From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Γουλιέλμος ο Μακρόξιφος, αγγλ.: William Longespée, 3rd earl of Salisbury (π. 1176 - 7 Μαρτίου 1226) ("Long Sword", λατινικά de Longa Spatha) από τον Οίκο του Ανζού ήταν ένας Αγγλο-Νορμανδός ευγενής, γνωστός κυρίως για τη διοίκηση των αγγλικών δυνάμεων στη μάχη του Nταμ (στη Φλάνδρα) και για τη ότι παρέμεινε πιστός στον αδελφό του Ιωάννη της Αγγλίας. Το παρωνύμιό του "Longespée" θεωρείται γενικά ως αναφορά στο μεγάλο του ύψος και στα υπερμεγέθη όπλα που χρησιμοποιούσε. [6]
| Γουλιέλμος Λονζεσπέ, 3ος κόμης του Σόλσμπερυ | |
|---|---|
 | |
| Γενικές πληροφορίες | |
| Όνομα στη μητρική γλώσσα | William Longespée (Αγγλικά) |
| Γέννηση | 1176[1] |
| Θάνατος | 7 Μαρτίου 1226[2] Σόλσμπερι |
| Τόπος ταφής | καθεδρικός ναός του Σόλσμπερι |
| Χώρα πολιτογράφησης | Βασίλειο της Αγγλίας |
| Πληροφορίες ασχολίας | |
| Ιδιότητα | στρατιωτικός |
| Οικογένεια | |
| Σύζυγος | Ela of Salisbury, 3rd Countess of Salisbury (από 1196)[3] |
| Τέκνα | Γουλιέλμος Λονζεσπέ ο Νεότερος Νικόλαος Λονζεσπέ[4] Ida de Longespee[4] Stephen Longespée Ela Longespée Richard Longespée[4] Isabel Longespée[4] Ida Longespée[5] |
| Γονείς | Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας και Ida de Tosny |
| Αδέλφια | Ιωάννης της Αγγλίας Γοδεφρείδος (αρχιεπίσκοπος της Υόρκης) Ερρίκος ο Νεώτερος Hugh Bigod, 3rd Earl of Norfolk Γοδεφρείδος Β΄ της Βρετάνης Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος Γουλιέλμος Θ΄ του Πουατιέ Morgan Ελεονώρα της Αγγλίας (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα) Ιωάννα της Αγγλίας (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα) Ματθίλδη της Αγγλίας (ετεροθαλής αδελφή από πατέρα) |
| Οικογένεια | Οίκος των Πλανταγενετών |
| Θυρεός | |
.svg) | |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Γουλιέλμος ήταν νόθος γιος του Ερρίκου Β΄ της Αγγλίας. Η μητέρα του ήταν άγνωστη για πολλά χρόνια, έως ότου ανακαλύφθηκε ένα καταστατικό, που έκανε ο Γουλιέλμος, που αναφέρει την "Comitissa Ida, mater mea" (κόμισσα Ίντα, τη μητέρα μου). [7] [8] Πρόκειται για την Ίντα ντε Τόσνυ, μέλος της εξέχουσας οικογένειας Tό(ε)σνυ, που είχε παντρευτεί τον Ρότζερ Μπίγκοντ, 2ο κόμη του Νόρφολκ [9] το 1181.
Ο Ερρίκος Β΄ αναγνώρισε τον Γουλιέλμο ως γιο του και του έδωσε τη βαρονία του Έιπλεμπυ, στο Λίνκολνσιρ, το 1188. Οκτώ χρόνια αργότερα, ο ετεροθαλής αδελφός του, Ριχάρδος Α΄ τον νύμφευσε με μία μεγάλη κληρονόμο, την Έλα 3η κόμισσα του Σαλίσμπερυ, και του έδωσαν τον τίτλο και τα εδάφη της κομητείας. [10]
Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Ιωάννη, ο κόμης του Σάλισμπουρυ βρισκόταν στην Αυλή σε πολλές σημαντικές τελετές και κατείχε διάφορα αξιώματα: υψηλός σερίφης του Γουίλτσιρ . υπολοχαγός της Γασκώνης· αστυνομικός του Ντόβερ και λόρδων φύλακας των Πέντε Λιμένων. και αργότερα φύλακας των Ουαλικών μαρκιωνιών. Διορίστηκε σερίφης του Κέιμπριτζσιρ και του Χάντινγκτονσιρ περί το 1213.
Οι κατάλογοι μαρτύρων του Χάρτη τον τοποθετούν στη Νορμανδία κατά τη διάρκεια των εκστρατειών του Ρίτσαρντ Α για να ανακτήσει εδάφη που κατασχέθηκαν από τον Βασιλιά Φίλιππο Β 'ενώ ο βασιλιάς της Αγγλίας έλειπε σε σταυροφορία. Το 1205, ο William στάλθηκε στο Poitou για να διοικήσει μια μικρή δύναμη ιπποτών μαζί με τον γιο του μπάσταρδου του Τζον, Geoffrey, αφού τα σχέδια του John για μια αποστολή πλήρους κλίμακας καταστράφηκαν. [11] Ο Σαλίσμπερυ ήταν διοικητής στις βασιλικές και ιρλανδικές αποστολές του βασιλιά του 1210–1212 και διορίστηκε Βικέρυος της Ιρλανδίας, από κοινού με τον Τζον ντε Γκρί, επίσκοπο του Νόριτς, όταν ο βασιλιάς έφυγε για την Αγγλία το 1210. [12] Ο βασιλιάς του έδωσε επίσης την τιμή του Μάτι στο Σάφολκ.
