Κατάλογος πρωθυπουργών του Πακιστάν

Ο Πρωθυπουργός του Πακιστάν (στην ουρντού: | وزِیرِ اعظم پاکِستان , Wazīr-ē-Āzam, στην κυριολεξία: "Μέγας Βεζίρης") είναι ο αρχηγός κυβέρνησης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Πακιστάν και διορισμένος ως "ανωτάτη εκτελεστική αρχή της Δημοκρατίας".^[2][3]

Πρωθυπουργός της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Πακιστάν
Κάτοχος Σεχμπάζ Σαρίφ από 4 Μαρτίου 2024
Προσφώνηση	Εντιμότατε κύριε Πρωθυπουργέ (επίσημα/διπλωματικά)Κύριε Πρωθυπουργέ (προφορικά) Η Εξοχότητά του (διεθνώς)[1]
Κατοικία	Θύλακας του Πρωθυπουργού
Έδρα	Πρωθυπουργικό Γραφείο
Διορισμός από	Εκλογική Επιτροπή του Πακιστάν μέσω γενικών εκλογών
Διάρκεια θητείας	5 χρόνια, ανανεώσιμη
Αρχικός κάτοχος	Λιακάτ Αλί Χαν (1947–1951)
Δημιουργία	14 Αυγούστου 1947
Ιστοσελίδα	pmo.gov.pk

Εκλέγεται από μέλη της Εθνοσυνέλευσης και είναι ο αρχηγός του κόμματος που κατέχει την πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Ο Πρωθυπουργός επίσης υπηρετεί ως ο ανώτατος σύμβουλος του Προέδρου για κρίσιμα ζητήματα και επηρεάζει τους διορισμούς των διοικητικών αρχών του Στρατού.^[4][5] Οι εξουσίες του αυξήθηκαν σημαντικά με την 18η αναθεώρηση του συντάγματος.^[6] Η θέση ήταν κενή κατά τις περιόδους 1960–73, 1977–85 και 1999–2002 λόγω του στρατιωτικού νόμου και της άσκησης της προεδρικής εξουσίας από δικτάτορες.^[7]

O Ίμραν Χαν έγινε πρωθυπουργός στις 18 Αυγούστου 2018, έπειτα από τις γενικές εκλογές στις 25 Ιουλίου 2018.^[3] Ανετράπη στις 10 Απριλίου 2022, έπειτα από πρόταση μομφής. ^[8] Στις 11 Απριλίου 2022 ανέλαβε πρωθυπουργός ο Σεχμπάζ Σαρίφ.

Υπόμνημα

Υπόμνημα για τον κατάλογο πρωθυπουργών

	Όνομα κόμματος
	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος / Μουσουλμανικός Σύνδεσμος Πακιστάν
	Σύνδεσμος Αγουάμι
	Ρεπουμπλικανικό Κόμμα
	Λαϊκό Κόμμα
	Εθνικό Λαϊκό Κόμμα
	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)
	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (Q)
	Πακιστάν Τεχρίκ-ε-Ινσάφ
	Ανεξάρτητος

Πρωθυπουργοί

Κατάλογος πρωθυπουργών του Πακιστάν^[9]

