Γάλλος σκηνοθέτης και ηθοποιός From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Ζακ Τατί (γαλλικά: Jacques Tati, 9 Οκτωβρίου 1907 - 4 Νοεμβρίου 1982) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης και κωμικός ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε ως Ζακ Τάτισεφ από Ρώσο πατέρα και Ολλανδέζα μητέρα στο Παρίσι. Σήμερα θεωρείται από τους πρωτοπόρους του σύγχρονου κινηματογράφου.
 |
Το λήμμα παραθέτει τις πηγές του αόριστα, χωρίς παραπομπές. |
| Ζακ Τατί | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | Jacques Tati (Γαλλικά) |
| Γέννηση | 9 Οκτωβρίου 1907[1][2][3] Λε Πεκ[4][5][6] |
| Θάνατος | 4 Νοεμβρίου 1982[1][2][6] 10ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[6] |
| Αιτία θανάτου | πνευμονική εμβολή |
| Συνθήκες θανάτου | φυσικά αίτια |
| Τόπος ταφής | Saint Germain-en-Laye Old Communal Cemetery |
| Χώρα πολιτογράφησης | Γαλλία[7] |
| Θρησκεία | Καθολικισμός |
| Εκπαίδευση και γλώσσες | |
| Μητρική γλώσσα | Γαλλικά |
| Ομιλούμενες γλώσσες | Γαλλικά[2][8] |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | ηθοποιός ταινιών ηθοποιός σκηνοθέτης κινηματογράφου σεναριογράφος κωμικός[9] παραγωγός ταινιών[10] μίμος ηθοποιός τηλεόρασης σκηνοθέτης[11] |
| Αξιοσημείωτο έργο | Ο θείος μου |
| Οικογένεια | |
| Τέκνα | Sophie Tatischeff |
| Γονείς | George Emmanuel Tatischeff και Marcelle Claire van Hoof[12] |
| Αξιώματα και βραβεύσεις | |
| Βραβεύσεις | βραβείο Λουί Ντελούκ (1953) Βραβείο Κριτικής Επιτροπής (Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών) (1958) τιμητικό βραβείο Σεζάρ (1977) |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Τατί γύρισε συνολικά μόνο έξι μεγάλες ταινίες, σε πέντε από τις οποίες παίζει το ρόλο του Κυρίου Ιλό (Monsieur Hulot). Η μεγαλύτερη επιτυχία του θεωρείται η ταινία Ο θείος μου στη οποία ο Κύριος Ιλό είναι ο αγαθός συμπέθερος σε μια οικογένεια βιομηχάνων. Σε μια κοινωνία παριστάνει το άτομο μιας παλαιάς εποχής και η άγνοιά του των νέων συνθηκών κρίνει με πολύ χιούμορ τις νέες καταστάσεις. Η ταινία ενεργεί ως συμπαραδηλούμενη κριτική προς την αναπτυσσόμενη μοντερνιστική αρχιτεκτονική που στα τέλη τις δεκαετίας του 1950 αποτελούσε την προδιαγεγραμμένη δομική σύνθεση των προαστίων του Παρισιού. Έχει συνεπώς υποτεθεί ότι η ταινία είναι και μια μεταφορική αντίδραση στη σχολή του γλωσσολογικού δομισμού, που εκείνη την εποχή γνώριζε μεγάλη άνθηση χωρίς να διασπά του σημαινόμενο του γέλιου, όσο θα ήθελε ο Τατί.
Η μεγάλη επιτυχία τον παροτρύνει στην ταινία Playtime που περιγράφει τη ζωή στο Παρίσι του μέλλοντος. Όλα είναι πλέον σύγχρονα και ανώνυμα. Η κοινωνική κριτική υπερτερεί και τα αστεία είναι ελάχιστα. Σήμερα αυτή η ταινία θεωρείται από ειδικούς η καλύτερη ταινία του Τατί, αν και μνημονεύεται συνήθως μόνο για την άριστη σκηνοθεσία της (και όχι για κοινωνικούς λόγους). Η κοινωνική κριτική άλλωστε διέφευγε από το μεταστρουκτουραλιστικό μοντέλο του 1960, το οποίο καταστρατηγούσε την κλασσική μαρξιστική θεωρία του κοινωνικού προτσές (Prozess) και συνήγαγε στην εξωιστορική αποκείμενη συνείδηση του προαλλοτριωμένου υποκειμένου. Κατά τον γνωστό κριτικό Ντίκι, αυτό το σημείο αποτελεί και την αφομοίωση του νιτσεϊκού στοιχείου από τον Τατί δίνοντας μια ξεχωριστή οντότητα στο μη-είναι της "αποδομημένης επαρχίας". Είναι λοιπόν ξεκάθαρο ότι πρόκειται για ένα έργο που κηρύσσει όχι μόνο την προνεοτερικότητα αλλά και αυτό που η σύγχρονη αποδόμηση στην αρχιτεκτονική ερμηνεύει ως αστική έξοδο.
Το τελευταίο του μεγάλο έργο ήταν η πολύ κωμική ταινία Ο κύριος Ιλό στο χάος της κυκλοφορίας. Ο πρωταγωνιστής Ιλό είναι ένας βιομηχανικός σχεδιαστής που δουλεύει για μια εταιρία οχημάτων, και κατά την διάρκεια της οργάνωσης μιας έκθεσης κάποια πράγματα πάνε στραβά. Η μεγάλη επιτυχία όμως δεν κάλυψε τα χρέη της προηγούμενης.
| Έτος | Πρωτότυπος τίτλος | Τίτλος στα ελληνικά | Σημειώσεις | Ρόλος |
|---|---|---|---|---|
| 1932 | Oscar, champion de tennis | Ταινία μικρού μήκους | Σκηνοθεσία και πρωταγωνιστής | |
| 1934 | On demande une brute | Ταινία | ||
| 1935 | Gai dimanche | Ταινία μικρού μήκους | ||
| 1936 | Soigne ton gauche | |||
| 1938 | Retour à la terre | Ταινία μικρού μήκους | ||
| 1945 | Sylvie et le fantôme | Η Σιλβί και το φάντασμα | Ταινία | Σκηνοθεσία |
| 1946 | Le Diable au corps | |||
| 1947 | L'École des facteurs | Σχολή για ταχυδρόμους | Ταινία μικρού μήκους | Σκηνοθεσία και πρωταγωνιστής |
| 1949 | Jour de fête | Μέρα γιορτής | Ταινία | |
| 1953 | Les Vacances de Monsieur Hulot | Οι διακοπές του κυρίου Ιλό | ||
| 1958 | Mon oncle | Ο θείος μου | ||
| 1967 | Playtime | |||
| Cours du soir | Ταινία μικρού μήκους | |||
| 1968 | Baisers volés | Κλεμμένα φιλιά | Απόσπασμα ταινίας | Σκηνοθεσία |
| 1971 | Trafic | Ο κύριος Ιλό στο χάος της κυκλοφορίας | Ταινία | Σκηνοθεσία και πρωταγωνιστής |
| 1974 | Parade | Τηλεταινία | Σκηνοθεσία και πρωταγωνιστής | |
| 1978 | Forza Bastia 78 ou l'île en fête | Ντοκιμαντέρ | ||
| 2010 | L'illusionniste | Ο θαυματοποιός | Κινούμενα σχέδια | Σενάριο |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
