Ο κατάλογος αυτός περιέχει, με χρονολογική σειρά, τις σπουδαιότερες όπερες, από τις αρχές του 17ου αιώνα μέχρι το τέλος περίπου του 20ού.
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1594 | Dafne (Δάφνη) | Τζάκοπο Πέρι | Η πρώτη όπερα. Παρουσιάστηκε στη Φλωρεντία και η μουσική της δεν σώζεται.[1] | |
| 1600 | Euridice (Ευρυδίκη) | Τζάκοπο Πέρι | Η πρώτη όπερα της οποίας η μουσική σώζεται.[1] | Io, che d'alti sospir |
| 1607 | L’ Orfeo (Ορφέας) | Κλάουντιο Μοντεβέρντι | Η πρώτη όπερα που διακρίνεται για τη δεξιοτεχνία της.[2] | Prologue, Toccata & Ritornello # Vi ricorda ο bosch'ombrosi |
| 1639 | Le Nozze di Teti e di Peleo (Οι γάμοι της Θέτιδας και Πηλέα) | Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) | Η πρώτη όπερα του Καβάλλι. Θεωρείται η πρώτη βενετσιάνικη όπερα της οποίας σώζεται η μουσική. | |
| 1640 | Il ritorno d' Ulisse in patria (Η επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα) | Κλάουντιο Μοντεβέρντι | Η πρώτη βενετσιάνικη όπερα του Μοντεβέρντι. Εμφανής η ικανότητά του να αντιπαραθέτει γνήσιους χαρακτήρες σε στερεότυπα.[3] | Di misera regina # Illustratevi, ο Cieli! |
| 1643 | L’ incoronazione di Poppea (Η στέψη της Ποππαίας) | Κλάουντιο Μοντεβέρντι | Η τελευταία όπερα του Μοντεβέρντι. Παρουσιάζεται συχνά και σήμερα. | Or che Seneca è morto # Hoggi sarà Poppea # Pur ti miro |
| 1644 | Ormindo (Ορμίντο) | Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) | Από τα καλύτερα έργα του Καβάλλι. Αναβίωσε στον 20ο αιώνα.[3] | |
| 1649 | Il Giasone (Ιάσων) | Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) | Για πρώτη φορά γίνεται διαχωρισμός της άριας από το ρετσιτατίβο.[3] Ήταν η δημοφιλέστερη όπερα του 17ου αιώνα.[4] | Delizie Contente # Ecco il fatal castello |
| 1651 | La Calisto (Καλλιστώ) | Francesco Cavalli (Φραντσέσκο Καβάλλι) | Lucidissima face # Mio foco fatale...beata mi sento | |
| 1689 | Dido and Aeneas (Διδώ και Αινείας) | Χένρι Πέρσελ | Η πρώτη γνήσια οπερατική επιτυχία στην Αγγλική γλώσσα.[5] | Overture # When I am laid in earth |
| 1692 | The Fairy-Queen (Νεραϊδοβασίλισσα) | Χένρι Πέρσελ | Περισσότερο μία semi-opera, θεωρείται το καλύτερο σκηνικό έργο του Πέρσελ.[5] | Hark the echoing Air |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1709 | Agrippina (Αγριππίνα) | Γκέοργκ Φρήντριχ Χαίντελ | Η τελευταία όπερα που συνέθεσε ο Χαίντελ στην Ιταλία.[6] Μια μεγάλη επιτυχία που εδραίωσε τη φήμη του ως συνθέτη της Ιταλικής όπερας.[7] | Coronato il crin d'alloro # Di timpani e trombe |
| 1711 | Rinaldo (Ρινάλντο) | Χαίντελ | Η πρώτη όπερα του Χαίντελ για τη σκηνή του Λονδίνου και η πρώτη εντελώς Ιταλική όπερα που ανέβηκε στο Λονδίνο.[8] Μεταξύ των δυσκολιών της όπερας, ρόλοι ανδρικοί που έπρεπε ν' αποδοθούν από φωνές γυναικείες. | Lascia ch'io pianga # Vo' far guerra |
| 1718 | Il trionfo dell' onore (Ο θρίαμβος της τιμής) | Αλεσσάντρο Σκαρλάττι | Η πρώτη ναπολιτάνικη όπερα μπούφα που σώζεται ολόκληρη.[9] | |
| 1724 | Giulio Cesare in Egitto (Ιούλιος Καίσαρ στην Αίγυπτο) | Χαίντελ | Διακρίνεται για την πλούσια ενορχήστρωσή της.[8] Από τις καλύτερες όπερες του Χαίντελ και του κλασσικού δραματολογίου και η συχνότερα παιζόμενη όπερα του συνθέτη κατά τον 20ο αιώνα.[10] | Svegliatevi nel core # Va tacito e nascosto # V'adoro, pupille # Da Tempeste |
| 1724 | Tamerlano (Ταμερλάνος) | Χαίντελ | Χαρακτηρίστηκε ως έργο με μεγάλη δραματική δύναμη.[8] | Bella Asteria # Par che mi nasca in seno |
| 1725 | Rodelinda (Ροντελίντα ) | Χαίντελ | Επαινέθηκε για τη μελωδική της πληρότητα.[8] | Dove sei, amato bene # Fra tempeste funeste |
| 1728 | The Beggar's Opera (Η Όπερα του ζητιάνου) | Johann Christoph Pepusch (Γιόχαν Κρίστοφ Πέπους) | Μπάλαντ όπερα, σάτιρα της ιταλικής όπερα σέρια, δημοφιλής μέχρι τις μέρες μας.[7] | When gold is at hand # 'In the days of my youth |
| 1718 | Acis and Galatea (Άκις και Γαλάτεια) | Χαίντελ | Από τα λίγα σκηνικά έργα του Χαίντελ με αγγλικό λιμπρέτο.[11] | Happy we # 'Heart, the seat of soft delight |
| 1733 | Orlando (Ορλάνδος) | Χαίντελ | Όπερα σε πολύ υψηλό επίπεδο επινοήσεων, με εντυπωσιακά δημιουργικά και σκηνικά εφέ.[12] | Fammi combattere |
| 1733 | La serva padrona (Η Υπηρέτρια Κυρά) | Τζιοβάννι Μπαττίστα Περγκολέζι | Το κλασσικό υπόδειγμα της όπερα μπούφα, υπόδειγμα και για τον Μότσαρτ.[13] | Sempre in contrasti # Stizzoso, mio stizzoso # Contento tu sarai |
| 1733 | Hippolyte et Aricie (Ιππόλυτος και Αρικία (Ραμώ)) | Ζαν Φιλίπ Ραμώ | Η πρώτη όπερα του Ραμώ. Η πρεμιέρα της προκάλεσε έντονες διαμάχες.[14] | |
| 1735 | Ariodante (Αριοδάντης) | Χαίντελ | Το έργο αυτό και το επόμενο χαίρουν μεγάλης εκτίμησης στις μέρες μας.[8] | Scherza Infida |
| 1735 | Alcina (Αλτσίνα) | Χαίντελ | Όπερα με πλούσια σκηνικά εφέ και με μερικές από τις συγκινητικότερες άριες του Χαίντελ.[12] | Torna mi a vagheggiar |
| 1735 | Les Indes galantes (Οι ερωτόληπτες Ινδίες) | Ζαν Φιλίπ Ραμώ | Στο έργο αυτό ο Ραμώ έδωσε συναισθηματικό βάθος και δύναμη στην παραδοσιακά ελαφρότερη μορφή της opera-ballet.[14] | rondeau-Forêt paisibles |
| 1737 | Castor et Pollux (Κάστωρ και Πολυδεύκης) | Ζαν Φιλίπ Ραμώ | Όταν ανέβηκε και πάλι το 1754 θεωρήθηκε το λαμπρότερο επίτευγμα του Ραμώ.[14] | Tristes apprêts # Fête de l'univers |
| 1738 | Serse (Ξέρξης) | Χαίντελ | Κατά παρέκκλισιν από τη συνήθη μορφή της όπερα σέρια, το έργο περιέχει πολλά κωμικά στοιχεία, ασυνήθιστα στα άλλα έργα του Χαίντελ.[8] Η άρια Ombra mai fu ίσως η πιο γνωστή του Χαίντελ.[15] | Ombra mai fu |
| 1744 | Semele (Σεμέλη) | Χαίντελ | Έργο ανεβασμένο αρχικά ως ορατόριο, αναβιώνει συχνά στις μέρες μας στις οπερατικές σκηνές χάρη στη δραματική του ένταση.[16] | Hence, Iris |
| 1745 | Platée (Πλαταία) | Ζαν Φιλίπ Ραμώ | Η διασημότερη κωμική όπερα του Ραμώ. Αρχικά μια παράσταση για την αυλική διασκέδαση, έγινε δημοφιλέστατη στο γαλλικό κοινό μετά το ξανανέβασμά της το 1754.[14] | Aux langueurs d' Apollon |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1760 | La Cecchina, ossia La buona figliuola (Τσεκίνα ή Η καλή κόρη) | Niccolò Piccinni (Νικολό Πιτσίννι) | Τεράστια επιτυχία. Μέχρι το 1790 πάνω από 70 παραγωγές σε όλη την Ευρώπη.[17] | Una povera ragazza # Furie di donna irata |
| 1762 | Orfeo ed Euridice (Ορφέας και Ευρυδίκη) | Κρίστοφ Βίλιμπαλντ Γκλουκ | Η δημοφιλέστερη όπερα του Γκλουκ. Το πρώτο από τα έργα στα οποία ο συνθέτης προσπάθησε να περιορίσει τις υπερβολές της ιταλικής opera seria.[18] | Danza degli spiriti beati # Che faro senza Euridice |
| 1767 | Alceste (Άλκηστις) | Γκλουκ | Το δεύτερο «αναμορφωτικό» κατά τα ανωτέρω έργο του Γκλουκ.[19] | Divinites du Styx |
| 1768 | Bastien und Bastienne (Βαστιανός και Βαστιανή) | Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ | Μονόπρακτο Singspiel του Μότσαρτ, παρωδία του Μάγου του χωριού του Ρουσσώ. Η «πρώτη» του δόθηκε το 1890.[20] | Diggi, daggi, shurry, murry |
| 1770 | Mitridate, Re di Ponto (Μιθριδάτης, βασιλιάς του Πόντου) | Μότσαρτ | Έξάωρη παραγωγή του δεκατετράχρονου Μότσαρτ.[20] | Va, l'error mio palesa |