Αριθμός θητείας	Πορτρέτο	Όνομα (γέννηση-θάνατος)	Από	Έως	Διάρκεια θητείας	Εκλογές	Πολιτικό κόμμα (Συνασπισμός)		Σημειώσεις
1		Λιακάτ Αλί Χαν (1895-1951)	14 Αυγούστου 1947	16 Οκτωβρίου 1951 (δολοφονήθηκε)	4 χρόνια, 2 μήνες, 2 ημέρες,	—	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος		Έπειτα από πρόταση του εκ των "πατέρων" της δημοκρατίας του Πακιστάν, Γενικού Κυβερνήτη Μουχάμαντ Αλί Τζίναχ ο υπουργός Οικονομικών Λιακάτ Αλί Χαν διορίστηκε πρώτος πρωθυπουργός το 1947. Κυβέρνησε ως τη δολοφονία του το 1951.[10]
2		Σερ Χαγουάτζα Ναζιμουντίν (1894-1964)	17 Οκτωβρίου 1951	17 Απριλίου 1953	1 χρόνος, 6 μήνες	—	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος		Ο Ναζιμουντίν έγινε πρωθυπουργός μετά τη δολοφονία του Λιακάτ Χαν το 1951.[10] Αποχώρησε μετά τη διάλυση της κυβέρνησης από τον γενικό κυβερνήτη Μαλίκ Γκουλάμ Μουχάμαντ το 1953.[9]
3		Μοχάμαντ Άλι Μπόγκρα (1909-1963)	17 Απριλίου 1953	12 Αυγούστου 1955	2 χρόνια, 3 μήνες, 26 ημέρες	—	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος		Διπλωμάτης και σχετικά άγνωστος στην πολιτική, σύστησε υπουργείο Ταλέντων, όμως η κυβέρνησή του απολύθηκε το 1955 από τον Γενικό Κυβερνήτη μετά τις εκλογές του 1954.[9]
4		Τσόντρι Μοχάμαντ Άλι (1905-1982)	12 Αυγούστου 1955	12 Σεπτεμβρίου 1956	1 χρόνος, 1 μήνας	—	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος		Ήταν ο πρώτος διορισμός πρωθυπουργού στον συνασπισμό του Μουσουλμανικού Συνδέσμου, του Συνδέσμου Αγουάμι και του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Απομακρύνθηκε από τη θέση του με πρόταση δυσπιστίας που κατατέθηκε από το ίδιο του το κόμμα.[9]
5		Χουσεΐν Σαχίντ Σουχραγουάρντι (1892-1963)	12 Σεπτεμβρίου 1956	17 Οκτωβρίου 1957	1 χρόνος, 1 μήνας, 5 ημέρες	—	Σύνδεσμος Αγουάμι		Παραιτήθηκε έχοντας χάσει την υποστήριξη του κόμματός του και των εταίρων στον συνασπισμό του.[9]
6		Ιμπραήμ Ισμαήλ Τσουντριγκάρ (1897-1960)	17 Οκτωβρίου 1957	16 Δεκεμβρίου 1957	1 μήνας, 29 ημέρες	—	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος		Είναι ο πρωθυπουργός με την μικρότερη διάρκεια θητείας, καθώς παρέμεινε μόλις 55 ημέρες. Απομακρύνθηκε με πρόταση δυσπιστίας, με τις ψήφους του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος και του Συνδέσμου Αγουάμι.[9]
7		Σερ Φερόζ Χαν Νουν (1893-1970)	16 Δεκεμβρίου 1957	7 Οκτωβρίου 1958	9 μήνες, 21 ημέρες	—	Ρεπουμπλικανικό Κόμμα		Δικηγόρος στο επάγγελμα, η κυβέρνησή του κατέρρευσε με την κήρυξη στρατιωτικού νόμου από τον Ισκαντέρ Μιρζά το 1958 προκειμένου να παρατεθεί η θητεία του Προέδρου.[11][12]
7 Οκτωβρίου 1958 – 7 Δεκεμβρίου 1971
8		Νουρούλ Αμίν (1893-1974)	7 Δεκεμβρίου 1971	20 Δεκεμβρίου 1971	13 ημέρες	1970	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος		Έπειτα από τις γενικές εκλογές, ο Αμίν διορίστηκε πρωθυπουργός το 1971 από τον πρόεδρο Γιαχία Χαν. Ήταν επίσης ο πρώτος και μοναδικός Αντιπρόεδρος του Πακιστάν από το 1970 ως το 1972. Επί των ημερών του το Πακιστάν ενεπλάκη στον Ινδοπακιστανικό Πόλεμο του 1971.[9]
20 Δεκεμβρίου 1971 – 14 Αυγούστου 1973
