότι η κρυπτεία συνιστούσε απλώς ένα είδος απαγόρευσης της κυκλοφορίας των ειλώτων εκτός τού τόπου διαμονής τους.[25] Εντούτοις, ο Ανρί Βαλόν, στον οποίο έχουν την αφετηρία τους οι σύγχρονες αυτές ερμηνείες, είχε δώσει διαφορετικό προσανατολισμό στο συμπέρασμά του, υποστηρίζοντας ότι, εφόσον οι είλωτες αποτελούσαν ιδιοκτησία τού κράτους (όχι κάποιων πολιτών), η κρυπτεία φρόντιζε να αποτρέψει τη φυγή τους από τη χώρα και, ως εκ τούτου, οι νυχτερινές περιπολίες και οι φόνοι που διαπράττονταν από τα μέλη της αποσκοπούσαν στην παρεμπόδιση όποιων ειλώτων επιχειρούσαν να φύγουν τη νύχτα από τον τόπο διαμονής τους για να δραπετεύσουν[26].
Η χρονική τοποθέτηση του θεσμού δεν μπορεί να τεκμηριωθεί με βεβαιότητα. Η παράθεση του Πλουτάρχου φαίνεται να υποδεικνύει το 464 π.Χ., όταν υπήρχαν αυξημένοι φόβοι για εξέγερση των ειλώτων μετά τον μεγάλο σεισμό εκείνου του έτους, όμως αυτή η πληροφορία δεν μπορεί να τεκμηριωθεί και από άλλες πηγές.[27].
Ο Αριστοτέλης, στον οποίο παραπέμπει ο Πλούταρχος, αναφέρει ότι οι έφοροι κάθε φθινόπωρο κήρυτταν πόλεμο κατά των ειλώτων, ώστε ο φόνος είλωτα από Σπαρτιάτη να είναι απολύτως νόμιμος, χωρίς φόβο τιμωρίας και να μη θεωρείται ανθρωποκτονία. Με αυτόν τον τρόπο επιδιωκόταν η κάμψη τού ηθικού των ειλώτων και της βούλησής τους για εξέγερση. Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, την εποχή της μάχης των Πλαταιών (479 π.Χ.) ο υπόδουλος πληθυσμός των ειλώτων ήταν επτά φορές μεγαλύτερος από των Σπαρτιατών και ο φόβος εξεγέρσεων δεν έφευγε ποτέ από τον νου και τους σχεδιασμούς της σπαρτιατικής ηγεσίας. Αφ' ης στιγμής κηρυσσόταν ο πόλεμος, η κρυπτεία δεν αποτελούσε πλέον μυστική υπηρεσία, αλλά ήταν παρούσα και στο πεδίο της μάχης ως μονάδα του σπαρτιατικού στρατού, όπου όμως ο ρόλος της είναι άγνωστος. Ο Πλούταρχος στους Βίους Παραλλήλους αναφέρει ότι στη μάχη της Σελλασίας διοικητής της κρυπτείας (Ό ἐπὶ τῆς κρυπτείας τεταγμένος) ήταν ο Δαμοτέλης.
Ορισμένοι μελετητές αποδίδουν ιδιαίτερο ρόλο στην κρυπτεία ως στρατιωτικό σώμα βασιζόμενοι σε συγκεκριμένο απόσπασμα του Θουκυδίδη (Ἱστορίαι 4.80). Εκεί ο ιστορικός αναφέρει ότι οι Σπαρτιάτες ζήτησαν από τους είλωτες να ξεχωρίσουν από ανάμεσά τους 2000 άνδρες, τους πλέον ανδρείους και έμπειρους στη μάχη, προκειμένου να τους χαρίσουν την ελευθερία τους ως ανταμοιβή για τη συμβολή τους στον πόλεμο. Ωστόσο, ευθύς μετά την τελετή τής απονομής τής ελευθερίας, οι Λακεδαιμόνιοι φρόντισαν να τους εξαλείψουν ώς τον τελευταίο και κανείς δεν έμαθε ποτέ πώς σκοτώθηκαν. Για την ερμηνεία αυτού του αποσπάσματος μερικοί σύγχρονοι ιστορικοί πιστεύουν ότι τα μέλη τής κρυπτείας θα πρέπει να είχαν αναλάβει την εξόντωση των συγκεκριμένων ειλώτων, επειδή είχαν την καλύτερη εκπαίδευση και προϋπηρεσία και, επιπλέον, για να μη μιανθεί το σώμα των οπλιτών με την καταπάτηση των όρκων[28]. Εντούτοις, η εν λόγω ερμηνεία παραμένει ανεπιβεβαίωτη[29].