| 1772 | Lucio Silla (Λεύκιος Σύλλας) | Μότσαρτ | Αυτή η όπερα του δεκαεξάχρονου Μότσαρτ πραγματοποίησε 25 παραστάσεις αρχικά και αναβίωσε μόλις το 1929.[20] | |
| 1774 | Iphigenie en Aulide (Ιφιγένεια εν Αυλίδι) | Γκλουκ | Η πρώτη όπερα του Γκλουκ για το Παρίσι, η κορύφωση του αναμορφωτικού του έργου.[21] | Au faite des grandeurs |
| 1775 | La Finta Giardiniera (Η ψευτοπεριβολάρισσα) | Μότσαρτ | Η πρώτη σημαντική όπερα μπούφα του Μότσαρτ.[20] | Che lieto giorno |
| 1775 | Il re pastore (Ο βασιλιάς βοσκός) | Μότσαρτ | Η τελευταία από τις εφηβικές όπερες του Μότσαρτ.[20] | L'amero saro costante |
| 1777 | Il Mondo della Luna (Ο κόσμος της Σελήνης) | Γιόζεφ Χάυντν | Μία από τις δεκαπέντε σωζόμενες -και παραμελημένες- όπερες του Χάυντν.[22] | Ο Luna lucente |
| 1777 | Armide (Αρμίντα) | Γκλουκ | Το έργο που προτιμούσε ο Γκλουκ απ' όλα τα δικά του.[23] | Overture |
| 1779 | Iphigenie en Tauride (Ιφιγένεια εν Ταύροις) | Γκλουκ | Το τελευταίο και ίσως καλύτερο έργο του Γκλουκ.[24] | O malheureuse Iphigenie ! |
| 1781 | Idomeneo (Ιδομενέας) | Μότσαρτ | Το πρώτο ώριμο έργο του Μότσαρτ.[25] | |
| 1782 | Die Entführung aus dem Serail (Απαγωγή από το σεράι) | Μότσαρτ | Θεωρείται το πρώτο από τα κωμικά αριστουργήματα του Μότσαρτ και αναβιώνει συχνά στις μέρες μας.[26] | Overture # Martern aller Arten # Nie werd' ich deine Huld verkennen |
| 1782 | Il barbiere di Siviglia ovvero La precauzione inutile (Ο κουρέας της Σεβίλλης ή Οι ανώφελες προφυλάξεις) | Giovanni Paisiello (Τζιοβάννι Παϊζιέλλο) | Η περιφημότερη κωμική όπερα του Παιζιέλλο, που επισκιάστηκε όμως από το ομώνυμο έργο του Ροσσίνι.[27] | Saper bramate # La calunnia, mio signore |
| 1786 | Der Schauspieldirektor (Ο καλλιτεχνικός διευθυντής) | Μότσαρτ | Ακόμη ένα Singspiel του Μότσαρτ. Το έργο αυτό και το Πρώτα η μουσική, μετά τα λόγια του Σαλιέρι, πρωτοπαίχτηκαν την ίδια ώρα[20] στις δυο άκρες της Ορανζερί του Σένμπρουν. | Ich bin die erste Sängerin |
| 1786 | Le nozze di Figaro (Οι Γάμοι του Φίγκαρο) | Μότσαρτ | Κατά πολλούς η δημοφιλέστερη όπερα του Μότσαρτ.[20] | Overture # Non piu andrai # Voi che sapete # Aprite un po’ quegli occhi # Deh, vieni, non tardar |
| 1787 | Don Giovanni (Δον Τζοβάννι) | Μότσαρτ | Ένα έργο για τον Δον Ζουάν που προβλημάτισε συγγραφείς και φιλοσόφους.[20] Η μοναδική όπερα του Μότσαρτ που παιζόταν τακτικά κατά τον 19ο αιώνα.[28] | Madamina, il catalogo è questo # La ci darem la mano # Batti, batti, ο bel Masetto # Vedrai, carino # Don Giovanni, a cenar teco m'invitasti |
| 1790 | Così fan tutte, ossia La scuola degli amanti (Έτσι κάνουν όλες ή Σχολή εραστών) | Μότσαρτ | Έργο που δεν πολυπαίχθηκε τον 19ο αιώνα γιατί η υπόθεσή του θεωρήθηκε ανήθικη.[29] Με τα λιγότερα έξοδα, πρόσωπα και σκηνικά, είναι η αντιπροσωπευτική του πνεύματος του Μότσαρτ όπερα.[30] | Overture # Smanie implacabili # E amore un ladroncello |
| 1791 | La clemenza di Tito (Η μεγαλοψυχία του Τίτου) | Μότσαρτ | Έργο εξαιρετικά δημοφιλές μέχρι το 1830, έχασε την αίγλη του μετά και την ξαναβρήκε μόνο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.[20] | Ah, perdona al primo affetto |
| 1791 | Die Zauberflote (Ο Μαγικός Αυλός) | Μότσαρτ | Έργο που χαρακτηρίστηκε ως η αποθέωση του Singspiel. Επικρίθηκε τον 19ο αιώνα για έλλειψη ευκρίνειας.[31] Θεωρήθηκε ως η έκφραση των αρχών του Τεκτονισμού[32] και «ξανανακαλύφθηκε» μεταπολεμικά. | Ο zittre nicht, mein lieber Sohn # Dies Bildnis ist bezaubernd schön # In diesen heil'gen Hallen # Pa-Pa- Pa-Papagena! |
| 1792 | Il matrimonio segreto (Ο μυστικός γάμος) | Domenico Cimarosa (Ντομένικο Τσιμαρόζα) | Θεωρείται η καλύτερη όπερα του Τσιμαρόζα[33] και έχει το μεγαλύτερο encore στην ιστορία της Όπερας: Ο Λεοπόλδος Β΄ (αν και όχι φιλόμουσος), μετά την τρίωρη πρεμιέρα, διέταξε να γευματίσει ο θίασος και να επαναλάβει την παράσταση αμέσως μετά.[34] | Senza, senza cerimonie # Son lunatico, bilioso # Or che vedo io resto estatico |
| 1797 | Médeé (Μήδεια) | Λουίτζι Κερουμπίνι | Η μόνη γαλλική όπερα της περιόδου της Επανάστασης που παίζεται τακτικά σήμερα. Μια μεγάλη ευκαιρία επίδειξης για σοπράνο όπως η Μαρία Κάλλας.[35] | E che? Io son Medea! |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1805 | Fidelio (Φιντέλιο) | Λούντβιχ βαν Μπετόβεν | Η μοναδική όπερα του Μπετόβεν. Εκφράζει τις φιλελεύθερες πολιτικές του απόψεις.[36] Συγκλονιστικό το χορωδιακό των φυλακισμένων | Overture # O Welche Lust # Heil sei dem Tag, heil sei der Stunde |
| 1807 | La vestale (Η Εστιάς) | Gaspare Spontini (Γκασπάρε Σποντίνι) | Το έργο αυτό υπήρξε πρόδρομος της γαλλικής grand opera και επηρέασε πολύ τον Μπερλιόζ.[37] | Balletto della marcia # Ο Nume Tutelar # La marcia al supplizio |
| 1812 | La scala di seta (Η μεταξένια σκάλα) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Πρώιμο έργο του Ροσσίνι, μια farsa comica επηρεασμένη από τον Τσιμαρόζα.[38] Η εισαγωγή της παίζεται συχνά σαν κοντσέρτο.[39] | Overture |
| 1813 | L’ Italiana in Algeri (Η Ιταλίδα στο Αλγέρι) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Το πρώτο buffo αριστούργημα του Ροσσίνι.[40] | Sinfonia # Languir per una bella # Cruda sorte! Amor tiranno # Oh! Che muso, che figura ! # Per lui che adoro |
| 1813 | Tancredi (Ταγκρέδος) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Η πρώτη όπερα σέρια του Ροσσίνι, που τον έκανε ευρύτατα γνωστό. | Tu che accendi questo core...Di tanti palpiti # Giusto Dio che umile adoro |
| 1814 | Il Turco in Italia (Ο Τούρκος στην Ιταλία) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Έργο που διακρίνεται για συχνά ensembles και την απουσία άριας.[38] | Bella Italia, alfin ti miro # Squallida veste bruna |
| 1816 | Il Barbiere di Siviglia, ossia L' inutile precauzione (Ο κουρέας της Σεβίλλης ή Οι ανώφελες προφυλάξεις) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Το δημοφιλέστερο έργο του Ροσσίνι, η δημοφιλέστερη opera buffa, ακμαιότατη μέχρι σήμερα. Υπέροχη αλληλοδιαδοχή αριών, ντουέτων και χορωδιακών.[41] | Overture # Largo al factotum # All' idea di quel metallo...Numero quindici # La calunnia # Una voce poco fa # Di si felice inesto! |
| 1816 | Otello, ossia Il Moro di Venezia (Οθέλλος ή Ο Μαυριτανός της Βενετίας) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Ειδική παραχώρηση προς το κοινό της Ρώμης : happy end ![42] | Assisa a pie d' un salice |
| 1817 | La Cenerentola, ossia La bonta in trionfo (Η Σταχτοπούτα ή Ο θρίαμβος της καλοσύνης) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Παρά το ότι συνετέθη σε τρεις εβδομάδες, θεωρείται ότι περιέχει από τις καλύτερες άριες και φωνητικά σύνολα του συνθέτη.[43] | Nacqui all'affano...Non piu mesta |
| 1817 | La gazza ladra (Η κλέφτρα κίσσα) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Όπερα «σωτηρίας» (Rescue opera, Rettungsoper),[38] ιδιαίτερα γνωστή για την εισαγωγή της. | Overture |
| 1818 | Mose in Egitto (Ο Μωυσής στην Αίγυπτο) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Πρόθεση του Ροσσίνι ήταν να γράψει ένα ιερό δράμα που να παριστάνεται τη Μεγάλη Σαρακοστή.[38] | Dal tuo stellato soglio |