9		Ζούλφικαρ Άλι Μπούτο (1928-1979)	14 Αυγούστου 1973	5 Ιουλίου 1977	3 χρόνια, 10 μήνες, 21 ημέρες	1977	Λαϊκό Κόμμα		Ο Μπούτο παραιτήθηκε από την προεδρία και έγινε πανίσχυρος πρωθυπουργός, έπειτα από την επανακατάρτιση του συντάγματος, με το οποίο το καθεστώς έγινε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ανατράπηκε με τον στρατιωτικό νόμο του 1977 από τον αρχηγό του Στρατού, στρατηγό Ζία Ουλ Χακ, τον Ιούλιο του 1977.[13]
5 Ιουλίου 1977 – 24 Μαρτίου 1985
10		Μουχάμαντ Χαν Τζουνέτζο (1932-1993)	24 Μαρτίου 1985	29 Μαΐου 1988	3 χρόνια, 2 μήνες, 5 ημέρες	1985	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (Ανεξάρτητος)		Ο Τζουνέτζο εξελέγη στην πρωθυπουργία στις γενικές εκλογές του 1985. Απολύθηκε από τον πρόεδρο μετά την 8η αναθεώρηση του συντάγματος.[9]
29 Μαΐου 1988 – 2 Δεκεμβρίου 1988
11		Μπεναζίρ Μπούτο (1953-2007)	2 Δεκεμβρίου 1988	6 Αυγούστου 1990	1 χρόνος, 8 μήνες, 4 μέρες	1988	Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν		Η Μπούτο έγινε η πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός του Πακιστάν, και η πρώτη αρχηγός μεγάλου πολιτικού κόμματος το 1982. Έξι χρόνια μετά, έγινε η πρώτη εκλεγμένη γυναίκα σε μουσουλμανικό κράτος.[14]
12		Ναγουάζ Σαρίφ (1949-)	6 Νοεμβρίου 1990	18 Ιουλίου 1993	2 χρόνια, 7 μήνες, 4 ημέρες	1990	Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)		Ο Σαρίφ εξελέγη ως ο 12ος πρωθυπουργός του Πακιστάν την 1η Νοεμβρίου 1990.[15] Ο πρόεδρος Χαν διέλυσε την κυβέρνηση τον Απρίλιο του 1993, ο οποίος αργότερα αποκαταστάθηκε στην πρωθυπουργία από το Ανώτατο Δικαστήριο του Πακιστάν. Ο Σαρίφ επέζησε μιας σοβαρής συνταγματικής κρίσης όταν ο πρόεδρος Χαν επεχείρησε να τον απολύσει με την 8η αναθεώρηση του συντάγματος. Όμως, τον Απρίλιο του 1993 προσέφυγε κατά της απόφασης και πέτυχε την επαναφορά του στην πρωθυπουργία με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου. Ο Σαρίφ παραιτήθηκε από τη θέση του έπειτα από συμφωνία, με την οποία απολύθηκε και ο πρόεδρος της χώρας, τον Ιούλιο του 1993.[16]
13		Μπεναζίρ Μπούτο (1953-2007)	19 Οκτωβρίου 1993	5 Νοεμβρίου 1996	3 χρόνια, 17 ημέρες	1993	Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν		Η Μπούτο επανεξελέγη για 2η θητεία το 1993. Διέφυγε το πραξικόπημα του 1995 και η κυβέρνησή της απολύθηκε από τον πρόεδρο Λεγκάρι τον Νοέμβριο του 1996.[17][18]
14		Ναγουάζ Σαρίφ (1949-)	17 Φεβρουαρίου 1997	12 Οκτωβρίου 1999	2 χρόνια, 7 μήνες, 25 ημέρες	1997	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)		Ο Σαρίφ επανεξελέγη στην πρωθυπουργία τον Φεβρουάριο του 1997.[19] Η κυβέρνησή του ανατράπηκε από τον στρατηγό Περβέζ Μουσάραφ τον Οκτώβριο του 1999, και επιβλήθηκε στρατιωτικός νόμος σε ολόκληρη τη χώρα.[20]
12 Οκτωβρίου 1999 – 23 Νοεμβρίου 2002
15		Μιρ Ζαφαρουλάχ Χαν Τζαμαλί (1944-2020)	23 Νοεμβρίου 2002	26 Ιουνίου 2004	1 χρόνος, 7 μήνες, 3 μέρες	2002	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (Q)		Ο Τζαμαλί εξελέγη πρωθυπουργός τον Νοέμβριο του 2002. Παραιτήθηκε τον Ιούνιο του 2004.
26 Ιουνίου 2004 – 30 Ιουνίου 2004
16		Τσόντρι Σουτζάατ Χουσαΐν (1946-)	30 Ιουνίου 2004	26 Αυγούστου 2004	1 μήνας, 27 μέρες	—	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (Q)		Το Κοινοβούλιο εξέλεξε τον Χουσαΐν στην πρωθυπουργία για περίοδο 50 ημερών.[21]
26 Αυγούστου 2004 – 28 Αυγούστου 2004