Εθνολογικές μελέτες έχουν παραλληλίσει τον εθιμικό, μυητικό χαρακτήρα τής κρυπτείας με παρόμοιες τελετές στη σύγχρονη κοινωνία.[20]
Όπως εξιστορεί ο Πλούταρχος στο έργο «Λυκούργος» (Βίοι Παράλληλοι)[30]:
Ἐν μὲν οὖν τούτοις οὐδέν ἐστιν ἀδικίας ἴχνος οὐδὲ πλεονεξίας, ἣν ἐγκαλοῦσιν ἔνιοι τοῖς Λυκούργου νόμοις, ὡς ἱκανῶς ἔχουσι πρὸς ἀνδρείαν, ἐνδεῶς δὲ πρὸς δικαιοσύνην. ἡ δὲ καλουμένη κρυπτεία παρ' αὐτοῖς, εἴ γε δὴ τοῦτο τῶν Λυκούργου πολιτευμάτων ἕν ἐστιν, ὡς Ἀριστοτέλης ἱστόρηκε, ταύτην ἂν εἴη καὶ τῷ Πλάτωνι περὶ τῆς πολιτείας καὶ τοῦ ἀνδρὸς ἐνειργασμένη δόξαν. ἦν δὲ τοιαύτη· τῶν νέων οἱ ἄρχοντες διὰ χρόνου τοὺς μάλιστα νοῦν ἔχειν δοκοῦντας εἰς τὴν χώραν ἄλλως ἐξέπεμπον, ἔχοντας ἐγχειρίδια καὶ τροφὴν ἀναγκαίαν, ἄλλο δὲ οὐδέν· οἱ δὲ μεθ' ἡμέραν μὲν εἰς ἀσυνδήλους διασπειρόμενοι τόπους, ἀπέκρυπτον ἑαυτοὺς καὶ ἀνεπαύοντο, νύκτωρ δὲ κατιόντες εἰς τὰς ὁδοὺς τῶν εἱλώτων τὸν ἁλισκόμενον ἀπέσφαττον. πολλάκις δὲ καὶ τοῖς ἀγροῖς ἐπιπορευόμενοι τοὺς ῥωμαλεωτάτους καὶ κρατίστους αὐτῶν ἀνῄρουν (...) Αριστοτέλης δὲ μάλιστά φησι καὶ τοὺς ἐφόρους, ὅταν εἰς τὴν ἀρχὴν καταστῶσι πρῶτον, τοῖς εἵλωσι καταγγέλλειν πόλεμον, ὅπως εὐαγὲς ᾖ τὸ ἀνελεῖν.
Ο Πλούταρχος ολοφάνερα διστάζει να αποδώσει τον (μιαρόν, όπως τον αποκαλεί) θεσμό αυτόν στον Λυκούργο, εξαιτίας τού πράου και δίκαιου χαρακτήρα του, όπως τον περιγράφει (αυτ. 28.6):
Οὐ γὰρ ἔγωγε προσθείην Λυκούργῳ μιαρὸν οὕτω τῆς κρυπτείας ἔργον ἀπὸ τῆς ἄλλης αὐτοῦ πρᾳότητος καὶ δικαιοσύνης τεκμαιρόμενος τὸν τρόπον...
Η κρυπτεία περιγράφεται και στο έργο «Νόμοι» (633b-c) του Πλάτωνος, στον διάλογο μεταξύ Μεγίλλου και Αθηναίου[31]:
ἔτι δὲ καὶ κρυπτεία τις ὀνομάζεται θαυμαστῶς πολύπονος πρὸς τὰς καρτερήσεις, χειμώνων τε ἀνυποδησίαι καὶ ἀστρωσίαι καὶ ἄνευ θεραπόντων αὐτοῖς ἑαυτῶν διακονήσεις νύκτωρ τε πλανωμένων διὰ πάσης τῆς χώρας καὶ μεθ᾽ ἡμέραν. ἔτι δὲ κἀν ταῖς γυμνοπαιδίαις δειναὶ καρτερήσεις παρ᾽ ἡμῖν γίγνονται τῇ τοῦ πνίγους ῥώμῃ διαμαχομένων, καὶ πάμπολλα ἕτερα, σχεδὸν ὅσα οὐκ ἂν παύσαιτό τις ἑκάστοτε διεξιών.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