| 1819 | La donna del lago (Κυρά της λίμνης) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Μία από τις πρώτες όπερες που όφειλαν την έμπνευσή τους σε έργα του Ουώλτερ Σκοτ.[38] | Tantti affetti |
| 1821 | Der Freischütz (Ο ελεύθερος σκοπευτής) | Καρλ Μαρία φον Βέμπερ | Το αριστούργημα του Βέμπερ, η πρώτη μεγάλη γερμανική ρομαντική όπερα.[44] Εθνικός προσδιορισμός και συναισθηματική φόρτιση. Η πλοκή βασίζεται σε λαϊκό γερμανικό μύθο και πολλές από τις μελωδίες προέρχονται από λαϊκά μουσικά θέματα. Περίφημο το χορικό των κυνηγών (Jägerchor).][45] | Walzer # Jägerchor |
| 1823 | Euryanthe (Ευρυάνθη) | Βέμπερ | Έργο που πολύ επηρέασε τη γερμανική όπερα και ειδικά τον Λόενγκριν του Βάγκνερ.[44] | Λαϊκοί χοροί |
| 1823 | Semiramide (Σεμίραμις) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Η τελευταία όπερα που συνέθεσε ο Ροσσίνι στην Ιταλία.[38] | Overture |
| 1825 | La dame blanche (Η λευκή κυρία) | François-Adrien Boieldieu (Φρανσουά Αντριάν Μπουαλντιέ) | Η πιο επιτυχημένη κωμική όπερα του Μπουαλντιέ, εμπνευσμένη κι αυτή από τον Ουώλτερ Σκοτ.[46] | Viens, gentille dame |
| 1826 | Le Siege de Corinthe (Η Πολιορκία της Κορίνθου) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Παρισινή αναθεώρηση του Maometto II (1820).[42] | L'heure fatale approche...juste ciel |
| 1826 | Oberon (Όμπερον) | Βέμπερ | Η τελευταία όπερα του πρόωρα θανόντος Βέμπερ. Έργο «κλειδί» για τη γερμανική ρομαντική όπερα και πρόδρομος των βαγκνερικών δραμάτων. Δεν ανεβαίνει συχνά λόγω σκηνικών δυσκολιών.[47] | Overture |
| 1827 | Il pirata (Ο Πειρατής ) | Βιντσέντσο Μπελλίνι | Η δεύτερη επαγγελματική όπερα του Μπελλίνι, που τον καθιέρωσε διεθνώς.[48] | Nel furor delle tempeste |
| 1828 | Der Vampyr (Βαμπίρ) | Heinrich Marschner (Χάινριχ Μάρσνερ) | «Γοτθική» όπερα, που συνδέει τον Βέμπερ με τον Βάγκνερ.[49] | Ha! Noch einen ganzen Tag |
| 1828 | Le comte Ory (Ο Κόμης Ορύ) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Έργο του Ροσσίνι με ενθουσιώδεις κριτικές.[38] | |
| 1829 | La straniera (Η ξένη) | Βιντσέντσο Μπελλίνι. | Έργο που, παραδόξως για τις μπελκάντο όπερες, προσφέρει λίγες ευκαιρίες για φωνητικές επιδείξεις. | Ciel pietoso in sì crudo momento |
| 1829 | Guillaume Tell (Γουλιέλμος Τέλλος) | Τζοακίνο Ροσσίνι | Η τελευταία όπερα του Ροσσίνι (αν κι έζησε άλλα σαράντα χρόνια). Βοήθησε στην καθιέρωση της γαλλικής Grand Opéra.[50] | Overture # Sombre forêt # Sois immobile |
| 1830 | Anna Bolena (Άννα Μπολένα) | Γκαετάνο Ντονιτσέτι | Η πρώτη διεθνής επιτυχία του Ντονιτσέττι.[51] | Giudici! ad Anna! |
| 1830 | Fra Diavolo (Φρα Διάβολο) | Daniel Auber (Ντανιέλ Ωμπέρ) | Μια από τις δημοφιλέστερες κωμικές όπερες του 19ου αιώνα.[52] | Si, domani! |
| 1830 | I Capuleti e i Montecchi (Οι Καπουλέτοι και οι Μοντέγοι) | Βιντσέντσο Μπελλίνι | Μερικά από τα καλύτερα κομμάτια του Μπελλίνι περιέχονται στο έργο αυτό.[53] | |
| 1831 | La Sonnambula (Υπνοβάτις) | Βιντσέντσο Μπελλίνι | Αγροτικό ειδύλλιο με το οποίο ο συνθέτης έφτασε στην ωριμότητα.[53] | Come per me sereno # Prendi, l' anel ti dono # Ah! non giunge uman pensiero |
| 1831 | Norma (Νόρμα) | Βιντσέντσο Μπελλίνι | To πιο γνωστό έργο του Μπελλίνι, υπόδειγμα ρομαντικής όπερας.[54] Απ' όλες τις άριες που έχουν γραφεί μέχρι σήμερα ίσως η περιφημότερη να είναι η Casta diva. | Casta diva # Va, crudele # Guerra! Guerra! |
| 1831 | Robert le Diable (Ροβέρτος ο Διάβολος) | Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ) | Η πρώτη Grand Opéra του Μέγιερμπεερ. Μεγάλη αίσθηση προκάλεσε το μπαλέτο των νεκρών καλογριών.[55] | |
| 1832 | L' Elisir d' Amore (Το ελιξίριο του έρωτα) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Μεγάλη επιτυχία του Ντονιτσέττι, ειδικά κατά τον 19ο αιώνα.[51] Αλλά και σήμερα ακόμη δεν λείπει από τα δραματολόγια. Καλύτερη στιγμή της η άρια Una furtiva lagrima. | Io son ricco, e tu sei bella...Adorata Barcaruola # Una furtiva lagrima # Prendi; per me sei libero |
| 1833 | Beatrice di Tenda (Βεατρίκη ντι Τέντα) | Βιντσέντσο Μπελλίνι | Έργο αξιοσημείωτο για την εκτεταμένη χρήση της χορωδίας.[56] | Angiol di pace all' anima |
| 1833 | Hans Heiling (Χανς Χάιλινγκ) | Heinrich Marschner (Χάινριχ Μάρσνερ) | Μία ακόμη «Γοτθική» όπερα του Μάρσνερ.[57] | An jenem Tag |
| 1833 | Lucrezia Borgia (Λουκρητία Βοργία) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Από τις δημοφιλέστερες μουσικές του Ντονιτσέττι.[58] | Il segreto per esser felici |
| 1834 | Maria Stuarda (Μαρία Στιούαρτ) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Αγνοημένο κατά τον 19ο αιώνα, αναβίωσε το 1958 και παρουσιάζεται συχνά από τότε.[59] | Morta al mondo...Figlia impura di Bolena |
| 1835 | I Puritani (Οι Πουριτανοί) | Βιντσέντσο Μπελλίνι | Από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Μπελλίνι.[60] Οι μελωδίες και η ενορχήστρωσή της αιχμαλώτισαν όλη την Ευρώπη, του Βάγκνερ συμπεριλαμβανομένου.[61] | Son vergin vezzosa # Suoni la tromba |
| 1835 | La Juive (Η Εβραία) | Fromental Halévy (Φρομεντάλ Αλεβύ) | Grand Opéra που ανταγωνιζόταν τα έργα του Μέγερμπερ σε δημοτικότητα. Περίφημη η άρια "Rachel quand du seigneur".[62] | Rachel quand du seigneur |
| 1835 | Lucia di Lammermoor (Λουτσία ντι Λάμερμουρ) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Η περιφημότερη σοβαρή όπερα του Ντονιτσέττι. Εξαίρετη η σκηνή της τρέλλας.[63] | Per te d’ immenso giubilo...Per poco fra le tenebre # Scena della pazzia |
| 1836 | Жизнь за царя ή Иван Сусанин (Μια Ζωή για τον Τσάρο ή Ιβάν Σουσάνιν) | Μιχάιλ Γκλίνκα | Απαρχή της ρωσικής όπερας.[64] | Σλάβσγια |
| 1836 | Les Huguenots (Οι Ουγενότοι) | Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ) | Ίσως η περιφημότερη από τις γαλλικές μεγάλες όπερες, το αριστούργημα του Μέγιερμπεερ.[65] Τεράστια επιτυχία στην εποχή της, παίχτηκε εκατοντάδες φορές στα μεγαλύτερα θέατρα της Ευρώπης.[66] | Gloire, gloire au grand Dieu vengeur! |
| 1837 | Roberto Devereux ossia Il conte di Essex (Ρομπέρτο Ντεβερέ ή Ο κόμης του Έσσεξ) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Nunzio son del Parlamento | |
| 1838 | Benvenuto Cellini (Μπενβενούτο Τσελίνι) | Εκτόρ Μπερλιόζ | Η πρώτη και πιο δύσκολη σε παρουσίαση όπερα του Μπερλιόζ.[67] | |
| 1839 | Oberto (Ομπέρτο) | Τζουζέπε Βέρντι | Η πρώτη όπερα του Βέρντι. Ένα αισθηματικό μελόδραμα.[68] Μεγάλη επιτυχία στη Σκάλα.[69] | |
| 1840 | La Favorite (Η ευνοουμένη) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Μία «μεγάλη όπερα» κατά τη γαλλική παράδοση.[70] | Ο mio Fernando |
| 1840 | La fille du régiment (Το κορίτσι του συντάγματος) | Γκαετάνο Ντονιτσέτι | Μία κωμική όπερα κατά τη γαλλική παράδοση. | Ah! mes amis |
| 1840 | Un Giorno di Regno (Μια μέρα βασιλιάς) | Βέρντι | Η μόνη κωμική όπερα του Βέρντι (εκτός από την τελευταία του, τον "Φάλσταφ"). Παταγώδης αποτυχία.[71] | |
| 1842 | Der Wildschutz oder Die Stimme der Natur (Ο λαθροκυνηγός ή Η φωνή της Φύσης) | Albert Lorzing (Άλμπερτ Λόρτσινγκ) | Κωμική όπερα του Λόρτσινγκ, ανταγωνιζόμενη με επιτυχία την ιταλική όπερα μπούφα και τη γαλλική όπερα κομίκ.[72] | |