17		Σαουκάτ Αζίζ (1949-)	28 Αυγούστου 2004	15 Νοεμβρίου 2007	3 χρόνια, 2 μήνες, 18 μέρες	—	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (Q)		Ο Αζίζ ανέλαβε πρωθυπουργός τον Αύγουστο του 2004. Αποχώρησε από την πρωθυπουργία τον Νοέμβριο του 2007, και έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός του Πακιστάν που αποχώρησε από τη θέση του έχοντας ολοκληρώσει την κοινοβουλευτική του θητεία.[22]
18		Γιουσάφ Ραζά Γκιλάνι (1952-)	25 Μαρτίου 2008	19 Ιουνίου 2012	4 χρόνια, 2 μήνες, 25 ημέρες	2008	Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν		Ο Γκιλάνι εξελέγη πρωθυπουργός τον Μάρτιο του 2008. Έχασε την έδρα του στο κοινοβούλιο τον Απρίλιο του 2012 με εντολή του Ανωτάτου Δικαστηρίου για προσβολή του δικαστηρίου.[23]
19		Ρατζά Περβάιζ Ασράφ (1950-)	22 Ιουνίου 2012	24 Μαρτίου 2013	9 μήνες, 2 μέρες	—	Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν		Ο Ασράφ ανέλαβε πρωθυπουργός τον Ιούνιο του 2012, μετά την αποχώρηση του Γκιλάνι.
20		Ναγουάζ Σαρίφ (1949-)	5 Ιουνίου 2013	28 Ιουλίου 2017	4 χρόνια, 1 μήνας, 23 μέρες	2013	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)		Στις 5 Ιουνίου 2013 ο Σαρίφ ανέλαβε καθήκοντα για τρίτη μη συνεχή θητεία έπειτα από την εξασφάλιση 192 εδρών επί συνόλου 342για το κόμμα του, κάτι που του έδωσε αυτοδυναμία. Ωστόσο, με απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου στις 28 Ιουλίου 2017 έχασε την πρωθυπουργία, εξαιτίας των αποκαλύψεων των Panama Papers.[24]
29 Ιουλίου 2017 – 1 Αυγούστου 2017
21		Σαχίντ Χακάν Αμπάσι (1958-)	1 Αυγούστου 2017	31 Μαΐου 2018	10 μήνες	—	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)		Μετά την καθαίρεση του Σαρίφ νέος πρωθυπουργός εξελέγη από το κοινοβούλιο ο Αμπάσι. Η θητεία του ολοκληρώθηκε στις 31 Μαΐου 2018 μαζί με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης.[25]
22 [26][27][28] Ωστόσο, οι περισσότερες πηγές τον προσμετρούν ως τον 22ο.[29][30][31] Με αυτό το σύστημα μέτρησης οι δύο διακεκομμένες θητείες του Σαρίφ το 1993 στην πρωθυπουργία δεν προσμετρώνται ως αυτόνομες.		Ίμραν Χαν (1952-)	18 Αυγούστου 2018	10 Απριλίου 2022	3 έτη και 8 μήνες (1.339 ημέρες)	2018	Πακιστάν Τεχρίκ-ε-Ινσάφ		Έπειτα από τη νίκη του κόμματος Πακιστάν Τεχρίκ-ε-Ινσάφ στις εκλογές της 25ης Ιουλίου 2018 (κέρδισε 157 από τις συνολικά 342 έδρες), σχηματίστηκε κυβέρνηση συνασπισμού με 178 μέλη, συμπεριλαβανομένων του PTI, του MQM, BAP και άλλα. Στις 18 Αυγούστου 2018 ο Ίμραν Χαν ορκίστηκε στην πρωθυπουργία του Πακιστάν. Ανετράπη στις 10 Απριλίου 2022.
23		Σεχμπάζ Σαρίφ میاں محمد شہباز شریف (1951-)	11 Απριλίου 2022	14 Αυγούστου 2023	1 έτος, 125 ημέρες	—	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)		Ο Σεχμπάζ Σαρίφ εξελέγη πρωθυπουργός του Πακιστάν μετά την επιτυχή πρόταση μομφής κατά του Ίμραν Χαν, η υποψηφιότητά του υποστηρίχθηκε από όλα τα κοινά κόμματα της αντιπολίτευσης που ψήφισαν για την απομάκρυνση του προηγούμενου πρωθυπουργού από το αξίωμα.
Κενή θέση: Ο Ανουάρ ουλ Χακ Κακάρ υπηρέτησε ως προσωρινός πρωθυπουργός κατά τη μεταβατική περίοδο.
24		Σεχμπάζ Σαρίφ میاں محمد شہباز شریف (1951-)	4 Μαρτίου 2024	Σημερινός	7007253152000000000293 ημέρες	2024		Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (N)	Διεξήχθησαν γενικές εκλογές στις 8 Φεβρουαρίου 2024 και ο Σαρίφ εξελέγη πρωθυπουργός με την υποστήριξη των MQM, BAP, PMLQ, IPP, NP και PMLZ και τη στήριξη του Κόμματος των Λαών του Πακιστάν.