Το 1213, ο Salisbury οδήγησε έναν μεγάλο στόλο στη Φλάνδρα, όπου κατέλαβε ή κατέστρεψε ένα μεγάλο μέρος ενός γαλλικού στόλου εισβολής αγκυροβολημένο στο Νταμ ή κοντά. Αυτό τερμάτισε την απειλή εισβολής, αλλά όχι τις συγκρούσεις μεταξύ Αγγλίας και Γαλλίας. Το 1214, ο Σόλσμπερυ στάλθηκε για να βοηθήσει τον Όθωνα Δ΄ της Γερμανίας, έναν Άγγλο σύμμαχο, ο οποίος εισέβαλε στη Γαλλία. Ο Σόλσμπερυ διοίκησε τη δεξιά πτέρυγα του στρατού στη Μάχη του Μπουβίν, αλλά η ήττα ήταν καταστροφική και συνελήφθη. [13]
Ώσπου να επιστρέψει στην Αγγλία, ξεκίνησε η εξέγερση μεταξύ των βαρόνων. Ο Σόλσμπερυ ήταν ένας από τους λίγους που παρέμεινε πιστός στον Ιωάννη, εκτός από μερικούς μήνες το 1216. Στον εμφύλιο πόλεμο που πραγματοποιήθηκε έναν χρόνο μετά την υπογραφή του Mεγάλου Καταστατικού, ο Σόλσμπερυ ήταν ένας από τους ηγέτες του στρατού του βασιλιά στον νότο. Έγινε ξανά ο ύπατος σερίφης του Γουίλτσιρ, αυτή τη φορά ισόβια. Αφού διοίκησε την πολιορκία του Λίνκολν με τον Γουίλιαμ Μάρσαλ, διορίστηκε επίσης ο ύπατος σερίφης του Λίνκολνσιρ (εκτός από την τρέχουσα θέση του ως υπάτου σερίφη του Σόμερσετ) και κυβερνήτης του κάστρου του Λίνκολν. Ωστόσο, αφού ο Λουδοβίκος πρίγκιπας της Γαλλίας (αργότερα Λουδοβίκος Η΄) αποβιβάστηκε ως σύμμαχος των ανταρτών, ο Σόλσμπερυ πήγε στο πλευρό του. Πιθανώς πίστευε ότι η μερίδα του Ιωάννη είχε χάσει. [13]
Μετά το τέλος του Ιωάννη και την αναχώρηση του Λουδοβίκου, ο Σόλσμπερυ, μαζί με πολλούς άλλους βαρόνους, εντάχθηκαν στη μερίδα του νεαρού γιου του Ιωάννη, τώρα Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας. Κατείχε μία ισχυρή θέση στη διακυβέρνηση κατά τη διάρκεια της ανηλικιότητας του βασιλιά και αγωνίστηκε στη Γασκώνη για να βοηθήσει να εξασφαλιστεί το υπόλοιπο μέρος των αγγλικών ηπειρωτικών περιοχών. Διορίστηκε υψηλός σερίφης του Ντέβον το 1217 και υψηλός σερίφης του Στάφορντσιρ και του Σρόπσιρ το 1224. Το πλοίο του Σόλσμπερυ σχεδόν χάθηκε σε μία καταιγίδα, ενώ επέστρεφε στην Αγγλία το 1225, και αναγκάστηκε να καταφύγει για μερικούς μήνες σε ένα μοναστήρι στο γαλλικό νησί του Ρε. [13]
Ο Σόλσμπερυ απεβίωσε λίγο μετά την επιστροφή του στην Αγγλία στο κάστρο του Σόλσμπερυ. Ο Ρότζερ του Γουέντοβερ ισχυρίστηκε ότι δηλητηριάστηκε από τον Χούμπερτ ντε Μπεργκ. [14] Μία αξιόπιστη πηγή, ωστόσο, δηλώνει ότι «υπάρχουν λίγα στοιχεία [για δολοφονία] εκτός από την αναφορά του Ρότζερ του Γουέντοβερ στο Flores Historiarum». [15]
Τάφηκε στον καθεδρικό ναό του Σόλσμπερυ, στο Γουίλτσιρ της Αγγλίας. [13]
Ο τάφος του Σόλσμπερυ άνοιξε το 1791. Παραδόξως, το καλά διατηρημένο πτώμα ενός αρουραίου, που έφερε ίχνη αρσενικού, βρέθηκε μέσα στο κρανίο του. [16] Ο αρουραίος εκτίθεται τώρα στο Κτήριο του Συλλόγου του Καθεδρικού του Σόλσμπερυ .
Ένα από τερακότα άγαλμα του Σόλσμπερυ, που χρονολογείται από το 1756, βρίσκεται στη Μεγάλη Αίθουσα of αβαείο Λέικοκ στο Λέικοκ, στο Γουίλτσιρ της Αγγλίας. Εμφανίζεται επίσης ένα ομοίωμα της συζύγου του Έλα, ενώ πολλά άλλα αγάλματα πιστεύεται ότι δείχνουν στα παιδιά τους.
Το μυθιστόρημα του 1762 Longsword από τον Ιρλανδό συγγραφέα Τόμας Λέλαντ βασίστηκε στη ζωή του, το οποίο ενέπνευσε το ίδιο το 1767 έργο The Countess of Salisbury του Hartson Hall που έκανε πρεμιέρα στο Haymarket Theatre του Λονδίνου.
Με τη σύζυγό του Έλα, Κόμισσα του Σαλίσμπερυ είχε τέσσερις γιους και έξι κόρες, που όλοι έφεραν το επώνυμο Λονζεσπέ: [17]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