| 1842 | Nabucco (Ναμπούκο ή Ναβουχοδονόσορ) | Βέρντι | Ο συνθέτης είπε γι' αυτή την όπερα ότι ήταν η πραγματική αρχή της καλλιτεχνικής του σταδιοδρομίας.[73] Ο Βέρντι με το έργο αυτό συνέδεσε το όνομά του με την ιταλική εθνεγερσία.[74] | Va, pensiero |
| 1842 | Rienzi (Ριέντσι) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Η συνεισφορά του Βάγκνερ στην παράδοση της μεγάλης όπερας.[75] | |
| 1842 | Руслан и Людмила (Ρουσλάν και Λουντμίλλα) | Μιχάιλ Γκλίνκα | Έργο που επηρέασε πολύ τους μετέπειτα Ρώσους συνθέτες.[76] | Αραβικός χορός # Λεσγκίνκα |
| 1843 | Der fliegende Hollander (Ο ιπτάμενος Ολλανδός) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Γερμανική ρομαντική όπερα, την οποία ο Βάγκνερ θεωρούσε ως την πραγματική απαρχή της σταδιοδρομίας του.[77] | Jo, ho, hoe # Steuermann! Laß die Wacht |
| 1843 | Don Pasquale (Ντον Πασκουάλε) | Γκαετάνο Ντονιτσέττι | Κωμικό αριστούργημα του Ντονιτσέττι, μία από τις τελευταίες μεγάλες opera buffa.[78] | Che interminabili andrivieni # Com'e gentil |
| 1843 | I Lombardi alla Prima Crociata (Oi Λομβαρδοί στην Πρώτη Σταυροφορία) | Βέρντι | Προσπάθεια να επαναληφθεί η επιτυχία (και το πολιτικό μήνυμα[79]) του Nabucco. Αξιοσημείωτη η ικανότητα του Βέρντι για ανανέωση.[80] | |
| 1843 | The Bohemian Girl (Η τσιγγανοπούλα) | Michael William Balfe (Μάικλ Ουίλιαμ Μπαλφ) | Μία από τις λίγες αξιόλογες όπερες του 19ου αιώνα στην Αγγλική γλώσσα.[81] | |
| 1844 | Ernani (Ερνάνης) | Τζουζέπε Βέρντι | Το καλύτερο από τα πρώτα έργα του Βέρντι. Διαρκής επιτυχία επί 80 χρόνια, ξεχάστηκε μετά, για να επενεμφανιστεί μετά το 1970.[82] | |
| 1845 | Tannhäuser (Τανχόυζερ) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Το «μεσαιωνικότερο» έργο του Βάγκνερ.[83] | Overture # Einzug der Gaste |
| 1846 | Attila (Αττίλας) | Τζουζέπε Βέρντι | Έργο που έγινε δεκτό με «συγκρατημένο ενθουσιασμό» και πέρασε γρήγορα στη λήθη.[84] | |
| 1846 | La Damnation de Faust (Καταδίκη του Φάουστ) | Εκτόρ Μπερλιόζ | Προορισμένο για παίζεται ως κοντσέρτο, ανεβαίνει τα τελευταία χρόνια ως όπερα.[85] | Marche Hongroise |
| 1847 | Macbeth (Μάκβεθ) | Τζουζέπε Βέρντι | Η πρώτη επαφή του Βέρντι με τον Σαίξπηρ. | Si colmi i calici...Tu di sangue # Patria oppressa |
| 1847 | Martha (Μάρθα) | Friedrich von Flotow (Φρίντριχ φον Φλότοβ) | Κωμικό και συναισθηματικό έργο, προσαρμοσμένο κατάλληλα στα γούστα του κοινού.[86] Χιλιάδες παραστάσεις στην εποχή του,[87] σήμερα όμως μόνο η άρια Ach, so fromm ακούγεται σε ρεσιτάλ. | Ach, so fromm |
| 1849 | Die lustigen Weiber von Windsor (Οι εύθυμες κυράδες του Ουίνδσορ) | Otto Nicolai (Όττο Νικολάι) | Η μόνη γερμανική όπερα του Νικολάι, και η μεγαλύτερή του επιτυχία.[88] | Als Büblein klein an der Mutter Brust |
| 1849 | Le Prophète (Ο Προφήτης) | Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ). | Εμβατήριο της στέψης # Pour Berthe moi je soupire | |
| 1849 | Luisa Miller (Λουίζα Μίλλερ) | Βέρντι | Όπερα υποτιμημένη, κατά πολλούς θαυμαστές του Βέρντι.[89] Αστικό (όχι πια ηρωϊκό) δράμα, βασισμένο στο έργο του Σίλλερ Kabale und Liebe. | Lo vidi e'l primo palpito |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1850 | Genoveva (Γενοβέφα) | Ρόμπερτ Σούμαν | Η μοναδική όπερα του Σούμαν. Η αποτυχία της τον απέτρεψε από άλλες συνθέσεις του είδους. | |
| 1850 | Lohengrin (Λόενγκριν) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Το τελευταίο από τα έργα της μέσης περιόδου του Βάγκνερ. | Brautchor |
| 1850 | Stiffelio (Στιφέλιο) | Τζουζέπε Βέρντι | «Αληθινό φιάσκο» κατά τους κριτικούς της εποχής.[90] | |
| 1851 | Rigoletto (Ριγκολέττο) | Βέρντι | Το πρώτο -και πιο ανανεωτικό- από τα τρία έργα της μέσης περιόδου του Βέρντι, τα εκ των ων ουκ άνευ των δραματολογίων.[91] Ένα δράμα πάθους, απάτης, αγάπης πατέρα- κόρης και εκδίκησης. Περίφημη η άρια La donna è mobile.[92] | Questa ο quella # Caro nome che il mio cor # La donna è mobile # Bella figlia dell' amore |
| 1853 | Il Trovatore (Τροβατόρε) | Βέρντι | Ρομαντική όπερα, από τις μελωδικότερες του Βέρντι.[93] Οι κριτικοί αναγορεύουν τώρα τον Βέρντι «Καίσαρα της Τέχνης».[94] | Deserto sulla terra # Vedi ! le fosche notturne # Stride la vampa # D’ amor sull’ ali rosee |
| 1853 | La Traviata (Τραβιάτα) | Βέρντι | Ο ρόλος της παραστρατημένης (traviata) Βιολέττας είναι από τους σημαντικότερους για μία σοπράνο.[95] Λίγες όπερες παίχτηκαν όσο αυτή.[96] | Brindisi # Un di, felice, eterea # Sempre libera # Addio, del passato # Prendi, quest’ e l’ immagine |
| 1855 | Les vêpres siciliennes (Ο Σικελικός Εσπερινός) | Βέρντι | Έργο που φανερώνει την ισχυρή επίδραση του Μέγερμπερ επί του Βέρντι.[97] | Merci, jeunes amies |
| 1858 | Der Barbier von Bagdad (Ο κουρέας της Βαγδάτης) | Peter Cornelius (Πέτερ Κορνέλιους) | Μια ανατολίτικη κωμωδία στην παράδοση της γερμανικής ρομαντικής όπερας.[98] | |
| 1858 | Orphée aux enfers (Ο Ορφέας στον Άδη) | Ζακ Όφενμπαχ | Η πρώτη οπερέτα• σάτιρα με εξαιρετική δημοτικότητα μέχρι σήμερα,[99] ενδεχομένως λόγω καν-καν. | Overture |
| 1858 | Les Troyens (Οι Τρώες) («πρώτη» του έργου πλήρους το 1890 | Εκτόρ Μπερλιόζ | Η σημαντικότερη όπερα του Μπερλιόζ, το αποκορύφωμα της γαλλική κλασσικής παράδοσης.[85] | Gloire à Didon # Nuit d'ivresse |
| 1859 | Faust (Φάουστ) | Σαρλ Γκουνώ | Από όλες τις μουσικές εκδοχές του Φάουστ, αυτή ήταν η δημοφιλέστερη, ειδικά στη Βικτωριανή περίοδο.[100] | Le veau d' or est toujours debout # Deposons les armes # La nuit de Walpurgis |
| 1859 | Un ballo in maschera (Χορός Μεταμφιεσμένων) | Βέρντι | Έργο «ανακεφαλαιωτικό» των μουσικών τάσεων του συνθέτη και συνέχιση του αλυτρωτικού μηνύματος.[101] | Volta la terrea fronte |
| 1860 | Robin Hood (Ρομπέν των δασών) | George Alexander Macfarren (Τζορτζ Αλεξάντερ Μακφάρεν) | Overture # True love, true love # Englishmen by birth | |
| 1862 | Béatrice et Bénédict (Βεατρίκη και Βενέδικτος) | Εκτόρ Μπερλιόζ | Η τελευταία όπερα του Μπερλιόζ, καρπός του μεγάλου θαυμασμού του για τον Σαίξπηρ.[102] | |
| 1862 | La Forza del Destino (Η δύναμη του πεπρωμένου) | Βέρντι | Έργο προορισμένο για τη ρωσική αυτοκρατορική σκηνή. Πιθανόν σ' αυτό το έργο ο Βέρντι να επηρεάστηκε από τη ρωσική μουσική παράδοση.[103] | La vergine degli angeli # Rataplan |
| 1863 | Les pecheurs de perles (Αλιείς μαργαριταριών) | Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ) | Μάλλον αποτυχία κατά την πρεμιέρα, είναι σήμερα το δεύτερο σε συχνότητα ανεβάσματος έργο του Μπιζέ.[104] | Au fond du temple saint # Je crois entendre encore |
| 1864 | La belle Helene (Η Ωραία Ελένη) | Ζακ Όφενμπαχ | Ακόμη μια οπερέτα του Όφενμπαχ που διακωμωδεί θέματα της ελληνικής μυθολογίας. | Lorsque la Grece est un champ de carnage |
| 1864 | Mireille (Μιρέιγ) | Σαρλ Γκουνώ | Έργο στο οποίο ο Γκουνώ χρησιμοποιεί Προβηγκιανές λαϊκές μελωδίες. | Ο legere hirondelle |
| 1865 | L' Africaine (Η Αφρικανή) | Giacomo Meyerbeer (Τζάκομο Μέγιερμπεερ) | Η τελευταία Μεγάλη Όπερα του Μέγιερμπεερ. Μεγάλη επιτυχία μέχρι τη δεκαετία του '30, εξαφανίστηκε μετά και σήμερα μόνο η άρια Ο paradiso ακούγεται σε ρεσιτάλ. Επηρέασε τους Πονκιέλλι και Βέρντι στη σύνθεση των Gioconda και Αΐντα.[105] | O paradiso |