Υπηρεσιακοί (εκτελούντες χρέη πρωθυπουργού)

Κατάλογος υπηρεσιακών πρωθυπουργών

Σειρά	Πορτρέτο	Όνομα (Γέννηση–θάνατος)	Από	Έως	Διάρκεια θητείας	Πολιτικό κόμμα (Συνασπισμός)		Παρατηρήσεις
1ος υπηρεσιακός		Γκουλάμ Μουσταφά Τζατόι[32] (1931–2009)	6 Αυγούστου 1990	6 Νοεμβρίου 1990	3 μήνες	Εθνικό Λαϊκό Κόμμα		Ο Τζατόι διορίστηκε από τον πρόεδρο Γκουλάμ Ισχάκ Χαν ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός.[9]
2ος υπηρεσιακός		Μπαλάχ Σερ Μαζάρι[9] (1928–2022)	18 Απριλίου 1993	26 Μαΐου 1993	1 μήνας, 8 μέρες	Λαϊκό Κόμμα του Πακιστάν		Ο Μαζάρι διορίστηκε από τον πρόεδρο Γκουλάμ Ισχάκ Χαν ως υπηρεσιακός πρωθυπουργός και αποχώρησε από τη θέση το με την ανατροπή του προεδρικού διατάγματος από το Ανώτατο Δικαστήριο και την επαναφορά της κυβέρνησης Σαρίφ.[9]
3ος υπηρεσιακός		Μοϊνουντίν Αχμάντ Κουρέσι[9] (1930–2016)	18 Ιουλίου 1993	19 Οκτωβρίου 1993	3 μήνες, 1 μέρα	Ανεξάρτητος		Μετά την παραίτηση του Σαρίφ τον Ιούλιο του 1993, ο Κουρέσι διορίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός.
4ος υπηρεσιακός		Μαλίκ Μεράτζ Χαλίντ[33] (1916–2003)	5 Νοεμβρίου 1996	17 Φεβρουαρίου 1997	3 μήνες, 12 μέρες	Ανεξάρτητος		Διορίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός μετά την απόλυση της κυβέρνησης Μπούτο το 1996.[9]
5ος υπηρεσιακός		Μουχάμαντ Μίαν Σούμρο[34] (1950–)	16 Νοεμβρίου 2007	24 Μαρτίου 2008	4 μήνες, 8 μέρες	Πακιστανικός Μουσουλμανικός Σύνδεσμος (Q)		Ο Σούμρο ανέλαβε υπηρεσιακά την πρωθυπουργία τον Νοέμβριο του 2007.[34]
6ος υπηρεσιακός		Μιρ Χαζάρ Χαν Χόζο[35] (1929–)	25 Μαρτίου 2013	5 Ιουνίου 2013	2 μήνες, 11 μέρες	Ανεξάρτητος		Ο Χόζο διορίστηκε από την Εκλογική Επιτροπή του Πακιστάν στις 24 Μαρτίου 2013.[36] Ορκίστηκε την επομένη.[37]
7ος υπηρεσιακός		Ναζιρούλ Μουλκ (1950–)	1 Ιουνίου 2018	18 Αυγούστου 2018	2 μήνες, 18 μέρες	Ανεξάρτητος		Ο Μουλκ διορίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός έπειτα από συμφωνία του πρωθυπουργού Αμπάσι και του αρχηγού της αντιπολίτευσης, Χουρσίντ Σαχ στις 28 Μαΐου. Ορκίστηκε την 1η Ιουνίου 2018.[38]
8ος υπηρεσιακός		Ανουάρ ουλ χακ Κακάρ (1971–)	14 Αυγούστου 2023	4 Μαρτίου 2024	7007175392000000000203 ημέρες	Κόμμα Αγουάμι του Μπαλουχιστάν		Διορίστηκε υπηρεσιακός πρωθυπουργός στις 14 Αυγούστου 2023 έπειτα από συμφωνία του αρχηγού της αντιπολίτευσης Ράτζα Ριάζ Αχμάντ Χαν και του πρωθυπουργού Σεχμπάζ Σαρίφ για το όνομά του.[39]