| 1865 | Tristan und Isolde (Τριστάνος και Ιζόλδη) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Το ριζοσπαστικό αυτό έργο του Βάγκνερ σήμανε την απαρχή της κατάρρευσης του παραδοσιακού τονικού συστήματος.[106] | |
| 1866 | Mignon (Μινιόν) | Ambroise Thomas (Αμπρουάζ Τομά) | Η πιο επιτυχημένη, μαζί με τον Άμλετ, όπερα του Τομά.[107] Σχεδόν ξεχασμένη όμως σήμερα, παρά το ότι οι μελωδίες της είχαν γοητεύσει την Ευρώπη.[108] | |
| 1866 | Prodaná nevěsta (Η πουλημένη μνηστή) | Μπέντριχ Σμέτανα | Λαϊκή κωμωδία του Σμέτανα, το πιο επιτυχημένο του έργο.[109] | Polka # Χορός των κωμωδών |
| 1867 | Don Carlos (Δον Κάρλος) | Βέρντι | Γαλλική μεγάλη όπερα του Βέρντι, ένα από τα περισσότερο εκτιμώμενα σήμερα έργα του.[110] | Αutodafe |
| 1867 | La jolie fille de Perth (Η ωραία κόρη του Περθ) | Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ) | Αν και στο στάδιο της αναζήτησης ακόμη, ο Μπιζέ δείχνει σ' αυτό το έργο ότι διαθέτει μια φλέβα εξευγενισμένου λυρισμού.[111] | Scènes bohémiennes |
| 1867 | Roméo et Juliette (Ρωμαίος και Ιουλιέτα) | Σαρλ Γκουνώ | Το δεύτερο σε δημοτικότητα έργο του Γκουνώ.[112] | Je veux vivre dans ce |
| 1868 | Dalibor (Ντάλιμπορ) | Μπέντριχ Σμέτανα | Από τις πιο επιτυχημένες όπερες του Σμέτανα, με περιορισμένη όμως απήχηση στην υπόλοιπη Ευρώπη.[113] | |
| 1868 | Die Meistersinger von Nurnberg (Οι αρχιτραγουδιστές της Νυρεμβέργης) | Βάγκνερ | Η μοναδική κωμωδία του Βάγκνερ ανάμεσα στα έργα της ωριμότητάς του αναφέρεται στη σύγκρουση της καλλιτεχνικής παράδοσης και ανανέωσης.[114] Ενθουσιασμένος ο Βάγκνερ συνέθεσε τελικά τη μακρύτερη όπερα της ιστορίας (πέντε ώρες). | Prelude # Wach Auf! |
| 1868 | Hamlet (Άμλετ) | Ambroise Thomas (Αμπρουάζ Τομά) | Μίμηση της όπερας του Γκουνώ Ρωμαίος και Ιουλιέτα (1867), επιτυχία πάντως.[115] | Ο vin, dissipe la tristesse |
| 1868 | La Perichole (Λα Περισόλ) | Όφενμπαχ | Ah quel diner # Tu n'es pas beau, tu n'es pas riche | |
| 1868 | Mefistofele (Μεφιστοφελής) | Arrigo Boito (Αρρίγκο Μπόιτο) | Ο διάσημος λιμπρεττίστας του Βέρντι, τώρα και ως συνθέτης. | Dai campi dai prati |
| 1869 | Das Rheingold (Ο χρυσός του Ρήνου) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Η εισαγωγή στον επικό κύκλο του «Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν». Πριν ακόμη σηκωθεί η αυλαία, η μουσική φέρνει το κοινό σ' ένα κόσμο φανταστικών πλασμάτων. | Vorspiel # Lugt, Schwestern |
| 1870 | Die Walkure (Βαλκυρία) | Βάγκνερ | Το δεύτερο μέρος του «Δαχτυλιδιού». Ο καλπασμός των αθάνατων πολεμιστριών είναι από τις υψηλότερες στιγμές της ιστορίας της μουσικής.[116] | Walkürenritt |
| 1871 | Aida (Αΐντα) | Βέρντι | Έργο που συνετέθη για τα εγκαίνια της Διώρυγας του Σουέζ. Υπέροχη μουσική και υπερθέαμα. Μέσα σε δέκα χρόνια ανέβηκε σε 155 θέατρα σε όλο τον κόσμο.[117] | Celeste Aida # Ritorna vincitor # Gloria all'Egitto # Ο patria mia # Morir! Si pura e bella |
| 1874 | Борис Годунов (Μπορίς Γκοντουνόφ (όπερα)) | Μοντέστ Μουσσόργκσκι | Μεγάλο ιστορικό δράμα με λαϊκά και θρησκευτικά τραγούδια.[118] | Πρόλογος, σκηνή της στέψης |
| 1874 | Dvĕ vdovy (Οι δύο χήρες) | Σμέτανα | Ακόμη μια κωμωδία του Σμέτανα, το μόνο του έργο που δεν έχει τσέχικο θέμα. | |
| 1874 | Die Fledermaus (Η νυχτερίδα) | Γιόχαν Στράους υιός | Πιθανότατα η δημοφιλέστερη από όλες τις οπερέτες.[119] Στις 31 Δεκεμβρίου ανεβαίνει στην Όπερα της Βιέννης -κάθε χρόνου. | Trinke, Liebchen, trinke schnell # Mein Herr Marquis # Brüderlein und Schwesterlein # Unter Donner und Blitz # Φινάλε |
| 1875 | Carmen (Κάρμεν) | Georges Bizet (Ζωρζ Μπιζέ) | Ίσως η περιφημότερη γαλλική όπερα.[120] Και όμως ξεκίνησε άσχημα ![121] | L'amour est un oiseau rebelle # Pres des remparts de Seville # Les tringles des sistres tintaient # Votre toast # La fleur que tu m’ avais jetee |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1876 | Siegfried (Ζίγκφριντ) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Το τρίτο μέρος του «Δαχτυλιδιού των Νιμπελούνγκεν», γραμμένο είκοσι χρόνια μετά τα δύο πρώτα. Εξελιγμένο ύφος και εξαίρετη μουσική.[122] | |
| 1876 | Götterdämmerung (Το λυκόφως των Θεών) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Το τελευταίο μέρος της τετραλογίας. Ολοκληρώνεται η αφήγηση της καταστροφής των αρχαίων θεών, απ' όπου θ' αρχίσει μια νέα περίοδος της ιστορίας του κόσμου.[123] | Siegfrieds Rheinfahrt # Trauermarsch |
| 1876 | La Gioconda (Τζοκόντα) | Amilcare Ponchielli (Αμιλκάρε Πονκιέλλι) | Η μοναδική (πλην Αϊντα) ιταλική μεγάλη όπερα που παραμένει στο διεθνές δραματολόγιο.[124] Περίφημο το μπαλέτο «Ο χορός των Ωρών» | Pescator’ affonda l’ esca # Danza delle Ore # Suicidio |
| 1877 | L’ Etoile (Το αστέρι) | Emmanuel Chabrier (Εμανουέλ Σαμπριέ) | Ειπώθηκε γι' αυτό το έργο ότι «είναι ένας σταθμός μεταξύ Κάρμεν και Τζίλμπερτ & Σάλλιβαν με πολύ Όφφενμπαχ μέσα του».[125] | Couplets du mari et de l'Eternuement |
| 1877 | Samson et Dalila (Σαμψών και Δαλιδά) | Καμίγ Σαιν-Σανς | Έργο επηρεασμένο έντονα από τον Βάγκνερ.[126] | Mon coeur s'ouvre à ta voix. |
| 1879 | Ευγένιος Ονέγκιν | Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι | Η δημοφιλέστερη όπερα του Τσαϊκόφσκι. Έντονη ταύτιση του συνθέτη με την ηρωίδα του έργου Τατιάνα.[127] | Polonaise |
| 1881 | Hérodiade (Ηρωδιάς) | Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) | Έργο που επισκιάστηκε τελικά από τη Σαλώμη του Ρίχαρντ Στράους (1905).[128] | A ne me refuse pas |
| 1881 | Les contes d’ Hoffmann (Τα παραμύθια του Χόφμαν) | Ζακ Όφενμπαχ | Προσπάθεια του Όφενμπαχ για σοβαρότερο έργο. Δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει αλλά είναι η συχνότερα παιζόμενη όπερά του σήμερα,[129] ένα έργο με υπέροχη μουσική | Les oiseaux dans la charmille # Barcarolle # Scintille diamant # C'est une chanson d'amour |
| 1881 | Simon Boccanegra (Σίμον Μποκανέγκρα) | Βέρντι | Plebe, patrizi, popolo | |
| 1882 | Parsifal (Πάρσιφαλ) | Ρίχαρντ Βάγκνερ | Η τελευταία όπερα του Βάγκνερ, με θέμα τον μύθο του Άγιου Δισκοπότηρου. Μεσαιωνισμός, Βουδδισμός, Χριστιανισμός και φιλοσοφία απαρτίζουν, σύμφωνα με τον ίδιο τον Βάγκνερ, ένα ιερό σκηνικό φεστιβάλ.[130] | Geleiten wir im bergenden |
| 1882 | Το κορίτσι του χιονιού | Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ | Από τα λυρικότερα έργα του συνθέτη.[131] | Ο χορός των ακροβατών |
| 1883 | Lakme (Λακμέ) | Leo Delibes (Λεό Ντελίμπ) | Οπερά κομίκ, περίφημη για τις μελωδίες της[132] | Duo des fleurs # Air des clochettes. |
| 1884 | Le Villi (Λε Βιλλί) | Πουτσίνι | Πρώιμο έργο του Πουτσίνι, με άφθονες ευκαιρίες για χορό.[133] | Torna ai felici di |
| 1884 | Manon (Μανόν) | Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) | Έργο που παραμένει αμείωτα δημοφιλές μέχρι τις μέρες μας.[134] | Je marche sur tous les chemins # Toi! Vous!... N'est-ce plus ma main ? |
| 1885 | Der Zigeunerbaron (Ο βαρώνος Ατσίγγανος) | Γιόχαν Στράους υιός | Μια πολύ προσεκτική ανάμειξη κωμικής όπερας και οπερέττας με έντονα ρομαντικά στοιχεία, το έργο που διαμόρφωσε τη βιεννέζικη οπερέττα στην πρώτη της φάση.[135] | Als flotter Geist # Einzugsmarsch # Schatz-Walzer |
| 1886 | Χοβανστσίνα | Μοντέστ Μουσσόργκσκυ | Το δεύτερο μεγάλο επικό έργο του Μουσσόργκσκυ με θέμα από τη ρωσική ιστορία.[136] | Χορός των Περσίδων σκλάβων |
| 1887 | Le roi malgre lui (Βασιλιάς με το στανιό) | Emmanuel Chabrier (Εμανουέλ Σαμπριέ) | Παρά το χαώδες του λιμπρέττου, ο Ραβέλ δήλωσε ότι θα προτιμούσε να είχε συνθέσει αυτή την κωμική όπερα παρά την Τετραλογία του Βάγκνερ [137] (!) | Fete Polonaise |
| 1887 | Otello (Οθέλλος) | Βέρντι | Το πρώτο (ύστερα από δεκαέξι χρόνια σιωπής) από τα τελευταία δύο αριστουργήματα του Βέρντι σε έξοχα λιμπρέττα του Αρρίγκο Μπόιτο.[73] | Dio mi potevi scagliar # Niun mi tema |
| 1888 | Le Roi d’ Ys (Ο βασιλιάς του Υς) | Édouard Lalo (Εντουάρ Λαλό) | Ακόμη ένα έργο έντονα επηρεασμένο από τον Βάγκνερ.[138] | Vainement, ma bien-aimée |
| 1890 | Cavalleria Rusticana (Καβαλερία Ρουστικάνα) | Pietro Mascagni (Πιέτρο Μασκάνι) | Η πρώτη όπερα του Μασκάνι, μια διαχρονική επιτυχία, μουσικό σύμβολο του βερισμού.[139] Το παράπονο του συνθέτη ήταν ότι η φήμη της επισκίασε τα άλλα έργα του. | Gli aranci olezzano # Regina Coeli # Intermezzo Sinfonico # No,no,Turiddu # Mamma, quel vino e generoso |
| 1890 | Πρίγκηπας Ίγκορ | Αλεξάντερ Μποροντίν | Επί 17 έτη εργαζόταν -μεταξύ άλλων- ο Μποροντίν πάνω στην όπερα αυτή, αλλά δεν μπόρεσε να την τελειώσει. Περίφημοι πάντως οι «Πολοβτσιανοί χοροί» της.[140] | Πολοβτσιανοί χοροί |
| 1890 | Ντάμα πίκα | Πιότρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι | Ο Τσαϊκόφσκι είχε τη γνώμη ότι η όπερά του αυτή ήταν αριστούργημα.[141] | Uzh vecher |
| 1891 | L' amico Fritz (Ο φίλος Φριτς) | Pietro Mascagni (Πιέτρο Μασκάνι) | Από τα τελευταία δείγματα της opera semiseria [142] (κατά λέξιν : μισοσοβαρή). | Non mi resta che il pianto |
| 1892 | La Wally (Λα Βάλλυ) | Alfredo Catalani (Αλφρέντο Καταλάνι) | Θεωρείται το αριστούργημα του Καταλάνι.[143] | Ebben, ne andro lontana |
| 1892 | Pagliacci (Παλιάτσοι) | Ρουτζέρο Λεονκαβάλλο | Μία από τις περιφημότερες όπερες του βερισμού.[144] | Din, don. Suona vespero # Vesti la giubba |
| 1892 | Werther (Βέρθερος) | Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) | Το δημοφιλέστερο (μαζί με τη Μανόν) έργο του Μασνέ.[145] | Pourquoi me reveiller |
| 1893 | Falstaff (Φάλσταφ) | Βέρντι | Η τελευταία όπερα του Βέρντι. Κωμωδία κι αυτή όπως και η Un giorno di regno, πενήντα τρία χρόνια πριν. | Và vecchio John # Alfin t' ho colto, raggiante fior # Φινάλε |
| 1893 | Hänsel und Gretel (Χάνσελ και Γκρέτελ) | Engelbert Humperdinck (Ένγκελμπερτ Χούμπερντινγκ) | Το γνωστό παραμύθι σε βαγκνερική προσαρμογή.[146] και με επιδράσεις βερισμού. Φολκλορικά στοιχεία και λαϊκά τραγούδια της Βεστφαλίας.[147] | Abends will ich schlafen gehn |
| 1893 | Manon Lescaut (Μανόν Λεσκώ) | Πουτσίνι | Το έργο που θεμελίωσε τη φήμη του Πουτσίνι.[124] Ο Πουτσίνι ανακηρύσσεται «διάδοχος» του Βέρντι.[148] | Donna non vidi mai # Sola, perduta, abbandonata |
| 1894 | Thaïs (Θαΐς) | Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) | Μεγάλη επιτυχία στην εποχή της. Επιβιώνει τώρα χάρη στο κομμάτι για βιολί "Méditation de Thaïs".[149] | Méditation |
| 1896 | Andrea Chénier (Αντρέα Σενιέ) | Umberto Giordano (Ουμπέρτο Τζορντάνο) | Η δημοφιλέστερη όπερα του Τζορντάνο.[124] | Come un bel dì di Maggio |
| 1897 | La Bohème (Λα Μποέμ) | Τζάκομο Πουτσίνι | Η τέταρτη συχνότερα παιζόμενη όπερα, παρά τις αντιφατικές κριτικές της πρεμιέρας.[150] Ο ιδανικός συνδυασμός μιας συγκινητικής ιστορίας και μιας μελωδικής παρτιτούρας.[151] | Che gelida manina # Si, mi chiamano Mimi # Quando m'en vo # Ο Mimi, tu piu non torni |
| 1897 | Königskinder (Βασιλόπουλα) | Engelbert Humperdinck (Ένγκελμπερτ Χούμπερντινγκ) | Η δεύτερη μεγάλη επιτυχία Χούμπερντινγκ | |
| 1898 | Fedora (Φεντόρα) | Umberto Giordano (Ουμπέρτο Τζορντάνο) | Η δεύτερη σε δημοφιλία όπερα του Τζορντάνο.[124] | Amor ti vieta |
| 1898 | Σάντκο | Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ | Δημοφιλέστατο στη Ρωσία το τραγούδι των Βίκινγκ εμπόρων.[141] Εξαίρετο το «Τραγούδι της Ινδίας». | To τραγούδι της Ινδίας |
| 1899 | Cendrillon (Σταχτοπούτα) | Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) | Μεγάλη επιτυχία στην πρεμιέρα. Μόνο μέσα στο 1899 πενήντα παραστάσεις.[145] | |
| 1899 | Čert a Káča (Ο Διάβολος και η Κατερίνα) | Αντονίν Ντβόρζακ | Το πρώτο έργο του Ντβόρζακ που είχε κάποια διεθνή επιτυχία.[152] | Ο χορός του δερβίση |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1900 | Louise (Λουίζ) | Gustave Charpentier (Γκουστάβ Σαρπαντιέ) | Προσπάθεια για ένα γαλλικό αντίστοιχο του βερισμού. Η δράση εκτυλίσσεται σε εργατική συνοικία του Παρισιού.[153] | Depuis le jour |
| 1900 | Tosca (Τόσκα) | Πουτσίνι | Η πιο βαγκνερική από τις όπερες του Πουτσίνι λόγω της συχνής χρήσης του λάιτμοτίφ.[124] | Recondita armonia # Quale occhio al mondo # Va, Tosca # Vissi d’ arte # E lucevan le stelle # Com’ e lunga l' attesa |
| 1901 | Rusalka (Ρουσάλκα) | Αντονίν Ντβόρζακ | Η πιο επιτυχημένη όπερα του Ντβόρζακ, με διεθνή σταδιοδρομία.[154] | |
| 1902 | Adriana Lecouvreur (Αντριάνα Λεκουβρέρ) | Francesco Cilea (Φραντσέσκο Τσιλέα) | Η μόνη από τις όπερες του Τσιλέα που ανεβαίνει ακόμη στις μέρες μας.[124] | |
| 1902 | Pelleas et Melisande (Πελλέας και Μελισσάνθη) | Κλωντ Ντεμπυσί | Το λανθανόντως συμβολιστικό έργο του Ντεμπυσσύ είναι μία από τις σημαντικότερες όπερες του 20ου αιώνα.[155] | |
| 1902 | Saul og David (Σαούλ και Δαυίδ) | Carl Nielsen (Καρλ Νίλσεν) | Η πρώτη από τις δύο όπερες του Νίλσεν. | |
| 1904 | Její pastorkyňa [Jenufa] (Γενούφα) | Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) | Η πρώτη μεγάλη επιτυχία του Γιάνατσεκ, μια νατουραλιστική απεικόνιση της τσέχικης αγροτικής ζωής.[156] | |
| 1904 | Madama Butterfly (Μαντάμ Μπατερφλάι) | Πουτσίνι | Ο Πουτσίνι κατηγορήθηκε μετά την πρεμιέρα της δημοφιλέστατης σήμερα όπεράς του για λογοκλοπή.[124] Παταγώδης αποτυχία στην πρώτη της μορφή, έκανε τον γύρο του κόσμου μέσα σε τρία χρόνια.[157] | Bimba dagli occhi pieni di malia # Un bel di vedremo # coro a bocca chiusa # Addio fiorito asil |
| 1905 | Die lustige Witwe (Η εύθυμη χήρα) | Φραντς Λέχαρ | Μια από τις περιφημότερες βιεννέζικες οπερέττες.[158] | Da geh'ich zum Maxim # Oh kommt ihr Ballsirenen # Viljalied # Lippen Schweigen |
| 1905 | Salome (Σαλώμη) | Ρίχαρντ Στράους | Όπερα παρακμής βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Όσκαρ Ουάιλντ, με σκανδαλώδη επιτυχία στην πρεμιέρα και εξαιρετικά δημοφιλής μέχρι σήμερα.[159] Το σκάνδαλο αναβιώνει κατά διαστήματα και στις μέρες μας, όταν διάσημες σοπράνο (Malfitano, Ewing) αποβάλλουν απροσχημάτιστα και τον έβδομο πέπλο. | Tanz der sieben Schleier |
| 1906 | Maskarade (Μασκαράτα) | Carl Nielsen (Καρλ Νίλσεν) | Πνευματώδης κωμωδία του Νίλσεν, μια αναδρομή στον κόσμο των Γάμων του Φίγκαρο, κλασσικό πλέον έργο στην πατρίδα του Δανία.[160] | |
| 1907 | A Village Romeo and Juliet (Ρωμαίος και Ιουλιέτα του χωριού) | Frederick Delius (Φρέντερικ Ντήλιους) | Ερωτική τραγωδία στην Ελβετία. Περίφημο το ιντερλούδιο Ο περίπατος στον κήπο του Παραδείσου.[161] | Walk to the Paradise Garden |