Παραπομπές

1. «Heads of State, Government and Ministers for Foreign Affairs» (PDF). UN. United Nations Foreign and Protocol Service.
2. Article 90(1) in Chapter 3: The Federal Government, Part III: The Federation of Pakistan στο Σύνταγμα του Πακιστάν.
3. «Prime minister». BBC News. 2008-10-16. http://news.bbc.co.uk/1/hi/uk_politics/82559.stm. Ανακτήθηκε στις 2012-09-08.
4. Article 243(2)) in Chapter 2: The Armed Forces. Part XII: Miscellaneous in the Constitution of Pakistan.
5. Article 46 in Chapter 1: The President, Part III: The Federation of Pakistan in the Constitution of Pakistan.
6. «Pakistan Supreme Court orders arrest of PM Raja Pervez Ashraf». BBC. 2013-01-15. https://www.bbc.co.uk/news/world-asia-21022855.
7. Singh, R.S.N. (2008). The military factor in Pakistan. New Delhi: Frankfort, IL. ISBN 978-0981537894.
8. «Πακιστάν: Ο πρωθυπουργός 'Ιμραν Χαν ανατράπηκε μετά από πρόταση μομφής». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 10 Απριλίου 2022. Ανακτήθηκε στις 11 Απριλίου 2022.
9. Tasleem, Nauman (27 Ιουνίου 2004). «20 prime ministers since independence». Daily Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2 Οκτωβρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 9 Σεπτεμβρίου 2012.
10. «Death anniversary of Khawaja Nazimuddin». Pakistan Broadcasting Corporation. 22 Οκτωβρίου 2012. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Οκτωβρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2012.
11. Nagendra Kr. Singh (2003). Encyclopaedia of Bangladesh. Anmol Publications Pvt. Ltd. σελίδες 9–10. ISBN 978-81-261-1390-3.
12. «Ouster of President Iskander Mirza». Story Of Pakistan. 1 Ιουνίου 2003. Ανακτήθηκε στις 1 Αυγούστου 2017.
13. Ali, Hasan (19 Αυγούστου 2008). «4 military dictators among 14 heads of state under Officers' Club of Revolutionary Armed Forces». Daily Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 2013.
14. Muhammad Najeeb· Hasan Zaidi (28 Δεκεμβρίου 2007). «Benazir Bhutto: Daughter of Tragedy». India Today. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2012.
15. John, Wilson· Vikram Sood· Akmal Hussain (2009). Pakistan's economy in historical perspective: The Growth, Power and Poverty. Pakistan: the struggle within. New Delhi and Washington, D.C.: Dorling Kindersly (Pvt) limited, India and the Library of Congress. σελ. 220. ISBN 978-81-317-2504-7. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2012.
16. Dutt, Sanjay (2009). «1993 Elections». Inside Pakistan: 52 years oulook. New Delhi: A.P.H. Publishing Corporation. σελ. 267. ISBN 81-7648-157-2. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2012.
17. Ranjha, Khalid (1 Ιουνίου 1995). «Altaf accuses Benazir of 'racism'». DawnWireService. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 26 Δεκεμβρίου 2018. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2012.
18. Burns, John F (1996-11-05). «Pakistan's Premier Bhutto is put under house arrest». The New York Times. https://www.nytimes.com/1996/11/05/world/pakistan-s-premier-bhutto-is-put-under-house-arrest.html. Ανακτήθηκε στις 2011-03-05.
19. Hassan, Syed Shoaib (2009-03-12). «ProΑρχείο: Nawaz Sharif». BBC News. http://news.bbc.co.uk/2/hi/south_asia/6959782.stm. Ανακτήθηκε στις 2012-10-27.
20. Dugger, Celia W. (14 Οκτωβρίου 1999). «Pakistan Calm After Coup; Leading General Gives No Clue About How He Will Rule». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 27 Οκτωβρίου 2012.
21. Qaisar, Rana (29 Ιουνίου 2004). «Chaudhry Shujaat set to become 19th PM». Daily Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 21 Μαΐου 2005. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012.