| 1907 | Ariane et Barbe-Bleue (Αριάδνη και ο Κυανοπώγων) | Paul Dukas (Πωλ Ντυκά) | Η μόνη σωζόμενη όπερα του Ντυκά, βασισμένη κι αυτή (όπως και το Πελλέας και Μελλισάνθη του Ντεμπυσσύ) σ' ένα συμβολιστικό δράμα του Μαίτερλινγκ.[162] | |
| 1907 | Ο Θρύλος της αόρατης πολιτείας Κιτέζ | Νικολάι Ρίμσκι-Κόρσακοφ | Η αναβίωση ενός παλιού εθνικού μύθου. Κάποιοι αποκάλεσαν το έργο αυτό «Ρωσικό Πάρσιφαλ».[163] | |
| 1909 | Elektra (Ηλέκτρα) | Ρίχαρντ Στράους | Μουσική στα όρια της ατονικότητας. Η πρώτη από πολλές συνεργασίες του συνθέτη με τον Ούγκο φον Χόφμάνσταλ.[164] | |
| 1909 | Il segreto di Susanna (Το μυστικό της Σουζάννας) | Ermanno Wolf-Ferrari (Ερμάννο-Βολφ Φερράρι) | Κωμικό ιντερμέδιο. Το φοβερό μυστικό της Σουζάννας είναι ότι καπνίζει. | |
| 1909 | Ο Χρυσός Πετεινός | Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακοφ | Σάτιρα της πολεμικής ανεπάρκειας που προκάλεσε προβλήματα στον συνθέτη μετά την ήττα της Ρωσίας στον Ρωσοϊαπωνικό πόλεμο. Θεωρείται το σημαντικότερο έργο του Ρίμσκυ-Κόρσακοφ.[165] | Ύμνος στον ήλιο |
| 1910 | Don Quichotte (Δον Κιχώτης) | Jules Massenet (Ζυλ Μασνέ) | Η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Μασνέ.[166] | |
| 1910 | La fanciulla del West (Το κορίτσι της Δύσης) | Τζιάκομο Πουτσίνι | Η ατμόσφαιρα του Φαρ Ουέστ εναρμονισμένη με τη φινέτσα του ιταλικού μπελκάντο.[167] Κατά τον ίδιο τον συνθέτη, το καλύτερο έργο του.[124] Πολλοί διαφωνούν βέβαια. | Ch'ella mi creda |
| 1911 | Der Rosenkavalier (Ο ιππότης με το Ρόδο) | Ρίχαρντ Στράους | Το δημοφιλέστερο έργο των Στράους και Χόφμάνσταλ.[168] | Marie Theres'! Hab' mir's gelobt |
| 1911 | L’ Heure espagnole (Η ισπανική ώρα) | Μωρίς Ραβέλ | Η πρώτη όπερα του Ραβέλ. Φάρσα κρεβατοκάμαρας.[169] | |
| 1912 | Ariadne auf Naxos (Αριάδνη στη Νάξο) | Ρίχαρντ Στράους | Τραγικο-κωμωδία, με όπερα μέσα στην όπερα.[170] | |
| 1913 | La vida breve (Η σύντομη ζωή) | Manuel de Falla (Μανουέλ ντε Φάλια) | Η σειρά της Ισπανίας να επηρεαστεί από τον βερισμό.[171] | Danza española nº 1 |
| 1914 | To Αηδόνι | Ιγκόρ Στραβίνσκι | Ραγδαία αλλαγή στυλ από παραδοσιακό σε υπερμοντέρνο κατά τη σύνθεση αυτής της όπερας.[172] | |
| 1917 | Arlecchino (Αρλεκίνος) | Ferruccio Busoni (Φερρούτσιο Μπουζόνι) | Μονόπρακτο έργο, στην παράδοση της commedia dell' arte.[173] | |
| 1917 | Eine florentinische Tragödie (Μία φλωρεντινή τραγωδία) | Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ | Όπερα παρακμής κι αυτή, βασισμένη επίσης σε έργο του Όσκαρ Ουάιλντ.[174] | |
| 1917 | La Rondine (Το χελιδόνι) | Πουτσίνι | Χωρίς επιτυχία αρχικά. Ο Πουτσίνι την αναθεώρησε εκ βάθρων δύο φορές.[124] | Bevo al tuo fresco sorriso |
| 1917 | Palestrina (Παλεστρίνα) | Hans Pfitzner (Χανς Πφίτσνερ) | Βαγκνερικό δράμα. Αναφέρεται κι αυτό στη σύγκρουση παράδοσης και ανανέωσης στη μουσική.[175] | |
| 1918 | A kékszakállú herceg vára (Ο πύργος του Κυανοπώγωνα) | Μπέλα Μπάρτοκ (Béla Bartók) | Η μοναδική όπερα του Μπάρτοκ. Έντονο ψυχολογικό δράμα, από τις καλύτερες δημιουργίες του.[176] | |
| 1918 | Gianni Schicchi (Τζάννι Σκίκκι) | Πουτσίνι | Το τρίπτυχο του Πουτσίνι, μαζί με τα άλλα δύο μονόπρακτα που ακολουθούν. | O mio babbino caro |
| 1918 | Il Tabarro (Μανδύας) | Πουτσίνι | Συναισθηματική τραγωδία[177] | |
| 1918 | Suor Angelica (Αδελφή Αγγελική) | Πουτσίνι | Από τα έργα του «τριπτύχου» αυτό ήταν το αγαπημένο του Πουτσίνι.[124] | Senza mamma |
| 1919 | Die Frau ohne Schatten (Η γυναίκα χωρίς σκιά) | Ρίχαρντ Στράους | Παρά το ότι ο Χόφμάνσταλ έδινε μεγάλη σημασία στο έργο αυτό, η συνεργασία συνθέτη και λιμπρεττίστα δεν απέδωσε τώρα τα αναμενόμενα.[135] | |
| 1920 | Die tote Stadt (Η νεκρή πόλη) | Erich Wolfgang Korngold (Έριχ Βόλφγκανγκ Κόρνγκολντ) | Το γνωστότερο σκηνικό έργο του Κόρνγκολντ.[178] |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1921 | Káťa Kabanová (Κάτια Καμπάνοβα) | Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) | Η πρώτη από τις μεγάλες όπερες της ωριμότητας του Γιάνατσεκ.[179] | |
| 1921 | L' amour des trois oranges (Η αγάπη των τριών πορτοκαλιών) | Σεργκέι Προκόφιεφ | Κωμική όπερα βασισμένη σ' ένα παραμύθι του Κάρλο Γκότσι,[180] του «γεννήτορα» της Τουραντό. | |
| 1922 | Der Zwerg (Ο νάνος) | Alexander von Zemlinsky (Αλεξάντερ φον Τσεμλίνσκυ) | ||
| 1924 | Intermezzo (Ιντερμέτζο) | Ρίχαρντ Στράους | Αυτοβιογραφικό έργο του Στράους.[135] | |
| 1924 | Příhody lišky Bystroušky (Η πονηρή αλεπουδίτσα) | Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) | Από τα δημοφιλέστερα έργα του Γιάνατσεκ, βασισμένο σε σειρά κόμικ.[181] | |
| 1925 | Doktor Faust (Δόκτωρ Φάουστ) | Ferruccio Busoni (Φερρούτσιο Μπουζόνι) | Έργο που επεινέθηκε για ευγένεια και ομορφιά, παρά τη λιτότητα που το διακρίνει.[182] | |
| 1925 | L’ enfant et les sortilèges (Το παιδί και τα μάγια) | Μωρίς Ραβέλ | Η δεύτερη -και τελευταία- όπερα του Ραβέλ. «Αριστουργήματα σε μινιατούρα».[183] | |
| 1925 | Wozzeck (Βότσεκ) | Άλμπαν Μπεργκ | Μια από τις πιο καθοριστικές στιγμές της όπερας στον 20ο αιώνα. Βασισμένος σε μια εντυπωσιακά ηρωική πλοκή, ο Μπεργκ αναμειγνύει τεχνικές ατονικότητας με παραδοσιακές.[184] | |
| 1926 | Cardillac (Καρντιγιάκ) | Πάουλ Χίντεμιτ | Ένα έργο στο νεοκλασσικό ύφος του Χίντεμιτ.[185] | |
| 1926 | Háry János (Χάρυ Γιάνος) | Ζόλταν Κόνταλυ | Ζίνγκσπηλ με ενσωματωμένους πολλούς ουγγρικούς χορούς και δημοτικά τραγούδια.[186] | |
| 1926 | Król Roger (Βασιλιάς Ρογήρος) | Karol Szymanowski (Κάρολ Συμανόφσκι) | Μια από τις σπουδαιότερες πολωνικές όπερες, γεμάτη από ανατολίτικες αρμονίες.[187] | |
| 1926 | Věc Makropulos (Υπόθεση Μακρόπουλος) | Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) | Λιτή παρτιτούρα, περίπλοκη υπόθεση, λαμπρά έξυπνο έργο.[188] | |
| 1926 | Turandot ((Πουτσίνι)) | Πουτσίνι | Η τελευταία όπερα του Πουτσίνι. Δεξιοτεχνικά δομημένη, το ανώτερο επίτευγμα του Πουτσίνι.[177] Ο συνθέτης δεν πρόλαβε να την ολοκληρώσει και, βέβαια, να δει την πρεμιέρα της. Η σταδιοδρομία της όμως εκτυφλωτική. | Signore, ascolta # Non piangere, Liu # Ah! Per l’ ultima volta # Nessun dorma # Tu che di gel sei cinta |
| 1927 | Οιδίπους Τύραννος | Ιγκόρ Στραβίνσκι | Λαμπρά σχεδιασμένο έργο που συγχωνεύει όπερα και ορατόριο.[189] | |
| 1927 | Jonny spielt auf (Ο Τζόνυ αρχίζει να παίζει) | Ernst Krenek (Ερνστ Κρένεκ) | Τζαζ όπερα με τρομερή επιτυχία στην εποχή της.[190] | |
| 1928 | Die Dreigroschenoper (Η όπερα της πεντάρας) | Κουρτ Βάιλ | Μοντέρνα προσαρμογή της «Όπερας του ζητιάνου» του Πέπους. | |
| 1930 | Η μύτη | Ντμίτρι Σοστακόβιτς | Σάτιρα βασισμένη στο ομώνυμο διήγημα του Γκόγκολ. | |
| 1930 | Aufstieg und Fall der Stadt Mahagonny (Άνοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνυ) – | Κουρτ Βάιλ | ||
| 1930 | Z mrtvého domu (Από το σπίτι των πεθαμένων) | Leoš Janáček (Λέος Γιάνατσεκ) | Αν και το έργο στερείται πλοκής (βασίζεται στις «Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων» του Ντοστογιέφσκι), η μουσική απόδοση των χαρακτήρων είναι δεξιοτεχνική.[188] | |
| 1932 | Moses und Aron (Μωυσής και Ααρών) (πρεμιέρα το 1957) | Άρνολντ Σένμπεργκ | Η επικοινωνία με τον Θεό και πώς η αλήθεια φτάνει στον άνθρωπο παραμορφωμένη.[191] | |