22. «Soomro takes oath as Pakistan's caretaker PM». Xinhua News Agency. 16 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012.
23. Khan, Iftikhar A. (19 Ιουνίου 2012). «Yousuf Raza Gilani is sent packing». Xinhua News Agency. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012.
24. Bhatti, Haseeb (28 Ιουλίου 2017). «Nawaz Sharif steps down as PM after SC's disqualification verdict». Dawn.
25. Zahra-Malik, Mehreen (2017-07-29). «Ousted Pakistan Leader Passes Baton to Brother, Shehbaz Sharif». Asia-Pacific: The New York Times. https://www.nytimes.com/2017/07/29/world/asia/shehbaz-sharif-pakistan-prime-minister.html. Ανακτήθηκε στις 2017-08-01.
26. Χωρίς τους 7 υπηρεσιακούς πρωθυπουργούς, ο Ίμραν Χαν είναι ο 19ος πρωθυπουργός του Πακιστάν. Ωστόσο, οι δύο μη συνεχεία θητείες της Μπεναζίρ Μπούτο (1988 - 1990 και 1993 - 1996) και οι τρεις μη συνεχείς θητείες του Ναγουάζ Σαρίφ (1990 - 1993, 1997 - 1999 και 2013 - 2017) συνήθως προσμετρώνται αυτόνομα. Ως αποτέλεσμα, ορισμένες πηγές μετρούν τον Χαν ως τον 19ο πρωθυπουργό.
27. Sreemoy Talukdar (27 Ιουλίου 2018). «Imran Khan as Pakistan PM: India need not take PTI chief's insincere 'peace overtures' seriously». Firstpost. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018. The Pakistan Tehreek-e-Insaf (PTI) chief, who is poised to take over as Pakistan's 19th prime minister,
28. Naila Inayat (15 Αυγούστου 2018). «Famed cricketer turned prime minister faces widespread corruption in his effort to fix Pakistan». The Washington Times. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018. ... Imran Khan, the legendary cricketer turned politician who is now slated to become Pakistan's 19th prime minister,
29. «Imran Khan elected 22nd Prime Minister of Pakistan». The News International. 18 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018.
30. «Imran Khan sworn-in as 22nd Prime Minister of Pakistan». Dunya News. 18 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018.
31. «Imran Khan takes oath as 22nd Prime Minister of Pakistan». The Times Of India. 18 Αυγούστου 2018. Ανακτήθηκε στις 18 Αυγούστου 2018.
32. «Ex-PM Ghulam Mustafa Jatoi passes away». Daily Times. 21 Νοεμβρίου 2009. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Απριλίου 2013. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2012.
33. F. Burns, John (15 Νοεμβρίου 1996). «Caretaker Premier leads Pakistan into 90 days of no frills». The New York Times. Ανακτήθηκε στις 20 Οκτωβρίου 2012.
34. «Soomro takes oath as Pakistan's caretaker PM». Xinhua News Agency. 16 Νοεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 21 Οκτωβρίου 2012.
35. «ECP selects Mir Hazar Khan Khoso as caretaker PM». Dawn (Herald). 2013-03-24. http://dawn.com/2013/03/24/ecp-selects-mir-hazar-khan-khoso-as-caretaker-pm/. Ανακτήθηκε στις 2013-03-25.
36. «Justice (r) Mir Hazar Khan Khoso named interim PM of Pakistan». The Express Tribune. AFP/Web Desk. 2013-03-24. http://tribune.com.pk/story/525608/justice-r-mir-hazar-khan-khoso-named-interim-pm-of-pakistan/. Ανακτήθηκε στις 2013-03-24.
37. «Pakistan's caretaker PM Mir Hazar Khan Khoso sworn in». BBC News. 2013-03-25. https://www.bbc.co.uk/news/world-asia-21922586. Ανακτήθηκε στις 2013-03-25.
38. «Former CJP Nasirul Mulk to be caretaker PM» (στα αγγλικά). Dawn. 2018-05-28. https://www.dawn.com/news/1410523/former-cjp-nasirul-mulk-to-be-caretaker-pm. Ανακτήθηκε στις 2018-05-28.
39. Khan, Sanaullah· Guramani, Nadir (12 Αυγούστου 2023). «BAP's Anwaarul Haq Kakar named caretaker prime minister». DAWN.COM (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 13 Αυγούστου 2023.