| 1933 | Arabella (Αραμπέλλα) | Ρίχαρντ Στράους | Η τελευταία συνεργασία με τον Χόφμάνσταλ (πέθανε το 1929), μια ακόμη βιεννέζικη κωμωδία[192] | |
| 1934 | Η Λαίδη Μάκβεθ του Μτσενσκ | Ντμίτρι Σοστακόβιτς | Έργο που επικρίθηκε σφοδρά από κομματικά έντυπα για τη μουσική και το θέμα της, με αποτέλεσμα ν' ανακοπεί η περαιτέρω πορεία του Σοβιετικού συνθέτη.[193] | |
| 1935 | Die schweigsame Frau (Η σιωπηλή γυναίκα) | Ρίχαρντ Στράους | Πρώτη και -αναγκαστικά- τελευταία συνεργασία με τον Στέφαν Τσβάιχ. Μια συγκινητική δεύτερη πράξη.[192] | |
| 1935 | Porgy and Bess (Πόργκυ και Μπες) | Τζορτζ Γκέρσουιν | Μελωδικός πλούτος, χρώμα, χιούμορ και δραματική ζωντάνια.[194] | Summertime |
| 1937 | Lulu (Λούλου) | Άλμπαν Μπεργκ | Δωδεκαφωνική όπερα για όλεθρο προκαλούμενο από την ωμή γυνακεία σεξουαλικότητα.[195] | |
| 1938 | Daphne (Δάφνη) | Ρίχαρντ Στράους | Όπερα με λυρική, ποιμενική μουσική.[196] | |
| 1938 | Julietta (Ιουλιέτα) | Bohuslav Martinů (Μποχουσλάβ Μαρτινού) | Έργο με αξιοσημείωτη λυρική ένταση.[197] | |
| 1938 | Mathis der Maler (Ματίας ο ζωγράφος) | Πάουλ Χίντεμιτ | Η περισσότερο εκτιμώμενη όπερα του Χίντεμιτ, μια αλληγορία για την επιβίωση του καλλιτέχνη σε περίοδο κρίσης, που απηχεί την εμπειρία του συνθέτη υπό τον Ναζισμό.[198] | |
| 1942 | Capriccio (Καπρίτσιο) | Ρίχαρντ Στράους | Η τελευταία όπερα του Στράους : μια συζήτηση για την Όπερα.[199] | |
| 1943 | Der Kaiser von Atlantis (Ο Αυτοκράτορας της Ατλαντίδος) (πρεμιέρα το 1975) | Viktor Ullmann (Βίκτορ Ούλμαν) | Ο συνθέτης κι ο λιμπρεττίστας Peter Kien έγραψαν την όπερα αυτή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Τερεζίενσταντ. Θανατώθηκαν το 1944 στο Άουσβιτς.[200] |
| Έτος | Τίτλος έργου | Συνθέτης | Σχόλια | Τα περιφημότερα μέρη |
|---|---|---|---|---|
| 1945 | Peter Grimes (Πήτερ Γκράιμς) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Ένα ορόσημο στην ιστορία της Βρεταννικής όπερας και η είσοδος του Μπρίττεν στη διεθνή μουσική σκηνή.[201] | To hell with all your mercy |
| 1945 | Πόλεμος και Ειρήνη | Σεργκέι Προκόφιεφ | Επιστροφή του Προκόφιεφ στην παραδοσιακή ρωσική, ιστορική όπερα.[202] | |
| 1946 | The Medium (Το μέντιουμ) | Gian Carlo Menotti (Τζαν Κάρλο Μενόττι) | Θεωρείται από πολλούς ως το καλύτερο έργο του Μενόττι.[203] | |
| 1946 | The Rape of Lucretia (Ο βιασμός της Λουκρητίας) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Η πρώτη «όπερα δωματίου» του Μπρίττεν.[204] | |
| 1947 | Albert Herring (Άλμπερτ Χέρρινγκ) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Όπερα που βασίζεται κυρίως στα φωνητικά σύνολα.[204] | |
| 1947 | Dantons Tod (Ο θάνατος του Δαντών) | Gottfried von Einem (Γκότφριντ φον Άινεμ) | ||
| 1947 | Les mamelles de Tirésias (Οι μαστοί του Τειρεσία) | Φρανσίς Πουλένκ | Σουρρεαλιστική κωμωδία του Πουλένκ.[205] | |
| 1949 | Il prigioniero (Ο φυλακισμένος) | Luigi Dallapiccola (Λουίτζι Νταλλαπίκκολα) | Μεγάλο μέρος της μουσικής αυτής της όπερας βασίζεται σε τρεις τονικές σειρές από 12 νότες, που εκφράζουν τα θέματα προσευχής, ελπίδας και ελευθερίας που κυριαρχούν.[206] | |
| 1950 | The Consul (Ο Πρόξενος) | Gian Carlo Menotti (Τζαν Κάρλο Μενόττι) | Η όπερα αυτή περιέχει την πιο παράτονη μουσική του Μενόττι.[203] | |
| 1951 | Amahl and the Night Visitors (Ο Αμάλ και οι νυχτερινοί επισκέπτες) | Gian Carlo Menotti (Τζαν Κάρλο Μενόττι) | Χριστουγεννιάτικη ιστορία. Η πρώτη όπερα που γράφηκε ειδικά για την τηλεόραση.[207] | |
| 1951 | Billy Budd (Μπίλλυ Μπαντ) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Όπερα χωρίς γυναικείους ρόλους, μια και το έργο διαδραματίζεται πάνω σ' ένα πολεμικό πλοίο.[208] | |
| 1951 | The Rake's Progress (Η πορεία του ασώτου) | Ιγκόρ Στραβίνσκι | Το σημαντικότερο σκηνικό έργο του Στραβίνσκι, στα ίχνη του Μότσαρτ και εμπνευσμένο από χαρακτικά του Χόγκαρθ.[209] | |
| 1954 | The Turn of the Screw (Το στρίψιμο της βίδας) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Όπερα δωματίου. Αξιοσημείωτος ο ενεργός ρόλος της ορχήστρας.[204] | |
| 1954 | Troilus and Cressida (Τρωίλος και Χρυσηίς) | William Walton (Ουίλιαμ Ουώλτον) | Όπερα με θέμα τον Τρωικό πόλεμο. Αρχικά μια αποτυχία.[210] | |
| 1955 | Πύρινος άγγελος | Σεργκέι Προκόφιεφ | Η πιο προχωρημένη μουσικά σύνθεση του Προκόφιεφ, που την πρώτη της δεν πρόλαβε να δει.[141] | |
| 1956 | Candide (Καντίντ) | Leonard Bernstein (Λέοναρντ Μπέρνστάιν) | ||
| 1957 | Dialogues des Carmélites (Διάλογοι Καρμηλιτισσών) | Φρανσίς Πουλένκ | Η σπουδαιότερη όπερα του Πουλένκ, με θέμα ένα επεισόδιο της Γαλλικής Επανάστασης.[211] Συγκλονιστικό το φινάλε με τη σκηνή του αποκεφαλισμού των καλογριών | Φινάλε |
| 1958 | Vanessa (Βανέσσα) | Samuel Barber (Σάμιουελ Μπάρμπερ) | Όπερα σε υστερορομαντικό ύφος.[212] | |
| 1959 | La voix humaine (Η ανθρώπινη φωνή) | Φρανσίς Πουλένκ | Σύντομη όπερα για μία φωνή : μια απελπισμένη γυναίκα τηλεφωνεί στον εραστή της. Μουσική απόδοση του μονόπρακτου του Κοκτώ. | |
| 1960 | A Midsummer Nights Dream (Όνειρο θερινής νυκτός) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Κατάδυση στον κόσμο του ύπνου : νεράιδες, πρίγκιπες και χωριατοπούλες.[208] | |
| 1961 | Elegy for Young Lovers (Ελεγεία για νεαρούς εραστές) | Hans Werner Henze (Χανς Βέρνερ Χέντσε) | ||
| 1962 | King Priam (Βασιλιάς Πρίαμος) | Michael Tippett (Μάικλ Τίπετ) | «Η μυστηριώδης φύση της ανθρώπινης επιλογής» και λυρική στιχομυθία Αχιλλέα και Πρίαμου για το σώμα του Έκτορα.[213] | |
| 1965 | Der junge Lord (Ο νεαρός λόρδος) | Hans Werner Henze (Χανς Βέρνερ Χέντσε) | Η τελευταία σύνθεση του Χέντσε στην Ιταλία και το πιο ιταλίζον από τα σκηνικά του έργα.[214] | |
| 1965 | Die Soldaten (Οι στρατιώτες) | Bernd Alois Zimmermann (Τσίμερμαν) | Όπερα που προκάλεσε πολλές συζητήσεις και έγινε επιτυχία σε διάφορες χώρες.[215] | |
| 1966 | Antony and Cleopatra (Αντώνιος και Κλεοπάτρα) | Samuel Barber (Σάμιουελ Μπάρμπερ) | Ακόμη ένα έργο του Μπάρμπερ σε υστερορομαντικό ύφος.[212] | |
| 1966 | The Bassarids (Οι Βασσαρίδες) | Hans Werner Henze (Χανς Βέρνερ Χέντσε) | Επανεπεξεργασία των «Βακχών» του Ευριπίδη. Προϊούσα αποδοχή της γερμανικής μουσικής παράδοσης.[216] | |
| 1969 | Die Teufel von Loudun (Οι διάβολοι του Λουντέν) | Krzysztof Penderecki (Κρύστοφ Πεντερέτσκι) | Η πρώτη και δημοφιλέστερη όπερα του Πεντερέτσκι.[217] | |
| 1973 | Death in Venice (Θάνατος στη Βενετία) | Μπέντζαμιν Μπρίτεν | Η τελευταία όπερα του συνθέτη. | |
| 1978 | Le grand macabre (Η μεγάλη μορφή του θανάτου ή Ο μεγάλος θανατικός) | Γκιέργκι Λίγκετι | ||
| 1978 | Lear (Ληρ) | Aribert Reimann (Άριμπερτ Ράιμαν) | Εξπρεσιονιστική όπερα. Ο ρόλος του βασιλιά Ληρ ειδικά γραμμένος για τον βαρύτονο Dietrich Fischer-Dieskau.[218] | |
| 1983 | Saint-François d’ Assise (Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης) | Ολιβιέ Μεσιάν | 120 μουσικοί και ανάλογου μεγέθους χορωδία απαιτούνται γι' αυτήν την όπερα.[219] | |
| 1984 | Akhnaten (Ακενατόν) | Φίλιπ Γκλας | ||
| 1987 | Nixon in China (Ο Νίξον στην Κίνα) | Τζον Άνταμς | Όπερα «μινιμαλιστικού» στυλ.[220] |
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
